မက္ခ်င္လြန္းလ်က္နဲ ့ မက္လုိ ့မရခဲ့တဲ့အိပ္မက္

တစ္

သူငယ္ခ်င္းတုိ ့ေရ
ကုိယ္က ၈၈ မွာ ပါခဲ့ဘူးတယ္။ မကသလုိ ့ ေခၚတဲ့ အဖြဲ ့မွာ။
ကုိယ္တုိ ့က အဲဒီတုန္းက လုိင္းအပ္ ၂ခု ခ်ခဲ့တယ္။
တခုက ႏုိင္ငံေရးေပၚလစီ။
ကုိယ္တုိ ့ရဲ ့ ႏုိင္ငံေရးေပၚလစီက ပရက္႐ွား အင္ ကြန္ပ႐ုိမုိက္။
လူထုနဲ ့ဖိအားေပးၿပီး အာဏာ႐ွင္က တုိင္းၿပည္အာဏာကုိ သူတုိ႕
အတြက္ထြက္ေပါက္တခုနဲ ့လႊဲေပးႏုိင္မယ့္နည္းလမ္းတခုေပၚမွာ
ေဆြးေႏြးႏုိင္ဘုိ ့ေပါ့ကြာ။ ကုိယ္ဖတ္ဘူးတဲ့စာအုပ္တအုပ္႐ွိတယ္။
စတူးဒင့္ ရီေဗာ္လူး႐ွင္း ဆုိတဲ့စာအုပ္။ ၿပင္သစ္က ဆႏၵၿပပြဲေတြကုိ
ဦးေဆာင္တဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဘီဘီစီ က ဗ်ဴးတာ
ေတြကုိ တုိက္႐ုိက္ေရးထားတာ။

အားလုံးသိတဲ့အတုိင္း ကုိယ္က အဂၤလိပ္ မွာ ေတာင္မေရာက္
ေၿမာက္မေရာက္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကတည္းက စြတ္ဘာသာၿပန္တာ
မွာေတာ့ထိပ္တန္းဘဲ။ အဲဒီထဲက စာတပုိဒ္ကုိ သိပ္ႀကဳိက္တယ္။
“ကုိယ့္မွာ ညီမွ်တဲ့ အင္အားတခု႐ွိမယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ အာဏာ႐ွင္
နဲ ့အေၿဖတခု ထြက္ေအာင္ေဆြးေႏြးဘုိ ့ဆုိတာ သိတ္ခက္ပါတယ္”တဲ့။
ကဲ ဒါဆုိ ၁၉၈၈ မွာ႐ွိတဲ့ ကုိယ္တုိ ့ဘက္က လူထုအင္အားနဲ ့ခု လက္႐ွိ
ကုိယ့္ဘက္ကလုိ ့ေၿပာလုိ ့ရတဲ ့လူထုအင္အားေလးကုိ ခ်ိန္ဆႀကည့္ပါကြာ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ကုိယ့္ဘက္ကလူေတြက `လုပ္ပလုိက္မယ္ေနာ္´
ဆုိတဲ့သူေတြခ်ည္းဘဲ။
ဒါေပမယ့္ တူတာတခု႐ွိတယ္။အဲဒီတုန္းက လူထုေခါင္းေဆာင္က
ခုလူထုေခါင္းေဆာင္ဘဲ။ အဲဒီေတာ့ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြက တုိ ့ဘက္က
ေပၚလစီကုိ ဒီလုိ သမုတ္တယ္။
“ကြန္ဖရန္ေတး႐ွင္း” တဲ့။
ၿမန္မာၿပည္ ရဲ ့ အစုိးရကုိ ၿဖဳတ္ခ်ေရးတုိက္ပြဲတုိင္းကုိ တကၠသုိလ္
ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ခဲ ့တယ္။
၁၉၅၅ က စႀကည့္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၂ ေမာင္ေနဝင္းတက္လာၿပီးေတာ့ တကၠသုိလ္
ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေရးအခင္းမွာေႀကြးေက်ာ္လုိက္တာ
“ဒါးဒါးခ်င္းလွံလွံခ်င္း” တဲ့။
သူက ခ်ေနႀကေလ။
အဲဒီကတည္းက စလုိ ့ ၁၉၈၈ အထိကုိယ္တုိ႕ေတြ တကယ္
ခ်တတ္တာဆုိလုိ ့ဖဲနဲ ့အရက္ဘဲ႐ွိတာ။
(ေနာက္ ၂ခု က်န္ေသးတယ္ေလဗ်ာ မလုပ္နဲ ့ေဘးမွာမိန္းမ႐ွိလုိ ့)
အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့.....
စာသံေပသံႏွင့္ေၿပာမည္ဆုိပါက
“ စစ္တပ္မွပစ္လႊတ္လုိက္ေသာ ေဘာင္းေဘာင္းေဘာင္းဟူသည့္
ေသနတ္သံမ်ားက ကၽြႏု္ပ္တုိ ့အား ယုိးဒယားႏုိင္ငံသုိ႕
ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ဟုႏွင္လႊတ္လုိက္သည့္ ကုလားဆုိးႀကီး၏
ေအာ္ဟစ္သံကဲ့သုိ ့ပင္တည္း။ စစ္တပ္ကုိ ရင္ဆုိင္ပစ္လႊတ္ရန္
ကြ်ႏု္ပ္တုိ ့ ယူေဆာင္လာေသာ ဒူးေလးမ်ား ေလာက္ေလးဂြမ်ား၊
ဂ်င္ဂလီေခၚ လက္နက္ဆန္းမ်ားသည္ အကယ္တႏၱဳအားၿဖင့္
စစ္တပ္၏ေသနတ္မ်ားကုိ ဖက္ၿပဳိင္ အံတုရန္ မစြမ္းႏုိင္ ေလရကား
၎တုိ ့ကုိ လမ္းမေပၚသုိ ့လႊတ္ခ်ၿပီးသကာလ တာမွလႊတ္ေသာ
ၿမင္းမ်ားကဲ့သုိ ့စစ္တပ္၏ဆန့္က်င္ဘက္အရပ္္သုိ ့အေသာ့ႏွင္က်
ရကုန္၏။ ကၽြန္ုပ္တုိ ့အား ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန ့တြင္
ခ်ီတက္ရန္ လႈံ ့ေဆာ္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏အမိန္ ့ကုိ နာခံရန္
လုိက္႐ွာေသာအခုိက္တြင္ ၎ ကား ႀကိဳးမဲ ့ေလတံခြန္ တခုကဲ့သုိ႕
ေလႏွင့္အတူ လြင့္ပါသြားခဲ့ေလၿပီ ” ။
(“ေနာက္တာပါကြာ”။ တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လႊတ္ေအာင္ နမိတ္
ယူၿပီး လႊတ္ေတြကုိ လႊတ္ သုံးလုိက္တာ စြန္လႊတ္တဲ ့အေႀကာင္း
ေရာက္သြားတယ္။)

