၀ံသာႏုေခတ္

ေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ

အေမတုိ႕ ငယ္ငယ္တုန္းက- တုိ႕အေဖက ျမန္မာ ဘိလပ္ရည္
စက္မွာ မန္ေနဂ်ာ လုပ္တယ္။ သူမ်ားက `အမာေရ- ညည္းအေဖ
က ဘာလုပ္တာလဲ´ လုိ႕ ေမးရင္ `ဘိလပ္ရည္စက္က မန္ေနဂ်ာရွင့္´
လုိ႕ လူၾကီးေတြက ေျပာျပထားတဲ့အတုိင္း ျပန္ေျဖတာပဲ။

အေမတုိ႕ အိမ္နားက ကိုစံ၀င္းဆုိတဲ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။
သူက အေမ့ကုိ သိပ္စ'တာ။ `ညည္းအေဖက ဘိလပ္ရည္စက္က
မန္ေနဂ်ာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘိလပ္ရည္စက္မွာ တန္ကားေမာင္းတာပါ´
တဲ့။ တန္းကားဆုိတာ ဘိလပ္ရည္ ပုလင္းေတြတင္ျပီး ျမိဳ႕ေပၚက
ဆုိင္တကာလည္ပုိ႕တဲ့ ေလးဘီးတပ္ ျမင္းတစ္ေကာင္ဆြဲတဲ့ ကုန္တင္
ယာဥ္ေပ့ါ။ ေက်ာက္လမ္းေပၚမွာဆုိ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းနဲ႕။ ဟုိတုန္းက
ကတၱရာေစးလမ္း မရွိေသးဘူး။ ကုိစံ၀င္းက အဲသလုိေျပာရင္ အေမက
သိပ္စိတ္ဆုိးတာ။ `မဟုတ္ပါဘူး၊ မဟုတ္ပါဘူး´ နဲ႕ ျငင္းတာပဲ။
ကုိစံ၀င္းကလည္း `ဟုတ္ပါတယ္- ညည္း မသိလုိ႕ပါ၊ ငါ ေျပာျပမယ္၊
မနက္ မနက္ အိမ္ကသြားရင္ ဘိလပ္ရည္စက္ေရာက္ေတာ့ စက္
ေနာက္ေဖးက ၀င္းထဲမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ျမင္းၾကီးကုိ တန္ကားမွာတပ္ျပီး၊
တန္ကားကုိ ဘိလပ္ရည္စက္ေရွ႕ ေမာင္းလာေရာ၊ ျပီးေတာ့ ဘိလပ္ရည္
ပုလင္းေတြတင္ေရာ၊ ငါ ျမင္ေနတာပဲ´ တဲ့။ ကုိစံ၀င္း ဒီလုိေျပာေတာ့
ကုိယ့္စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ႏုိ႕ေပမယ့္ အေမတုိ႕က
ေျပာတာက မန္ေနဂ်ာပဲ။ မန္ေနဂ်ာဆုိတာ လူၾကီးပါဆုိျပီး ကိုစံ၀င္းကုိ
ျငင္းတာပဲ။ ကိုစံ၀င္းကလည္း ဆက္ဆက္ျပီး စ'တာပဲ။ ၾကာေတာ့
သူ႕ကုိ ႏုိင္ေအာင္ မေျပာႏုိင္လုိ႕ ဆြဲဆိတ္၊ လက္သီးနဲ႕ ထု။ တခါတေလ
လည္း ကိုစံ၀င္းဆီက ငုိျပီး ျပန္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကိုစံ၀င္းက
အေဖတုိ႕ ဘိလပ္ရည္စက္မွာ တန္ကားေမာင္းတာပါ။ အေမ့ကုိ
ကေလးမုိ႕ သူက တမင္ စ'တာ။

