မွင္စာ ရွိ … မရွိ (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)

(မွတ္ခ်က္။ ။ အြန္လုိင္းေပၚက ရသ … သုတ … ကိုယ္ေတြ႕ စသျဖင့္
ေရးသားေနေသာ ဘေလာ့ဂါမ်ား ခင္ဗ်ာ … ယခုအခါ facebook ေပၚ
တြင္ AAB (All about Bloggers) စုရပ္ကို ျပဳလုပ္ထားပါတယ္ …
မသက္ေ၀တုိ႕ … မခ်စ္ၾကည္ေအးတုိ႕နဲ႕ ဆက္သြယ္ၾကပါ … :D )

ယခင္အပုိင္းကို ဤေနရာမွာ ဖတ္ရွဳလုိ႕ရပါတယ္ …

ေက်ာင္းရဲ့ ေအာက္ေျခမွာ လူမေနတဲ့ အိမ္၂လံုးရွိျပီး အစိမ္းေသ ေသခဲ့
တဲ့ အိမ္ေတြမို႔လို႔ စြန္႔ပစ္ထားတာတဲ့၊ ေလွကားထစ္ ၂၀၀ေလာက္မွာေတာ့
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိျပီး ေနာက္ထပ္ ၁၀၀ေလာက္ဆက္တက္ရင္ သိမ္
ရွိပါတယ္။ ဒီသိမ္ရွိတဲ့ အေနာက္မွာေတာ့ ေတာအုပ္ၾကီးပဲ၊ အင္မတန္ သရဲ
ေျခာက္တယ္ဆုိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုေတြ ၁၀ရက္ကိုရင္ဝတ္ခ်ိန္မွာ
ေတာင္ ငယ္ျဖဴကိုရင္ၾကီး တပါးေခၚသြားလို႔ တခါပဲေရာက္ဖူးပါတယ္..။
လင္းႏို႔ေခ်းေတြကေတာ့ ေနရာအႏွံအျပားနဲ႔ ရွဳခင္းကေတာ့ အင္မတန္
သာယာပါတယ္..။ ပင္လယ္ကိုလည္း လွမ္းျမင္ရတယ္ေလ... ကၽြန္ေတာ္
တို႔ ကိုရင္ဝတ္တဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေနရာကေတာ့ ေျမျပင္ကို သင္ျဗဴး
ဖ်ာခင္းထားသလို ညီညာျပီး မရမ္းခ်ိဳ၊ မရမ္းခ်ဥ္ပင္နဲ႔ ေဇာင္းလ်ားပင္
ေတြ ေပါမွ ေပါပါပဲ...

အဲဒီေခတ္က ကိုရင္ဝတ္ရင္ သကၤန္းေတာင္းကို အလြတ္က်က္မွ
တက္ခြင့္ရမယ္လို႔ စည္းကမး္ၾကီးတဲ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ၾကီး
က မွာလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ရန္ကုန္မွာကတည္းက သကၤန္း
ေတာင္းကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတခုမွာ အလြတ္သြားက်က္မွတ္ရတာေပါ့။
စကားမစပ္ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ စပ္ဆက္ေနတဲ့ လူတိုင္းသိတဲ့ ဂါထာ
တစ္ခုအေၾကာင္း သိသေလာက္ေျပာပါရေစဦး၊ လွ်ာရွည္တယ္လို႕
ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အားရင္ အဘြားက
ဘုရားစာေတြ သင္ေပးသလို အိမ္ကဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ စာအုပ္
စင္မွာ ဘုရားစာစာအုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္အျမဲဖတ္ေနက်ေပါ့.. တရက္
အားလို႔ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္မိတယ္.. ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း
ေဟာင္းႏြမ္းေနပါျပီ.. အဘြားေတြ တရိုတေသ သိမ္းထားတဲ့
စာအုပ္ေလးေပါ့၊ ခုမွင္စာဇာတ္လမ္းမွာ ဒီဂါထာက ကယ္လိုက္တာ
ေလ၊ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးသားထားတဲ့ ဂါထာရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္း
ေလးပါ၊ ခုေခတ္လူေတြ သိခ်င္မွသိမယ္ထင္လို႔ ခုထိ မွတ္မိေနတာ
ေလး ေရးသားေဖာ္ျပပါရေစ၊ ေနာက္တခုက ဒီဂါထာကို ႒ာန္ကရိုဏ္း
က်က် သိေစခ်င္လို႔ပါ။

