သူ အပါအ၀င္ လူ ၁၆ဦးတုိ႕ ကားမွတ္တုိင္တြင္ လုိင္းကားေစာင့္ေနခုိက္
အဖုိးအုိ ေပါလ္ သည္ လုိက္နာရမည့္ စည္းကမ္းမ်ားကို ရွင္းျပပါသည္။
ထုိသရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးေနေသာ အိမ္ၾကီးတြင္ ဓါတ္ပုံ၊
ဗီြဒီယုိ
ရုိက္ခြင့္ မျပဳပါ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ လက္ရွိအိမ္ရွင္သည္
သူ႕အိမ္
အား ျပန္လည္ေရာင္းခ်ရန္ အိမ္ေရာင္း၀ယ္ေရး ကုမ႑ီထံတြင္ ေၾကညာ
ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အဖုိးအုိ ေပါလ္ ဦးေဆာင္သည့္ က်ေနာ္တုိ႕
ေဘာ္လန္တီယာ အဖြဲ႕သည္ အိမ္ရွင္ႏွင့္တကြ သံသယ၀င္ေနသူအေပါင္း
တုိ႕၏ သံသယကုိ ေခ်ဖ်က္ေပးႏုိင္ရန္အလုိငွါ အေျဖတစ္ခုအား ရလုိ၊
ရျငား
တစ္ညတာ အိပ္စက္ေလ့လာေပးရန္ ျဖစ္ပါသည္။
သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ထြက္ေနသည့္ အိမ္ၾကီးသည္ က်ေနာ္တုိ႕ေနထုိင္
ရာ Hillerød
ေဒသနဲ႕ ၇ ကီလုိမီတာခန္႕သာ ေ၀းေသာ ျမိဳ႕ႏွစ္ျမိဳ႕ၾကား ေဒသ
တစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ Ny Hammersholt ဟု ေခၚေသာ အဆုိပါ ေဒသသည္
၁၈ ရာစုက ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံ ကိုပင္ေဟဂင္ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ လက္ေရာက္
အလုပ္
လုပ္ကုိင္ၾကေသာ ဆြီဒင္လူမ်ဳိးမ်ား အမ်ားဆုံးေနရာေဒသ ျဖစ္သျဖင့္
Little Sweden ဟု ဒိန္းမတ္လူမ်ဳိးမ်ားက ေခၚေ၀ၚၾကပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႕အဖြဲ႕သည္ လုိင္းကားအမွတ္ ၃၀၁ အား ဟီးလာရုိ႕( Hillerød) ဘူတာ
အထိ စီးခဲ့ၾကျပီး
ဘူတာအနီးရွိ လုိင္းကားမ်ဳိးစုံ စုရပ္မွတဆင့္ လုိင္းကားအမွတ္ ၃၃၅
အား ေျပာင္းလဲစီးရပါသည္။
ထုိမွတဖန္ ဆယ္မိနစ္ခန္႕ လုိင္းကား စီးျပီးေသာအခါ
က်ေနာ္တုိ႕
တစ္ညတာ ေလ့လာရမည့္ သရဲေျခာက္သည္ဟု သတင္းထြက္ေန
ေသာ အိမ္ၾကီးထံ
ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခင္က က်ေနာ္တုိ႕ ေဘာ္လန္တီယား
အဖြဲ႕သည္
ဆယ္ဦးပင္ မျပည့္ပါ၊ ထုိ႕ေနာက္ ဆယ္ဦး ေက်ာ္လာပါသည္၊ ယခုအခါ
အဖြဲ႕၀င္
သုံးဆယ္ေက်ာ္ ရွိလာေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႕အုပ္စုသည္ က်ေနာ္တုိ႕
ေဒသ၏ စုေ၀းခန္းမကို
ဌားရသည့္အထိ တုိးတက္လာပါသည္။ အဖြဲ႕၀င္အမ်ားစု
သည္ ပင္စင္စား
အဖုိးအုိမ်ားျဖစ္ၾကျပီး အေၾကာင္းတစုံတရာေၾကာင့္ လုပ္ငန္းခြင္မွ
ပင္စင္လစာျဖင့္
အနားယူေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္သိသေလာက္ က်ေနာ္
နဲ႕ တျခား
အဖြဲ႕၀င္ ေျခာက္ဦးခန္႕သာ အလုပ္လစာျဖင့္ ရပ္တည္ေနေသာ အလုပ္
သမားမ်ား
ျဖစ္ၾကပါသည္။
ထုိအိမ္ၾကီးဆီသုိ႕
ခ်ီတက္လာၾကသည့္ က်ေနာ္တုိ႕အားလုံးလုိလုိ ကိုယ္ပုိင္ကားမ်ား
ရွိသူမ်ား
ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႕ ၁၆ ဦး ေမာင္းႏွင္းလာၾကမည့္ ကားမ်ဳိးစုံ
အတြက္ ယာဥ္
ရပ္နားစရာ ေနရာအလုံအေလာက္မရွိပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အထုပ္အပုိးမ်ဳိးစုံ၊
စားစရာ ေသာက္စရာ
မ်ဳိးစုံကုိ သယ္ေဆာင္လာေသာ လူ ၁၆ ဦးတုိ႕သည္ လုိင္းကား
ျဖင့္ သြားေရာက္ရခ်င္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိ ၁၆ ဦးထဲတြင္ က်ေနာ္နဲ႕ မ်က္နွာခ်င္း ရင္းႏွီး
ေနသူမွာ ဆယ္ဦးခန္႕သာ
ရွိပါသည္။ က်န္ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားကုိ က်ေနာ္ မသိပါ။ အဖုိးအုိ
ေပါလ္ မိတ္ဆက္ေပးမွ
ထုိသူမ်ားသည္ အဖြဲ႕၀င္သစ္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႕
ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ကားလမ္း၏ တဖက္အျခမ္းတြင္ “မ”ဂဏန္း ကိုယ္စားျပဳ
