ယခင္အပုိင္းမွ အဆက္ …...
ဒီျမိဳ႕ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ျဖစ္လာတာကေတာ့ တိုက်ိဳမွာ
ေနရတဲ့ ျမိဳ႕ျပဘဝကို မြန္းၾကပ္လာတာရယ္...
ေနာက္မထင္မွတ္ပဲ ယခင္ ၈ႏွစ္ခန္႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို ျငီးေငြ႕
လာတာရယ္ေၾကာင့္ တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆိုျပီး
ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေပါ့..။ တေန႔ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့မယ့္ မိတ္ေဆြက
ဖုန္းဆက္လာျပီး အလုပ္တခုကို ဝင္လုပ္ေပးပါလားတဲ့ တစ္လ
ယန္း ေသာင္း(၃၀) ေဒၚလာ (၃၀၀၀)ေပါ့..။
နယ္မွာတဲ့ ေနစရာလည္း ေပးမယ္ အလုပ္နဲ႔လည္း နီးတဲ့အိမ္တဲ့
ျမိဳ႕ျပျငီးေငြ႔ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အံကိုက္ေပါ့...။ တိုက်ိဳကေန
၁- နာရီခြဲ နီးပါးေလာက္ဆိုေတာ့ မဆိုးဘူးေလ..။
စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..။ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္မွာ
လည္း ျမန္မာ ၃ …. ၄ေယာက္ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ ပ်င္းစရာ
မဟုတ္ေပါ့..။ ေနရမယ့္ အိမ္ကလည္း ကုမၸဏီသူေ႒းက ငွားေပး
ထားတာ ခ်က္ျခင္းတက္ေနရုံတဲ့... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ
ခ်က္ျခင္း တိုက်ိဳက အိမ္ျပန္အပ္ျပီး အင္မတန္ရင္းႏွီးလွတဲ့ ဂ်ပန္
မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္အကူအညီနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းေပါ့..။
ဒီလိုနဲ႔ မိတ္ေဆြ ဆီက လိပ္စာယူျပီး ကားတစီးစာ ေတာ္ရုံသင္
ရုံထည့္ျပီး ေျပာင္းပါေလေရာ..။ (စကားခ်ပ္.. ဂ်ပန္မွာ အိမ္
ေျပာင္းရတာ မလြယ္ေလ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ ေနလာခဲ့တဲ့
ပစၥည္းေတြကုိ လႊင့္ျပစ္ရတာ ပစ္ခ ယန္း၅ေသာင္း (ေဒၚလာ
၅၀၀ေက်ာ္) က်တယ္..။ တီဗီ၊ ေရထဲေသတၱာ အလကားေပးလည္း
ဘယ္သူမွ မယူေလ) အသက္တမွ် ခ်စ္လွစြာေသာ laptop ကြန္ျပဴ
တာက မပါမျဖစ္ေလ။ ေျပာရဦးမယ္ အရင္ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရြတ္ဖတ္လာတဲ့
သံဗုေဒၶဂါထာအစား ပ႒ာန္းကို ညစဥ္ရြတ္ဖတ္၊ မနက္ဆို ပ႒ာန္း
အေခြေလး ဖြင့္ျပီး အလုပ္သြားေပါ့.. ၁၉၉၉ကစျပီး ၄ ….. ၅ႏွစ္
ေလာက္ မျပတ္ လုပ္လာတာေလ..။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းေတာ့ မိတ္ေဆြဂ်ပန္ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ လိပ္စာ
အတိုင္း ေနရမယ့္ အေဆာင္တိုက္ခန္းကို ေရာက္လာပါေလ
ေရာ..။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာကေတာ့ ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးေတြ
ေပၚကအိမ္ေတြလွ မလွ.. ေနာက္ အိမ္ရဲ့အေရွ႕ဘက္မွာ ရထား
လမ္းက ေျပးေနတယ္ေလ..။ ငယ္ငယ္တည္းက ရထားလမ္း
နဲ႔ နီးရာမွာ ေနရေစသားလို႔ ေျပာရမလားပဲ..။ ေဘးမွာေတာ့
ဝါးရုံပင္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ဂ်ပန္ဘုရားေက်ာင္း
ေလးပါပဲ...။ ၇- ထပ္ေလာက္ရွိမယ့္ တိုက္ခန္းရဲ့ က်ယ္ျပန္႔ပံု
က ေဆးရုံတခုလို႔ အလ်ားလိုက္ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္ပါတယ္။
ကားပါကင္မွာ ကားရပ္ျပီး ပစၥည္းေတြခ်.. တိုက္ေစာင့္
အဘိုးအိုကို အခန္းနံပါတ္ျပျပီး သြားသတင္းပို႔ေပါ့။ တိုက္ခန္းရဲ႕
ေျမညီထပ္ကို ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေဆးရုံတခုရဲ့ အန႔ံအသက္
တခုကို ခံစားလိုက္မိတယ္..။ ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြလည္း
ထိုနည္းတူခံစားရတာပါ..။ အခန္းေပါင္း ၇၀ေလာက္ရွိမလားပဲ..။
သူက ' ေအာင္ေရ တို႔ေဆးရုံမ်ား ေရာက္ေနတာလားမသိ'
' အင္း ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဟိုမွာလည္း လက္တြန္းလွည္းေတြ
ထားထားတယ္ ဘာေတြမွန္းမသိ"
တိုက္ေစာင့္ အဘိုးၾကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ
ဘယ္အခန္းလည္း ေမးေတာ့ ၃၀၁ပါဆိုေတာ့..
