ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲ၏ အရွက္နည္းမွဳ

ထာ၀ရအလင္းတန္းမ်ား သုိ႕မဟုတ္ 

တရုတ္ႏုိင္ငံထုတ္ The Road Home ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းအား ပုံတူကူးခ်ခဲ့ျခင္း ....

-ရီျမင့္ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရး (အေကာင္းဆံုးရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားဆု) 
-ဒါရိုက္တာ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ (အေကာင္းဆုံး ရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာဆု)
-ေနာင္ေနာင္ (အေကာင္းဆံုးအမ်ဳိးသားဇာတ္ေဆာင္ဆု)
-မယ္လိုဒီ (အေကာင္းဆံုးအမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆု)
-ေမာ့စ္ (အေကာင္းဆံုးအမ်ဳိးသားဇာတ္ပို႔ဆု)
-ဟိန္းထက္ (လယ္ေ၀း) (အေကာင္းဆံုးတည္းျဖတ္ဆု)
-ေဇာ္မ်ဳိးထြဋ္ (အေကာင္းဆံုးေတးဂီတဆု)
-ျမင့္ေဆာင္၊ စိုးေက်ာ္ဆန္း (အေကာင္းဆံုးဇာတ္ညႊန္းဆု)

Read more »

လုံျခံဳေရးတာ၀န္က်သူ

က်ေနာ္(စာေရးသူ) လက္ရွိေနထုိင္ရာ ျမိဳ႕ျပက စုေပါင္း အိမ္ယာ(ဂတ္တုိ- 
ႏုိင္ငံျခားသားအမ်ားစု ေနထုိင္ရာ အိမ္ယာစီမံကိန္း) မွာ ေနဖုိ႕ အၾကံေပးတဲ့ 
မိတ္ေဆြတစ္ဦး ရွိပါတယ္။ သူက သီရိလကၤာႏုိင္ငံသူ တမီးလ္ အမ်ဳိးသမီးၾကီး 
တစ္ဦးပါ။ သူနဲ႕ က်ေနာ္က အလုပ္ထဲက မိတ္ေဆြေတြပါ။ သူတုိ႕ မိသားစု 
ေနထုိင္ရာ တုိက္ခန္းဟာ က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစု ေနထုိင္တဲ့ ေနရာကေန
လမ္း ေလွ်ာက္သြားမယ္ဆုိရင္ ေလး၊ ငါးမိနစ္ေလာက္ အကြာအေ၀းမွာ ရွိပါတယ္။

သူ႕ခင္ပြန္းဟာ အိႏၵိယ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ရာဂ်စ္ဂႏၵီကုိ အေသခံ ဗုံးခြဲလုပ္ၾကံ
ခဲ့တဲ့ ကုိယ္၀န္သုံးလလြယ္ တမီးလြတ္ေျမာက္ေရး ေပ်ာက္က်ား အမ်ဳိးသမီး
နဲ႕ ေဆြမ်ဳိးစပ္မယ္ဆုိရင္ ႏွစ္၀မ္းကြဲေလာက္ ေတာ္စပ္တယ္လုိ႕ သူက ေျပာ
ျပပါတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ သီတင္း ႏွစ္ပတ္ခန္႕က အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးၾကီးက
က်ေနာ့္အား ....
“ေအာင္၊ ငါ့အိမ္ လုံျခံဳေရးအတြက္ ေန႕ေရာညပါ လုံလုံျခံဳျခံဳ ကာကြယ္ေပး
မယ့္သူ ရျပီ၊ အဲဒါ ေရွ႕အပတ္က်ရင္ သြားေခၚမယ္၊ နင္ စိတ္၀င္စားလား .... ”
တဲ့ ... ။ သူ ေျပာတဲ့ စကား နာေထာင္ျပီး က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဇေ၀ဇ၀ါ
ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလုိ ကုန္ေစ်းႏွဳန္း ၾကီးမားတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ ေနတဲ့သူမ်ား
ဟာ အခုလုိ ကိုယ့္ကိုယ္ပုိင္ကိစၥအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္သမား ဌားဖုိ႕
ဆုိတာ အင္မတန္ မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။
နင့္အလုပ္သမားက ေယာက္်ားလား၊ မိန္းမလား၊ လစာေရာ ဘယ္ေလာက္
ေပးရလဲ၊ ဘယ္ လုံျခံဳေရး ကုမၼဏီကေန ဌားတာလဲ၊ ဒိန္းမတ္လူမ်ဳိးလား၊
အေရွ႕ဥေရာပ သားလား၊ အာရွသားလား ... လို႕ ေမးလုိက္ေတာ့
သူ ျပန္ေျဖပုံက ...
“ငါတုိ႕နင္တုိ႕ ေနတဲ့ ဒီအေဆာက္အအုံေတြ နံေဘးက သစ္ေတာထဲက
သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္မွာ သြားျပီး ဆုေတာင္းေနတာ တစ္လေလာက္ရွိျပီ ဟ။
အခု ငါ့အိမ္ လုံျခံဳေရးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ့္သူက လူေတာ့
မဟုတ္ဘူး၊ နင္ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ၊ ၀ိညာဥ္ သရဲ
ဆုိတာမ်ဳိး ေပါ့ .... ”

သူ ေျပာလုိက္သည့္ စကားေၾကာင့္ သူရဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ

ေမးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႕ အိမ္သည္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္လခန္႕ ေန႕ဖက္