ရန္သူကုိဘယ္ေတာ့မွသူကၽြမ္းက်င္တဲ့လက္နက္နဲ ့မတုိက္ရဘူးကြ။
ငါ့ ငွကၠဥ ႀကီးေၿပာသလုိ ဆုိ “ေခြး႐ူးကုိ ေရထဲမွာရုိက္ရတယ္”။
ဆုိပါေတာ့ကြာ။ အတုိခ်ဳပ္ရင္ ကုိယ္တုိ ့က ကြန္ပ႐ုိ မုိက္ကုိမွ
ႀကဳိက္မိေလေတာ့လူမုိက္ေတြၿဖစ္ခဲ ့ရပါတယ္။ အဲဒီကာလတုန္းက
ေတာ္ေတာ္တက္ႀကြတဲ ့ ငတိေလးေတြ ၂သုိက္ ၃သုိက္႐ွိတယ္။
ဒီေကာင္ေတြက သူတုိ ့အကုိေတြကြဲတာကုိ အၿမဲဆဲၿပီး သူတုိ ့
က်ေတာ့လည္း က နဲ ့ ခနဲ ့ကြဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့သူတုိ ့နဲ႕
တည့္ေအာင္ေပါင္းရတယ္။ ခဲနဲ ့ေပါက္တာ အေရးမႀကီးဘူး။လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေနတုန္းအုပ္လုိက္ႀကီးေရာက္လာၿပီး
လက္စားေခ်တဲ ့အေနနဲ ့ဝင္စားသြားလုိ ့ အ႐ွက္ကြဲ ရေပါင္းမနဲဘူး။
အဲဒီတုန္းက ခုလုိလည္းမုိဘုိင္းဖုန္းေလးဆက္ၿပီးပုိက္ဆံ
လာပုိ ့ခုိင္းလုိ ့ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။

တေန ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ရဲ ့ဌာနခ်ဳပ္မွာ ေတြ ့ဆုံေဆြးေႏြးပြဲ
လုပ္ပါေရာခင္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ အဲဒီတုန္းက ပုစြန္စိတ္ေလး ဘယ္လုိ
ငယ္တုိ ့။ သႀကၤန္သံခ်ပ္တုိ ့နဲ ့ေဟာ ့ေနတဲ့ ေမာင္ေႀကးမုံရဲ႕သား
သီဟေလးကကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကုိ ေမးခြန္းတခုေမးပါတယ္။ ခုခင္ဗ်ား
တုိ ့ရဲ႕ ကြန္ပ႐ုိမုိက္ႀကီးက မမွားဘူးလုိ ့ဘယ္လုိသက္ေသၿပမလည္း
တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ဘူးတဲ ့စာအုပ္
တစ္အုပ္ထဲ က ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ ့စကားကုိ
လွတယ္ထင္တာနဲ ယူႀကိတ္လုိက္တယ္။
“ဟစ္စထရီ ဝယ္ ဆုိ ့လဗ မီ ” ဆုိၿပီးေတာ့။အဲဒီမွာသူက ထပ္ၿပီး
ေမးပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ ့ကုိ သမုိင္းကအေၿဖေပးမွာကုိ က်ဳပ္တုိ ့က သခၤ်ဳိင္းကုန္း
က ေစာင့္ႀကည့္ရမွာလားတဲ့။ ပညာ႐ွိသတိၿဖစ္ခဲမွာစုိးလုိ ့ ေၿပာၿပ
တာပါ။ မင္းနဲ ့ငါ တုိ ့ကတူလုိ ့လားေမးရင္ မတူပါဘူးခင္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကေစာပါတယ္။ ခံရတာကုိေၿပာတာပါ။
အသက္ႀကီးၿပီး အုိမင္း႐ုံ အုိမင္းလာတဲ့သူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မေလးစားပါ။
အသက္ႀကီးၿပီး ဥာဏ္ႀကီးလာတဲ့သူေတြကုိ ဘုရားနဲ ့တဂုိဏ္းထဲ ထား
ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးေပၚလစီၿပီးေတာ့ တက္ကတစ္စ( တက္ကနစ္
မဟုတ္ပါ။ tactics လုိ ့သုိးေဆာင္းမွာေပါင္းပါတယ္။ ခုေလးတြင္မွ
အက္စ ပါမွန္းေသခ်ာတာ) ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကုိ ေက်ာင္းသားအေရးဘဲ
လုပ္တဲ ့အဖြဲ႕လုိ ့ မလုိလားသူေတြက ဝွစ္စပါးရင္းကမ္ပိန္း လုပ္ႀက
ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့နည္းက ေက်ာင္းသားကိစၥ ေက်ာင္းသား
အသိဆုံး၊ လယ္သမားကိစၥလယ္သမားအသိဆုံး ၊အလုပ္သမားကိစၥ
အလုပ္သမားအသိဆုံးၿဖစ္တဲ့အတြက္ အမွန္တကယ္ကုိ အဲဒီ
လူတန္းစားေတြထဲမွာ႐ွိေနတဲ ့ပုဂၢဳိလ္ေတြကသာ အဲဒီလူတန္းစားရဲ႕
နစ္နာမႈ၊ ဆုံး႐ႈံးမႈ၊လုိအပ္မႈ ေတြကုိ ပုိမုိထိစပ္သိၿမင္ႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီလုိ လူတန္းစားအသီးသီးရဲ ့ပကတိအေၿခအေနကုိ အမွန္တကယ္
သိၿမင္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးအစ္႐ႈးတခုၿဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ၿခင္းဟာ ႏုိင္ငံေရး
ပါတီတစ္ရပ္ရဲ့တာဝန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့မွာ အဲဒီကာလက ေရြးခ်ယ္စရာ
ပါတီတစ္ခုဘဲ ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကုိ မုန္းသည္ၿဖစ္ေစ၊ကၽြန္ေတာ္တုိ ့က မုန္းသည္ၿဖစ္ေစ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကုိလုိလားသည္ၿဖစ္ေစ၊မလုိလားသည္ၿဖစ္ေစ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့မူက အလုပ္ၿဖစ္ေရးပါ။
လယ္သမားေတြကုိ ေခါင္းေဆာင္တဲ့လယ္သမားေတြက
လယ္သမားေတြရဲ ့နစ္နာမႈေတြကုိတင္၊
အလုပ္သမားေတြကုိေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလုပ္သမားေတြက
အလုပ္သမားေတြရဲ ့နစ္နာမႈေတြကုိတင္။
ေက်ာင္းသားေတြကုိေခါင္းေဆာင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက
ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့နစ္နာမႈေတြကုိတင္။
အင္အယ္ဒီက ဒီလုိ အေထြေထြနစ္နာမႈေတြဟာ စစ္တပ္ရဲ႕
မကၽြမ္းက်င္ေသာအုပ္ခ်ဳပ္မႈေႀကာင့္လုိ ့ေၿပာ။
ငါတုိ ့ကုိ ေပးအုပ္ခ်ဳပ္မွ ဒီကိစၥေတြေအးမွာ။
မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။ ဒီတက္ကတစ္စေလးက။
သပိတ္စုံ သူပုန္ထ ဆုိတဲ ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက သပိတ္စုံေအာင္
မလုပ္တတ္ဘဲ သူပုန္ ထခ်င္စိတ္ေတြမ်ားေလေတာ့။
ခုေတာ့လည္း
ဟင္းမေၿပာလုိက္ခ်င္ဘူး။
ခ်စ္လုိက္ပါေၿပာတာလည္းသူတုိ ့ဘဲ။
မုန္းလုိက္ပါေၿပာတာလည္းသူတုိ ့ဘဲ။
ခံစားရတာကတုိ ့၂ေယာက္ထဲ။