ဒုတိယကမာၻစစ္ မတိုင္မွီက အညာေဒသ (စာအုပ္မွာေတာ့ ေသခ်ာ
ျမိဳ႕ရြာအမည္ပါပါတယ္) ဦးေမာင္ၾကီးဆိုတဲ့ ဘုန္းၾကီး လူထြက္တဦး
ဟာ ေလွသူၾကီးအျဖစ္ ဦးစီးျပီး ေလွသား၃ဦးနဲ႔ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ
ကုန္ေရာင္းသြားပါတယ္.. တရက္ ေအာက္ျပည္ကအျပန္ အခ်ိန္လင့္
ေနတဲ့ အတြက္ ရြာစဥ္လည္းျပတ္ေနတဲ့ ေနရာတေနရာမွာ ခဏေက်ာက္ခ်
ရပ္နားေလရဲ့။ အားလံုးပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေပမယ့္ ေလွသူၾကီးက
ႏုိးေနသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ကတြင္းခ်ဥ္လာလို႔ ေဆးလိပ္ကလည္း ေသာက္ခ်င္၊
မီးျခစ္ကလည္း ရွာမေတြ႔ အားလံုး ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေမာၾကေနေတာ့
ေလွသူၾကီးလည္း ဟိုဟိုဒီဒီလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ကမ္းေျခနဲ႔ မနီးမေဝး
လယ္ေစာင့္တဲေလး တခုမွာ မီးေရာင္ျဖျဖျမင္ရသတဲ့..။ ဦးေမာင္ၾကီး
လည္း ဘယ္သူမွ ဒုကၡမေပးခ်င္တာနဲ႔ ေလွေပၚကေန ကမ္းေျခကိုဆင္းျပီး
ေလွ်ာက္သြားေလရဲ့ မီးေရာင္က တျဖည္းျဖည္းနီးလာ.. လယ္ေစာင့္တဲ
ေလးထဲမွာ မီးဖိုထားတာ ေတြ႔ရတာေပါ့... ဒါနဲ႔အထဲမွာ မီးေရာင္နဲ႔ဆိုေတာ့
ထိုင္ေနသူက မျမင္ရေလ...။ အထဲကို လွမ္းဝင္ျပီး မီးပုံနားသြားျပီး
မီးေတာင္းမယ္လည္း ၾကံေရာ အားပါးပါး.. အင္မတန္ၾကီးမားလွတဲ့
သဘက္(သရဲထက္ၾကီးတဲ့ ျပိတၱာ)က မီးဖိုေရွ႕မွာ လယ္ပုဇြန္လံုးေတြကို
ကင္စားေနတာ ျမင္လိုက္ရပါေလေရာ... ဧရာမလွ်ာၾကီးနဲ႔ ၾကီးမား