တခ်က္မ်က္ႏွာကြက္ကနဲ႔ ျဖစ္သြားျပီး ခ်က္ခ်င္း ျပံဳးျပံဳး
ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဒိုးဆို ဒိုးဆိုတဲ့ (ဆက္လုပ္ပါေပါ့) ဒါနဲ႔ အခန္းေရာက္ေတာ့
အခန္းတခါးဖြင့္ထား တယ္ေလ.. လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ရက္ေလာက္က
ၾကိဳေရာက္ျပီး အလုပ္ဝင္ေနျပီျဖစ္တဲ့ အခန္းေဖာ္ ၂ဦးကေတာ့
အလုပ္သြားေနၾကေလရဲ့ ဒီမွာကေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္း အခန္း
တံခါးဖြင့္ထားလဲ ျပသနာမရွိေလ..။ တိုက်ိဳမွာ ေနရတဲ့ အခန္း
ထက္ က်ယ္ျပီး သပ္ရပ္တဲ့ အိပ္န္း ၂ခုရွိတဲ့ အခန္းထဲမွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ေနရမယ့္ အခန္းက သီးသန္႔ေလးေပါ့။ ျပတင္းေပါက္
ဖြင့္ၾကည့္ အေရွ႕ဘက္ ဝရန္တာ ဖြင့္ၾကည္႔ေတာ့ ေအာက္
တည့္တည့္မွာ ရထားလမ္းေလ.. အခန္းအတြင္းအျပင္ၾကည့္
အိပ္ယာလိပ္ေတြခ်ျပီး ထံုးစံအတိုင္း ကြန္ျပဴတာ ပလပ္ထိုးျပီး
ပါဝါႏွိပ္လိုက္ေတာ့.. ထြက္လာတဲ့ သီခ်င္းသံက ဖိုးခ်ိဳရဲ့ သီခ်င္း
တပိုင္းတစ မဆီမဆိုင္ထြက္လာပါေလေရာ မေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္
ဖြင့္ရပ္တန္းလန္း စက္ပိတ္ျပီးယူလာတဲ့ CD အေခြထဲက
"အေဆာင္မွာ ေျခာက္တဲ့ သူရဲၾကီးရဲ့ ဂႏၱဝင္ေျမာက္တဲ့ ခ်စ္ေမတၱာ"
တဲ့ ေအာင္မေလး တေယာက္တည္းရွိေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၾကက္သီး
တျဖန္းျဖန္းထသြားတာေပါ့..။
ခ်က္ျခင္းပိတ္လိုက္ျပီး ဘာလဟ... တခုခုေတာ့ တခုခုပဲေလ..။
ေနာက္မွ သတိယျပီး ခုမွေျပာင္းတဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့ ပ႒ာန္းဖြင့္ဦးမွ
ဆိုျပီး ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ့ ပ႒ာန္းအေခြထည္႔ျပီး ဖြင့္လိုက္
ပါတယ္...။ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ့ အနႏၱဂုဏံ အရဟံဝႏၱာမိ
သဗၺတာဆိုတဲ့ တရားသံ ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္
နည္းနည္း ေပါ့သြားသလို ျဖစ္သြားပါတယ္..။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီအခန္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အေျခအေနေတြ
ဟာလည္း ဒီအေခြနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနမလားပဲ...။ ပ႒ာန္းရြတ္ရင္
မေကာင္းဆိုးရြားေတြ မခံႏိုင္၊ မေနႏိုင္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး
တိုက်ိဳမွာ မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီးသူငယ္ခ်င္း တဦးက သူ ပ႒ာန္း
အျမဲရြတတ္ဖတ္ပူေဇာ္တဲ့ အတြက္ တရက္မွာ ေလွခါးေပၚက
ျပဳတ္က်တယ္တဲ့။ ေနာက္ေန႔ အိမ္မက္ထဲမွာ ဂ်ပန္အဘိုးၾကီး
အဘြားၾကီးလင္မယားႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကို ေလွကားေပၚကေန
ခါးေထာက္ျပီး ၾကည္႔ေနတယ္ဆိုပဲ။ အဲ့ေန႔က စျပီးမရြတ္ရဲေတာ့
တဲ့ အဲ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္.. မယံုမယံု
မယံုဘူးလို႔ မေကာင္းဆိုးရြားေတြ မေနႏိုင္ေတာ့ ေကာင္းတာ
ေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေသး..။
သူက ကိုယ္ကံနိမ့္ေနခ်ိန္ဆို ျပန္ဒုကၡေပးတတ္တယ္ဆိုလား..။
စကားမစပ္ ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္လို႔ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြ
လာေရာက္ပူေဇာ္တာကို ခံရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့ မဟာနာယက
အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ခ်ဳပ္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီး လြန္ခဲ့တဲ့ဲ့
၂ႏွစ္ေက်ာ္က တိုက်ိဳကိုလာေရာက္စဥ္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေမးေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးပါတယ္..။ မႏၱေလးမွာ
ဆရာေတာ္ၾကီး ေနစဥ္က သီလရွင္ၾကီး တပါးက ဘုရားေတြ
တည္၊ ေက်ာင္းေတြေဆာက္ေနတာျမင္ရေတာ့ တေန႔ ဆရာေတာ္