ႏွစ္

ေၿပာရင္းနဲ ့ဖဲအေႀကာင္းပါလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဖဲသမား
တစ္ေယာက္ကုိသတိရပါတယ္။ ဖဲသမားလည္းၿဖစ္တဲ့အၿပင္
မုိက္ဂုဏ္ေလးလည္း႐ွိေတာ့ ၄၀ ရပ္ကြက္မွာ ဒီေကာင္ကုိ
ေတာ္ေတာ္႐ွိန္ႀကပါတယ္။
ကံကလည္းေကာင္းပါတယ္။
ခ်ဲ ဒုိင္ကုိင္လည္းႏုိင္တာဘဲ။
ေဘာေလာင္းလည္းႏုိင္တာဘဲ။
ေဘာ္ဒါေဘာ္ခၽြတ္ တ႐ုံး႐ုံး နဲ ့ဆုိေတာ့ ႀကြေစာင္းေစာင္း ၿဖစ္လာ
တာေပါ့။လူကုိး။
ဆုိင္ရာပုိင္ရာကလည္းသူ ့ကုိလႊတ္ေပးေၿမွာက္ေပးထားေတာ့
ထိန္းမႏုိင္ေအာင္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ ့ၿမန္မာၿပည္ ရန္ကုန္ၿမဳိ ့ေတာ္ႀကီးမွာ“စြမ္းစြမ္း”
“ဖုိးစီ” အစ႐ွီတဲ့ ေလာင္းကစားဒုိင္ႀကီးေတြ႐ွိပါတယ္။
စြမ္းစြမ္းက ကုိးကန္ ့ပုိင္ပါ။
ဖုိးစီက ၿမန္မာလူမုိက္တေယာက္ပုိင္ပါ။
အဲဒီက ေကာင္ေတြက မုိက္သလားမေမးနဲ ့။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႕ လက္ထက္မွာေတာင္ ဖဲ႐ႈံးလုိ ့အေႀကြးမေပးတဲ့
`ဝ´ စစ္တပ္က ေကာင္ကုိ္ ဒူးေထာက္ခုိင္းၿပီး ပါး႐ုိက္ ႏုိင္ေလာက္
ေအာင္ အ႐ွိန္ႀကီးပါတယ္။
တေန ့့ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း ဟာ အဲဒီဝုိင္းေတြဆီကုိ
ေရာက္သြားပါတယ္။
ခင္ဘုိ ့ေကာင္းသလားမေမးပါနဲ ့။
ညီေလးနားခ်င္သလား။ ေအာ္ ညီေလးသူငယ္ခ်င္းေတြလား။
ခန သြားအႏွိပ္ခံလုိက္ဦး။
ၿပီးမွဆက္ေဆာ့။
ေအာ္ ညီေလးသူငယ္ခ်င္းတုိ ့ေရ။ ပ်င္းေနဘီလား။
လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ။
စားပါေသာက္ပါ ရန္မ႐ွာပါနဲ ့။
လူမုိက္ခ်င္းႀကလည္း သိပုံမ်ား။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေဘာ္ဒါေဘာ္ခၽြတ္ေတြအကုန္ သြားၿဖဲေလးနဲ ့။
ထုံးစံအတုိင္း ေနာက္ ၄ - ၅လ ႀကာေတာ့႐ွိတဲ့ ေငြေတြေၿပာင္ပါတယ္။
ဘာ႐ွိလည္း။ ႐ွိတာအကုန္ယူခဲ ့။
မလိမ္ဘူး။ မႏွိမ္ဘူး။ မူရင္းေစ်းအတုိင္းရမယ္။
ပုိေၿပာရင္ေတာင္ လုိက္ေပးလုိက္ေသးတယ္။
ေနာက္ဆုံးကား။ ႐ုပ္ပ်က္တယ္။ လာအုံးမယ္ဆုိ ၿပန္စီးသြား။
ဘာဝွီးတက္၊ ဘာလုိင္စင္မွယူမထားဘူး။
၁၅၀ တန္ ကား ၁၂၀ ေခ်းေပးထားတယ္။
ညီေလးကုိ ယုံလုိ ့၊ခင္လြန္းလုိ ့ လုိက္ေလ်ာထားတာေနာ္။
ခင္တာကုိ ခ်ဥ္တာေတာ့မထင္နဲ ့။ ညီေလးနဲ ့အကုိ ႀကားမွာ
စိတ္မဆုိးခ်င္ဘူးကြာ။
ညီေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ။
ဒီကိစၥ မင္းတုိ ့လည္းသိတယ္ေနာ္။မင္းတုိ ့သူငယ္ခ်င္း
ေပ်ာက္သြားရင္ မင္းတုိ ့ကုိဘဲ ေမးရမွာ။
အဲဒီအေၿခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ
ေရာက္လာပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အႀကံဥာဏ္ယူဘုိ ့မဟုတ္ဘူး။
သူ ့ရဲ ့အမွန္တရားတည္ေထာင္မႈထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ဆြဲထည့္
ဘုိ ့ပါ။ သုိ ့ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းတုိ ့ရဲ ့ဝတၱရား႐ွိသည္ႏွင့္
အညီသူ ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ကအႀကံေပးပါတယ္။
သူ ့အိမ္ကုိ ေပါင္ဘုိ ့ပါ။ ကားကုိလည္းေပးလုိက္ေတာ့။
ဂရမ္ေပါင္ၿပီး ကားအမ်ဳိးေကာင္းတစ္စီးကုိငွားစီး။ မိန္းမကုိ ၄-၅
က်ပ္သားေလာက္ၿပန္ ႐ႈိင္း ထား။
ရပ္ကြက္မွာၿပန္ၿပီးဒုိင္ကုိင္ဖုိ ့ပါ။
သူ က မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
အသည္းတထိတ္ထိတ္ရင္တဖုိဖုိ၊ စီမံခ်က္နဲ ့မညားမွ
တႏွစ္လုံးတကုတ္ကုတ္နဲ ့ေပသီးတြက္ရင္း ၄-၅ ရာေလာက္
ရမွာကုိ သူမလုိခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဟုိမွာဆုိ ၿငိမ္းလည္းၿငိမ္းတယ္၊လုံလည္းလုံ တယ္။ ကုိယ္ ့အလွည့္
ေရာက္ရင္ တညထဲနဲ ့သုံးေလးရာ အသာေလးဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေပါက္လာေတာ့ ေကာၿပစ္လုိက္တယ္။
ေအးသူငယ္ခ်င္း မင္းဘာသာ လူမုိက္ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္လူေကာင္းဘဲ
ၿဖစ္ၿဖစ္ ငါ ေသာက္ဂ႐ုမစုိက္ဘူး။
မင္းမိန္းမနဲ ့ကေလးမ်က္ႏွာႀကည့္အုံး။ မႏုိင္လုိ ့ဘဲ ကုန္ၿပီကုိ
မင္းက တည သုံး .. ေလးရာ လုပ္ေနေသးတယ္။
ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွမလုပ္ဘဲထုိင္ေနရင္ေတာင္ မင္း တုိ ့ဘဝက
သူေဌးအဆင့္ေလာက္႐ွိေသးတယ္။
ထံုးစံအတုိင္းဒီေကာင္က ထေပါက္ေတာ့တာဘဲ။
ေဟ့ေကာင္ မုိးႀကီး ၊ငါ့ဘဝနဲ ့ငါ့အေႀကာင္းပါကြ။
တံငါသည္ကုိ ေရ လာေႀကာက္ခုိင္းမေနနဲ ့။
ေႀကာင္ဆုိတာ ႀကာႀကာ ေရမငုပ္ဘူးကြ။
မရင္းရဲရင္ ဒီဘဝေတာင္ ေရာက္မလာဘူး။
ငါ့ကုိငါယုံတယ္။ၿဖစ္လာသမွ် ငါတာဝန္ယူတယ္။
ငါ့မိန္းမနဲ ့ငါ ့ကေလးကုိ ငါ ့အသက္ထက္ခ်စ္တယ္ကြ။
သူတုိ ့ဘဝပ်က္ေအာင္လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။သူတုိ ့ဘဝအတြက္
လုပ္ေနတာ။
ေအးေလ သူငယ္ခ်င္းရာ ၊ဒါဆုိလည္း မင္းသေဘာပါေပါ ့။
အဲဒီ တေခါက္ဟာ သူနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ရဲ ့ေနာက္ဆုံးပါဘဲ။
သူရဲ ့သတင္းေတြကုိ မႀကားလုိေတာ့တာေႀကာင္ ့ကၽြန္ေတာ္
မႀကားေတာ့ပါဘူး။
သိပ္ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ ့လုိ ့ အီမ္ေပါင္ၿပီးသူ သြားေဆာ့တဲ့
အေခါက္မွာ တဝုိင္းလုံးသိမ္းလာခဲ့တယ္လုိ ့ မုိးေသာက္ မနက္
အာ႐ုဏ္တက္တုိင္းမွာ အိပ္မက္ မက္ေလ့႐ွိ ပါတယ္။