အိမ္နံပါတ္မ်ား
ခ်ိတ္ဆြဲထားျပီး ဟုိတဖက္အျခမ္းတြင္ “စုံ” ဂဏန္း ကိုယ္စားျပဳ အိမ္နံပါတ္
မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားပါသည္။
ထုိအဖြဲ႕၀င္သစ္မ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ ကားလမ္းျခားေသာ
အျခားတဖက္တြင္
ေနထုိင္ၾကသူမ်ားဟု သိရပါသည္။
ယခင္က က်ေနာ္တုိ႕
ေလ့လာစူးစမ္းေရးအဖြဲ႕တြင္ က်ေနာ္သည္ အသက္ အငယ္ဆုံး
ျဖစ္ေနပါသည္။
ယခုအခါ အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္တစ္ဦး၊ အသက္ သုံးဆယ္
ေက်ာ္ကာစ
လူငယ္ႏွစ္ဦးတုိ႕အား ေတြ႕လုိက္ရမွ က်ေနာ့္ထက္ ငယ္ေသာ သူမ်ား
အဖြဲ႕ထဲ၌
ရွိလာပါလားဟု သတိျပဳမိပါသည္။ “ဆုိးရႊန္း” ဆုိသည့္ အသက္ေျခာက္ဆယ္
ေက်ာ္ကာစ
အမ်ဳိးသားၾကီးသည္ သူ႕သား နီကိုလုိင္နဲ႕ က်ေနာ့္အား မိတ္ဆက္ေပးပါ
သည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေနတက္ေသာ
သူ႕သားသည္ သရဲ၊ တေစၦ၊ နာမ္၊ ၀ိညာဥ္
မ်ားကို လက္ခံခ်င္ပုံ
မရပါ။ စူးစမ္းခ်င္ရုံ သက္သက္ျဖင့္ သူ႕ဖခင္ႏွင့္အတူ လုိက္လာ
သည္ဟု သိရပါသည္။
နီကုိလုိင္၊ စေတးဖန္ ဆုိသည့္ လူငယ္ႏွစ္ဦးသည္ က်ေနာ္ႏွင့္
အတူ ၀ုိင္ပုလင္း၊
အရက္ပုလင္း၊ ဘီယာကဒ္မ်ားအား ကားမွတ္တုိင္မွ အိမ္ၾကီးဆီသုိ႕
သယ္လာခဲ့ၾကပါသည္။
သရဲေျခာက္ေသာ
အိမ္ၾကီးသည္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္ပါသည္။ သရဲေျခာက္သည္ဟု
နာမည္ထြက္လာေသာ
အခန္းမွာ အေပၚထပ္ ဘယ္ဖက္အခန္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခန္း
တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ
ေျခာက္လခန္႕က အိမ္ဌား မိသားစု တစ္စု ေနထုိင္ ေျပာင္းေရႊ႕သြား
ေၾကာင္း သိရပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္တြင္ ထုိအခန္း၌ မည္သူမွ် မေနၾကပါ။
အေပၚထပ္ ညာဖက္အခန္းႏွင့္
ေအာက္ထပ္ ႏွစ္ဖက္စလုံးတုိ႕တြင္ အိမ္ဌားမ်ား
ရွိသည္ဟု
က်ေနာ္တုိ႕ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ အဖုိးအုိ ေပါလ္ က ေျပာျပထားပါသည္။
အိမ္ရွင္သည္
ထုိအိမ္ႏွင့္ ၁၀ ကီလုိမီတာခန္႕ ေ၀းေသာ ဘီးရာကယ္ရုိ႕(Birkerød)
ျမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ အုပ္စု စားစရာေသာက္စရာမ်ား
ကုိ သယ္ေဆာင္၍ အေပၚထပ္ တက္ရန္ ေလွကားထိပ္သုိ႕ ေရာက္သည့္တုိင္
ထုိအိမ္
အနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မည္သည့္ လူအရိပ္လူအေယာင္မွ် မေတြ႕ရေသးပါ။
အခန္းေသာ့ ယူလာေသာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ အဖုိးအုိ ေပါလ္ႏွင့္
လူၾကီးတခ်ဳိ႕ ေရွ႕မွ
တက္သြားၾကပါသည္။ ဘီယာကဒ္မ်ား၊ ၀ုိင္ပုလင္းမ်ား၊ အရက္ပုလင္းမ်ား
သယ္လာၾကေသာ က်ေနာ္တုိ႕သည္ ေလွကားေအာက္ေျခတြင္ ေခတၱ နားေန
ၾကပါသည္။ အိမ္အေပၚထပ္မွ ေသာ့ဖြင့္သံ၊ စကားေျပာသံမ်ား၊ အျပန္အလွန္
ႏွဳတ္ဆက္သံမ်ားကို ၾကားေနရပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ထုိ႕အိမ္၏ ညာဖက္အခန္း
မွ အိမ္ဌားမ်ား ျဖစ္ပုံရေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးႏွင့္ အသက္ ခပ္ၾကီးၾကီး
အမ်ဳိးသား
ၾကီးတစ္ဦးတုိ႕သည္ က်ေနာ္တုိ႕အားလုံးအား ျပဳံးျပႏွဳတ္ဆက္ျပီး
အိမ္အျပင္ဖက္
သုိ႕ ထြက္သြားၾကပါသည္။ ကေလးငယ္၏ လက္ထဲတြင္ ကစားစရာ ေဘာလုံးေလး
တစ္လုံးအား ကိုင္ေဆာင္ထားသည္ကုိ က်ေနာ္ ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။
သရဲ၊ တေစၦ၊ နာမ္၊ ၀ိညာဥ္မ်ား ေျခာက္လွန္႕သည္ဟု နာမည္ထြက္ေနေသာ
ထုိအခန္း
သည္ ၁၀၀ မီတာ ပတ္လည္ေလာက္ က်ယ္၀န္းပါသည္။ မိသားစု အိပ္ခန္း
တစ္ခန္း၊
အိပ္ခန္းငယ္ ႏွစ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္း၊ မီးဖုိးေခ်ာင္၊ အိမ္ေရွ႕