တြင္ ေဖာက္ထြင္းခုိးယူျခင္း ခံရပါသည္။ သူတုိ႕မိသားစုသည္ သုံးထပ္

တုိက္၏ အေပၚဆုံးထပ္တြင္ ေနထုိင္ပါသည္။ သူတုိ႕အခန္းႏွင့္ ေဘး

ျခင္းကပ္တြင္ အခန္းတစ္ခန္း ရွိပါသည္။ ဒိန္းမတ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏

ပုဂၢလိကဆန္ဆန္ ဖာသိဖာသာ ေနတတ္ေသာ အက်င့္မ်ားေၾကာင့္

စပ္စပ္စုစု အေရာတ၀င္ေနေလ့ မရွိၾကပါ။ ေဖာက္ထြင္း ခုိးယူျခင္း ခံရ

ခ်ိန္မွာ ေန႕ဖက္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္မိသားစုလုံး အလုပ္၊ ေက်ာင္းမ်ား

သြားေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္တြင္ မည္သူမွ် မရွိပါ။ သူတုိ႕

တမီးလ္လူမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း က်ေနာ္တုိ႕ ျမန္မာမ်ား နည္းတူ “ေရႊ”

ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ လက္၀တ္ရတနာမ်ားကို အင္မတန္ ႏွစ္ျခဳိက္ေလ့

ရွိပါသည္။ ေဖာက္ထြင္းမွဳေၾကာင့္ သူတုိ႕ မိသားစုပုိင္ အေမရိကန္ေဒၚလာ

တစ္ေသာင္းေက်ာ္ဖုိးခန္႕ ဆုံးရွံဳးသြားပါသည္။ ေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္

အထိ ရဲလည္း စုံစမ္းဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံ၏ လူေနမွဳစနစ္

တြင္ အာမခံ ေပးသြင္းရေသာ အာမခံစနစ္မ်ား ရွိပါသည္။ သုိ႕ေသာ္

သူတုိ႕မိသားစုသည္ လက္ရွိတုိက္ခန္းတြင္ (၁၉)ႏွစ္ နီးပါး ေနထုိင္သူမ်ား

ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒသခံလုိလုိ ျဖစ္ေနၾကျပီး ထုိအရာမ်ားကုိ မစဥ္းစား

မိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မီးေဘးအတြက္ မီးအာမခံ၊ ေဖာက္ထြင္းခုိးယူမွဳအတြက္ ထားရသည့္

အာမခံ၊ ကိုယ့္ကေလးငယ္ သူတစ္ပါး ပစၥည္းကို ဖ်က္ဆီးမိပါက အေလ်ာ္

ေပးႏုိင္ရန္ ထားရသည့္ အာမခံ၊ တစ္မိသားစုလုံးအတြက္ ထားရေသာ

အာမခံ၊ ခရီးသြား အာမခံ စသျဖင့္ ဒိန္းမတ္ လူေနမွဳစနစ္တြင္ အာမခံ

စနစ္ေပါင္းစုံ ရွိပါသည္။ သူတုိ႕မိသားစုသည္ အာမခံ မရွိေသာေၾကာင့္

အာမခံစနစ္မွ ျပန္လည္ အေလ်ာ္ မရပါ။ ရဲက ေဖာက္ထြင္းသူအား ဖမ္းမိ

မွသာ မိမိပစၥည္း ျပန္ရဖုိ႕ လမ္းစ ရွိပါသည္။

အိမ္ ေဖာက္ထြင္းခုိးယူျခင္း ခံရေသာ ျပႆနာေနာက္ပိုင္း ထုိတမီးလ္

လူမ်ဳိး ကုလားမၾကီးအား သူ႕မိတ္ေဆြ  တမီးလ္တစ္ဦးက သရဲေမြးရန္

အၾကံျပဳပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႕၏ အယူအဆ အရအား နီးစပ္ရာ သစ္ပင္

ခပ္ၾကီးၾကီး သုံး၊ ေလးပင္တုိ႕တြင္ ညစဥ္ ဖေယာင္းတုိင္ မီးထြန္းျပီး ဆု

ေတာင္းပါတယ္။ “ဒါဆုိ အခု ခင္ဗ်ား ရလာတဲ့ဆုိတဲ့ သရဲက အထီးလား

အမလား ... ” ဟု က်ေနာ္ ေမးလုိက္ရာ ထုိအမ်ဳိးသမီးၾကီး ျပန္ေျဖပုံက ....

“ေခြး၊ သရဲျဖစ္တဲ့ ေခြး၊ ေခြး ၀ိညာဥ္ေပါ့ ... ”

တိရိစာၦန္တစ္ေကာင္ ေသဆုံးျပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ၀ိညာဥ္အျဖစ္ ပူးကပ္ေန

ေသာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို လြန္ခဲ့ေသာ ၇- ႏွစ္ခန္႕က က်ေနာ္ ၾကံဳဖူးပါသည္။

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မြန္တုိင္းရင္းသား မုဆုိးမ အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ဦး၏

ေနအိမ္၌ ထုိ ျပႆနာမ်ဳိး ၾကံဳေတြ႕ရသည္ဟု သိရပါသည္။  ထုိမြန္တုိင္းရင္း

သား မိသားစုတြင္ မုဆုိးမ မိခင္ႏွင့္ သား သုံးေယာက္ရွိပါသည္။ အငယ္ဆုံး

သားျဖစ္သူသည္ အိမ္မက္တစ္ခုကုိ ညစဥ္ဆက္တုိင္း ျမင္မက္ျပီး တေရးႏူိး

တြင္ ထထ’ ငုိပါသည္။ သူ ေျပာျပမွဳအရ သူ႕ကုတင္၏ ေအာက္တြင္ အင္မတန္

ၾကီးမားေသာ ေခြးၾကီးတစ္ေကာင္သည္ သူ႕အား ၾကည့္ျပီး ေဟာင္ ေနသည္

ဟု ေျပာျပပါသည္။ ထုိျပႆနာအား ေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ်လာသူမ်ားႏွင့္