သုံး

ဆုိးေသာသူငယ္ခ်င္းၿပီးေတာ့ ေကာင္းေသာမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္
ေလးစားထုိက္ေသာ အသိမ်ားကုိ သတိရမိၿပန္ပါတယ္။ တစ္ခု
ၿဖတ္ေၿပာပါအုံးမယ္။ အိတ္စစ္စတင္႐ွယ္လစ္္ (ၿဖစ္တည္မႈ ပဓါန
ဝါဒီ၊ ပထမႏွစ္ ပီအက္စ္၊ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ စာအုပ္ထဲက ကူးခ်တာ)
တုိ ့၏ စာေရးနည္းကုိ သိစိတ္အလ်ဥ္ေရးးနည္း ဟုေခၚေႀကာင္း
သတိရမိပါသည္။ ယန္းေပါဆတ္ ၊ဟာမန္းဟက္စ ၊ဖ၇န္ ့ကပ္ဖကာ။
အဲဘတ္ကမ်ဴး၊ မဒမ္ ဒီဘူးဘြား၊ဆရာမ ေမၿငိမ္း၊ ဆရာမ ဂ်ဴး၊
ဆရာ ေမာင္ႀကည္သစ္ အစ`ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ အိတ္စစ္
ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားကုိ အံတု ယွဥ္ၿပဳိင္
အႏုိင္ယူ ေက်ာ္ၿဖတ္တက္ရန္ အတြက္ ကၽြ န္ေတာ့္ဘာသာ ႏုိႀတီ
ပတ္ဘလစ္ ၿပဳလုပ္ထားေသာ ေသာက္စိတ္ အလ်ဥ္ေရးနည္းကုိ
အသုံးၿပဳထားပါသည္။ စကားခ်ပ္။)
ကုိယ္တုိ ့ ၈၈ ကုိ ၿဖတ္ႀကတုန္းက အမွတ္ရရ ေလးစားစံၿပဳထုိက္သူ
ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါတဲ့အဖြဲ ့ေတြနဲ ့ဆုံခဲ့ရဘူးတယ္။
ေပးဆပ္ႀကသူေတြ ၊အာဇာနည္ေတြေနတဲ ့တုိင္းၿပည္လုိ ့ညႊန္းဆုိ
ရေလာက္ေအာင္ စံနမူနာၿပဳထုိက္သူေတြ၊ကုိယ္တုိ ့တုိင္းၿပည္မွာ
ေပၚထြက္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္မူကေသၿပီးေသာသူေကာ မေသဘဲ
က်န္ရစ္သူကုိေကာ သိသေလာက္ခ်ီးမြမ္းစကားဆုိေရး၊ စာထက္
အကၡရာတင္ထားႏုိင္ေ၇းဘဲ သူငယ္ခ်င္းတုိ ့ေရ။

ကုိယ္ရဲ ့ ကြန္တင္ပုိရာရီေတြကုိဘဲ ကုိယ္ကေၿပာၿပႏုိင္တာၿဖစ္တဲ့
အၿပင္သမုိင္းမွတ္တမ္းမဟုတ္လုိ ့သူတုိ ့ထက္ နစ္နာခဲ ့သူေတြ၊
သူတုိ ့ေလာက္နစ္နာခဲ ့သူေတြ၊ဘယ္ေလာက္ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္နစ္နာခဲ့
တဲ့သူေတြ၊လူမသိ သူမသိ မထင္မ႐ွားနဲ ့အသက္ေတြ ဒါမွမဟုတ္
ဘဝေတြကုိ ေပးဆပ္ခဲ ့ရ႐ွာတဲ့ အညႀတ အာဇာနည္ေတြ အားလုံး
ကုိ တုိ ့ရဲ႕ ေလးစားထုိက္ေသာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေဖၚ ကုိင္ဖက္မ်ား
အၿဖစ္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရပါမယ္။တုိ ့ေတြ ဟာႏုိင္ ငံေရးမွာ
တစ္ခုခုကုိ ေတြးေခၚ ႀကံဆလုပ္ေဆာင္ ဘုိ႕ ၿပင္ဆင္တုိင္းမွာ ဒီေၿပာင္းလည္းမႈၿဖစ္စဥ္ႀကီးမွာပါဝင္ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့သူမ်ားရဲ႕ အေၿခခံ
လုိလားခ်က္ေတြနဲ ့ေသြဖီမသြားေအာင္ေတာ့ဂ႐ုစုိက္ရမယ္သူငယ္ခ်င္း။