တဲ့ မ်က္လံုးၾကီးေတြေအာက္မွာ ဦးေမာင္ၾကီးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္
ေနပါေလေရာ.. ဦးေမာင္ၾကီးလည္း ေခါင္းနပန္းေတြၾကီးျပီး ဘာမွ
ျပန္မေျပာႏိုင္ အံ့အားသင့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ထလာဖို႔လုပ္ပါေလေရာ၊
ထလိုက္ေတာ့ အရပ္ကလည္း ၆ေပေလာက္ရွိမယ္... ဦးေမာင္ၾကီး
ကလည္း ဘုန္းၾကီးလူထြက္ေလ.. သတိျပန္စုျပီး ရသမွ် ဘုရားစာ
ေတြ၊ ဂါထာေတြ ရြတ္ေတာ့တာေပါ့.. သဘက္ၾကီးက မျဖံဳတဲ့အျပင္
ေရွ႕ေတာင္တိုးလာပါေလေရာ ေနာက္ဆုတ္ရင္း ဆုတ္ရင္း တဲနံရံနဲ႔
ကပ္ေတာ့မယ့္ မွီလုမွီခင္မွာ တစံုတခုေသာ ဂါထာကို သတိရလို႔
ဆိုမယ့္အခ်ိန္မွာ သဘက္ၾကီးကၾကိဳတင္ သိေနတဲ့အလား အေမြးအမွ်င္
ေတြနဲ႔ လက္ကိုကာျပျပီး ရပ္သြားပါေလေရာ ဦးေမာင္ၾကီးလည္း
အဲဒီမွာမွ အားတက္ျပီး အားရပါးရ သံ သံ သံဗုေဒၶဆိုျပီး ဆိုခ်လိုက္
ေတာ့ သဘက္ၾကီးလည္း ေနာက္ဆုတ္ ဦးေမာင္ၾကီးလည္း သံဗုေဒၶ
ဂါထာကို ဆိုျပီး မီးတုတ္ကိုကိုင္ အေနာက္က လိုက္ပါေလေရာ..
သဘက္လည္း ေျပးေပါ့  ေနာက္ဆံုး အေမွာင္ထဲမွာ ရြာစပ္စပ္လိုရွိတဲ့ ျမင္ကြင္းတေနရာမွာေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္.... ။ ေလွသူၾကီး
ဦးေမာင္ၾကီးလည္း မီးတုတ္ကိုင္ ေလွဆီျပန္လာခဲ့ျပီး မနက္ အာရုဏ္
လင္းခ်ိန္ကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္..။ မနက္မိုးလင္းေတာ့
ဆက္ျပီးခရီးမႏွင္ေသးပဲ.. အာရုဏ္လင္းေတာ့ တပည္႔ေတြကို
အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္း အနီးအနားက ရြာေတြကို စနည္းနာ
ထြက္ၾကတယ္။

