တမ္းခ်င္း

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ဘဝမွာ အတမ္းတဆုံးအရာက အႏုပညာသမားအထူးသၿဖင့္ ကဗ်ာဆရာေလးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါဘဲ။ အုိမာခုိင္ယမ္ရဲ ့ကဗ်ာေလးလုိဘဲ ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တာကလည္း သစ္သားတစ္ထပ္အိမ္ေလးတစ္လုံး၊ မန္က်ဥ္းရိပ္ေတြေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးတစ္လုံး၊ ကုိယ့္ကုိ နားအလည္ႏုိင္ဆုံးခ်စ္သူ (ခ်စ္သူဆုိတဲ့အဓိပၸါယ္က ႐ွင္းၿပလုိ ့မရေလာက္ေအာင္ က်ယ္ဝန္းတယ္။ ပညာဆုိတဲ့စကားလုံးေလာက္ကုိက်ယ္ဝန္းတယ္လုိ ့ကၽြန္ေတာ္ကခံယူတယ္။) ေလးကခ်ေပးလာတဲ့ ငါးရံ ့ေၿခာက္ဖုတ္ဆီဆမ္းေလးနဲ ့ေရေႏြးႀကမ္းတစ္အုိးရယ္၊ကဗ်ာေလးေတြရယ္ဆုိရင္ ဘဝဟာ နိဗၺာန္ဘုံလုိ ့ဆုိရမွာေပါ့လုိ ့ အေတြးေတြနဲ ့ဘဝကုိ တည္ေဆာက္လာခဲ့ဘူးတယ္။ ကဗ်ာဆရာ စာေရးစရာဘဝက သိပ္အားက်ဘုိ ့ေကာင္းလွတယ္။ နာက်င္စရာကုိ နာက်င္ခံစား၊ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာကုိ ေပ်ာ္႐ႊင္ခံစား။ ရသကုိးပါးလုံးကုိ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းလုိသေဘာထားၿပီး လူသားတစ္ေယာက္အၿဖစ္နဲ ့လူသားအဆန္ဆုံးေနထုိင္ခြင့္ ရတဲ့ဘဝေပပဲ။ အမွန္ေတာ့လူဟာလူလုိေနခြင့္ရတာသိပ္ေကာင္းတယ္။တစ္ခုခု အတြက္အသက္႐ွင္ေနၿပီဆုိရင္လူ ့ဘဝက စက္ဆုပ္ဖုိ ့ေကာင္းတယ္။လူသားအဓိပၸါယ္ေပ်ာက္သြားတယ္လုိ ့ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ဟာ အၿပင္မွ အတြင္းသုိ ့အယူအဆကေန အတြင္းမွအၿပင္သို ့အယူအဆသစ္နဲ ့အနာတမီကုိေလ ့လာၿပီးပန္းပုေခတ္သစ္ကုိတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့မုိက္ကယ္ အိန္ဂ်လိုထက္ ခ်စ္ရနံ ့ကုိေရးတဲ ့မုိက္ကယ္အိန္ဂ်လုိကုိပုိခ်စ္တယ္( မင္းသြားေလရာအဲဒါကုိသာယူသြားေပါ့ ငါမ်က္ေစ့ကန္းေနရင္ေတာင္မွ မင္းကုိေတြ ့ေအာင္႐ွာႏုိင္တယ္)။ဂၽြန္ကိသ္ကုိခ်စ္တယ္။ဘုိင္႐ြန္ကုိခ်စ္တယ္။႐ွင့္နားရြက္ေတြကႀကီးလွခ်ည္လားလုိ ့ေလွာင္ေၿပာင္ခဲ့တဲ့ သူသိပ္ခ်စ္ရတဲ ့အပ်က္မတစ္ေယာက္ကုိ မင္းလုိခ်င္ရင္ယူထားလုိက္ေလလုိ ့ လွီးၿဖတ္ပစ္ေပးရဲတဲ ့ပန္းခ်ီဆရာ ဗန္ဂုိးကုိခ်စ္တယ္။သူ ့ေက်ာကုန္းမွာပန္းခ်ီတခုဆြဲထားၿပီး သူ ့ခ်စ္သူကုိ သူေသခ်ိန္မွာအေရၿပားကုိလွီးၿဖတ္က်ပ္တင္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဘုိ ့မွာခဲ့တဲ ့အႏုပညာသမားတစ္ေယက္ ကုိခ်စ္တယ္။ငါ့အႏုပညာကုိလူေတြနားမလည္ႀကဘူးကြလုိ ့စာေလးတစ္ေစာင္ေပးခဲ့ၿပီးအသက္၃၃ ႏွစ္သားမွာေၿပာင္းခင္္းထဲကေသနတ္သံတစ္ခ်က္နဲ ့ကမာၻႀကီးကုိလႈပ္ႏႈိးလုိက္တဲ့ပန္းခ်ီဆရာေလးတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္တယ္။အၿခားသူေတြကုိယ့္ဘုိ ့ဒုကၡမခံရေသးတဲ့ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ဟာ ၆၅ႏွစ္ဘဲလုိ ့သတ္မွတ္ၿပီး ေအာင္ၿမင္ေနပါရက္နဲ ့ ၆၅ႏွစ္ၿပည့္ခ်ိန္မွာကုိယ့္နားထင္ကုိကုိယ္က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့အားနက္စ္ ဟဲမင္းေဝးကုိခ်စ္တယ္။အေမ့စ်ာပနမွာေကာ္ဖီေသာက္တာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ လူသားဆန္မႈအၿဖစ္ ကမူးနဲ ့အတူရပ္မယ္။ေမာင္ေဇရဲ ့ဂႏၶဝင္အခ်စ္ကဗ်ာတစ္ရာကုိခ်စ္တယ္။(မာရီ..ထေတာ့ေလ..မိန္းမပ်င္းေလး...မနက္ေစာေစာႏုိးေအာင္ ..မင္းကုိအႀကီမ္တရာေလာက္နမ္းၿပီး..ဒဏ္ေပးရမကြဲ ့)။(မနက္တုံးဆီက ..ေက်ာ့ဆုံးကုိကုိယ္ၿမင္ေတာ့..သူ ့ဆံပင္ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ ့ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး)ကုိေရးခဲ့တဲ့ဝီလ်ံဝစ္ဝါ့သ္ကုိခ်စ္တယ္။အင္မတိအင္မတန္ ဂုိဏ္းေတြ ကနားေတြမ်ားလွတဲ့ၿမန္မာၿပည္က ကဗ်ာဆရာစာေရးဆရာေတြအားလုံးကုိခ်စ္တယ္။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့အိပ္မက္ေတြအားလုံးဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေတာ္လွန္ေရး ဒီလႈိင္းႀကီးမွာေမ်ာပါက်ဳိးေက်ပ်က္သုန္းသြားခဲ့ရတယ္။(အမွတ္တရ မတ္လတံတားနီ)။ကၽြန္ေတာ့္ကုိအဓိကေမာင္းႏွင္ခဲ့တဲ့ ေမာင္းႏွင္အားကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ၁၄ႏွစ္သားအ႐ြယ္ေလာက္မွာရခဲ့တဲ့စာအုပ္၂အုပ္ပါဘဲ။တစ္အုပ္ကဗလာစာအုပ္ပါ။တမ်က္ႏွာမွာ စကက္ခ်္နဲ ့ပုံေတြပါၿပီး တစ္မ်က္ႏွာမွာကဗ်ာေတြေရးထားတဲ့စာအုပ္ပါ။ဆရာေအာင္ၿပည့္ရဲ ့ေနရစ္ေတာ့ၿမသီလာ(fareware to Myathilar)လုိကဗ်ာေတြ၊(ဖ်ားေနပါတယ္ဆုိတဲ ့ကုိယ္ခ်စ္သူေလးမွာ..