ၾကီးကို အဆိုပါ သီလရွင္ၾကီး လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ေတာ့ ေမး မိသ
တဲ့။ ဆရာေတာ္ၾကီးက အခုလို ဘုရားေတြတည္ ေက်ာင္းေတြ
ေဆာက္ေနတာ ဘာေတြမ်ား ရြတ္ဖတ္လို႔ ေဆာက္ႏိုင္တာလဲ
ေမးေတာ့ အဆိုပါ သီလရွင္ၾကီးက ပ႒ာန္းရြတ္လို႔ပါတဲ့..။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးက ဟဲ့ငါလည္း ပ႒ာန္းရြတ္တာပဲ ဘာမွ
မထူးျခားပါလားတဲ့ (ထိုစဥ္က မႏၱေလးက ဗန္းေမာ္ေက်ာင္းဟာ
ေက်ာင္းအိုၾကီးတခုပါ.. ေနာက္ပိုင္းဆရာေတာ္ၾကီးကို တိပိဋက
ေရစၾကိဳဆရာေတာ္ရဲ့ တရားပြဲတခုမွာ ၾသဝါဒခံယူစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ခင္ညြန္႔က သိရွိသြားျပီး.. ေက်ာင္းကိုျပန္လည္ျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါတယ္)
အရွင္ဘုရား ပ႒ာန္းရြတ္တာ အဂၤါ၅ပါးနဲ႕ ညီညြတ္ရပါတယ္
ဘုရားေပါ့..။ ဟဲ့ရွင္းျပစမ္းပါဦးဆိုေတာ့ ပ႒ာန္းတရာေတာ္ၾကီး
ဟာ အင္မတန္ တန္ခိုးၾကီးတဲ့အတြက္ နာၾကားခ်င္တဲ့နတ္ျမတ္၊
နတ္ေကာင္းေတြက ရြတ္ဆိုမယ့္ေနရာ၊ ရြတ္ဆိုမယ့္သူေတြကို
အျမဲေမွ်ာ္လင့္ေနတာတဲ့.. ဒါေၾကာင့္ မရြတ္ဖတ္ခင္ ပထမ
တစ္အခ်က္ ကိုယ့္လက္အဂၤါ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ရပါတယ္၊
အဝတ္အစားလည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းဝတ္ရပါမယ္..။
ဒုတိယအခ်က္ေနရာလည္း သန္႔ရွင္းရပါတယ္ ေနရာလည္း
မွန္ရပါတယ္၊တတိယအခ်က္ အခ်ိန္မွန္ရပါတယ္၊ စတုတၳအခ်က္
ေနာက္ငါးပါးသီလခံယူရပါတယ္..။ ပဥၥမအခ်က္က နတ္ေတြ
ပင့္ဖိတ္ျပီး ႒ာန္ကရိုဏ္းက်က် မေႏွးလြန္း မျမန္လြန္းပဲ ရြတ္ဖတ္
ပူေဇာ္ရပါတယ္တဲ့ (ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ပါ)။
အဲ့ဒီကတည္းက စျပီးဆရာေတာ္ၾကီး ရြတ္ဖတ္သရဇာယ္ ပူေဇာ္
ခဲ့တာ ထူးျခားမႈေတြေတြ႔ရွိလာရပါေတာ့တယ္..။
ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ တိပိဋကဆရာေတာ္ေတြအတြက္ ပ႒ာန္း
က်မ္းကို စာခ်တဲ့အခါ.. စာသင္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ လူ႔ျပည္မွာ
မရွိတဲ့ အင္မတန္ ေမႊးၾကိဳင္တဲ့ အနံ႔အသက္တခုကို အျမဲရေၾကာင္း
တိပိဋက ဆရာေတာ္တပါးျဖစ္တဲ ေဒါက္တာဂႏၶမာလလကာၤရ
ကိုယ္တိုင္ မိန္႔ၾကားဘူးပါတယ္..။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္
လည္း အဲ့လိုရြတ္ဖတ္ရင္းက ေန႔စဥ္ထူးဆန္းတဲ့ အေမႊးအၾကိဳင္ေတြ
ရရွိေနတဲ့ အတြက္ တေန႔ေတာ့ ပ႒ာန္ရြတ္ျပီး ဟဲ့အသင္တို႕
အန႔ံအသက္နဲ႔ ေရာက္ရွိေၾကာင္း ျပသလို႔ငါသိရျပီ..။ ကိုယ္ထင္ေရာ
ျပႏိုင္ မလားဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ေနရာေလာက္မွာ ေရခိုးေရေငြ႕
ေတြက်ေနတဲ့ ပံုစံေပၚလာျပီး နတ္သမီး၊ နတ္သား ၂ပါးကိုေတြ႔ျမင္
လိုက္ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးတဲ့အတြက္
ဆရာေတာ္ၾကီးက ေျဖၾကားေပးတာပါ..။ ဒီလိုပဲ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕
ဗန္းေမာ္ေက်ာင္းတိုက္ကို နာနာဘာဝေတြလည္း လာျပီး အမွ်
ယူၾကေၾကာင္းနဲ႔ အဲ့လို ပရေလာကသား မကၽြတ္မလြတ္သူေတြ
ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းတြင္းမွာ ေခြးအူသံေတြနဲ႔ အပုပ္နံ႕
ေပးျပီး ေရာက္ရွိလာၾကေၾကာင္း ဆရာေတာ္ၾကီးမွ ေမတၱာေရွ႕
ထားျပီး အမွ်ေပးေဝေပးလို႔ ကၽြတ္တမ္းဝင္သြားေၾကာင္း ေျပာျပ
ပါတယ္..။ ယခုလက္ရွိ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီး ေဒါက္တာ
ဘဒၵႏၲကုမာရာဘိ၀ံသဟာ အင္မတန္မွ ရိုးသားျဖဴစင္ျပီး
အက်င့္သီလနဲ႔ ျပည္႔စံုတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးပါ။
http://www.dhammaransi.com/index.php?option=com_content&view=article&id=258&Itemid=78
ကၽြန္ေတာ္လို ပရေလာကသားေတြ စိတ္ဝင္စားတဲ့ သူအတြက္
လယ္တီေက်ာင္းတိုက္က ေခြးနက္ၾကီးေတြ အေၾကာင္းေျပာျပ
သြားတာလည္း အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္..။