တေနရာေရာက္ေတာ့ ပိႏၷဲပင္၊ သရက္ပင္၊ မာလကာပင္ေတြမ်ိဳးစံုနဲ႔
ခူးဆြတ္ယူျခင္းမရွိပဲ ျပြတ္ျပြတ္သိပ္ေအာင္ သီးေနတဲ့ ရြာအစြန္
ဧရာမျခံၾကီးထဲမွာ လူမရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတခုကို ေတြ႔ၾကတယ္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ လူအရိပ္အေရာင္လည္း မျမင္ရေပါ့။။
အနီးအနား လယ္ယာေျမေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ရြာသားေတြကို
စနည္းနာၾကည့္တာေပါ..

ေနာင္ၾကီးတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အညာက ကုန္ေရာင္းရင္ လမ္းၾကံဳလို႔
ဝင္လာတာပါ... ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးဘာေလး ရွိရင္ လွဴစရာ
တန္းစရာေလးလွဴမလုိ႔ ဝင္လာတာ... ဒါနဲ႔ ရြာအဝင္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့
ရြာဦးေက်ာင္းက ဘယ္သူမွ မေတြ႔မိပါလားဗ်..

ဒီမွာတင္ ရြာခံက ေၾသာ္ ေနာင္ၾကီးတို႔က တျခားနယ္က ဆိုေတာ့
ဒီရြာအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိထင္တယ္။ ရြာထိပ္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းၾကီးပ်ံလြန္ေတာ္မူျပီး ေနာက္ပိုင္း
အာဂႏၷဳေက်ာင္းထိုင္ေတြ ဘယ္သူမွ မျမဲၾကဘူး... ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့
ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ ထြက္ေျပးတဲ့ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ ၃ပါးေလာက္ ေက်ာင္းထိုင္
ၾကည့္တာ အရင္ဦးဆံုးေက်ာင္းထိုင္ ကိုယ္ေတာ္..က မကၽြတ္ပဲ
ေျခာက္လွန္႔ေနေတာ့ ဘယ္သူမွ ေက်ာင္းမထိုင္ရဲလို႔ ကမၼဝါဖတ္
လည္း ခဏေလာက္ေပ်ာက္သြားျပီး ျပီးရင္ျပန္ေျခာက္ေနလို႔
ဘယ္သူမွ ေက်ာင္းမထိုင္ရဲေတာ့ဘူး ေနာင္ၾကီးေရ.. ေၾသာ္ ဒါနဲ႔
ေနာင္ၾကီးတို႔က ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္လာတာလား၊ ဒီမွာတင္
ဦးေမာင္ၾကီးက ကုန္ေရာင္း၊ ကုန္ဝယ္တာအဓိကေပါ့ ဒါ့အျပင္
က်ဳပ္ကေဆးေလးဘာေလး ကုတတ္ပါတယ္ ...

ဒီမွာတင္ ရြာခံက ဟာ... ေဆးကုတတ္တယ္ဆိုရင္၊ ပေရာဂေရာ
ကုတတ္လားဗ်...
ဦးေမာင္ၾကီးက ပေယာဂလည္း ကုတတ္ပါတယ္...
ဒါဆိုရင္ အေတာ္ပဲ ေနာင္ၾကီးေရ က်ဳပ္တို႔ရြာသူၾကီး သမီးအရင္က
ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ေခ်ာေခ်ာေလးဗ်ာ.. အခု သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသလို
ျဖစ္ေနတာ... ေနာင္ၾကီးၾကည့္ေပးႏိုင္ရင္ ၾကည္႔ေပးပါဦး။ အရင္ အနီးအနား
က ပေယာဂဆရာေတြေတာ့ လက္လန္ ေျပးတာပဲ...

ဒါဆိုရင္ က်ဳပ္လိုက္ၾကည့္ေပးမယ္ေလဆိုျပီး တပည့္ေတြနဲ႔ အတူလိုက္
သြားပါေလေရာ... ရြာမွာ အခ်မ္းသာဆုံး သူၾကီးအိမ္ေရာက္ေတာ့ သူၾကီး
မိန္းမက အားကိုးတၾကီးနဲ႔ေပါ့ ရပ္ေဝးကလာတဲ့သူဆိုေတာ့
ဆရာရယ္ ကၽြန္မသမီးေလးကို ကယ္ပါဦးဆိုျပီး ငိုပါေလေရာ၊ သူၾကီးကေတာ့
အရင္ဆရာေတြ အတိုင္းပဲထင္လို႔ သိပ္ေတာ့အထင္ၾကီးဟန္မရွိေလ ...
သူၾကီးမိန္းမက ဆရာရယ္ သမီးအျဖစ္က လြန္ခဲ့တဲ့ ၂လေလာက္ကစျပီး
ေကာက္ကာငင္ကာ ရြာအျပင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအနားက ျဖတ္ျပန္လာ
ရင္း အခုလိုျဖစ္ရတာဆရာ အမဲသား ၁ ပိႆာခ်က္လည္း ခဏေလး
စားပစ္တာ ခု အဝတ္ေတာင္ မကပ္ဘူးဆိုျပီး ေျပာလည္းေျပာ
ငိုလည္းငိုေပါ့..