ႏုိင္ငံေရးမွာ ခု စာကေလးေက်ာ္၊ ခု ဆီထမင္း လုပ္လုိ ့မရဘူး။
ဆုိပါစုိ ့ကြာ။ ကုိယ့္ဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရရ ၿဖစ္ေနတဲ့အဖြဲ ့တစ္ခု႐ွိတယ္။
တကယ္ဆုိ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေတြ ကုိႀကည့္ရင္ ကုိယ္တုိ႕
နဲ ့သူတုိ ့က ဘုတ္က်ီးေၿမွာက္ က်ီးဘုတ္ေၿမွာက္ရေလာက္ေအာင္
တစ္ထပ္တည္းက် တဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ ့ကုိ
ဥပမာအေန နဲ ့ေၿပာရတာ စိတ္ပုိ သန္ ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ခုနက
ကုိယ္ေၿပာသလုိ ဘဲ ေသသူေရာ႐ွင္သူေရာကုိ ဥပမာ တၿပဳိင္တည္း
ေပးလုိ ့ရလုိ ့ပါဘဲ။

၁၉၈၈ ကုိ ၿဖတ္သန္းခဲ ့သူတုိင္း အယ္အက္စ လုိ ့ေခၚႀကတဲ့ အဖြဲ႕
ကုိ သိႀကမွာပါ။ တခ်ဳိ ့က ေလဘာဆုိက္ဆုိၿပီးေၿပာႀကတယ္။ အမွန္
ေတာ့ ေလဘာဆုိလဒါရတီ လုိ ့ေခၚတဲ ့အလုပ္သမားေသြးစည္း
ညီညြတ္ေရးအဖြဲ ့ပါ။ အဲဒီအဖြဲ ့ကုိ စတင္ဦးေဆာင္ခဲ့တာက မင္းသစ္
လုိ႕ေခၚတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ပါ။ နာမည္ရင္းက ဦးေမာင္ကုိ၊ သူကုိ ဆိပ္ကမ္း
ၿမဳိ ့နယ္က ဦးေမာင္ကုိလုိ ့သိႀကတယ္။ ခုေနာ္ေဝးႏုိင္ငံ ဒီမုိကရက္
တစ္ ၿမန္မာ့အသံမွာ လုပ္ေနတဲ ့မုိးေအး (ႏုိဘယ္နဲ ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္
ေနခဲ ့ရတဲ ့ ေအာင္မုိး)ရဲ႕မိန္းမ၊ မေဆြေဆြရဲ ့အေဖ ပါ။
အေရးအခင္းမၿဖစ္ခင္က ၿမန္မာ့ဆိပ္ကမ္းအာဏာပုိင္ဌာနမွာ
မန္ေနဂ်ာအၿဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ ့ၿပီး အင္းလ်ားရိပ္သာလမ္း
မွာေနတာပါ။ စကားလုံး႐ုိင္း႐ုိင္းေၿပာရရင္ ဒီမုိကေရစီမရလုိ႕
ထမင္းငတ္ေသမယ္ ့အထဲမွာသူမပါပါဘူး။ မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္
အေရးအခင္းမွာဝင္ပါၿပီးေတာ့ အင္အယ္ဒီ ဗဟုိအလုပ္သမားအဖြဲ႕
ရဲ ့ေကာ္မီတီဝင္ေတာင္လုပ္လုိက္ေသးတယ္။ နအဖ ကဖမ္းၿပီးေတာ့
စစ္ေႀကာေရးမွာ ႏွိပ္စက္သမွ်ကုိ ကုန္းခံ။ သုံးရက္မီးလြတ္စားၿပီး
ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ သတ္ေသသြားတဲ ့သူ။ ေသတဲ့အထိ ေထာက္လွမ္းေရး
ကုိ သူ ့ရဲေဘာ္ တေယာက္ရဲ ့နာမည္မွ မေပးခဲ့တဲ့သူပါ။

ေနာက္တေယာက္က သူမ်ားေတြ ေတာင္ေၿပာေၿမာက္ေၿပာ
ေၿပာေနခ်ိန္ မွာ အေၿပာမဟုတ္ အလုပ္နဲ ့သက္ေသၿပတဲ့အေန
နဲ ့၂၀၀၈ ခုႏွစ္က အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္ေ႐ွ ့မွာ ႏုိင္ငံေရး
အက်ဥ္းသားေတြလႊတ္ေပးဘုိ ့ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ဆႏၵၿပခဲ့လုိ ့
၂၀၁၁ အထိ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားၿဖစ္သြားၿပန္တဲ့ ဗုိလ္ႀကီးေဟာင္း
ေဇာ္ညြန္ ့ပါ။ သူကလည္း အယ္အက္စ ရဲ ့အေထြေထြ အတြင္း
ေရးမႈး (ကုိဝင္းခ်ဳိအဆုိအရ ဥကၠဌ၊ ေက်းဇူးပါ ကုိဝင္းခ်ဳိ၊ မွားးတာေတြ
လြဲတာေတြကုိ သိမွီသူေတြဝုိင္းၿဖည့္ေပးႀကပါ။) လုပ္ခဲ့တာပါဘဲ။
ေခတ္ၿပဳိင္ေတြကေတာ့ အာကာဟိန္းလုိ ့သိႀကပါတယ္။
ဦးေမာင္ကုိ ေသ(ေခတ္မီေအာင္ေၿပာရင္ေတာ့ က်ဆုံး)။
အာကာဟိန္း ဝင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၂ဗုိလ္က်လုိ ့ ၂ဗုိလ္ တက္လာ
ခဲ့ပါတယ္။ ဥကၠဌ အၿဖစ္ ၿမင့္စုိးနဲ ့ အတြင္းေရးမႈးအၿဖစ္ ဇီးကြက္
ေခၚထြန္းထြန္းးႏုိင္တုိ ့က ယိမ္းယုိင္သြားတဲ့ အလုပ္သမားေသြးစည္း
ညီညတ္ေရးအဖြဲ ့ရဲ ့အလံေတာ္ကုိ တည့္မတ္ေဝွ ့ယမ္းလုိ ့အာဏာ႐ွင္
အစုိးရကုိ ေၿခာက္ခ်ားေစခဲ့ၿပန္ပါတယ္။ ဆုိင္းသံဗုံသံ တညံညံနဲ႕
ပင္နီေတြဝတ္ၿပီး ေၿပာခ်င္တာေတြေ႐ွာက္ေၿပာလုိ ့ရတဲ့
၁၉၈၈ေႏွာင္းပုိင္းကာလမဟုတ္တဲ့ ၁၉၉၃။ ၈ ေလးလုံးမွာ သူတုိ႕
ေတြေပးဆပ္ခဲ့ပါတယ္။ သာေကတ က စက္ဘီးၿပင္သမားေလး
ၿမင့္စုိးနဲ ့မိသားစု ေတြႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အသည္းကြဲဇါတ္လမ္းေတြက ၿပန္လည္
ေၿပာႏုိင္စြမ္းမ႐ွိေလာက္ေအာင္႐ွည္လ်ား ခါးသီးလွပါတယ္။ ခုအခ်ိန္ထိ
ၿမင့္စုိးဟာေထာင္ထဲမွာပါ။