သက္ဆုိင္ေသာ အစုိးရဌာနသုိ႕ ေျပာျပပါသည္။ ထုိအခါ ထုိအိမ္ႏွင့္ ပက္သက္

ေသာ ရာဇ၀င္မ်ားကို ျပန္လည္ ၾကည့္ရွဳေသာအခါ သူတုိ႕အရင္ ေနထုိင္

သြားေသာ မိသားစုတစ္စုတြင္ ေခြးတစ္ေကာင္ ေမြးခဲ့ဖူးေၾကာင္း သိရပါ

သည္။ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံတြင္ ေခြးသည္ တိရိစာၦန္ကု ဆရာ၀န္၏ ခြင့္ျပဳေထာက္

ခံခ်က္ရမွ ေမြးျမဴးရသျဖင့္ ထုိကဲ့သုိ႕ ေခြးေမြးျမဴးျခင္း မွတ္တမ္းကုိ အတိအက်

သိရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ယခင္ေနခဲ့ဖူးသူမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေသာ

အခါ သူတုိ႕မိသားစုသည္ သူတုိ႕ေမြးခဲ့ေသာ ထုိေခြးၾကီး ေသဆုံးသည့္အခါ

ထုိျခံထဲတြင္ တြင္းတူးျမဳပ္ႏွံခဲ့ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေခြးေသ

အေလာင္းအား တူးထုတ္ျပီး အျခားတစ္ေနရာတြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းျမဳပ္ႏွံလုိက္မွ

ကေလးငယ္အား ညစဥ္ ေျခာက္လန္႕ေနေသာ ေခြးသရဲ ဇာတ္လမ္း

ျပီးဆုံးသြားပါသည္။

ယခုတဖန္ ထုိတမီးလ္ကုလားမၾကီး၏ ဇာတ္လမ္းမွာ အသစ္ျဖစ္လာ

ျပန္ပါသည္။ သူ ခ်ိန္းဆုိေသာ ေခြးသရဲအား သူ႕အိမ္သုိ႕ ေခၚေဆာင္မည့္

ေန႕တြင္ က်ေနာ္ အလုပ္ရွဳပ္ေနေသာေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူ႕သမီး

အငယ္မေလးသည္ က်ေနာ္တုိ႕ အလုပ္ထဲတြင္ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႕

အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ လုပ္ေနပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္က

အလုပ္၏ ေခတၱ နားခ်ိန္အတြင္း ထုိကုလားမေလးက က်ေနာ္ အပါအ၀င္

အလုပ္ထဲမွ မိတ္ေဆြမ်ားအား သူ႕အိမ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

“ညက ေတာ္ေတာ္ကုိး ထူးဆန္းတဲ့ အိမ္မက္တစ္ခုကုိ က်မ မက္တယ္၊

က်မတုိ႕ အိမ္ခန္းတံခါးကုိ အျပင္ကေန အဆက္မျပတ္ ေခါင္းေလာင္း

တီးေနလုိ႕ က်မ တံခါးကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ အေပါက္၀မွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္

မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္၊ အဲဒါနဲ႕ ဘာကိစၥ ရွိလုိ႕လဲ ေမးလုိက္ေတာ့၊ နင္တုိ႕

အိမ္မွာ ငါ့ေခြး ေရာက္ေနလုိ႕ ငါ လုိက္လာတယ္ တဲ့၊ ေမာလုိက္တာ ေသာက္

စရာ ဘာရွိလဲလုိ႕ ေျပာတာနဲ႕ က်မက သူ႕ကုိ ဧည့္ခန္းထဲကုိ ေခၚလာခဲ့တယ္၊

အခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်မတုိ႕ အခန္းထဲမွာ

ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ရွိေနတယ္၊ အဲဒီေခြးဟာ ခုနက

ဧည့္ခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ လူၾကီးကုိ နမ္းရွိဳက္ေနပုံမ်ား ေတာ္ေတာ္ကုိး ရင္းႏီွး

တဲ့ ပုံစံမ်ဳိး၊ အဲဒီေနာက္ အဲဒီ လူၾကီးက က်မကုိ ဘာေျပာသလဲ ဆုိေတာ့

နင္တုိ႕ မိသားစု ငါ့ေခြးကုိ ေခၚထားတာ အခု ငါက သူ႕ကုိ နင္တုိ႕ဆီကေန

ျပန္ေခၚတာ ေခၚလုိ႕ မရဘူး၊ ေခၚလုိ႕ မရရင္ေတာ့ ငါလည္း သူနဲ႕အတူတူ

နင္တုိ႕ဆီမွာ ေနမယ္ဆုိျပီး ေျပာတယ္၊ ဒါနဲ႕ က်မက ရွင္ကုိလည္း က်မ

မသိဘူး၊ ရွင့္ေခြးကုိလည္း က်မ မသိဘူး၊ ရွင္ အခု ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားလုိ႕

ေအာ္လုိက္ေတာ့ ... အိမ္မက္ကေန ငေယာင္ေျခာက္ျခားနဲ႕ က်မလည္း

ႏူိးလာတာပဲ .... ”

ထုိေနာက္ တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ သူတုိ႕ တုိက္ေရွ႕က ျဖတ္

ေလွ်ာက္ရင္း သူတုိ႕အခန္းဆီ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိပါသည္။ အခန္းေရွ႕