၀ရံတာ အားလုံးလုိလုိ သပ္သပ္
ရပ္ရပ္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ရွိေနပါသည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ဖုန္မတက္ေအာင္
ဖုံးအုပ္ထား
ေသာ အ၀တ္မ်ားကုိ ဖယ္ရွား၊ ျပတင္းေပါက္မ်ား ဖြင့္လုိက္ေသာအခါ
က်ေနာ္တုိ႕လူအုပ္
ျဖင့္ ထုိအိမ္သည္ ရယ္သံေမာသံမ်ားအၾကား စည္းကားေနသလုိလုိ ျဖစ္ေနပါသည္။
မီးဖုိေခ်ာင္အခန္းမွ ေရခဲေသတၱာေရာ၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စက္တုိ႕ပါ
အသစ္နီးပါးမွ် အသုံးျပဳႏုိင္
ဆဲ ပုံစံမ်ဳိး ရွိေနၾကပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ အုပ္စု ထုိအိမ္သုိ႕
ေရာက္ရွိေနခ်ိန္မွာ ည
၇ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိပါေသးသည္။ ေႏြရာသီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဥေရာပေျမာက္ပုိင္း
ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ည ၁၀ နာရီ ေက်ာ္သည့္အထိ ေကာင္းကင္၏ လင္းထိန္မွဳအား
ရရွိေန
ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ည ၇ နာရီသည္ ညေနခင္း ပုံစံမွ်သာ ျဖစ္ေနပါသည္။
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံး ၀ုိင္းဖြဲ႕ ထုိင္ေနၾကပါသည္။
ေကာ္ဖီေသာက္သူ
ရွိသကဲ့သုိ႕ အခ်ဳိ႕လည္း ဘီယာ၊ ၀ုိင္၊ အရက္ ေသာက္ဖုိ႕ ဟန္ျပင္ေနၾကပါသည္။
အဖုိးအုိ ဟန္နရီက က်ေနာ္တုိ႕အားလုံး ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္ သရဲတေစၦ
ထိတ္လန္႕ဖြယ္
အေၾကာင္းမ်ားကုိ အလွည့္က် ေျပာျပရန္ ေတာင္းဆုိလုိက္ပါသည္။
စတင္ေျပာဆုိသူ
မွ က်ေနာ့္နံေဘးမွ အဖုိးအုိတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သူ႕နာမည္ကုိ
က်ေနာ္ မွတ္ မထားမိပါ။
သူ႕တြင္ ေျမးတစ္ဦးရွိပါသည္။ သူ႕သမီးႏွင့္ သူ႕သမက္တုိ႕သည္
လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ ႏွစ္ခန္႕
က အာရွေဒသ အဂၤလန္ ကုိလုိနီေဟာင္း ေဟာင္ေကာင္ကြ်န္းသုိ႕ အလည္သြားစဥ္
ဗီယက္နမ္ ေလွစီး ဒုကၡသည္ ကေလးငယ္တစ္ဦးအား ေမြးစားခဲ့ၾကပါသည္။
ထုိ
ကေလးငယ္သည္ ယခုအခါ အသက္အားျဖင့္ ၂၈ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး
ျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီး၏ မိဘ အရင္းအျခာ ရွာပုံေတာ္တြင္
သရဲ၀င္စီးေန
ေသာ ေဆးဂုံျမိဳ႕မွာ အဖြားအုိတစ္ဦးအေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
“က်ဳပ့္ေျမးမေလး ပါလာတဲ့ အဲဒီ ဗီယက္နမ္ေလွကုိ ပင္လယ္ျပင္မွာ
တျခားေလွေတြ
က ေတြ႕ေတာ့ တစ္ေလွလုံး လူေတြ တုန္းလုံးပလက္ ေမ့ေမွ်ာေနၾကတယ္၊
ေသတဲ့
သူလည္း ေသေနၾကတာ၊ အဲဒါဗ်ာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေသဆုံးေနတဲ့ လင္မယားပုံစံ
စုံတြဲႏွစ္တြဲအလယ္မွာ အဲဒီ ကေလးမေလးကုိ ေတြ႕တယ္၊ ဘယ္အတြဲက
သူ႕မိဘ
လည္းဆုိတာ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး၊ ဒီလုိနဲ႕
က်ဳပ့္သမီးက
ဒီကေလးကုိ ေမြးစားလာတာ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က က်ဳပ့္ေျမးမေလးက
ပူဇာလုိ႕ သူ႕မိဘအရင္းေတြ သုိ႕မဟုတ္ ေဆြမ်ဳိးေတြမ်ား ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား
ဗီယက္နမ္ကုိ က်ဳပ္တုိ႕ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီ ေဆးဂုံျမိဳ႕မွာ
ကြယ္လြန္သူေတြ
ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြ ၀င္ေရာက္ပူးကပ္ႏုိင္တဲ့ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ကို
သြားေတြ႕
တယ္၊ ဒါနဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း