ေျမဇင္းေတာရမွာ တႏွစ္တရားအားထုတ္ျပီး ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ
အျဖဴေရာင္အလင္းတန္းနဲ႔ နတ္ျပည္က စူဋာမဏိေစတီကို
ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တာလည္း အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားဖို
႔ေကာင္းတာပါ..။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ႏွစ္က ပ႒ာန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ၾကံဳခဲ့
ရတာဟာ ဆရာေတာ္ၾကီး ၾကြလာတဲ့ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ကမွ ပ႒ာန္း
မရြတ္ခင္ ေမတၱာသုတ္ အရင္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္သင့္ေၾကာင္း သိခဲ့
ရတာပါ..။ စာက လိုရင္းမေရာက္တာ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ..
ဆက္ၾကရေအာင္ အတူေနရတဲ့ မိတ္ေဆြ၂ဦးက တစ္ခန္း၊
ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခန္းေပါ..။ ဂ်ပန္အခန္းေတြကို တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု
ကာထားတာ စကၠဴသစ္သား တံခါးခ်ပ္ေတြေလ..။ အလုပ္ကလည္း
အိမ္နဲ႔ မနီးမေဝးဆိုေတာ့ နားခ်ိန္ တနာရီခြဲေလာက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ
အိမ္ျပန္နားေနၾကေပါ့...။ အလုပ္ထဲမွာေတာ့ တိုက်ိဳနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
တို႔ ျမိဳ႕ၾကားမွာ ေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ကိုစံေက်ာ္ဆိုသူလည္း
အေဆာင္မွာ မေနေပမယ့္ သူေနတဲ့ အိမ္ကေန ၄၅မိနစ္ေလာက္
ရထားစီးျပီး လာဆင္းေလရဲ့..။ သူလည္းနားခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔
အခန္းမွာ လာနားေနၾကေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တခါတခါ အဆင္
ေျပရင္ေျပသလို ဥပုဒ္ေစာင့္ တရားထိုင္ေပါ့။ ပ႒ာန္းကိုေတာ့ ယံုယံု
ၾကည္ၾကည္ မျပတ္မကြက္ ရြတ္ဖတ္ေပါ့..။ အဲ့လိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ကိုယ္ေနရမယ့္ အခန္းမွာ ဘုရားစဥ္ေလးထား အလုပ္မသြားခင္
ပ႒ာန္းအက်ယ္ရြတ္ဖတ္။ ေနာက္အိမ္က ထြက္ခါနီး ပ႒ာန္းအေခြ
ကို CD ထဲထည္႔ျပီး ဖြင့္ျပီးသြားနဲ႔ ပံုမွန္လို လုပ္ေနၾကေလ။ ဒီလိုနဲ႔
ေနလာခဲ့ျပီး ေႏြရာသီတရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားရက္မွာ ဥပုဒ္
ေစာင့္၊ တရားထိုင္၊ ေခါင္းရင္း ဝရန္တာဘက္က ျပတင္းတံခါးဖြင့္ျပီး
ေမွးကနည္း တခ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလို ရွိခိုက္မွာေတာ့ နားနား
ကပ္ျပီး ေအာ္လိုက္သလို အင္မတန္မွ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ဟားဟား၊ဟား
…. ဆိုျပီး မေထမဲ့ျမင္ ေအာ္ရီလိုက္တဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရျပီး
လန္႔ျဖတ္ႏိုး ျပတင္းေပါက္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသံဟာ
ေအာက္ဖက္ကို ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို ထင္လိုက္ရပါ
တယ္။ ေခၽြးစီးေတြျပန္ အိပ္မက္လည္းမဟုတ္ ဆိုေတာ့ ၾကက္သီး
ေမႊးျငင္းေတြထေပါ့..။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ညီအကို မသိတသိ
အခ်ိန္ ေတာင္ကုန္း ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေပၚက ဝါးရုံပင္ေတြ
ကလည္း စိတ္ေခ်ာက္ျခားစရာ..။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ျပီး ေနာက္
တစ္လ အၾကာ ကၽြန္ေတာ့္တသက္မွာ တခါမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့ ေဆးရုံ
ကား ေခၚျပီး ေဆးရုံ ေရာက္သြားရတဲ့ အျဖစ္ပါ..။
တစ္ရက္ အလုပ္ကေစာျပီးလို႔ အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း
အေစာၾကီး ျပန္ေရာက္လို႔ အိမ္ခန္းထဲဝင္ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ျပန္ထြက္
လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးခနဲ တခ်က္အထိအေတြ႔ ခံစားလိုက္ရျပီး