အေမတုိ႕ မႏၱေလးမွာ အဲဒီေခတ္တုန္းက ဘိလပ္ရည္ေခၚတဲ့
ေသာက္စရာ အခ်ဳိရည္လုပ္ငန္းကုိ DAVID & EZRA Bros:
ေဒးဗစ္နဲ႕ အီဇရာ ဘရားသားဆုိတဲ့ ကုမၸဏီၾကီးက တစ္ဦးတည္း
လက္၀ါးၾကီးအုပ္ လုပ္ကုိင္ပါတယ္။ သူ႕ေခတ္နဲ႕ သူ႕အခါ သူတုိ႕
ဘိလပ္ရည္စက္ လုပ္ငန္းဟာ အလြန္ၾကီးပါတယ္။

သူတုိ႕ ဘိလပ္ရည္စက္ကုိ ၁၉၀၄ ခုႏွစ္က စတည္ေထာင္တာတဲ့။
မႏၱေလးမွာ ဓါတ္ရထား ေျပးတာနဲ႕ တစ္ႏွစ္တည္းေပါ့။ စက္ၾကီး
တစ္ခုလုံး ဘိလပ္ရည္ပုလင္း ေဆးတာ၊ အရည္သြတ္တာက အစ
အားလုံး လွ်ပ္စစ္နဲ႕ခ်ည္း လည္ပတ္လုပ္ကုိင္တဲ့ စက္ၾကီးေပါ့။
စက္ကလည္း အလြန္ေခတ္မီသတဲ့။ ဘိလပ္က ေနာက္ဆုံး မွာတာ
တဲ့။ က်န္းမာေရးအတြက္ အုိးေတြခြက္ေတြက အားလုံး ေငြရည္သုတ္
အုိးခြက္ေတြ။ ပုလင္းေဆးတာလည္း စက္နဲ႕ ေဆးတာ။ တစ္ေန႕
တစ္ေန႕ကုိ ဘိလပ္ရည္ ပုလင္း ဒါဇင္ ၅၀၀ က်တယ္။ အလုပ္သမား
လူ ၂၀ နဲ႕ ထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ၾကီးတဲ့။ ဟုိလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၉၀ က
အေနအထားေလ။

အဲဒီေတာ့ ဘိလပ္ရည္ဆုိတာကုိ အဂၤလိပ္၀င္လာမွ ေသာက္ဖူးသူမ်ား
အဖုိ႕က အလြန္ အထင္ၾကီးစရာ၊ စမ္းေသာက္ ျမည္းေသာက္ ၾကည့္ခ်င္
စရာ၊ ဒါ ေသာက္တတ္မွ ေခတ္မီ အထက္တန္းက်တယ္လုိ႕ ထင္စရာ
ၾကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့။

ဒီဘိလပ္ရည္ကုိ ျမန္မာေတြကလည္း ေသာက္ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္
ၾကိဳက္လာၾကျပီ။

အေမတုိ႕ သိပ္ငယ္ငယ္က အေျခအေနကုိ ေျပာျပဦးမယ္ေနာ္-
တုိ႕ အထက္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ရွင္ဘုရင္ ပါေတာ္မူသြားျပီး သူ႕ကြ်န္
ျဖစ္လာရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဗိတိသွ်အစုိးရက ကြ်န္းသစ္ အေရာင္းအ၀ယ္၊
စပါး အေရာင္းအ၀ယ္၊ ေရနံလုပ္ငန္းစတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အၾကီးစား
ၾကီးေတြကုိ သူတုိ႕လူမ်ဳိး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ လက္ထဲ ေရာက္ေစျပီးတဲ့
ေနာက္ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္း အလတ္စားနဲ႕ အငယ္စား စီးပြား
ေရးေတြကုိ သူတုိ႕က မလုပ္ေတာ့ဘဲ စီးပြားေရးတံခါးၾကီး က်ယ္က်ယ္
ဖြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ အရင္းအႏွီး သိပ္ရွိျပီး အဆက္အသြယ္ ေကာင္း
ၾကတဲ့ လူမ်ဳိးျခားေတြက ၀င္လာျပီး အားလုံး ၀င္လုပ္ၾကတာေပါ့။