၀ရံတာတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တမီးလ္ကုလားမၾကီး

ႏွင့္အတူ သူ႕မိတ္ေဆြ တမီးလ္အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးတုိ႕ မတ္တပ္ရပ္ရင္း

စကားေျပာေနသည့္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ က်ေနာ့္ကုိ ေတြ႕လုိက္သည္ႏွင့္

တျပိဳင္နက္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ထုိအမ်ဳိးသမီးၾကီးက သူတုိ႕အခန္းဆီ

အလည္လာဖုိ႕ လွမ္းေျပာပါသည္။ နဂုိကတည္းက သူေမြးထားေသာ

ေခြးသရဲအေၾကာင္း သိခ်င္ေနသည့္ က်ေနာ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ သူတုိ႕

တုိက္အေပၚထပ္သုိ႕ ဦးတည္လုိက္ပါသည္။

သူတုိ႕ဧည့္ခန္းထဲ ထုိင္ေနရင္း ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ စကားမ်ားကုိ နားေထာင္

လုိက္ ျပန္လည္ ေျပာဆုိလုိက္ လုပ္ေနေသာ က်ေနာ့္အား ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး

ၾကည့္ေနသည့္ သူတုိ႕ဧည့္သည္ တမီးလ္အမ်ဳိးသမီး၏ မ်က္လုံးမ်ားအား

က်ေနာ္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ့ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ထုိဧည့္သည္က

က်ေနာ့္အား .... “နင္ ငယ္ငယ္က ညဖက္ အိပ္ေနရင္း ေျခေထာက္မွာ

ေျခခ်င္းေတြ ခ်ဴေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားလုိ႕ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ ထြက္ေပၚ

လာတဲ့ အသံမ်ဳိး ၾကားဖူးတယ္လုိ႕ ငါေတာ့ ထင္တယ္ ... ” ဟု ေျပာ

လုိက္ရာ က်ေနာ္ အနည္းငယ္ အံၾသသြားပါသည္။ က်ေနာ္ သုံးႏွစ္သား

အရြယ္က  အခ်ဳိ႕ ညဖက္မ်ားတြင္ အိမ္ယာမွထျပီး ျပတင္းေပါက္တစ္ခု

အနားသုိ႕ တစ္ေယာက္တည္း ထ သြားေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ထုိ႕ေနာက္ တစ္စုံ

တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာသလုိ မပီမသ စကားမ်ား ေျပာတတ္ေၾကာင္း၊

ထုိအခါ ျပတင္းေပါက္ အျခားဖက္တြင္ ကုလားမမ်ား ၀တ္ဆင္ေလ့

ရွိေသာ ေျခခ်င္းသံမ်ား ၾကားရေလ့ရွိေၾကာင္း ငယ္ငယ္က က်ေနာ့္အား

ထိန္းေက်ာင္းခဲ့ေသာ အမ ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ တစ္ဦး ေျပာျပသည္ကုိ

သတိရမိပါသည္။ သူက ... “နင္လည္း အိႏၵိယက လာတာပါ ... ” ဟု

ဆက္ေျပာပါသည္။

ထုိဧည့္သည္ တမီးလ္အမ်ဳိးသမီးသည္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မိသားစုအတြက္

ေခြးသရဲအား သယ္ေဆာင္ရာတြင္ ကူညီခဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။

ယခုရက္ပုိင္းမ်ားတြင္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မိသားစုသည္ သူတုိ႕အိမ္အား

လာေရာက္ ေဖာက္ထြင္းမည့္ သူခုိးမ်ားရန္ကုိ မေၾကာက္ရေသာ္လည္း

ညဖက္မ်ားတြင္ ဘယ္က ဘယ္လုိမွန္း မသိ ေလထဲတြင္ ေမွ်ာပါလာေသာ

ေခြးအူသံမ်ား၊ အိမ္အ၀င္အ၀ တံခါးေရွ႕မွ ေခ်ာင္းဟန္႕သံမ်ားေၾကာင့္

ထုိဧည့္သည္အား ထုိေန႕တြင္ ဖိတ္ေခၚရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။

က်ေနာ္က က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအား အာမခံစနစ္ ထားရွိရန္ ထပ္မံ အၾကံ

ေပးလုိက္သည့္အခါ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက ....

“အာမခံထားဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္ျပီးပါျပီ၊ ခက္တာက အခု ေခၚထားမိတဲ့

ဟာေတြကုိ ျမန္ျမန္ ျပန္ပို႕ခ်င္တာပဲ သိတယ္၊ အခု ကေလးေတြ

လည္း သိကုန္ေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့၊ ေခၚတုန္းက ေခၚခ်င္သလုိ

ေခၚလုိ႕ မရႏုိင္သလုိ ျပန္ပုိ႕ခ်င္ေတာ့လည္း ျပန္ပုိ႕ခ်င္တုိင္း ျပန္ပုိ႕လုိ႕

မရပဲ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ သည္းခံျပီး ေစာင့္ေနရတာလည္း မလြယ္ဘူး ... ”

ဟု ညည္းရွာပါသည္။

-ကုိေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ)

Read more »

ေအာ္စလုိ ခရီးသည္ (အပုိင္း -၂)

ယခင္အပုိင္း(၁)မွ အဆက္ ....