ရုတ္တရက္ ဗိုက္ကို တစံုတဦးက ဆြဲညစ္ထားသလို ခံလိုက္ရေတာ့
တာပါပဲ..။ ထိုင္မယ္လုပ္လိုက္ နာလိုက္၊ ထျပန္ေတာ့လည္းနာနဲ႔
ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ခါးကုန္းျပီး ေဝဒနာကို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရ
ေတာ့တာပါပဲ..။ အတူေနသူေတြ ဖုန္းဆက္ျပီး သူတို႔ ျပန္ေရာက္
လာတဲ့ အထိေရာဂါက မသက္သာ အသက္ရွဳရတာ ေအာင့္သထက္
ေအာင့္လာျပီး ေနလို႔ မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဆးရုံကားေခၚရေတာ့
တာပါပဲ..။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရသမွ်ာသံဗုေဒၶနဲ႔ ပ႒ာန္းကို စိတ္ထဲ
က ရြတ္ဖတ္ေနမိေပမယ့္ ေအာင့္လြန္းတဲ့ ေဝဒနာေၾကာင့္ စည္းဝါး
မကိုက္ စိတ္ကရတလွည့္ မရတလွည့္ေပါ့။ ေဆးရုံကား ျမည္သံ
ပီးေပၚပီးေပၚဆိုတဲ့ အသံအိမ္နဲ႔ နီးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ထူးဆန္း
စြာနဲ႔ ေဝဒနာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျပီး ဘယ္က နာမွန္း
မသိရေတာ့ပါဘူး။ ထမ္းဆင္ေတြနဲ႔ ေဆးဝန္ထမ္းေတြ တက္လာ
တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ေလွကားကို ကိုယ္တိုင္လမ္း
ေလွ်ာက္သြားႏိုင္ျပီေလ..။ ကားေပၚေရာက္လို႔ သူတို႔ေမးတဲ့ အခ်ိန္
မွာ ဘယ္ကနာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြလို႔ မရေတာ့ပါဘူး.. ဒီလိုနဲ႔
ေဆးရုံေရာက္ တာဝန္က် ဂ်ပန္ဆရာဝန္၂ဦးက မီးေမာင္းေတြ ဆင္
ထားတဲ့ ကုတင္ေပၚအိပ္ခ်ုင္းျပီး စမ္းသပ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာဂါ
ဘာေဝဒနမွ မရွိေတာ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ အားေဆးတလံုးသြင္းျပီး
့ျပန္လႊတ္လိုက္ေလရဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မခံခ်ိမခံသာ ျပန္လာရ
တာေလ၊ ဂ်ပန္မွာ Ambulance ေခၚရင္အလကားဆိုေတာ့ တမင္
လုပ္တယ္မ်ား ထင္ေနသလားမသိေလ..။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက
ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ..။
တစ္ရက္ကၽြန္ေတာ္ ေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္ အလုပ္သြားတဲ့လမ္းမွာ
က်ီးကန္းတေကာင္ ဘာမွန္းမသိတာကို ခ်ီလာတာ ေခါက္ဆြဲ
ေျခာက္မ်ားလားေပါ့။ (ဂ်ပန္က က်ီးကန္းေတြက အင္မတန္ၾကီး
တာေလ.. သိမ္းငွက္ အၾကီးစားေလာက္ရွိမလားပဲ) ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕
မွာ ၆- ေပေလာက္ အလိုမွာ အဲ့ဒီေခါက္ဆြဲေျခာက္ကို ခ်ျပီးျပန္သြား
လို႔ သြားၾကည္႔ေတာ့ အမေလး ဂ်ပန္မွာ ပထမဦးဆံုးျမင္ဘူးတဲ့ တစ္ေပ
ေလာက္ အရွည္ရွိတဲ့ ေျမႊဗ်ိဳ႕၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း တခ်ိဳးတည္း သုတ္ေခ်
တင္ေတာ့တာပါပဲ ထူးဆန္းခ်က္ေလ။ (ပ႒ာန္းရြတ္လို႔ အဆိုပါ
အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ အတူ မထင္မွတ္တဲ့ ေနရာေတြက ေငြေတြဝင္၊
ဥပမာ ထီေတြေပါက္ လမ္းသြားတုန္း ေလတိုက္လို႔ မ်က္ႏွာကို လာ
ရိုက္တာ ဘာလဲၾကည္႔ေတာ့ ေငြစကၠဴ စတာေတြ အစံုပါပဲ) ထို႔အတူ
တစ္ရက္ ၾကားျမိဳ႕ကေန အလုပ္လာဆင္းတဲ့ ကိုစံေက်ာ္ အလုပ္နား
ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းျပန္နားေလေရာ..။ တနာရီေလာက္အၾကာ
မွာ အူယားဖားယား ေခၽြးသီး၊ ေခၽြးေပါက္ေတြနဲ႔ ျပန္ေျပးလာပါေလေရာ၊
စကားေတာင္ ျပန္မေျပာႏိုင္ ဘာျဖစ္လာတာလည္း ေမးေတာ့
ေအာင္ေရ ဒီေန႔ကစျပီး ငါမင္းတို႔ အခန္းမွာ ျပန္အနားမယူပါရေစ
နဲ႔ေတာ့ကြာ ဆိုျပီးအထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ဆိုပါေလေရာ.. ။ ေမးေတာ့
မွ ငါလည္း အရက္မေသာက္ သက္သက္လြတ္စားတဲ့ တရားသမား
ပါကြာ ခုနမင္းတို႔ အခန္းမွာ ခဏနားဖို႔ ျပန္သြားျပီး ဒီဘက္အခန္း
မွာ (မိတ္ေဆြ အခန္းေဖာ္၂ဦး ေနတဲ့ အခန္း)မွာ ပက္လက္လွန္
လဲေနတုန္း တခ်က္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီး ျဗဳန္းဆို ငါေျခေထာက္ေလး