အေမတုိ႕ႏုိင္ငံက လူဦးေရေတြ သိပ္မ်ားတဲ့ ႏုိင္ငံၾကီး ၂ ခုၾကားမွာ
ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံငယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ဒီ ႏွစ္ႏုိင္ငံက စီးပြားေရး
သမားေတြက တုိ႕ႏုိင္ငံထဲ တုိး၀င္လာၾကတာေပါ့။

ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္တုန္းက လုပ္ခေစ်းေပါေပါနဲ႕ ေအာက္တန္းစား
အလုပ္ၾကမ္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ အိႏၵိယက လာလုပ္တဲ့ အလုပ္သမား
ေကာ္ရင္ဂ်ီေတြအေၾကာင္း ေရးခဲ့ျပီ၊ ဒီအပတ္ အထက္တန္း
အလုပ္အကုိင္ေတြမွာ လူမ်ဳိးျခားေတြ လုပ္ၾကတာကုိ ေရးဦးမယ္
ေလ။ အေမတုိ႕ရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ ကပ္ေနတဲ့ ျပည္နယ္၊
ဘဂၤလားလုိ႕ ေခၚတဲ့ BENGAL ဘင္ေဂါလ္က ဘန္ဂါလီလူမ်ဳိး
ကဆုိရင္ အေမတုိ႕ႏုိင္ငံက ရုံးအသီးသီးမွာ လုပ္ရတဲ့ စာေရး
စာခ်ီ အလုပ္ေတြထဲမွာ သူတုိ႕အမ်ားၾကီး ၀င္လုပ္ေနၾကတာပဲ။
သူတုိ႕က အဂၤလိပ္စာတတ္ေတြ။ ဟုိတုန္းက မီးရထား ဌာနၾကီး
ထဲမွာဆုိရင္ ျမန္မာက သိပ္နည္းတာ။ မီးရထား႒ာနကို ဘန္ဂါလီ
လူမ်ဳိးေတြ အုပ္စီးထားတယ္လုိ႕ေတာင္ ေျပာရမတတ္ပဲ။

ျပီးေတာ့ ေရႊ၊ စိန္စတဲ့ အရင္းအႏွီးၾကီးတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္း၊
အထည္အလိပ္စတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းေတြကုိေတာ့ မာရ၀ါရီ
ကုလားသူေ႒းေတြက လုပ္ကုိင္ၾကတယ္။ ျမန္မာေတြက သူတုိ႕
လက္ေ၀ခံ လက္လီဆုိင္ေလာက္ အနည္းအပါး ရွိတာ။ သြင္းကုန္
လုပ္ငန္းၾကီးေရာ၊ လကၠား အေရာင္းအ၀ယ္ၾကီးမွာေရာ သူတုိ႕
ခ်ည္း လုပ္ၾကတာပဲ။

အေမတုိ႕ ဧရာ၀တီတုိ႕၊ သံလြင္တုိ႕၊ ခ်င္းတြင္းတုိ႕ဆုိတဲ့ ျမစ္ေၾကာင္း
နဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းရုိးတန္းကို သေဘၤာ သြားလာတဲ့ လုပ္ငန္းၾကီးကို
၁၈၆၅ ခုက စတည္ေထာင္တဲ့ ဧရာ၀တီ ဖလုပ္တီလာ ကုမၸဏီ
ဆုိတာၾကီးက တစ္ဦးတည္း လုပ္ကုိင္တယ္။ အဲဒီမွာ အလုပ္သမား
သေဘၤာသားေတြက အားလုံး ေခၚေတာကုလားေတြခ်ည္းပဲ။
တျခား ဘာလူမ်ဳိးမွ မေရာေႏွာဘူး။ ျမန္မာဆုိတာ တစ္ေယာက္မွ
မရွိဘူး။ သေဘၤာတစ္စင္းလုံး ထိပ္ဆုံးက ေအာက္ဆုံးအထိ
ေခၚေတာကုလားေတြပဲ လုပ္ကုိင္ၾကတာပဲ။ အဲဒါ သူတုိ႕ရဲ႕
စပယ္ရွယ္လုိင္းတဲ့။