အသစ္လူတစ္ေယာက္နဲ ့တြဲၿပီး ဤေ႐ႊတိဂုံကုိလာႀကသည္)ဆုိတဲ့ကဗ်ာ(နာမည္မမွတ္မိ ..ဆရာေအာင္ၿပည့္ေရးတာေတာ့မွတ္မိတယ္။သူ ့ေကာင္မေလးကေနမေကာင္းဘူးလုိ ့ေၿပာလုိက္လုိ ့သူကေ႐ႊတိဂုံမွာလာဆုေတာင္းေနတုံးေကာင္မေလးကုိေတြ ့လုိက္တဲ့အေႀကာင္းေလး)ကုိယ္ကလည္းၿမီးေကာင္ေပါက္ေလးဆုိေတာ့မ်က္ရည္ကုိစုိ ့လုိ ့။ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿမန္မာစာေက်ာင္းသားကုိရင့္ဆရာေတာ္ ဆုိတဲ ့နာမည္နဲ ့ေရးတာပါ။ထူးထူးၿခားၿခား အၿခားကေလာင္နာမည္တစ္ခုနဲ ့မကြယ္လြန္ခြင္အခ်ိန္ထိကဗ်ာမွာေရာစာမွာေရာနာမည္ႀကီးသြားခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီဗလာစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေတြကုိ သူ ့ကုိယ္ပုိင္စာအုပ္ေတြမွာေရာ၊မဂၢဇင္းေတြမွာပါမေတြ ့ခဲ့မိဘူး။အဲဒီစာတစ္အုပ္လုံးမွာစကက္ခ်္ဆြဲေပးခဲ့သူကေတာ့ၿမန္မာ့ပန္းခ်ီေလာကမွာစံနမူထားအတုယူဆရာပန္းခ်ီဆရာႀကီးတစ္ဦးပါ။ကားအက္ဆီးဒင့္တစ္ခုနဲ ့ေၿခေထာက္မထိခုိက္ခင္ ကာလမွာဆြဲထားခဲ့တဲ့လက္ရာေတြပါ။ခုေတာ့အဲဒီစာအုပ္ေလးလည္းလူယုတ္မာတစ္စုရဲ ့လက္ထဲမွာဆုံး႐ႈံးသြားခဲ့ရပါၿပီ။သုိ ့ေသာ္ အဲဒီသမုိင္းကုိသိေသးတဲ့သူတစ္ခ်ဳိ ့ေတာ့ကံအားေလ်ာ္စြာက်န္ေနပါေသးတယ္။ေသူတုိ ့နဲ ့တုိက္ညွိခ်ိန္ဆၿပီးေတာ့ေသခ်ာရင္နာမည္နဲ ့တကြေနာက္တစ္ပုဒ္ေရးပါဦးမယ္။ကာယကံ႐ွင္ေတြကုိယ္တုိင္ ေမ့ေနတဲ့၊အမွတ္မထားမိတဲ့သမုိင္းေလးတစ္ခုကုိေဖၚထုတ္ေပးရရင္လည္းအႏုပညာဒါန တစ္ခုၿဖစ္လိမ့္မယ္လုိ ့ယုံပါတယ္။နာက္တစ္အုပ္ကေတာ့ လက္ကမ္းကဗ်ာစာအုပ္ေလးပါ။ကဗ်ာဆရာေလးငါးေယာက္ပါေပမယ့္ ဆရာေနေသြးနီကဗ်ာကုိဘဲမွတ္မိပါေတာ့တယ္။ဒါေတာင္ေခါင္းစဥ္ကုိမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ၿပည့္စုံခ်င္မွလည္းၿပည့္စုံပါလိမ့္မယ္။အႏုပညာရပ္ဝန္းထဲကတစ္စုံတစ္ေယာက္မ်ားသိေလမလားဆုိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့ကဗ်ာေလးကုိမွတ္မိသေလာက္ၿပန္လည္မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။

။။။။။။။။။။။။
သူေသၿပီ