၂၀ ေက်ာ္က
သူ႕အေမရဲ႕ ၀ိညာဥ္ပူးကပ္ျပီး ေျပာျပတယ္ဗ်၊ အဲလုိ ေျပာျပတဲ့
ေတာျမိဳ႕ေလးကုိ
ေရာက္ေတာ့ သူ႕အဖြားအရင္းနဲ႕ ေတြ႕ရတယ္၊ သူ ငယ္ငယ္က သူ႕မိဘႏွစ္ပါး
နဲ႕ တြဲရုိက္ထားတဲ့ဓါတ္ပုံေလးေတာင္ ရလာတယ္၊ က်ဳပ့္သမီး သူ႕ကုိ
ေမြးစားစဥ္
က ရုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံထဲက ပုံစံအတုိင္းပဲ၊ သူ႕မိဘႏွစ္ပါးကလည္း
သူ႕ကုိ ေတြ႕
ခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ပါလာတဲ့ ေလွထဲကလုိ သူ႕နံေဘးမွာ ေသဆုံးေနတဲ့
ရုပ္
အေလာင္းေတြနဲ႕ အတူတူပဲ၊ ဒီ ၀ိညာဥ္၀င္ပူးေနတဲ့ မိန္းမၾကီးဟာ
ဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္
ေပါင္းမ်ားစြာၾကားမွ ဘယ္သူမွန္း မသိ၊ ဘယ္၀ါမွန္း မသိတဲ့ က်ဳပ့္ေျမးကုိ
အဲလုိ
ေျပာျပႏုိင္တာကုိး က်ဳပ္ျဖင့္ စဥ္းစားလုိ႕ေတာင္ မရဘူး ဗ်ာ
.... ”
ဒုတိယေျမာက္ ေျပာျပသူ ဒန္းနီရယ္ကေတာ့ သူတုိ႕ အိမ္နံေဘးက ကြယ္လြန္
သြားေသာ အဖုိးအုိးတစ္ဦး၏ ညဖက္ ညည္းတြားသံကုိ ေျပာျပပါသည္။
တံခါးဖြင့္သံ၊
ျပန္ပိတ္သံ၊ ေခ်ာင္းဆုိးသံ၊ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေနသံမ်ား
ၾကားရေလ့
ရွိေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ တခါတရံ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္လအထိ မည္သည့္အသံမွ်
မၾကားရပဲ ရွိတတ္သည္။ ေနာင္တဖန္ အဲလုိ မၾကာခဏ ျပန္ၾကားရသည္ဟု
သူက
ေျပာျပပါသည္။
တတိယေျမာက္ ေျပာျပသူမွာ အဖုိးအုိ ပီတာ ျဖစ္ပါသည္။ အဖုိးအုိ
ပီတာသည္
ခ်ီလီႏုိင္ငံ စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္း ပီႏုိေရွးအား ဆန္႕က်င္ေသာ
ခ်ီလီ လူ႕အခြင့္
အေရးအဖြဲ႕တစ္ခုတြင္ ကူညီေပးခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ခ်ီလီႏုိင္ငံ၏
ေက်းလက္ေဒသတစ္ခုတြင္ အင္မတန္ထူးဆန္းေသာ နာမ္၀ိညာဥ္မ်ား လုိက္ပါ
ေသာ အေ၀းေျပး လုိင္းကားၾကီးတစ္စီးေပၚတြင္ တစ္ေန႕ကုန္ စီးႏွင္းဖူးေၾကာင္း
ေျပာျပပါသည္။ ခရီးသည္တင္ကားၾကီးကုိ ထုိ ေက်းလက္ေဒသတြင္ လူအမ်ားအျပား
ၾကံဳဖူးေၾကာင္း သူက ေျပာျပပါသည္။ ထုိအေ၀းေျပး ကားၾကီးသည္
လြန္ခဲ့ေသာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းတစ္ေနရာတြင္ တိမ္းေမွာက္ျပီး ကားေပၚပါလာသူ
အားလုံး
ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္တြင္ ထုိ
သရဲတေစၦၱမ်ား
လုိက္ပါလာေသာ ထုိခရီးသည္တင္ကားသည္ ထုိေဒသတြင္ မၾကာခဏ လွည့္လည္
သြားလာေနသူကို လူတခ်ဳိ႕ ေတြ႕ဖူးၾကဳံဖူးၾကသည္ဟု သူက ေျပာျပသည္။
တေန႕
တြင္ သူနဲ႕ သူ႕မိတ္ေဆြ ခ်ီလီ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးတုိ႕သည္ ေက်းရြာေလးတစ္ခုမွ
ျမိဳ႕ေပၚသုိ႕ သြားေရာက္ရန္ ကားေစာင့္ေနခုိက္ ထုိကားေပၚသုိ႕
ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္
ဟု ပီတာက ေျပာျပပါသည္။ အစပထမတြင္ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံး သတိ
မထားမိပါ။
သူတုိ႕နံေဘးတြင္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအား မိတ္ဖြဲ႕ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု
သူက
ေျပာျပပါသည္။ ထုိေနာက္ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံး ကားေပၚတြင္ အိပ္ခ်င္သလုိလုိ
ျဖစ္
လာၾကပါသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီး ႏူိးလာေသာအခါ သူတုိ႕နွစ္ဦးစလုံး
ကားလမ္း
နံေဘးရွိ စုိက္ခင္းတစ္ခုထဲတြင္ အိမ္ေပ်ာ္ေနေၾကာင္း သိလုိက္ရပါသည္။
အဖုိးအုိ ပီတာ၏ စကားအဆုံးတြင္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ အဖုိးအုိ
ေပါလ္က ...