ျပီးတာ့ ဘာသာေရးအလုိက္ လုပ္ကုိင္စားတဲ့ စီးပြားေရးေတြ
ရွိေသးတယ္။ ဥပမာ ႏြားေမြးျမဴတာ၊ ႏြားႏုိ႕ေရာင္းတာ ဆုိပါေတာ့
ဒီအလုပ္ကို ဟိႏၵကုလားေတြကခ်ည္း လုပ္ပါတယ္။ ႏြားတုိ႕၊
ဆိတ္တုိ႕စတဲ့ သားသတ္လုပ္ငန္းကုိ မြတ္ဆလင္ေတြကခ်ည္း
လုပ္ကုိင္တယ္။ ၀က္သတ္တဲ့လုပ္ငန္းကုိေတာ့ တရုတ္က
လုပ္ကုိင္တယ္။

တရုတ္ကလည္း ကုလားလုိပဲကြဲ႕၊ ဟုိတုန္းက ေဒသကြဲလုိ႕
အမ်ဳိးကြဲတဲ့ သူ႕လူမ်ဳိးနဲ႕ သူ၊ သူတုိ႕ လုပ္ကုိင္တဲ့အလုပ္
တသီးတျခားစီ ရွိတယ္။ ဥပမာဆုိပါေတာ့ ကြမ္းတုံလူမ်ဳိးလုိ႕
ေခၚတဲ့ ကန္တုန္ျပည္နယ္က တရုတ္ေတြက တုိ႕ႏုိင္ငံမွာ
လက္သမား လုပ္တယ္။ တရုတ္လက္သမားဆုိတာ ျမန္မာ
လက္သမားထက္ လုပ္ခပုိးေပးရတဲ့ ကြ်မ္းသူအဆင့္ကေပါ့။
ခ်မ္းသာတဲ့ ကြမ္းတုံက သစ္စက္ တည္တယ္။ ျပီးေတာ့
ကြမ္းတုံေတြက အေပါင္ဆုိင္လုပ္ငန္း မွန္သမွ်ကုိ သူတုိ႕ခ်ည္း
လုပ္တာကြဲ႕။ အေပါင္ဆုိင္ ဆုိတဲ့ တရုတ္စာၾကီး တစ္လုံးတည္း
ဧရာမကုိ ဆုိင္ေရွ႕က လမ္းေပၚမွာ ေထာင္ ထားလုိက္တာပဲ။
အဲဒါကုိ အေမတုိ႕ ျမန္မာေတြက မဖတ္တတ္ပါဘူး။ ဗူးသီးေၾကာ္
လုိ႕ပဲ ဖတ္လုိက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူ႕အသုံးအေဆာင္ ဘာပစၥည္း
ကိုမဆုိ အတုိးၾကီးၾကီးနဲ႕ လာေပါင္လုိ႕ရတဲ့ေနရာ အေပါင္ဆုိင္
လုိေတာ့ သိၾကတယ္။

ကြမ္းတုံေတြက ထန္းရည္ဆုိင္လည္း သူတုိ႕ပဲ၊ သူတုိ႕ေရာင္းတာ
ကုိ ျမန္မာေတြက ၀ယ္ေသာက္ၾကတာပဲ။

ဖူးက်င့္လုိ႕ေခၚတဲ့ ဖူက်န္နယ္သား တရုတ္ေတြကေတာ့ တုိ႕ဆီ
မွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဖြင့္တယ္။ တရုတ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္
မွန္သမွ် ဖူးက်င့္ တရုတ္ခ်ည္းပဲ။ သူတုိ႕က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္
ဆုိေပမယ့္ ကုန္စုံဆုိင္ပါ တြဲဖြင့္တာ။ ဒါေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္
ဆုိင္ထဲမွာပဲ မွန္အိမ္ မီးခြက္ မီးစာလုိခ်င္လည္း ရတယ္။
စြယ္က်ယ္၀ယ္ခ်င္လည္း ရတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး၊ ဓါတ္ခဲ၊
သြားတုိက္တံ၊ သြားတုိက္ေဆး ၀ယ္မလား၊ ပစၥည္းေတြစုံေအာင္
ေရာင္းတယ္ေလ။ မွန္ဗီရုိၾကီးေတြ ဆုိင္အမုိးထိေအာင္ ထားျပီး
ပစၥည္းထည့္ေရာင္းတာပဲ။ ဗီရုိၾကီးေတြေရွ႕ကေတာ့ လက္ဖက္
ရည္စားပြဲနဲ႕ ကုလားထုိင္ေတြေပါ့။