ေယာကၡမ ေထာင္ထြက္ႀကီးနဲ ့ ေယာက္ဖ ေထာင္က်တုိ ့ကုိ ဇီးကြက္ေခၚ
ထြန္းထြန္းႏုိင္ကလည္း ေက်ာ္ၿဖတ္စံခ်ိန္သစ္တင္ဘုိ ့ႀကဳိးစားေနဆဲပါဘဲ။
အၿပင္မွာ ၃ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး ေ႐ႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးနဲ ့ ဗန္းေမာ္
အထိၿပန္လုိက္သြားခဲ့သူပါ။ ထူးထူးၿခားၿခား ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ တုိေရ႐ွားေရ
ေမတၱာ ေလးကုိ တၿပဳိင္ထဲ ခံစားခဲ ့ရတာ အာကာဟိန္းနဲ႕ ဇီးကြက္ပါဘဲ။
သူတုိ ့လြတ္လာတာကုိ ေစာင့္ေနတဲ ့အလားပါဘဲ။သူတုိ ့အယ္အက္စရဲ႕
အေရးပါတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးၿဖစ္သူ ကုိလူသစ္၊ သူတုိ ့လြတ္လာၿပီး
ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာဆုံးပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ရဲ ့စ်ာပနကုိ အားရပါးရ
ကူလုိက္မယ္လုိ ့စဥ္းစားေနတဲ့ အာကာဟိန္းခမ်ာ အဲဒီအခ်ိန္မွ ကုိက္ၿပီး
ေပါင္က်ဳိး႐ွာတဲ့ အေမအုိ အတြက္အခက္ေတြေပြရၿပန္ပါတယ္။
ေဘာက္ေထာ္လုိ ေနရာမ်ဳိးကေန ဒဂုံၿမဳိ ့သစ္ကုိ ေရာက္ေအာင္ ႏုိင္ငံေရး
နဲ႕ ေမြးေမေက်းဇူးကုိ ဆပ္ထားဘူးတဲ့ အာကာဟိန္းတေယာက္ အဲဒီ
ကာလက ဘယ္ေလာက္ ခံစားရမွာပါလိမ့္ဆုိတဲ့ အေၿဖမလုိေသာအေမး
တခုကုိ ကၽြန္ေတာ္မႀကာခဏ ေတြးေနမိပါတယ္။

အဲဒီလုိပါဘဲ ခုအခ်ိန္ထိ အက္တစ္ဗစ္ေတြရဲ ့ပြဲေတြမွာေတြ႕
ေနရတဲ ့ လူမမယ္ ခေလး၂ေယာက္ အေဖ။ က်န္းမာေရး မေကာင္း
႐ွာတဲ့ ဇနီး အေဖ ေယာက္ခမ အထီး ေယာကၡမ အမ စုစုေပါင္း
ေလးေယာက္ကုိ အၿပဳိင္တည္းပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ အသည္းေရာဂါသည္
သူငယ္ခ်င္း ဇီးကြက္ရဲ ့ညဳိညစ္ညစ္ ၿဖစ္စၿပဳလာထဲ့ မ်က္ႏွာေပၚက
စူး႐ွဆဲ မ်က္လုံးေတြကုိ ႀကည့္မိတုိင္းမွာ အာဏာ႐ွင္စံနစ္ဆုိးေတြကုိ
ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္ မစြမ္းႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ အသက္႐ွည္ေဆး ေကၽြးမိသူ
ဘဝထဲမွာ ငါ မပါေစရ လုိ ့သံဓိဌာန္ခ်ႏုိင္ခဲ ့ပါတယ္။
၅၅၀ နိပါတ္ လုိ ဆုိရင္ေတာ့
ဇါတ္ကုိေပါင္းေသာ္
ဦးေမာင္ကုိ ကား “ဆရာဦးေမာင္ကုိရဲ႕ စြန္ ့လႊတ္မႈ ေပးဆပ္မႈေတြကုိ
က်မတုိ ့ထာဝရ ဂုဏ္ၿပဳ အမွတ္ရေနမွာပါ” ဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္
ကုိယ္တုိင္ ေရးသားဂတိေပးထားသူ။
ၿမင့္စုိးကားၿပည္သူအမ်ား။
အာကာဟိန္းကား ဒီမုိကေရစီ လုိလားသည့္ တပ္မေတာ္ အရာ႐ွိေဟာင္းတစ္ဦး။
ဇီးကြက္ကား အန္ကယ္ ဦးဝင္းတင္၏အရင္းႏွီးဆုံး ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေဘာ္
ကုိင္ဘက္မ်ားထဲမွတစ္ဦးၿဖစ္ေသာ ဦးေအာင္ၿမင့္၏သားမက္။
စာေရးသူ အာဝါဒါး(အလကားေကာင္) ကား ငါဘုရား ၿဖစ္ေပတကား ေပါ့ဗ်ာ။