ပါတယ္ ဆိုျပီး သတိထားမိေတာ့ လူတေယာက္ ငါေျခေထာက္ေပၚ
တက္ထိုင္ေနတာ ေအာင္ေရ ငါရုန္းေလ ထမရေလ ေနာက္ဆံုး
ဘုရားစာရြတ္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္..။ ျပီးေတာ့ မင္းအခန္းဘက္
ဝင္သြားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္ကြာ မယံုမရွိနဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကြ၊
ငါလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လွန္႔လွန္႔နဲ႔ ျပန္ေျပးလာတာ တံခါး
ေတာင္ မပိတ္ခဲ့မိဘူး..။ သူေျပာတာနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနပန္း
ၾကီးေနျပီ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း ဆက္တိုက္ စဥ္းစားစရာေပါ့။
အလုပ္က အျပန္ အတူေနအခန္းေဖာ္ေတြ ေျပာျပေတာ့ မၾကံဳဘူး
လို႔ ရယ္ေနတယ္ေလ..။ မၾကာခင္မွာပဲ ရီေနတဲ့သူထဲက
ကိုေအာင္ျမင့္ဆိုတဲ့ အတူေနသူ ခံရပါေလေရာ..။
ကိုေအာင္ျမင့္က တခါတေလ နားရက္မွာ တိုက်ိဳတက္သလို
တခါတေလေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေနျပီး ဘီယာေသာက္ျပီး သူၾကိဳက္တဲ့
စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ေပ်ာ္ေနသူေလ..။ ကိုစံေက်ာ္တုန္းက ရီခဲ့သူ
သူ႔အလွည္႔မွာေတာ့ မရီႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ..။ တရက္ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
အျခားအခန္းေဖာ္ တဦး အလုပ္က အတူျပန္လာေတာ့ အခန္းေရွ႕
မွာ တခါးၾကီးဖြင့္ မီးေတြ အကနု္ဖြင့္ထားျပီး သီခ်င္းသံလည္း
အက်ယ္ၾကီးၾကားေနရေလရဲ့ ..။ အထဲေရာက္လို႔
ဟဘာျဖစ္တာလဲဗ် အခန္းကလည္း သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲမ်ား
မွတ္ေနသလားဆိုျပီး ေျပာဆိုဝင္သြားေတာ့ ကိုေအာင္ျမင့္ အဝတ္
အစားအသစ္ေတြနဲ႔ ငါမင္းတို႔ကို ေစာင့္ေနတာ မလာရင္ အျပင္ဒိုး
ေတာ့ မလို႔ကြဆိုျပီး မ်က္ႏွာကဆီးေစ့ေလာက္နဲ႔ေလ..။ ငါယံုျပီကြာ
ယံုျပီကြာ ကိုစံေက်ာ္နဲ႔ မင္းတို႔ထင္ေနတာေတြ အဟုတ္ကြ..။
ငါ တေယာက္တည္း ဘီယာေသာက္ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း မင္းအခန္း
ထဲက ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားေတာ့ မင္းအလုပ္သြားရင္ တီဗီမ်ား
ဖြင့္ခဲ့ေလသလားဆိုျပီး တံခါးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တာ ဘာတီဗီမွ ဖြင့္မထားပဲ၊
အသံေတြလည္း ေပ်ာက္သြားလို႔ အမူးေျပျပီး အခန္းေတြအားလံုး မီး
ဖြင့္ျပီး တံခါးပါ ဖြင့္ထားတာ တခုခုျဖစ္ရင္ ေျပးမလို႔ေလ..။ ငါသရဲ
ေတာ့ ေၾကာက္တယ္ကြာ လူကျမင္ရတယ္ ေၾကာက္စရာမလိုဘူးကြ၊
ငါတို႔တခုခုလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ သူေ႒းကို အေၾကာင္းၾကားတန္
ၾကားျပီး ဘုန္းၾကီးပင့္ၾကမလား။ ဘုန္ၾကီးပင့္ရေအာင္လည္း ေနရာ
ကေဝးေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခက္
ေတြ႔ေနျပီေလ.. ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ.. ဒါနဲ႔ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
တေလာက Lobbyထဲမွာ ၾကိဳက္တာယူလို႔ ရတယ္ဆိုျပီး အခန္း
ေတြက လာထားတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက စိတ္မသန္႔တဲ့ ပစၥည္းေတြ
ရွိရင္ ရွာျပီး လႊင့္ပစ္ရေအာင္ဆိုျပီး ကိုထင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ လႊင့္ပစ္
ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ လႊင့္ပစ္တာပဲ အဖတ္တင္ျပီး ေနာက္တပတ္မွာ
ထပ္ၾကံဳတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။
၁- လေလာက္ အေျခအေနက ဘာမွ ထူးျခားမလာေတာ့ ငါတို
႔ပစ္လိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ စြဲေနတာ ပါသြားလို႔ ပစ္သြားျပီ
ဆိုျပီး မွတ္ေနၾကေတာ့ေပါ့..။ တစ္ရက္ ကိုေအာင္ျမင့္ အလုပ္
နားရက္ တိုက်ိဳတက္ဖို႔တဲ့ မွာစရာရွိတာမွာဆိုျပီး မနက္ အလုပ္