“ပီတာ၊ မင္းတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီကားေပၚက အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ သြားေငးမိလုိ႕
ကားေပၚကေန တြန္းခ်လုိက္တာ မဟုတ္လား ....” ဟု ေနာက္ေျပာင္လုိက္ပါသည္။
ရယ္သံမ်ား ဖုံးလႊမ္းေနေသာ က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံးသည္ စကား၀ုိင္းကို
ေခတၱနားျပီး
ညစား စားဖုိ႕အတြက္ ပါလာသည့္ အစားအစာမ်ားကို ခင္က်င္း ျပင္ဆင္ၾကပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႕ ညစား စားေနခုိက္ ေအာက္ထပ္ အျပင္ဖက္မွာ အသံတစ္သံကုိ
ဆက္တုိက္
ၾကားေနရပါသည္။ ထုိအသံမွာ လူစီး ဒန္းတစ္ခု၏ သံၾကိဳးမ်ား ပြတ္တုိက္သံမ်ဳိး
ျဖစ္ပါ
သည္။ အဖုိးအုိ ေပါလ္သည္ ျပတင္းမွ ေန၍ အိမ္အျပင္ဖက္မွာ တစုံတေယာက္နဲ႕
စကားေျပာေနပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံးသည္ စားလုိက္ေသာက္လုိက္ျဖင့္
တ၀ါး၀ါး
တဟားဟား ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ေပါလ္သည္ က်ေနာ္တုိ႕ စကား၀ုိင္းထဲတြင္
၀င္ထုိင္ရင္း ...
“ေအာက္ထပ္က ဒန္းမွ ထုိင္ေနတဲ့ ရဲလ္ပယ္ က အခုပဲ ေျပာျပလုိက္တယ္။
ဒီအိမ္မွာ
ဘာ သရဲတေစၦမွ မရွိပါဘူးတဲ့၊ လူေတြ အထင္မွားေနၾကတာ တဲ့။ ေအးေလ၊
သူ
ေျပာသလုိ ဘာမွ မရွိရင္ေတာ့ ငါတုိ႕တေတြ ဒီတည စကားေတြ စုေျပာရင္း
ျဖတ္သန္း
ၾကတာေပါ့ ....”
ထုိ႕ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႕အားလုံး စကား၀ုိင္းကို ဆက္ၾကပါသည္။ စတုတၳေျမာက္
သရဲတေစၦ အေတြ႕အၾကံဳ ေျပာျပသူမွာ အဖုိးအုိ ဖရက္ဒစ္ ျဖစ္ပါသည္။
သူသည္
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ခန္႕က ကိုပင္ေဟဂင္ျမိဳ႕ေတာ္အလယ္က အစုိးရ
ရုံးဌာနတစ္ခု
တြင္ အဆင့္ျမင့္ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ဖူးသူ
ျဖစ္ပါသည္။
တေန႕၌ သူသည္ ရုံးသုိ႕ ေစာေစာစီးစီး သြားမိပါသည္။ ဓါတ္ေလွကား
ခလုတ္ကုိ
ႏွိပ္လုိက္ေသာအခါ ဓါတ္ေလွကားထဲတြင္ လူ ငါးဦးခန္႕ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။
ထုိသူ
မ်ားသည္ ညိွဳးႏြမ္းေနေသာ မ်က္ႏွာပုံစံမ်ားျဖင့္ သူ႕အား ၾကည့္ေနသည္ကုိ
သူ
သတိထားမိပါသည္။ သူ႕ဌာနရွိရာ အထပ္သုိ႕ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ သူ႕နံေဘးမွ
လူငါးဦးစလုံး ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားပါသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို
စုံစမ္း
ၾကည့္ခဲ့ရာ ထုိပုဂၢိဳလ္ငါးဦးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက
ထုိရုံးဌာနတြင္
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖူးေသာ ကြယ္လြန္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။
ပဥၥမေျမာက္ ေျပာျပသူမွာ “ဆုိးရႊန္း” ျဖစ္ပါသည္။ သူေျပာျပသည္
ဇာတ္လမ္းမွာ
သူ႕ အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း၏ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အခ်စ္ သရဲဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။
ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေျပာျပတတ္ေသာ သူ႕စကားသံမ်ားကို နားေထာင္ရင္း
က်ေနာ္တုိ႕အားလုံး
ဘီယာဗူးမ်ားကုိ ဖြင့္ေဖာက္ျပီး ေသာက္ေနခဲ့ၾကသည္။ ရုတ္တရက္
အျပင္ဖက္တြင္
မုိးရြာလာသည္ကုိ သတိထားမိပါသည္။ ျပတင္းမ်ားကို ပိတ္ျပီး ပါလာေသာ
ဟင္းလွ်ာ
အျမည္းမ်ားကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း ဆုိးရႊန္း ေျပာျပေသာ သရဲတေစၦ
ဘ၀အထိ အခ်စ္ၾကီး