ေလး

ကြ်န္ေတာ္က ႏုိင္ငံတခု ထဲကလူသားေတြနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ဒီလုိ ၿမင္ပါ
တယ္။ ႏုိင္ငံတခု ရဲ ့တစ္စုံလုံးဟာ ၿပည္သူလူထုပါ။ ႏုိင္ငံေ၇းသမား၊
အတုိက္အခံ၊ အစုိးရ၊ အာဏာ႐ွင္၊ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သား၊
အေခ်ာင္သမား၊ လူပ်င္း၊ ဒုကၡိတ၊ အခြင့္အေရးသမား၊ ငတုံး အစ႐ွိသၿဖင့္
ေပါ့ဗ်ာ။ အားလုံးဟာၿပည္သူလူထုထဲမွာပါပါတယ္။
အႏွီ ထုိထုိေသာပုဂၢဳိလ္မ်ားထဲမွ ေကာင္းေသာစိတ္နဲ ့ၿဖစ္ေစ ဆုိးေသာစိတ္
နဲ ့ၿဖစ္ေစ ၿပည္သူလူထုႀကီးတစ္ရပ္လုံး ကေတာ့ ငါ မကယ္ရင္ ငတ္ရခ်ည္
ရဲ႕လုိ႕ ေတြးေတာစိတ္ပူရာမွတဆင့္ ဟုိလုိ လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္၊
ဒီလုိ လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ ဆုိၿပီး ၿပည္သူ ႀကားေအာင္ေၿပာဆုိမိသူမ်ား
ဟာ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္႐ွားသူမ်ား ၿဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွအသံပုိက်ယ္ၿပီး
သူေၿပာတာေတြကုိ လူတခ်ဳိ ့သုိ ့မဟုတ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႀကဳိက္
လာတဲ့အခါ အဲဒီသူဟာႏုိင္ငံေရးသမားစၿဖစ္ပါတယ္။(သမား=ဆရာ ကုိး)
ႏုိင္ငံေရးသမားၿဖစ္တာနဲ ့အဲဒီပုဂၢဳိလ္ဟာ အလုပ္ေတြ စ႐ႈပ္ပါၿပီ။
(အ႐ႈပ္ေတြစလုပ္ပါၿပီလုိ ့ေတာ့ မမွားလုိက္ပါနဲ ့အယ္ဒီတာႀကီးတုိ ့ေရ။)

ကမၻာႀကီးမွာ အတိတ္က ဘာေတြၿဖစ္ခဲ ့တယ္၊ ခုဘာေတြၿဖစ္ေနၿပီ၊
ေနာက္ဆုိ ဘာေတြၿဖစ္လာမွာ။ဟုိႏုိင္ငံေတြကေတာ့ ဘာေႀကာင့္
ဆင္းရဲတယ္၊ ဒီႏုိင္ငံ ေတြကေတာ့ဘာေႀကာင့္ခ်မ္းသာတာ။အဲဒီႏုိင္ငံ
ေတြရဲ ့ ႏုိင္ငံေရး စံနစ္နဲ ့အစုိးရေတြကဘယ္လုိ။ ထုိထုိေသာ အေႀကာင္း
ၿခင္းရာမ်ားကုိ ကုိယ္ဖတ္ထား မွတ္ထား၊ၿဖတ္သန္းထားေသာ အေတြ႕
အႀကဳံ ဗဟုသုတမ်ားနဲ ့ခ်ဥ္းကပ္ၿပိးသကာလ ကၽြႏု္ပ္တုိ ့၏ ႏုိင္ငံေတာ္
ႀကီးကုိ ဤမူ ဤစံနစ္မ်ားၿဖင့္ တည္ေဆာက္လုိက္ပါက ၿပည္သူလူအမ်ား
ကုိ ေလာကနိဗၺာန္သုိ့ပုိ ့ေဆာင္နုိင္မည္မွာ မလြဲတည္း လုိ ့အေၿဖတခု
ထုတ္ၿပီးလႈပ္႐ွားရပါတယ္။ အေသးဆုံးက စၿပီးအႀကီးဆုံး အထိကုိ
ၿမင္ႏုိင္ဘုိ ့ႏုိင္ငံေရးသမားတေယာက္ဟာ အၿမဲတမ္း စပ္စုလုိ စိတ္နဲ႕
သင္ႀကားလုိစိတ္ကုိ ေမြးထားရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားဟာ ၿပည္သူ
ေတြ အဆင္ေၿပေခ်ာေမြ ့စြာ အီအီးပါႏုိင္ေရးအထိကုိစဥ္းစားရပါတယ္။
( ဥပမာ-ယင္လုံအိမ္သာတည္ေဆာက္ေရး)။

အဲဒီကစၿပီး ေအးကြာ ငါလည္းမင္းလုိဘဲ ယူဆတယ္၊ယုံႀကည္တယ္၊
ခံယူတယ္ ဆုိတဲ ပုဂၢဳိလ္မ်ား စုေပါင္းမိတဲ့အခါမွာ ႏုိင္ငံေရးအေၿခခံ
တူညီတဲ့အစု အဖြဲ ့ၿဖစ္လာပါတယ္။အဲဒီလုိ တခါမွမေတြးဘဲေပါင္းလုပ္ႀက
လုိ ့႐ွိရင္ေတာ့ စလယ္ဝင္ ဖင္မမဲ ခင္က ကြဲေနႀကအုံးမွာပါဘဲ။ အဲဒီလုိ
သေႏၶတည္မိတဲ ့အစုအဖြဲ ့က ဒါဆုိ တုိင္းၿပည္ကုိ ငါတုိ ့အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေအာင္
လုပ္ႀကမယ္ကြာ ဆုိတဲ့အဆင့္အထိ သေဘာတူမိၿပီဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႕
သြားမယ့္မူဝါဒ၊လမ္းစဥ္၊စံနစ္ (ဒီေနရာမွာတခုအံ့ႀသစရာေကာင္းတာက
ၿမန္မာႏုိင္ငံမွာ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္းေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံေရးပါတီ၊
ျပည္ပေရာက္အတုိက္အခံအဖြဲ ့အစည္းကအစ ဘယ္သူကမွ သူတုိ႕
စြဲကုိင္တဲ့ ဝါဒကုိ မေႀကၿငာခဲ့တာပါဘဲ။) စသည္တုိ႕ကုိ ေႀကၿငာ၊
ဖြဲ ့စည္းပုံ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားနဲ ့ အနားသတ္ၿပီးသကာလ၊ ရာထူး၊
တာဝန္အသီးသီးခြဲေဝလုိ ့ လက္႐ွိတရားဝင္အစုိးရဆီမွာ ငါတုိ႕လည္း
အစုိးရလုပ္ေတာ့မည္ၿဖစ္ေႀကာင္း မွတ္ပုံတင္၇ပါတယ္။အဲဒီကစလုိ ့ခုနက
အစုအစည္းဟာ ႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ရပ္ၿဖစ္ပါၿပီ။
(ေတာ္လွန္ေရးပါတီမ်ားကုိ မဆုိလုိပါ၊ ေၿမေပၚႏုိင္ငံေရးပါတီဆုိသည္မ်ား
ကုိသာရည္ညႊန္းပါတယ္။)
အဲဒီပါတီမ်ားထဲက လူထုက ဒီပါတီ ကေတာ့ငါတုိ ့ကုိ သူေဌးၿဖစ္ေအာင္၊
လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊လုံလုံၿခဳံၿခဳံ ေနခြင့္ရေအာင္ လုပ္အေပး
ႏုိင္ဆုံးဘဲေဟ့ လုိ ့ေထာက္ခံမႈ အမ်ားဆုံးရတဲ့ပါတီဟာ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာ
ကုိ ရယူမယ့္ပါတီၿဖစ္လာပါတယ္။(ေသနတ္မပါေႀကးဆုိရင္ေပါ့ဗ်ာ။)
ေနာက္တခုႀကားၿဖတ္ၿပိးကၽြန္တာ့္အၿမင္ေလးကုိ ေၿပာရရင္ အဖြဲ႕အစည္း၊
အသင္းအပင္း သုိ ့မဟုတ္ ပါတီတစ္ရပ္ အတြက္ဖြဲ ့စည္းပုံ ေရးဆြဲတဲ့
အခါမွာ ၿပစ္ခ်က္ႏွင့္ၿပစ္ဒဏ္မ်ားဆုိတဲ့ အခန္းတခုကုိ အေလးအနက္
ထားၿပီးေရးဆြဲ ရပါမယ္။ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ပါတီအတြင္း အကြဲအၿပဲၿဖစ္တဲ့
အခါ ဘယ္သူမွန္ၿပီး ဘယ္သူမွားတယ္ဆုိတာ႐ွင္းလုိ ့မရေအာင္ ၿဖစ္တတ္
ပါတယ္၊ ေနာက္တခု အင္အားႀကီးပါတီမ်ားအေန နဲ ့သတိထားသင့္တာက
နက္ၿဖန္တုိင္း ဟာ ရက္ရာဇာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာပါဘဲ။အခ်ိန္ကာလေႀကာင့္
ၿဖစ္ေစ (ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း တစ္မ်ဳိးထဲကုိ အႀကာႀကီးစားရ
တဲ့အခါ အီ တတ္တယ္။)၊လုပ္နည္းကုိင္နည္းအမွားေႀကာင့္ၿဖစ္ေစ၊လူထု
က ပုိမုိယုံႀကည္ လာတဲ့အၿခားပါတီတစ္ရပ္ ထပ္မံေပၚထြန္းလာလုိ ့ၿဖစ္ေစ လူထုေထာက္ခံမႈက်ဆင္းလာတတ္ပါတယ္။ပါတီဆုိတာလူသားေတြနဲ ့
ဖြဲ ့စည္းထားတာဆုိေတာ့လည္း ပါတီကုိ ဦးေဆာင္သူမ်ားဟာ ေလာကဓံ
တရား ႐ွစ္ပါးကုိ ခံႏုိင္ရည္နဲပါးၿပီးတစုံတခုေသာ ႏုိင္ငံေ၇းကိစၥတရပ္ကုိ
အဂတိတရားေလးပါး နဲ ့ တုံ ့ၿပန္လုိက္မိတဲ့အခ်ိန္ဟာ အဲဒီပါတီရဲ႕
ပထမဆုံးေသာ ၿပႆဒါး ရက္ၿဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အထူးသၿဖင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့အမိၿမန္မာႏုိင္ငံႀကီးမွာ ေပၚထြန္းလာခဲ့တဲ့ ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ
စံနစ္ႀကီး ဟာ ေသြးညွီေတြအထပ္ထပ္၊ ဘဝေတြ ေၿမာက္မ်ားစြာ ေပးဆပ္
ျပီး ရလာခဲ့တာပါ။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီစံနစ္ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲ
ႏုိင္ဘုိ ့တနည္းအားၿဖင့္ အာဏာ႐ွင္စံနစ္ဆုိး ကုိ အၿမစ္ခ်ဳိးႏုိင္ဘုိ ့ အထက္
မွာ ဥပမာၿပခဲ့သူမ်ားလုိဘဲ အသက္ေတြဘဝေတြကုိ ေပးဆပ္ေနႀကသူေတြ
ပုိလုိ ့ေတာင္မ်ားလာႀကပါေသးတယ္။