ဦးေမာင္ၾကီးတို႔ အိမ္အနားေရာက္ကတည္းက အခန္းထဲမွာ သူၾကီး
သမီးက အသံနက္ၾကီးနဲ႔ ဒီဆရာကို အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္သြားခိုင္း
ဆိုျပီး ေအာ္ေနျပီ... နံရံကိုလည္း တဘုန္းဘုန္းထုေပါ့ ဦးေမာင္ၾကီးလည္း
နံရံနား အသာကပ္သြားေတာ့ သူၾကီးသမီးဦးေမာင္ၾကီးကို ေၾကာက္လို႔
ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုလိုက္ေပါ့ သူၾကီးသမီးမ်က္လံုးကို လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့
ဘယ္သူဆိုတာ ဦးေမာင္ၾကီးသိလိုက္ျပီ.. ေနာက္အသာ အိမ္ေပၚက
ျပန္ဆင္းျပီး သူၾကီးကို မေၾကာက္တတ္တဲ့ အားေကာင္းေမာင္းသန္
ေယာက်ာၤး အေယာက္ ၃၀ ကို သံပံုးေတြ ကိုင္ေဆာင္ျပီး အသင့္ျပင္
ထားဖို႔ရယ္ ေနာက္သံဗုေဒၶဂါထာကို အလြတ္ရေအာင္ တထိုင္တည္း
သင္ေပးေပါ့။ အားလံုးေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးျပီး မနက္ဖန္ျပန္လာခဲ့
မယ္ ဆိုျပီး ေလွကို ျပန္ခဲ့ေလရဲ႕ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ သူၾကီးအိမ္
ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကို လူအားလုံးနဲ႔ ဝုိင္းျပီး သံပုန္းေတြနဲ႔ အပမွီေနတဲ့
သဘက္ၾကီးထြက္လာရင္ သံပုန္းတီးျပီး လိုက္ဖို႔ မွာထာေပါ့ ေနာက္အိမ္ကို
ဝိုင္းထားသူေတြက သံဗုေဒၶဂါထာေတာ္ၾကီးကို ဝိုင္းရြတ္ဖတ္ၾကေတာ့
အိမ္ထဲက ဘုန္းၾကီးတေစၦသဘက္ၾကီးလည္း ေျပးပါေလေရာ...
မွာထားတဲ့ ေယာက်ာၤးေတြက ထြက္လည္းထြက္လာေရာ သံပုန္းေတြ
တီးျပီးလုိက္ သဘက္ၾကီးကေျပး.. တခါတခါ အရပ္က ထန္းပင္
အျမင့္ေလာက္ျဖစ္လိုက္ တခါတခါ.. လူအရပ္ေလာက္ ျပန္ေသး
သြားလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာအုပ္ထဲ ေရာက္တဲ့အထိ ဝိုင္းေမာင္း
ထုတ္လိုက္ၾကပါတယ္...။ ေနာက္ အရင္ရြာဦးေက်ာင္းကိုလည္း
အားလုံးသံဗုေဒၶဂါထာရြတ္ျပီး ေရမန္းေတြ ပတ္ျဖန္းေပါ့.. သူၾကီးသမီး
လည္း လူေကာင္းပကတိျပန္ျဖစ္၊ ရြာသူရြာသားေတြလည္းေက်းဇူးတင္
လို႔ လက္ေဆာင္ေတြေပးလိုက္ၾကတာ အျပည့္အလွ်ံပါပဲ...

ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ျပီး ယခုတိုင္ ရြတ္ဆိုေနတဲ့ သံဗုေဒၶဂါထာ
ေတာ္ၾကီးပါပဲ.. ေနာက္ပိုင္းသိပ္ေတာ့မမွတ္မိေပမယ့္ ဦးေမာင္ၾကီးကို
သံဗုေဒၶဂါထာေတာ္ၾကီးအမွန္ကို ေလးခါတိတိ အိပ္မက္ေပးတယ္လို႔
ေရးထားပါတယ္.. ဒီမွာဘာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ႏွဳတ္က်ိဳးေနတဲ့ ေဝစေပါက္ေတြ ေနရာမွာ ေဝစေပါက္ေတြျဖဳတ္ျပီး ဆိုရ
တာပါ..။ ေနာက္အေသးစိတ္ သိလိုသူေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္
ေရးေပးပါဦးမယ္... ေပရွည္သြားတာခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ ...