ဟတ္ကာလူမ်ဳိးကေတာ့ အထည္သည္ေတြကြဲ႕။
တုိ႕ႏုိင္ငံနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့ ယူနန္ျပည္နယ္က ယူနန္လူမ်ဳိးေတြ
ကေတာ့ တုိ႕ ေက်ာက္စိမ္းတြင္းမွာ သူတုိ႕ခ်ည္း။ ျပီးေတာ့
တခ်ဳိ႕က လားေမြးတယ္။ တစ္ဦး တစ္ဦးမွာ လားအေကာင္
၄၀၀- ၅၀၀ ေမြးထားျပီး ကားလမ္းမေပါက္တဲ့ ေတာင္ေပၚ
ေဒသရဲ႕ ခရီးသြားလာ သယ္ယူပုိ႕ေဆာင္ေရး အလုပ္ေတြ
သူတုိ႕က လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုပ္ငန္းဟာ သူတုိ႕တစ္ဦးတည္း
ပုိင္လုပ္ငန္းပဲ။ လား၀န္တင္ဆုိတာ မင္းတုိ႕ သိတယ္မွဳတ္လား။

ေအး- အဲဒါဟုိေရွးက အေမတုိ႕ငယ္ငယ္တုန္းက စီးပြားေရး
အေနအထားကုိ ေျပာတာ။ မင္းတုိ႕က အေမ့ကုိ ေမးခ်င္လိမ့္
မယ္။ ဒါျဖင့္ အေမရယ္ ျဗိတိသွ်ေတြက အဲဒီလုိ စီးပြားေရး
တံခါးဖြင့္ထားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ျပည္ေနျပည္ထုိင္ တုိင္းရင္း
သား ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက ဘာလုပ္စားၾကသလဲလုိ႕။

ရွိတာေလး က်န္တာကေလးကို ရသမွ် လုပ္စားေနၾက
ရတာေပါ့ကြဲ႕။

ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္ေရး ႏုိးၾကားအုံၾကြမွဳၾကီး
ေပါက္ကြဲလာေတာ့ ၀ံသာႏုဆုိတဲ့ စကားလုံးၾကီးနဲ႕အတူ
လူမ်ဳိးျခားေတြလက္က စီးပြားေရး ျမန္မာ့လက္ထဲ ျပန္
ေရာက္ေအာင္ ျမန္မာေတြကလည္း ႏုိင္ငံျခားသားေတြ
လက္၀ါးၾကီးအုပ္ လုပ္ေနတဲ့ စီးပြားေရးေတြမွာ ထုိးေဖာက္
ၾက၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္း အားေပးၾက၊
ရုိင္းပင္းၾက၊ ၀ံသာႏုၾကဆုိတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံၾကီး ေပၚလာ
တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိ႕ မႏၱေလးျမိဳ႕မွာ အမ်ဳိးသားပုိင္ လုပ္ငန္း
ေတြ စေပၚလာတယ္။ အယ္လီဖင္စတုန္း ရုပ္ရွင္၊ သီေပါ
ရုပ္ရွင္ရုံေတြဟာ ႏုိင္ငံျခားသားပုိင္ေတြခ်ည္းမုိ႕ ျမန္မာပုိင္
ရုပ္ရွင္ရုံ တစ္ရုံကုိ ေငြစုျပီး လူငယ္မ်ဳိးခ်စ္ေတြက တည္ၾကစုိ႕
ေၾကြးေၾကာ္ျပီး ျမန္မာညြန္႕ ရုပ္ရွင္ရုံဆုိတာကို တည္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒါ ခု ၃၁ လမ္းနဲ႕ ၈၃ လမ္းေထာင့္က ျမိဳ႕ဂုဏ္ေရာင္ရုံဟာ
ပထမဆုံးေသာ ျမန္မာပုိင္ ရုပ္ရွင္ရုံေပါ့။