ခ်စ္ၾကေသာ လက္တင္အေမရိကားသူ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ဥေရာပသားတုိ႕၏
ျဖစ္စဥ္ကုိ
နားေထာင္ေနမိသည္။
ဆ႒မေျမာက္ သရဲတေစၦ အေတြ႕အၾကံဳကုိ ေျပာျပရန္ အလွည့္က်သူမွာ
“ဆုိးရႊန္း”
သားျဖစ္သူ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား နီကုိလုိင္၏ အလွည့္ျဖစ္သည္။
နီကိုလုိင္သည္
သရဲတေစၦ အေတြ႕အၾကံဳ လုံး၀ မရွိသူျဖစ္ျပီး သူ ေျပာျပေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ
လူတုိင္းတြင္ ရွိတတ္ေသာ ေၾကာက္စိတ္၏ ဆန္းက်ယ္ပုံကုိ ေျပာျပျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။
အားငယ္စိတ္ႏွင့္ သိမ္ငယ္စိတ္တုိ႕ ျဖစ္ေပၚေနေသာ လူတစ္ဦး သုိ႕မဟုတ္
အျမဲလုိလုိ
စိတ္ပင္ပန္းစရာမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ၀န္းက်င္တစ္ခုတြင္ လူ႕စိတ္သည္
ထင္ေရာင္
ထင္မွားမ်ားကုိ ဟုတ္သလုိလုိ ရွိသလုိလုိ ျမင္မိတတ္ေၾကာင္း
ေျပာျပပါသည္။
သတၱမေျမာက္ အေတြ႕အၾကံဳေျပာျပသူမွာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ အဖုိးအုိ
ေပါလ္ ျဖစ္
ပါသည္။ ေပါလ္သည္ သတင္းဌာနတြင္ သရဲတေစၦ ၀ိညာဥ္မ်ားႏွင့္ ပက္သက္ေသာ
သတင္းသမားအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရုိက္ကူးလာသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
သူေျပာျပ
ေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္စြာျဖင့္ နားေထာင္လုိ႕
အင္မတန္
ေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ သရဲတေစၦအေၾကာင္း
ေပါလ္
ေျပာျပေနခုိက္ အခန္းတံခါးကုိ တစုံတခု ခပ္ျပင္းျပင္း လာေရာက္ထိမွန္သံကုိ
က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံး ၾကားလုိက္ရပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အခန္းတံခါးကုိ
ဖြင့္လုိက္
ေသာအခါ ေရွ႕ဆုံးမွာ ဦးေဆာင္ တံခါးဖြင့္လုိက္သူ လူငယ္ေလး
နီကုိလုိင္ဆီမွာ
တစုံတခုအတြက္ အံၾသသြားသံကုိ ၾကားလုိက္ရပါသည္ ....
တံခါး၀င္ေပါက္၏ အျပင္ဖက္တြင္ မည္သူမွ် မရွိပါ။ ခုနက ၀င္ေပါက္တံခါးကို
လာေရာက္ထိမွန္သည့္ တစုံတခုကို သရဲတေစၦမ်ားအား လုံး၀ အယုံအၾကည္မရွိ
ေသာ နီကုိလုိင္က ေလွကားတေလွ်ာက္တြင္ လုိက္လံ ရွာေဖြေနပါသည္။
သုိ႕ေသာ္
နီကုိလုိင္ အပါအ၀င္ က်ေနာ္အားလုံး မည္သည့္အရာကုိမွ် မေတြ႕ရပါ။
အဖုိးအုိ
ဆုိးရႊန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ေရာက္ေနသည့္အခန္းနံေဘးရွိ ညာဖက္အခန္းတြင္
ေနထုိင္သူမ်ားက က်ေနာ္တုိ႕ အုပ္စုအား က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္မူသာ
ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း
သူ႕သား နီကုိလုိင္ကို ေျပာျပပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႕ စကား၀ုိင္းကုိ ျပန္စခဲ့ၾကပါသည္။ အဌမေျမာက္
အေတြ႕အၾကံဳ
ေျပာျပရမည့္သူမွာ အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ ဂြ်န္၏ အလွည့္ ျဖစ္ပါသည္။
သူ႕တြင္
ထူးထူးျခားျခား အေတြ႕အၾကံဳမရွိေသာေၾကာင့္ န၀မေျမာက္ အလွည့္က်သူ
အန္ကယ္ “ဖင္းလ္” ၏ အလွည့္ျဖစ္ပါသည္။ အဖုိးအုိ ဖင္းလ္သည္ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္
သန္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ေျပာျပသည့္ သရဲတေစၦအေၾကာင္းမွာ
ေၾကာက္စရာ
မေကာင္းပဲ ရယ္စရာ ေကာင္းေနပါေတာ့သည္။ သူသည္ ကမ္းေျခတစ္ခုတြင္
အင္မတန္
ေခ်ာေမာလွပျပီး ေရကူး၀တ္စုံ ၀တ္ထားေသာ သရဲမေလးႏွစ္ဦးႏွင့္
ၾကဳံဖူးသည့္
အေၾကာင္းကုိ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပေနပါသည္ ....