အက္(စ္)ပီးယား (Esbjerg) ဘူတာအနီး၌ ရွိေသာ အေ၀းေျပး
ကားမွတ္တုိင္တြင္ ကားေစာင့္ေနခုိက္ မိုးသည္ တိတ္သြားလုိက္
ခပ္ဖြဲဖြဲ ျပန္ရြာလုိက္ ျဖစ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ စီးနင္းလုိက္ပါ
ရမည့္ အမွတ္ (၉၈၀) ဘက္စ္ကား ဆုိက္ေရာက္လာသည့္အခါ
ကားေရွ႕ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္  ေရးထားသည့္ စာတန္းကို ၾကည့္ရင္း
အနည္းငယ္ စိတ္ညစ္သြားမိပါသည္။

 

အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကားသည္ ခရီးအဆုံးအထိ ေမာင္းႏွင္းရန္
ေၾကညာထားေသာ အစီအစဥ္အစား ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံ၏ တတိယ
ေျမာက္ ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ “ေအာ္လဘုိ” (Aalborg) အထိသာ
ေရာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ သြားလုိသည့္
ကုိသန္းေအာင္ႏိုင္တုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေနထုိင္ရာ “ေဆးျဗဴ” (Sæby)
ျမိဳ႕အထိ ကားေျပာင္းစီးေရးအတြက္ အလုပ္မ်ားရပါေတာ့မည္ဟု
စိတ္ထဲတြင္ ညည္းညဴးမိပါသည္။ ကားသည္ ေန႕လည္ ၂ နာရီ ၁၅
မိနစ္တြင္ အက္(စ္)ပီးယား ဘူတာအနီးမွ စတင္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါ
သည္။ ကားေပၚတြင္ ခရီးသည္ ေနရာျပည့္ မရွိပါ။ က်ေနာ္တုိ႕ ျမန္မာ
သုံးဦးႏွင့္အတူ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္ လာလုပ္ၾကေသာ အေရွ႕
ဥေရာပသားမ်ားျဖစ္ေသာ ပုိလန္လူမ်ဳိးမ်ား၊ ရုရွားမ်ား၊ အက္စ္တုိးနီးယား
မ်ား၊ လစ္သူေယးနီးယားမ်ား၊ ဘီလာရုစ္မ်ား၊ ယူကရိန္းႏုိင္ငံသားမ်ား
သား စီးနင္းလုိက္ပါၾကပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ထုိႏုိင္ငံသားမ်ား
ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ အေသအခ်ာ ေျပာႏုိင္သည္ကုိ ေနာက္ပုိင္းတြင္
က်ေနာ္ ရွင္းျပပါ့မည္။

ကားသည္ အက္(စ္)ပီးယားျမိဳ႕မွ ထြက္ခြာလာျပီး ပထမဆုံး ရပ္နား

သည့္ ေနရာမွာ အက္(စ္)ပီးယား ေလယာဥ္ကြင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိကြင္း

သည္ ေလေၾကာင္းသြားလာမွဳ ခရီးစဥ္မ်ားအတြက္ အသုံးျပဳျခင္း မရွိ

ေတာ့ပါ၊ ပင္လယ္ျပင္ဆုိင္ရာ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ အျခား အေရး

ေပၚ အေျခအေနမ်ားအတြက္ ေလေၾကာင္းမွ ကူညီရန္ ေလယာဥ္ပ်ံအစား

ရဟတ္ယာဥ္စခန္းပုံစံသာ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေလ့က်င့္ပ်ံသန္းေနေသာ

ရဟတ္ယာဥ္မ်ားကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ကားသည္ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚ

တြင္ တရွိန္ထုိး ေမာင္းႏွင္းေနပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးဦးသည္ ခရီးသည္

ႏွစ္ဦးခ်င္း ေဘးခ်င္းယွဥ္တြဲ ထုိင္ႏုိင္သည့္ ႏွစ္ခုံတြဲမ်ားေပၚတြင္ တစ္ဦးစီ

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုိင္စီးရင္း တေျဖးေျဖး အိပ္ငုိက္ေနၾကသည္။

က်ေနာ့္ေရွ႕မွ ႏွစ္ခုံတြဲေပၚတြင္ တစ္ဦးတည္း ထုိင္ေနေသာ ကိုမုိက္ကယ္

သည္ သူတုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ သြားေရာက္တည္းခုိမည့္ ေအာ္စလုိျမိဳ႕မွ

လူငယ္ေလးအေၾကာင္း ေျပာျပေနပါသည္။ ထုိလူငယ္ေလးသည္

တခါက “ကေလးစစ္သား” အျဖစ္ န.၀.တ စစ္အစုိးရလက္ထက္တြင္

အဓမၼ စစ္သား စုေဆာင္းျခင္း ခံခဲ့ရသူျဖစ္ျပီး၊ နယ္စပ္ေဒသရွိ UNHCR

ဒုကၡသည္ အစီအစဥ္ျဖင့္ တတိယ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ားဆီသုိ႕ ေရြ႕ေျပာင္း

ေနခြင့္ရခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ နယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္ ထုိကဲ့သုိ႕

စစ္တပ္မွ ထြက္ေျပးလာေသာ ကေလးစစ္သား အမ်ားအျပားရွိ

ပါသည္။ ကုိမုိက္ကယ္၏ ဇနီးသည္ျဖစ္သူ အမ မပုိသည္ ထုိင္း-ျမန္မာ

နယ္စပ္ရွိ ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္း ေနထုိင္ခဲ့စဥ္ ကာလမ်ားက ထုိ

ကေလးစစ္သားအျဖစ္မွ ထြက္ေျပးလာေသာ ကေလးငယ္ ဆယ္ဦးခန္႕

အား အစစအရာရာ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြး ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ပါသည္။