ေဒးဗစ္နဲ႕ အီဇရာ ဘရားသားရဲ႕ ဘိလပ္ရည္လုပ္ငန္းကုိ
ထုိးေဖာက္ဖုိ႕အတြက္ ျမန္မာေတြ အစုစပ္တည္ေထာင္တဲ့
ျမန္မာဘိလပ္ရည္စက္လည္း ဒါးတန္းမွာ ၈၄ လမ္းနဲ႕ ၂၄ လမ္း
ေထာင့္မွာ ေပၚေပါက္လာတယ္။ အေမတုိ႕ အေဖ မန္ေနဂ်ာ
လုပ္တယ္ဆုိတာ အဲဒီမွာေပါ့။

ႏုိင္ငံျခားသားေတြ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားတဲ့ စီးပြားေရးထဲ
ထုိးေဖာက္တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ မႏၱေလးက စကၠဴ အေရာင္း
အ၀ယ္ကုိ ေဒဆုိင္းနာမည္ခံတဲ့ အိႏၵိယသားေတြက လက္၀ါးၾကီး
အုပ္ထားလုိ႕ ျမန္မာေတြက စုျပီး ျမန္မာစကၠဴဆုိင္ ဖြင့္ခဲ့ရတယ္။
တုိ႕ဘၾကီးက အဲဒီဆုိင္မွာ လုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီဆုိင္ ပ်က္သြားျပီး
တဲ့ေနာက္ တုိ႕အေဖက ပုဂၢလိကပုိင္ ျမန္မာဆုိင္ တစ္ဆုိင္ ထပ္
ဖြင့္လုိ႕ အေမ အိမ္ေထာင္မက်ခင္က အဲဒီဆုိင္မွာ ေရာင္းေပး
ရေသးတယ္။

၀ံသာႏု၊ ၀ံသာႏု ဆုိတဲ့ စကား၊ အမ်ဳိးသားခ်င္း ရုိင္းပင္းပါ၊
ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ အားေပးပါ ဆုိတာေတြကလည္း အေနရာရာမွာ
ေၾကြးေၾကာ္ေနရတာပဲ။

ဒါေပမယ့္ အရင္းအႏွီးခ်င္း ကြာ၊ အေတြ႕အၾကံဳခ်င္းက ကြာ၊
ကာသာေပး ခံရတာခ်င္းက ကြာ၊ အဆက္အသြယ္ခ်င္းက
ကြာေလေတာ့ စီးပြားေရးမွာ ယွဥ္ရျပိဳင္ရတာ မလြယ္ဘူး၊
ကုိယ့္ဘက္က ရွံဳးတာေတြလည္း အမ်ားၾကီး၊ ႏုိင္ငံေရး
ႏုိးၾကားမွဳ အျမတ္ေတာ့ ရတာေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ သီခ်င္းစပ္တဲ့ စာေရးဆရာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း
အေမ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ စိတ္ထဲကေတာ့ ေအ၀မ္း ဆရာညွာ
လုိ႕ပဲ ထင္တာပဲ။ သူ စာေရးစပ္ေပးတဲ့ သီခ်င္း အေမတုိ႕ ငယ္ငယ္
က သီဆုိခဲ့ရေသးတယ္။
…................

ကလ်ာ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၀၉၊ ၁၉၉၄ မတ္လ။
(လူထုေဒၚအမာ၊ အေမ့ေရွးစကား၊ ပထမတြဲမွ ...။)
ဲ