ထုိအခုိက္ အဖုိးအုိ ေပါလ္က တစုံတခုကုိ ၾကားလုိက္ဟန္ျဖင့္
စကားေကာင္းေန
ေသာ အဖုိးအုိ ဖင္းလ္ အား ဟန္႕တားလုိက္ပါသည္။ ထုိေနာက္ အ၀င္အ၀
တံခါး
ဆီ သြားျပီး တံခါးဖြင့္လုိက္သည့္အခါ မ်က္ႏွာခ်င္းအခန္းမွ
တံခါးလည္း ပြင္းေနျပီး
အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
သူတုိ႕ႏွစ္ဦးသည္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အုပ္စုလုိက္ထုိင္ျပီးေနေသာ
က်ေနာ္တုိ႕
အုပ္စုအား ၾကည့္ရင္း စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္ေနပုံ ရပါသည္။ အခ်ိန္သည္
ည
ႏွစ္နာရီ ထုိးဖုိ႕ အနည္းငယ္သာ လုိပါသည္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္
ေပါလ္က
က်ေနာ္တုိ႕အဖြဲ႕ ဒီည ဒီအိမ္ ဒီအခန္းအတြင္းသုိ႕ ေရာက္ရွိေနၾကပုံကို
သူတုိ႕ႏွစ္ဦးအား ရွင္းျပေနပါသည္။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးက ေပါလ္အား
ေျပာျပေနပုံ
မွာ က်ေနာ္တုိ႕အုပ္စုသည္ တခ်ိန္လုံး ေလွကားအတုိင္း အေပၚတက္လုိက္၊
ေအာက္ဆင္းလုိက္ျဖင့္ အသံတဒုန္းဒုန္းျဖင့္ ဆူညံ့ေနေၾကာင္း၊
အဲလုိ မလုပ္ဖုိ႕
လာေျပာခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။ ေပါလ္ အပါအ၀င္ က်ေနာ္တုိ႕
အားလုံး
ကလည္း က်ေနာ္တုိ႕အုပ္စု အေပၚတက္၊ ေအာက္ဆင္းကို ေစာေစာက တစ္ၾကိမ္
သာ လုပ္မိေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႕အခန္း အ၀င္အ၀ တံခါးကို တစုံတခု
လာေရာက္
ထိမွန္သံၾကား၍ ထြက္ၾကည့္မိေၾကာင္း သူတုိ႕ႏွစ္ဦးကုိ ေျပာျပလုိက္ပါသည္။
ထုိသုိ႕ စကားေျပာေနခုိက္ အဖုိးအုိ ဖင္းလ္သည္ က်ေနာ္တုိ႕အားလုံးကုိ
ေက်ာ္
ထြက္သြားျပီး ေလွကားတေလွ်ာက္တြင္ ခင္းထားေသာ ေကာ္ေဇာကို လက္ျဖင့္
စမ္းေနပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဟုတ္တယ္ဗ် ... ဒီမွာၾကည့္ ေရေတြစုိေနတယ္၊
ဒါ
အျပင္မွာ ရြာေနတဲ့ မုိးထဲကေန တစုံတေယာက္ လာရင္းကေန သူ႕ခႏၶာကုိယ္နဲ႕အတူ
မုိးေရေတြ ပါလာတာ၊ က်ဳပ္ေျပာျပေနတဲ့ ကမ္းေျခက သရဲမေလးေတြ
လာသြား
သလား မေျပာတတ္ဘူး ... ဟားဟားဟား ... ဟု ရယ္ေမာေနပါသည္။
ထုိေနာက္ က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံး ဧည့္ခန္းဆီသုိ႕ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။
အျပင္တြင္
ရြာေနေသာ မုိးသည္ တေျဖးေျဖး စဲလာပါသည္။ ေလွကား အတက္အဆင္း
အခန္း
အျပင္ဖက္ဆီမွ မည္သည့္အသံမ်ား ၾကားရမလဲလုိ႕ အားလုံး ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း
စကား
၀ုိင္းကုိ ဆက္ခဲ့ၾကပါသည္။ အဖုိးအုိ ဖင္းလ္ အလွည့္အျပီးတြင္
ေျပာျပရန္ အလွည့္
က်သူမွာ ဒိန္းမတ္- အီဂ်စ္ကျပား အန္ကယ္ အလီ၏ အလွည့္ျဖစ္ပါသည္။
အန္ကယ္အလီ ေျပာျပေသာ သရဲတေစၦ အေတြ႕အၾကံဳသည္ သရဲတေစၦ
ေျခာက္လွန္႕မွဳထက္ လူမုိက္ဂုိဏ္း အခ်င္းခ်င္း အုပ္စုဖြဲ႕
တုိက္ခုိက္ေသာ
အျဖစ္အပ်က္က ပုိမ်ားေနပါသည္။ အန္ကယ္ အလီသည္ တခါက ကိုပင္ေဟဂင္
ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ အင္မတန္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ အာရွႏြယ္ဖြားလူမုိက္ဂုိဏ္းမွ
ဂုိဏ္း၀င္
လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သေဘာမေနာ
ေကာင္းေသာ သူ႕သဘာ၀ အရ ထုိဂုိဏ္းမွ ႏုတ္ထြက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။
ဆယ့္တစ္ဦးေျမာက္ ေျပာျပသူမွာ “မီးကယ္လ္” ျဖစ္ပါသည္။ မီးကယ္သည္
လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ေျပာျပေသာ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳ သရဲ
တေစၦျဖစ္ရပ္သည္ ေျခာက္လွန္႕မွဳထက္ သူ ၀ါသနာပါေသာ ခရီးသြားျဖစ္စဥ္
က ပုိမ်ားေနပါသည္ .....