ထုိေၾကာင့္ ထုိ “ကေလး စစ္သား” မ်ား၊ သက္ဆုိင္ရာ UNHCR စခန္း

တာ၀န္ခံမ်ားက အမ မပိုအား ကေလးစစ္သားမ်ား၏ မိခင္ “မာမီ”

အျဖစ္ ေခၚေ၀ၚ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကုိမုိက္ကယ္သည္ ထုိကေလး

စစ္သားမ်ားအေၾကာင္း သူ သိသမွ် တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေသာအခ်ိန္

တြင္ အမ မပုိကေတာ့ ႏွစ္ခုံတြဲေပၚတြင္ တစ္ဦးတည္း တေခါေခါ

ေဟာက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနပါသည္။

ႏိုဗယ္ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနား ဖိတ္စာမရေသာ က်ေနာ္သည္ ဤခရီးစဥ္

အတြင္း ကုိမုိးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ အမ မပူစူးတုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေနအိမ္တြင္

သြားေရာက္တည္းခုိရန္ စီစဥ္ထားပါသည္။ က်ေနာ္လုိ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံျပင္ပ

မွ လာေရာက္ၾကမည့္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္း

သားမ်ားျဖင့္ ကိုမုိးေမာင္ေမာင္တုိ႕ အိမ္တြင္ စည္းစည္းကားကား ျဖစ္ေန

မည္ဟု ေတြးေတာရင္း စိတ္ထဲ၌ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနပါသည္။ ႏုိဗယ္ဆု

ေပးပြဲ အခမ္းအနား တက္ခြင့္ ဖိတ္စာမရလည္း ျမန္မာမ်ားႏွင့္ အန္တီစု

သီးသန္႕ ေတြ႕ဆုံရန္ စီစဥ္ထားေသာ ေနရာသုိ႕ ခပ္ေစာေစာသြားျပီး

တန္းစီရင္ ေကာင္းမလားဟု တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေနမိပါသည္။

ဘတ္စ္ကားသည္ “ဗီဘုိ” (Viborg) ဟုေခၚေသာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕သုိ႕ ဆုိက္ေရာက္

ခဲ့ျပန္ပါသည္။ ထုိ “ဗီဘုိ” ျမိဳ႕သည္ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံတြင္ အင္မတန္ ထူးျခားေသာ

ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္သည္ သူ၏ ဘုိးဘြား ေဆြစဥ္

မ်ဳိးဆက္၏ အမည္စာရင္းမ်ားႏွင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ခဲ့သည့္ ရာဇ၀င္မ်ားကုိ

သိခ်င္လွ်င္ ထုိ“ဗီဘုိ”ျမိဳ႕ေလး၏ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ စုံစမ္းႏုိင္ပါသည္။ ထုိျမိဳ႕

၏ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ တစ္ႏုိင္ငံလုံးရွိ ႏုိင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ပက္သက္

ေသာ အခ်က္အလက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ရာေပါင္းမ်ားစြာမွစ၍

သိမ္းဆည္းထားခဲ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ဒိန္းမတ္ အမ်ဳိးသားၾကီးတစ္ဦး

သည္ သူ႕ဘုိးဘြားမ်ား၏ ရာဇ၀င္ကို ထုိ“ဗီဘုိ”ျမိဳ႕၏ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ စုံစမ္း

ၾကည့္ရာ သူ႕မ်ဳိးရုိး (၈)ဆက္ေျမာက္ အဖုိးသည္ ေပၚတူဂီလူမ်ဳိး ပင္လယ္ဓါးျပ

တစ္ဦးအျဖစ္ ဒိန္းမတ္သူ တစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းခဲ့ျပီး သူတုိ႕မ်ဳိးရုိးကုိ

စတင္ခဲ့ေၾကာင္း သိခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ္ ထုိင္ေနသည့္ ထုိင္ခုံႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထုိးတြင္ ဥေရာပသားႏွစ္ဦး ယွဥ္တြဲ

ထုိင္ျပီး ဒိန္းမတ္ဘာသာစကား မဟုတ္သည့္ သူတုိ႕ကုိယ္ပုိင္ ဘာသာစကား

မ်ားကို ခပ္တုိးတုိး ေျပာဆုိေနၾကသည္။ ထုိေနာက္ အမ်ဳိးသားၾကီး တစ္ဦးသည္

သူ႕ပုိက္ဆံအိတ္မွ မိသားစု ဓါတ္ပုံကုိ တစ္ပုံကုိ ထုတ္ျပရင္း သူ႕မ်က္လုံးအိမ္မွ

မ်က္ရည္မ်ားသည္ ထုိဓါတ္ပုံေပၚသုိ႕ တစက္ျပီး တစက္ က်ဆင္းေနပါသည္။ သူ႕

နံေဘးမွ မိတ္ေဆြအား တစုံတရာအတြက္ ေျပာျပေနပုံရပါသည္။ က်ေနာ္သည္

ထုိျမင္ကြင္းမ်ားကုိ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏုိင္ငံအခ်ဳိ႕တြင္ အလုပ္ လုပ္ေနရေသာ

ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားအၾကားတြင္ ျမင္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ လူသားစြမ္းအင္း အရင္းအျမစ္

ပညာရွင္မ်ား၊ က်န္းမာေရး သုေတသီမ်ား၏ အဆုိအရ လူတစ္ဦးသည္ အသက္

(၂၀)ႏွစ္မွ (၄၅) ႏွစ္ ၾကား ကာလမ်ားအတြင္းသာ ျပင္းထန္ေသာ အလုပ္ၾကမ္း

မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ပါက လုပ္ေဆာင္သင့္ပါသည္။ ထုိ အသက္ အပုိင္းအျခား