မွင္စာကိစၥျပန္ဆက္ရေအာင္.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘိုးအဘြားေတြ
စီစဥ္တဲ့ ရွင္ျပဳပြဲမွာ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွင္ျပဳျပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ တရားေဟာပြဲေတြ လက္ခံ
ထားလို႔ နယ္ေတြကို ၾကြရပါေတာ့တယ္..။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဦးပဇၨင္း
တပါးနဲ႔ ငယ္ျဖဴကိုရင္ၾကီး ၅ပါးေလာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကို
ကိုရင္ ၄ ပါးနဲ႔ နယ္ခံ အတူလိုက္ဝတ္တဲ့ ကိုရင္တပါးပဲက်န္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္သားေတြ ဆိုေတာ့ ဆြမ္းလည္းခံစရာမလို ျမိဳ႕ခံ
အိမ္ေတြက အဆင္သင့္ပို႔ေပါ့။ ဆရာေတာ္ၾကီး မရွိေတာ့ လြတ္လပ္တာ
ေဗ်ာင္းဆန္ေနတာပါပဲ။ တရက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုရင္တစုနဲ႔ ငယ္ျဖဴ
၂ ပါး ေက်ာင္းေအာက္က အစိမ္းေသေသတဲ့ အိမ္မွာ စားပြဲခင္းျပီး
မေၾကာက္မရြ႔ံ သရဲေခၚၾကပါေတာ့တယ္...။ စားပြဲေအာက္မွာ ခဲတလံုး
ခုျပီး ငယ္ျဖဴကိုရင္ၾကီးက ေခၚျပပါေတာ့တယ္... ဝင္လာရင္ စားပြဲ
လႈပ္ျပေပါ့... မၾကာခင္မွာပဲ စားပြဲစလုပ္ပါေတာ့တယ္... ဘယ္သူမွ
မကိုင္ရပဲ.. ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ တဦးလက္တဦးကိုင္ ၾကည့္ေနတုန္း
ဝင္လာသူ ေယာက်ာၤးဆိုရင္ တခ်က္လွဳပ္ပါ...ဆို လွႈပ္ျပပါတယ္...။
ေနာက္ဘယ္သူေၾကာင့္ ေသတာလည္းလည္း ေမးေရာ ဝုန္းဒုန္းဆိုျပီး
စားပြဲခုံၾကီး တုန္ခါသြားတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုေတြ အထစ္ ၂၀၀
ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေပၚ ဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး...။
ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းမသိေအာင္ ကုပ္ကုပ္ ကုပ္နဲ႔ေပါ့ ...
ေတာင္ေျခေအာက္က အိမ္ကိုေတာ့ ၾကည့္ေတာင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ပါ ...။

ဒီလိုနဲ႔ တပတ္ျပည္႔တဲ့ ညေနခင္းမွာ အကိုအၾကီးဆံုး ကိုရင္ဦးေဆာင္ျပီး
ေက်ာင္းက ဦးပဇင္းကို မေျပာမဆိုပဲ ျမိဳ႕ဦးေက်ာင္းကေန အဘိုးေတြ
အဘြားေတြ ရွိရာကို တိတ္တဆိတ္ျပန္လာျပီး အ့ဲဒီအရပ္မွာ အင္မတန္
ေပါတဲ့ ဥသွ်စ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ျပန္ဘုန္းေပးၾကတာေပါ့။ အျပန္ေတာ့
အဘိုးတုိ႔၊ အေမတို႔က ျပန္လိုက္ပို႔ေပးၾကပါတယ္..။ ဦးပဇင္း အသိ
မေပးပဲ ျပန္လာမွန္း လူၾကီးေတြက မသိၾကေလ...။ ေက်ာင္းေရာက္မွ
ဦးပဇင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာက္သြားလို႔ စိတ္ပူေနတာ...။ အဲဒီအတြက္
ခံရတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ ေတာင္ေအာက္ ေရတြင္းက
ေရကို ေက်ာင္းေပၚကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ကဆုန္ ေညာင္ေရအိုးေလး
ေတြနဲ႔ ေရခပ္ခိုင္းျပီး ေရဒဏ္ေပးခံရေတာ့တယ္..။ အဲ့ဒီ့ေရဒဏ္ရယ္
အေအးမိတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ အဲ့ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ အၾကီးအက်ယ္ ဖ်ားေတာ့
တာပါပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုရင္ဝတ္တဲ့ ျမိဳ႕ေလးက အဲ့ဒီ့အခ်ိန္က ညေန
၅ နာရီကေန ၉ နာရီထိပဲ မီးစက္နဲ႔ မီးေပးတာ..။