ဆယ့္ႏွစ္ဦးေျမာက္ ေျပာျပရသူမွာ က်ေနာ္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္
ရန္ကုန္ အင္းစိန္ တြဲဖက္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ေတြ႕ၾကံဳရဖူးေသာ
အသံျဖင့္
ေျခာက္သည့္ သရဲဇာတ္လမ္းကို သူတုိ႕အား ေျပာျပပါသည္။ ေပါလ္ႏွင့္
ဆုိးရႊန္း
တုိ႕သည္ က်ေနာ့္အား ထုိအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ သူတုိ႕
သိခ်င္သည္မ်ား
ကို အလုအယက္ ေမးျမန္းၾကပါသည္။ သရဲတေစၦကို လုံး၀ လက္မခံေသာ
လူငယ္ေလး နီကိုလုိင္လည္း က်ေနာ့္အား ေမးခြန္းမ်ားစြာ ေမးျမန္းပါေတာ့သည္
...
ျပတင္းေပါက္မွာ ၀င္ေရာက္လာေသာ အလင္းေရာက္သည္ တေျဖးေျဖး
ေတာက္ပလာပါသည္။ လက္ကိုင္ တယ္လီဖုန္းမွ အခ်ိန္ကုိ ၾကည့္လုိက္သည့္
အခါ နံနက္ ေလးနာရီခြဲျပီးကာစ ျဖစ္ေနပါသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္သည္
ထိန္းဖုိ႕
ခက္ခဲသထက္ ခက္ခဲလာပါသည္ ...
က်ေနာ့္အလွည့္ျပီးေနာက္ အလွည့္က်သူမွာ အဖုိးအုိ “စတီးန္”
အလွည့္
ျဖစ္ပါသည္။ စတီးန္ စကားသံကုိ နားေထာင္ရင္ က်ေနာ့္မ်က္လုံးမ်ား
ေမွးစင္း
လာပါသည္။ ရုတ္တရက္ ဆူဆူညံ့ညံ့ အသံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ငိုက္တ၀က္
အိပ္ေပ်ာ္
တ၀က္ ျဖစ္ေနရာမွ က်ေနာ္ ႏူိးလာပါသည္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေပါလ္သည္
တစုံတေယာက္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာရင္း ျငင္းခုန္ေနပုံရပါသည္။ ေနာက္ထပ္
နာရီ၀က္
ခန္႕ၾကာေသာ အိမ္ပုိင္ရွင္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး က်ေနာ္တုိ႕ထံ
ေရာက္ရွိလာပါသည္။
ထုိအိမ္ၾကီးအား အေမြဆက္ခံထားေသာ အိမ္ပုိင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္
က်ေနာ္တုိ႕
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေပါလ္သည္ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးသာ ၾကားႏုိင္ေလာက္ေသာ
စကား
သံမ်ားျဖင့္ တစုံတရာအေၾကာင္း တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေျပာေနၾကပါသည္
...
ထုိ႕ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံး သယ္ေဆာင္လာေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ား
ထုပ္ပုိးရင္း
ျပန္လည္ထြက္ခြာဖုိ႕ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေအာက္ထပ္ အျပင္ဖက္သုိ႕
ေရာက္ေသာ
အခါ ေပါလ္သည္ အိမ္နံေဘးဆီသုိ႕ ေျခလွမ္း သုတ္သုတ္ျဖင့္ သြားရင္း
တစုံတခုကုိ
သြားၾကည့္ေနပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ နီကုိလုိင္လည္း ေပါလ္ အေနာက္မွ
အလ်င္အျမင္
သြားၾကည့္ၾကပါသည္။ အိမ္နံေဘး ပတ္လည္တြင္ မည္သည့္အရာမွ် မရွိပါ။
အျပန္ လုိင္းကားေပၚတြင္ အဖုိးအုိ ေပါလ္ေျပာျပသည္မွာ ...
မေန႕က ညေနပုိင္းက ထုိအိမ္ၾကီး၏ ေလွကား အတက္အဆင္းတြင္ ေတြ႕လုိက္
ရေသာ ေဘာလုံးပုိက္ထားသည့္ ကေလးငယ္ေလးႏွင့္ သူႏွင့္ မိတ္ဆက္စကား
ေျပာခဲ့သူ အဖုိးအုိ “ရဲလ္ပယ္” ဆုိသူတုိ႕သည္ သက္ရွိ ထင္ရွားရွိေသာ
လူသားမ်ား
မဟုတ္ၾကပါ။ သူတုိ႕သည္ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ခန္႕က ဗီလာရုစ္ႏုိင္ငံတြင္
ကြယ္လြန္သြားၾကေသာ အိမ္ရွင္ မိသားစု၀င္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
အေပၚထပ္
ညာဖက္အခန္းတြင္ လင္မယားႏွစ္ဦးႏွင့္ တစ္ႏွစ္ မျပည့္ေသးသည့္
ကေလးငယ္တစ္ဦးသာ ရွိပါသည္။ သူတုိ႕တစ္အိမ္လုံးတြင္ အဲလုိ အသက္အရြယ္
ပုံစံမ်ဳိး လုံး၀ မရွိေၾကာင္း အိမ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးက ေျပာျပေၾကာင္း
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္
အဖုိးအုိ ေပါလ္က က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံးအား ရွင္းျပပါသည္။
မေန႕ညေနက က်ေနာ္တုိ႕အုပ္စု ညစား စားေနခ်ိန္တြင္ ၾကားခဲ့ရေသာ
ေအာက္ထပ္
အျပင္ဖက္က လူစီး ဒန္းမွ သံၾကိဳးခ်င္း ပြတ္တုိက္သံသည္လည္း
တကယ္မဟုတ္
ေသာ နာမ္၀ိညာဥ္မ်ား၏ လွည့္ဖ်ားမွဳသာ ျဖစ္ဖုိ႕ မ်ားပါသည္
.....
Blog RSS Feed
Via E-mail
Twitter
Facebook