ကို လာႏွဳတ္ဆက္လို႔ မွာစရာရွိတာ မွာျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း
နားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ခဏျပန္ျပီး ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ နားေန
တုန္း အိပ္မေပ်ာ့္တေပ်ာ္မွာ မိန္းတံခါးၾကီး ဖြင့္သံကိုၾကားလိုက္
ရတယ္။ ကိုေအာင္ျမင့္ တိုက်ိဳက ျပန္လာတာ ေစာလွခ်ည္လား
ေပါ့... အခန္းထဲမွာလွဲရင္း နားေထာင္ေနတုန္း တရွပ္ရွပ္နဲ႔ သူတို႔
အခန္းထဲကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ေျခသံနဲ႔အတူ ေနာက္ လိုက္ကာ
ကို ဆြဲဖြင့္ျပီး အျပင္က ေလွ်ာတခါးကို တခါျပန္ဖြင့္ျပီး ဝရန္တာ
မွာရွိတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲက အဝတ္ေတြ ထုတ္လွမ္းသံ အတိုင္း
သားၾကားေနရတယ္။ ျပီးျပန္ဝင္လာ ေလွ်ာတခါးပိတ္ လိုက္ကာ
ဆြဲျပီး ျပန္ထြက္သြားေလရဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏေနေတာ့
မသကာၤတာနဲ႔ ထျပီးသူတို႔ အခန္းကို ဖြင့္ၾကည္႔တာ ဘာမွမရွိ..
ဒါနဲ႔တဆင့္ ဝရန္တာကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝတ္တန္းမွာ
ဘာမွ မရွိတဲ့ အျပင္စက္ထဲမွာလည္း ဘာအဝတ္မွ မရွိေလ..။
ေခါင္းနပန္းေတြၾကီး အလုပ္ထဲကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ျပန္ေရာက္
လာမွန္းမသိေတာ့..။ ကိုစံေက်ာ္ကိုလည္း သူေၾကာက္မွာစိုးလို႔ ဘာမွ
ျပန္မေျပာပဲ ကတုန္ကယင္နဲ႔ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနမိတယ္ဗ်ာ။
ညဘက္ အလုပ္ျပန္ခါနီး ကိုေအာင္ျမင့္ျပန္လာေတာ့ မွာလိုက္တဲ့
ပစၥည္းေတြနဲ႔ တခါတည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ညပိုင္းေလာက္တုန္းက
အိမ္ျပန္လာေသးလားဗ်ေမးေတာ့ မင္းကလာေနာက္ေနျပန္ျပီး
ျပန္လာစရာလားကြ.. အခုေတာင္ မူးျပီးဘူတာေက်ာ္
အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ မနည္းအခ်ိန္မွီေအာင္ ျပန္လွည့္လာရတာ..။
ေသခ်ာပါျပီ တိုက်ိဳ ၂နာရီခရီးေလာက္ သြားသူက ညေနပိုင္း ခဏ
ေလးအတြင္း ျပန္ေရာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလ...။
ဒီလိုနဲ႔ မၾကာခင္မွာပဲ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ အဆင္
ေျပေနတဲ့ အလုပ္လည္း တျခားေနရာက အလုပ္ခြဲေတြက ျပသနာ
ေလးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္လည္း ပိတ္ရေတာ့မယ့္
အေျခအေနကို ေရာက္လာတယ္ေလ..။ အိမ္ျပန္အပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္
တို႔ ေနာက္တေနရာက အလုပ္ကို ေျပာင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။
အတူေနသူ အခန္းေဖာ္ ၃ဦး ခြဲရျပီေပါ့။ ဆိုးထဲက အေကာင္းလို႔ပဲ
ဆိုမလား ဒီအိမ္ခန္းမွာ ျဖစ္ေနတာေတြကို မေျပာင္းခင္ သူေ႒းကို
အသိေပးျပီးျပီေလ..။ တရက္ အလုပ္နဲ႔အိမ္ အိမ္နဲ႔ အလုပ္သာ
ေျပးလႊားေနရျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမမူမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္
အိမ္ေျပာင္းခါနီးမွ ေဆးရုံဆန္ဆန္ အဆိုပါ တိုက္ခန္းၾကီးကို
အဘက္ဘက္က ေလ့လာၾကည့္ရွဳမိပါေတာ့တယ္..။ တစ္ရက္
မ်က္ႏွားခ်င္းဆိုင္ ရထားလမ္းဘက္ကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့
အိမ္ခန္းအေနအထားကို သြားၾကည္႔ရွဳမိရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေနတဲ့ ေထာင့္စြန္းခန္းရဲ့ ေအာက္တည့္တည့္ အခန္းကို သတိထား
ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ အားပါး လုိက္ကာ မရွိဘာမရွိနဲ႔ ေအာက္
တည့္တည့္အခန္းဟာ တခါးေဘာင္ေတြ ဘာေတြေတာင္ သံေခ်း
တက္ေနတဲ့ လူသူမရွိတဲ့ အခန္းၾကီးပါလား..။ မဲညစ္ေနတဲ့ အေရာင္နဲ႔
ေမွာင္မည္းေနတဲ့ လူမေနတဲ့ အခန္းၾကီးေလ.. ထပ္ေသခ်ာ
ေအာင္ ေဘးက သြားၾကည္႔ေတာ့လည္း ဒီတခန္းထဲ လူမေနပဲ
သံေခ်းေတြ တက္ေနတာေလ...။ ဒါနဲ႔ ေအာက္မွာ သန္႔ရွင္းေရး