ကာလမ်ားတြင္ ထုိႏုိင္ငံသားသည္ သူ႕တုိင္းျပည္အတြင္းရွိ ကုန္ထုတ္ လုပ္ငန္း

မ်ားအတြက္ ရွင္သန္ လုပ္ေဆာင္မွဳ မပါ၀င္ခဲ့လွ်င္ ႏုိင္ငံတစ္ခု၏ ဆုံးရွံဳးမွဳ

သည္ မည္၍မည္မွ် ရွိႏုိင္မည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕ မွန္းဆၾကည့္သင့္ပါသည္။

လူတစ္ေယာက္ သုိ႕မဟုတ္ ႏုိင္ငံသားတစ္ဦးသည္ သူ႕ေမြးရပ္ေျမ သုိ႕မဟုတ္

သူ႕ႏုိင္ငံ၌ သူ႕ အနာဂတ္ဘ၀ မရွိခဲ့လွ်င္ ထုိျဖစ္ရပ္သည္ အၾကီးမားဆုံး

က်ိန္စာသင့္မွဳဟု က်ေနာ္ေတာ့ ထင္ပါသည္။

က်ေနာ္တုိ႕ သုံးဦး စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ ကားသည္ “ေအာ္လဘုိ” (Aalborg)

ျမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးဦးသည္ ခရီးေဆာင္အိတ္ မႏုိင္တႏုိင္

မ်ားကုိ သယ္ေဆာင္ရင္း ကုိသန္းေအာင္ႏုိင္တုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေနထုိင္ရာ “ေဆးျဗဴး”

(Sæby) ျမိဳ႕သုိ႕ ထြက္ခြာမည့္ ခရီးသည္တင္ ဘက္စ္ကားေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါသည္။

ထုိကားေပၚတြင္ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ႏွင့္ အခ်ိန္ပုိင္း အလုပ္ လုပ္ေနေသာ လူငယ္၊

လူရြယ္ မ်ားစြာကုိ ေတြ႕ေနရပါသည္၊ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္တည္ႏုိင္

ေရး အလြန္အမင္း အားေပးသည့္ ဥေရာပ ယဥ္ေက်းမွဳသည္ မိဘႏွင့္ သားသမီး

အၾကား သံေယာဇဥ္ကို သိပ္ေတာ့ အားမေပးပါ။ သုိ႕ေသာ္ မိမိကုိယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္

မွဳျပည္၀ေစရန္ တြန္းအားေပးရာ၌ အင္မတန္ ထိေရာက္ပါသည္။ ကားေပၚက

ထုိလူငယ္မ်ား၏ စကားသံမ်ားအတြင္း သူတုိ႕သည္ ဘယ္ေဒသသုိ႕ ဘယ္ေန႕

တြင္ အေပ်ာ္ခရီး ထြက္မည္၊ အလုပ္က ရသည့္၀င္ေငြ၊ ႏုိင္ငံေတာ္မွ လစဥ္

ေထာက္ပ့ံေသာ ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးမ်ားျဖင့္ သူတုိ႕၏ ေန႕စဥ္ဘ၀တြင္

အပူအပင္ဆုိေသာ စကားလုံးသည္ ေရပန္းမစားႏုိင္ဟု က်ေနာ္ ထင္ပါသည္။

က်ေနာ္တုိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား၏ ေန႕စဥ္ဘ၀မ်ားအား

ထုိနည္းတူစြာ က်ေနာ္ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသား

လူငယ္ဘ၀၏ တခ်ဳိ႕ေသာ ညမ်ားတြင္ “ဧည့္စာရင္း စစ္မယ္”ဆုိသည့္

အသံမ်ားနွင့္အတူ အိမ္အတြင္းသုိ႕ လက္နက္ကုိင္ျပီး ၀င္ေရာက္လာေလ့

ရွိေသာ ဧည့္ဆုိးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ခဲ့ဖူးပါသည္။

(ဆက္ရန္။   ။)

-စစ္ျငိမ္းဒီေရ

Read more »

ႏွင္းဆီျဖဴႏွင့္ က်ေနာ့္အေတြးမ်ား

က်ေနာ္ (စာေရးသူ) ေရးသားထားတဲ့ သရဲတေစၦ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့
“ႏွင္းဆီျဖဴ” ပါ၀င္တဲ့ E-book စာအုပ္ထြက္ပါျပီ။
ပါ၀င္ ေရးသားသူမ်ားကေတာ့ ကိုကုိသက္၊ ကုိမ်ဳိး၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ ခုိင္စုိးလင္း၊
ခ်ဳိပိန္းေနာင္၊ စစ္ျငိမ္းဒီေရ (က်ေနာ္)၊ ဆူးခက္မင္း၊ ညီဇံလွ၊ ႏွင္းနဲ႕ မာယာ၊
ပန္ဒုိရာ၊ ဖုိးခြား၊ ဖုိးစိန္၊ မုိးလွိဳင္ည၊ ျမေသြးနီ၊ မွိဳင္း (ေဆး- ၂)၊ သူရႆ၀ါ၊
သက္ေ၀၊ ေအာ္ဂဲနီ၊ ေအာင္ျဖိဳး၊ ၾသျမိဳင္ႏွင့္ အမည္မေဖၚလုိသူတစ္ဦးတုိ႕
ျဖစ္ပါတယ္။

ေအာက္က လင့္ခ္မွာ ေဒါင္းလုပ္ခ်ျပီးျဖစ္ျဖစ္ တုိက္ရုိက္ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ရွဳ

ႏုိင္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းက စာမ်က္ႏွာ (၃၀)မွာပါ ....

http://www.mediafire.com/view/?its0jd00szufwdj

ဒီ အီးဘြတ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အဖက္ဖက္က ပါ၀င္ကူညီ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့

သူေတြအားလုံးကို အထူးပဲ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ႏွင္းဆီျဖဴ ဇာတ္လမ္းကို ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ျပီးခဲ့တဲ့ ေမလ ၃- ရက္ မွာကတည္းက

ေရးသားျပီးစီးခဲ့ပါတယ္ .....