ေတာျမိ္ဳ႕ဆိုေတာ့ ျခင္ကိုက္တာလည္းမရွိ ျခင္ေထာင္လည္း မလိုေလ
ေတာင္ေပၚေက်ာင္းဆိုေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴးေပါ့....။ အားလံုးအိပ္မအိပ္
ေတာ့ မသိကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပင္ပန္းျပီး စအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္...။
တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အၾကီးအက်ယ္ဖ်ားေနျပီေလ...
အကိုေတြကေတာ့ သတိမထားမိၾကဘူး...။ အိပ္ေပ်ာ္ျပီး တေရးႏိုးလာ
တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆူဆူညံညံအသံေတြ ၾကားေနရျပီ ေဘးကကိုရင္ေတြ
အသံ၊ ေက်ာင္းက ကိုရင္ေတြအသံ အတိုင္းသားၾကားေနရတယ္..။
ပထမဦးဆံုး အကိုငယ္ ရွင္နႏၵိယက ေက်ာင္းက ကိုရင္ၾကီးကို အရွင္ဘုရား
ဟုိမွာကေလးေတြ အခ်ိန္မေတာ္ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲတဲ့...
ေျပးတာလည္း ျမန္လိုက္တာတဲ့ အေပၚသိမ္ရွိတဲ့ ေလွကားကေန ေအာက္
ေျပးဆင္းလိုက္ ေျပးတက္လိုက္ လုပ္ေနတာ ျမန္မွျမန္၊ ကေလး ေလး ...
ငါးေယာက္တဲ့ သူတို႔ ျပတင္ေပါက္ သံတိုင္ၾကားက ၾကည့္ျပီး ေျပာေနၾက
တာ၊ အတိုင္းသားၾကားေနရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မလွဳပ္ႏိုင္ဘူး ...
ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရတာကေတာ့ လူလံုးမကြဲတဲ့ ကေလးေတြ လာေခၚ
ေနၾကတာပါပဲ... သကၤန္းခၽြတ္ဖို႔ ေျပာျပီး တိုးကပ္လာၾကျပီ ေဘးမွာ
အကိုကိုရင္ေတြက ေအာ္ေျပာေနၾကတာ ေက်ာင္းအျပင္ မရမ္းပင္
ေအာက္ကေန သိမ္ေပၚေလွကားေပၚ ေျပးတက္ေျပးဆင္းေနၾကတဲ့
တကယ့္ျမင္ကြင္း အဲဒီမွာ နားလည္တဲ့ ကိုရင္ၾကီးက ...
ဟာ ဒါ … မွင္စာကေလးသရဲေတြတဲ့ ေနာက္အကိုေတြ ျပန္ေျပာျပတာ
ကေလးပံုသ႑ာန္ ျပိတၱာေတြ...။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျပင္ကျမင္ကြင္း
ကို မျမင္ရ လွဲေနရတာကိုး ျမင္ေနရတဲ့က မသဲကြဲတဲ့ ကေလးပံုဆန္ေတြ
စကားလည္း ေျပာမရ၊ လႈပ္လည္းမရေတာ့ ... လာေခၚေနတာေတာ့
သိတယ္... ေဘးမွာလည္း အကိုေတြ ေျပာေနတာ အတိုင္းသားေပါ့၊
ကၽြန္ေတာ္မလွဳပ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုး သံဗုေဒၶရြတ္ဆိုတဲ့ အသံ
ကို ၾကားလိုက္ရျပီး ပါးစပ္က လွဳပ္ျပီးမနည္း အားယူဆိုလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ
ေတာ့ ခုနလာေခၚတဲ့ ျပိတၱာမွင္စာေတြ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားတယ္။
ေဘးကအကိုေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိမထားမိပဲ သူတို႔ သကၤန္းကို
ျပသူကျပေနၾကေပါ့..။ မလွဳပ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သံဗုေဒၶကို
ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ရြတ္မိမွန္းကို မသိေတာ့ပါ..။ ေနာက္ဆံုး ကိုရင္ၾကီးေတြ
နဲ႔ အကိုေတြ ေျပာတာၾကားလိုက္တာကေတာ့ ဟာေစာင္းလ်ားပင္ေတြၾကား
မွာ ေခါင္းေပါင္းျဖဴၾကီးနဲ႔ လူၾကီးတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လွ်ပ္ … လွွ်ပ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္အသံပဲၾကားျပီး အကိုေတြ အတိုင္းသားျမင္ေနရတဲ့ ကေလး
အရြယ္.. ၁ႏွစ္ ၂ႏွစ္သားအရြယ္ မွင္စာေတြ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္
သြားပါေတာ့တယ္တဲ့။