လုပ္တဲ့ တိုက္ေစာင့္ အဘိုးၾကီးကို ေမးၾကည္႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
အခန္းေျပာင္းလာကာစ ကလို မ်က္ႏွာတခ်က္ပ်က္ျပီး ဟုတ္တယ္
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လူမေနဘူးေလတဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ
ေပါက္လိုက္ပါျပီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ အခန္းဟာ အေပၚတည့္တည့္
မွာ ေရာက္ေနတဲ့ အတြက္ေအာက္အခန္းက တုန္႔ျပန္မႈေတြေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ မို႔လို႔ တမင္ငွားလိုက္ေလသလား။
ေနာက္သူတို႔ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတာလည္း တရားသံေတြေၾကာင့္
လားပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တပတ္မွာ ေျပာင္းရေတာ့မွာေလ..။
လာေစ့ေဆာ္လိုက္ေလသလားပဲ..။
ဒီလိုနဲ႔ တေယာက္တကြဲစီ တိုက်ိဳျပန္ဆင္းမယ့္သူ ျပန္ဆင္း
အထက္ဆန္တက္မယ့္သူ ဆန္ေပါ့..။ ဂ်ပန္ထံုးစံ အိမ္ျပန္မအပ္ခင္
အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပီး ျပန္အပ္ရမွာေလ...။ ထံုစံအတိုင္း
အိမ္သန္႔ရွင္းေရးေတြလုပ္ ပစၥည္းေတြ ေျပာင္းေရႊ႔အျပီး တစ္ေယာက္
နဲ႔ တစ္ေယာက္မေတြ႔ရေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆံုးတေခါက္ အိမ္မွာ
ပစၥည္းအၾကြင္းအက်န္ရွိမရွိ ျပန္စစ္ေဆးဖို႔ တဦးတည္း ကၽြန္ေတာ္
ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးညမွာေပါ့..။ အခန္တံခါးဖြင့္ မီးေတြအကုန္ဖြင့္
အခန္းကို စစ္ေဆးေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ၾကီး က်န္
ေနတယ္လို႔ ျပန္သယ္ဖို႔ကလည္း အခက္ေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ
မွာ ပစၥည္းက်န္မက်န္စစ္ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္က ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ကို မီးေရာင္
ေအာက္မွာ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့....။
တုန္ရီေနတဲ့ စိတ္ကိုယ္ျပန္ထိန္းျပီး သတိယလို႔ ျပန္ဆန္းစစ္လိုက္ေတာ့
တိုက်ိဳသြားမယ့္ ရထားပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေဆာင္းအဝင္
ေလေအးေအးကို ကၽြန္ေတာ္ရွဳရွဳိက္ရင္း ျငီးတြားမိတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္
ကေတာ့ စိုးလြင္လြင္ရဲ့ " 'ဒီလမ္းထဲကို ေနာက္တခါ ဘယ္ေတာ့မွ
မလာေတာ့ဘူး ဒီအိမ္ဘက္ကို ေနာက္တခါ ဘယ္ေတာ့မွ မလွည္႔ေတာ့
ဘူးဆိုတဲ့" သီခ်င္းစာသားေလးပါ.. လက္ထဲမွာေတာ့ အခန္းေသာ့ခ်ည္း
ပါလာေလရဲ့။ အခုထက္ထိေတာ့ အမွတ္တရ သိမ္းထားပါေသးတယ္။
ဒါပါပဲ ကိုယ္တိုင္ၾကဳံရ ဆံုရ ဂ်ပန္ဝိဥာဥ္ေလာကပါပဲ။ တျခားမိတ္ေဆြ
မ်ားရဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ဇာတ္လမ္းမ်ားလည္း ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ထပ္ေရးသား
ပါဦးမယ္။
ဒါနဲ႔ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္မွန္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတာ ဘာလို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ
ထင္မလဲဆိုတာေလးပါ ….
(ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္မွန္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတာကေတာ့ တကယ့္
စိတ္ေခ်ာက္ျခားစရာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ေအာက္ထပ္က လူမရွိ
တဲ့ အခန္းလာျမင္ေနရျပီး အမွတ္တမဲ့ ျမင္လိုက္ရတာကေတာ့
အဲဒီအခန္းနဲ႔ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ပံုပါပဲဗ်ာ။
ေအာက္ထပ္ကအခန္း မွန္မွာလာေပၚေနတဲ့ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္း
ေပါ့၊ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ကေတာ့ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့ေလရဲ့။)
-
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္ျမန္မာတစ္ဦး