ပါတီတစ္ရပ္ဟာ ကုိယ္အေၿခခံခဲ့တဲ့ ယုံႀကည္မႈ ၊ကုိယ္ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့
အနာဂတ္၊ ကုိယ္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့သေဘာထား၊ ကုိယ့္အတြက္ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့
ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားရဲ႕ လုိလားခ်က္မ်ားနဲ႕ ေၿပာင္းၿပန္ဆန္႕က်င္ ၿဖစ္
ေလာက္တဲ့အထိ ေသြဖည္ခြင့္မ႐ွိပါဘူး။ ေသြဖည္ေရးသမား
(သုိ ့မဟုတ္) ေသြဖည္ေရးဝါဒီ ( deviant )or (deviationist)
တစ္ေယာက္ဟာမြန္းက်ပ္မႈေတြေပါင္းစုံမိတဲ့အခါ ဘီထေရးယား
(ၿမန္မာလုိ မၿပန္ရက္လို ့ပါ။) ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းဖဲသမား လုိ လူဆုိးတစ္ေယာက္ေတာင္မွ ေသြး
ဆူၿပီး မႊန္ေနတဲ့အခါမွာ သူခ်လုိက္တဲ့ဆုံးၿဖတ္ခ်က္က သူ ့မိသားစုကုိ
ဘဝ ပ်က္ေစႏုိင္ပါေသးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကစားတာဟာ ဖဲ ကစားတာ
မဟုတ္တဲ့ အၿပင္ ကုိယ့္မိသားစုနဲ ့ကုိယ့္ဘဝ တခုထဲ ကုိဘဲ ရင္းၿပီး
ၿပီးသြားတာမဟုတ္ ပါဘူး။ စစ္တပ္ေတာင္မွတုိက္ပြဲမွာ က်ည္ဆံထိသြား
တဲ ့ရဲေဘာ္ကုိ ေသေသ မေသေသ တက္ဆြဲ ပါေသးတယ္။ ဂတိေတြ
အမ်ားႀကီးနဲ ့ဘဝေတြအမ်ားႀကီး ကုိ တာဝန္ယူထားရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး
သမားတေယာက္ အေနနဲ ့အားလုံးေကာင္းဘုိ ့ ငါႀကဳိက္သလုိ
ငါလုပ္မယ္ေစာင့္သာႀကည့္ေန၊ (ဟစ္စထရီဝယ္ ဆုိ ့လမီ) ဆုိရင္ေတာ့
က်ဆုံးခဲ့ရေသာ ဝိဥာဏ္အေပါင္းနဲ ့ေပးဆပ္ေနရေသာ ဘဝအေပါင္း
တုိ ့ရဲ ့က်ိန္စာသင့္တတ္ပါေႀကာင္း ( brinkmanship)ကုိ က်င့္သုံးမိ၊
က်င့္သုံးဆဲ၊က်င့္သုံးလတၱံ႕ေသာ ႏုိင္ငံေ၇းသမားအေပါင္းကုိ ဒီစာစု
ေလးနဲ ့ သတိေပးလုိက္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ပုဂၢလဓိဌာန္က်တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္တဲ ့အတြက္
မုိးေသာက္မနက္ အာ႐ုဏ္တက္ေတြမွာ တုိ ့ခ်စ္တဲ့သူေတြဘက္က
တဝုိင္းလုံး သိမ္းလာခဲ့ၿပီလုိ႕ တခါမွ အိပ္မက္ မ မက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။


ေတာ္လွန္ေရးသစၥာၿဖင့္
ကုိမုိးႀကီး