အဲဒီမွာမွ ေဘးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရျပီး လွမ္းႏွဳိးျပီးျပဖို႔ ႏွဳိးေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ေတြ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူေနတာ သူတို႔သတိထားမိၾက
တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးဇင္းၾကီးခ်က္ခ်င္းေရာက္လာျပီး ေရပတ္တင္
ေဆးတိုက္လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားအင္ကုန္ခမ္းျပီး
အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္...။ မနက္မိဘေတြ အဘိုးေတြလာေတာ့
ခ်က္ခ်င္းလူဝတ္လဲျပီး ျမိဳ႕မွာ တဦးတည္းေသာ ဆရာဝန္နဲ႔ ျပေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္ အသည္းေရာင္ အသားဝါျဖစ္ေနတာ သိၾကရပါေတာ့တယ္..။

အဲ့ဒီညက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အကိုကိုရင္ေတြက လူၾကီးေတြ
ေျပာျပေတာ့မွ လူၾကီးေတြ သိၾကရတာ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ေသေကာင္ ေပါင္းလဲျဖစ္ေနတာကို ဝမ္းသာအားရ မွင္စာ
ကေလးသူရဲေလးေတြက လာေခၚၾကတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အကို
ကိုရင္ေတြကေတာ့ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတာကို ယခုအထိ
ေျပာစမွတ္ျပဳေနပါတယ္။ ေနရာကလည္း ေျမၾကမ္း ေနာက္
ကၽြန္ေတာ္ သကၤန္းစီးထားရတာရယ္၊ သံဗုေဒၶဂါထာကို ဆိုမိလိုက္တာ
ရယ္၊ သူေတာ္စင္တဦး ေပၚထြက္လာတာရယ္ ဆံုသြားလို႔ ကၽြန္ေတာ္
ပါမသြားတာလို႔ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကရပါတယ္..။ အေရးၾကံဳလို႔ အသက္
အႏၱရာယ္ၾကံဳလာရင္ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့
ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တေခါက္ ေရနစ္စဥ္က ေရေပၚ သံုးခါေပၚလာမွ ေရကူး
တတ္တယ္ဆိုတာ အေပၚကလွမ္းသတိေပးမွ သတိရတာပါ။ ခုလည္း
ဒီျဖစ္စဥ္မွာ သံဗုေဒၶဂါထာကို သတိေပးမွ ရြတ္ျဖစ္တာကို သတိထား
မိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ငယ္ငယ္က နာနာဘာဝေတြနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကံဳခဲ့
ဘူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ႏွစ္ခန္႔က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ေတာမက် ျမိဳ႕မက်
ျမိဳ႕ေလးတျမိဳ႕မွာ ထပ္မံၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရ ျပန္ပါတယ္။

ဆက္လက္ဖတ္ရွဳခ်င္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားပါဦးမယ္...။
ကိုေအာင္ေရ

(ျပီးပါျပီ …. ။)

-ဂ်ပန္ႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာတစ္ဦး