ေခါင္းနက္ထဲမွာ
ၿဖဴေလ်ာ့စြာလဲေလ်ာင္းလုိ ့
အိပ္မက္ကုိလည္း
ခါတုိင္းလုိမ႐ႈေတာ့ဘူး
ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းလည္း
ေသြးမေလ်ာက္ေတာ့ဘူး
အခ်စ္ႏွလုံးမွာလည္း
ခုန္သံရပ္စဲလုိ ့
သူေသၿပီ။  ။
ပူေႏြးတဲ့မ်က္ရည္စက္
သူ ့ရဲ ့ေနာက္ဆု့းထြက္သက္ၿဖစ္တယ္
အလြမ္းလြန္ေဝဒနာနဲ ့
ကုသသူအခ်ိန္သမားေတာ္ကလက္ေလ်ာ့
သူေသလြန္ခဲ့ေပါ့။
ေသာကနဲ ့ဗ်ာပါဒေတြက
ေနာက္ဆုံးအသုဘပုိ ့ႀကတယ္
ေ႐ွ ့ဆုံးမွာ
မ်က္လုံးစိမ္းနဲ ့မ်က္ႏွာတစ္ခု
လြမ္းသူ ့ပန္းေခြကုိင္လုိ ့။
နီရဲတဲ့ပန္းေတြအႀကား
စာတမ္းတစ္ခုခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္
စြန္ ့ပစ္ခံရေသာအခ်စ္
စိမ္းကားမႈတြင္ၿမဳပ္ႏွံသၿဂၤိဳိလ္သည္..တဲ့။

ေနေသြးနီ (မွန္းဆ...၁၉၇၇)

ခုေရးတဲ ့စာစုမွာလုိအပ္ခ်က္ေတြအမ်ားႀကီး႐ွိေနပါလိမ့္မယ္။ေအာ္စလုိေတာရကေန အေထာက္အထားအကုိးအကားၿပဳစရာဘာစာ႐ြက္စာတမ္းမွမ႐ွိဘဲ ႏွလုံးသားနဲ ့ဥေဏွာက္တစ္ခုကုိအရင္းၿပဳၿပီး ၿပန္လည္တူးဆြယူရတဲ့အခက္အခဲကုိ ကဗ်ာခ်စ္သူ စာခ်စ္သူေတြနားလည္ပါလိမ့္မယ္။ေနာက္တစ္ခုကဒီစာကုိဖန္တီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာႏုိင္ငံေရး၊ဘာတစ္ခုခုေသာဆႏၵမွမပါေလာက္ေအာင္ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားဟာ႐ွင္းသန္ ့တည္ၿငိမ္ေနပါတယ္။တကယ္လုိ ့မ်ားကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ ႏွင္းခါးမုိးတုိ ့လုိ၊ေမာင္ဖုန္းၿမင့္တုိ ့လုိ၊ေမာင္ယုပုိင္တုိ ့လုိ၊လုလုလက်ၤာ တုိ ့လုိ (တုိက္႐ုိက္မသိလုိ ့အၿခားဆရာမ်ားကုိနာမည္မညႊန္းၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္) ကဗ်ာဆရာစာေရးဆရာအစစ္ေတြ  မဖတ္မိေသးဘူးဆုိရင္ အၿခားေသာမိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ေဖၚဝါ့ဒ္လုပ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
ဝုိင္းဝန္းၿပီးၿဖည့္စြက္ၿပင္ဆင္ေပးႀကဘုိ ့လည္းေမတၱာရပ္ခံပါတယ္

အာကာႀသရ(၁၉၆၅-     )

(မွတ္ခ်က္။ ။ ကုိမုိးေမာင္ေမာင္၏ ေဖ့ဘြတ္(facebook) စာမ်က္ႏွာမွ ထပ္ဆင့္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။)