အဲဒီအရင္ က်ေနာ္ ေရးသားတဲ့ သရဲတေစၦ နာမ္ ၀ိညာဥ္ ဇာတ္လမ္း

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျဖစ္ရပ္ရဲ႕ အဓိက ပုံစံကုိ စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားဖုိ႕ပဲ

အေလးထားခဲ့ပါတယ္၊ ခံစားမိတဲ့ စိတ္ႏွင့္ ၀န္းက်င္ဆုိင္ရာ ရုိက္ခတ္မွဳကုိ

အသားေပး ေဖာ္ျပတာ မ်ားပါတယ္။

မိတ္ေဆြေတြဆီက ရလာတဲ့ အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႕ ....

“ႏွင္းဆီျဖဴ”ကုိ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေဖဖၚ၀ါရီလေလာက္ကတည္းက

ျဖစ္ရပ္မွန္တခ်ဳိ႕အေပၚ အေျခခံျပီး က်ေနာ္ရဲ႕ စိတ္ကူးတခ်ဳိ႕ ေပါင္းစပ္ဖုိ႕

က်ေနာ္ ၾကံစည္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ တကယ္ ေရးမယ္လုိ႕ စီစဥ္လုိက္ေတာ့

ဘယ္ေနရာက စရမွန္း မသိ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ပဲ ႏွင္းဆီျဖဴဟာ စာမ်က္

ႏွာေပၚ ေရာက္မလာခဲ့တာပါ။ အဲလုိ စာေရးဖုိ႕ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆီ

ဇာတ္လမ္းအသစ္ေတြ ေရာက္လာပါေသးတယ္။

က်ေနာ္နဲ႕အတူ ဘေလာ့ေလာကထဲ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေရးသားဖုိ႕

ၾကိဳးစားတဲ့ ညီငယ္တစ္ဦး ရွိပါတယ္။ သူလည္း က်ေနာ္လုိ ဘေလာ့လုပ္ကာစ

က ဘာ တင္ရမွန္း မသိလုိ႕ ဟုိသတင္း တင္လုိက္၊ ဒီသတင္း တင္လုိက္၊

ကဗ်ာလုိလုိ စာလုိလုိ ကိုယ္ထင္တာ ကိုယ္ေရးရင္း ကုိယ့္ဘေလာ့ေလး

စည္းကားဖုိ႕ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကိဳးစားေဖာ္ ၾကိဳးစားဖက္ေတြပါ။ ေနာက္ေတာ့

သူေရာက္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္ကေန အမိႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးဆီ ျပန္သြားပါတယ္။

သူ႕ဘေလာ့ေလးလည္း ပုိင္ရွင္မဲ့ ဘေလာ့ဘ၀ကို ေရာက္ျပီး ေနာက္ေတာ့

သူကိုယ္တုိင္ သူ႕ဘေလာ့ကုိ ဖ်က္သိမ္း လုိက္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ သူ႕ဆီ

ကေန အင္မတန္ စိတ္၀င္စားဖုိ႕ ေကာင္းတဲ့ သတင္းတခ်ဳိ႕ကုိ က်ေနာ္ ရလာ

ပါတယ္။ သူကေတာ့ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္က အဲလုိ ျဖစ္ရပ္ဆန္းကုိ ေရးသားဖုိ႕

သူ႕ကုိယ္ပုိင္ ဘေလာ့ေလး မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဆီ ေပးပို႕တာပါ။

ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ စက္ာပူႏုိင္ငံ၊ မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံတုိ႕မွာ

အလုပ္ သြားေရာက္ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တခ်ဳိ႕ တုိက္

ေပၚကေန ခုန္ခ်ျပီး ေသေၾကာင္း ၾကံစည္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခ်ဳိ႕ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြထဲက တစုံတေယာက္ေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလး

ဟာ တုိက္ေပၚခုန္မခ်ခင္ ရက္အနည္းငယ္ အလုိက သူ႕မိသားစုထံ သူ အိမ္မက္ဆုိး

ေတြ မၾကာခဏ မက္ေၾကာင္း၊ အိမ္မက္ထဲမွာ သရဲလုိလုိ တေစၦလုိလုိ ပုံစံတစ္ခု

က သူ႕ကို တုိက္ေပၚကေန တြန္းခ်ေၾကာင္း တယ္လီဖုန္းကတဆင့္ သူ႕မိသားစု

ထံ ေျပာၾကားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က မိသားစုကလည္း ဒါကုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္

စဥ္းစားခဲ့ေလသလား မေျပာတတ္ပါ၊ ေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း အဲဒီျဖစ္ရပ္

မ်ဳိး ျဖစ္ေတာ့မွ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းလည္း က်ေနာ့္ဆီမွာ

အၾကမ္းအေနနဲ႕ ရထားျပီးပါျပီ။ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ညီမငယ္ “ခုိင္စုိးလင္း”

စီစဥ္ထားတဲ့ “၀ိညာဥ္မွတ္တမ္း” အီးဘြတ္ေလးကုိ ဖတ္ရွဳ အားေပးၾကပါအုံး

မိတ္ေဆြတုိ႕ေရ ... ။

Read more »