ငမိုး မေသေသး

ေရးသူ- နတ္ေမာက္ ဘုန္းေက်ာ္

(၁)

(ငမိုး)ကို လူအမ်ားတကာက ေသေလျပီဟုေျပာၾကသည္။
အမွန္မွာကား ( ငမိုး )မေသေသးဟု ထင္ပါသည္ ။ ယခု ဇန္န၀ါရီလ
တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲတြင္ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္
၏ ေအာက္ထပ္၌ “ငမိုး (ေခၚ)ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ကိုအမွတ္မထင္
ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕ရ၏။ တစ္ဦးနွင္႔တစ္ဦး ေတြ႕ၾကရာ၌ ယခင္တုန္းကလို
၀မ္းသာအယ္လဲမရွိၾက။ သူကလည္း သူ႔အေတြးနွင္႔သူ ငိုင္ေန၏။
ကြ်န္ေတာ္႔မွာလည္း ရင္ထဲမွာ နာေန၏။ ဘာအတြက္ အသဲနာ,ရင္နာ
ျဖစ္ရသည္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ ဖြင့္မေျပာခ်င္။ တစ္ခါတုန္းက (ငမိုး)
အေၾကာင္း “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္”ထဲတြင္ ဖြင့္ေျပာဘူးသျဖင့္ ငါးေၾကာ္စားက
ရန္ကုန္ေထာင္ထဲ (၃) လေက်ာ္၀ါဆို ခဲ႔ရဘူး၏။ ထို႔ ေၾကာင့္နာေနေသာ
အသဲကို က်ပ္စည္း၍ထားရမည္။

ငမိုး သည္ သူ၏ အထုပၸတၱိကို စီကာစဥ္ကာျပသထားေသာ မွန္ဘီရို
မ်ားအား ဦးေခါင္းငိုက္ဆိုုက္ျဖင္႔ တစ္ခုျပီးတစ္ခု လိုက္လံၾကည့္ရွဳေန၏။
ထိုမွန္ဘီရို မ်ားထဲ၌ တကၠသိုလ္ သိပၸံဌာနမွ ၾကီးမွဴးေသာ ျပပြဲတြင္
တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္မွ (ငမိုး)၏ ဓါတ္ပံု,စာရြက္စာတမ္း,အ၀တ္
အစား,အသံုးအေဆာင္ ကေလးမ်ားကို စုေဆာင္း၍ျပသထားဘူး၏။
တစ္ဆယ့္ သံုးခုေျမာက္ မွန္ဘီရိုထဲတြင္ (ငမိုး)၏ စီးကရက္ဗူး မီးျခစ္
နွင္႔ ပေလးယားစီးကရက္ (၆)လိပ္ရွိ၏။ ငမိုး သည္ ဘာမေျပာ
ညာမေျပာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုယူျပီး မီးညွိေသာက္ ေနေလရာ
သူ၏ စီးကရက္မွ မီးခိုးေငြ႕မ်ားသည္ တခဏအတြင္း ေမာ္ကြန္းတိုုက္
ေအာက္ထပ္၌ ျပည့္လွ်ံ၍ သြားေလ၏။ စီးကရက္ မီးခိုး အနံ႕ေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္၏ ဦးေခါင္း သည္ ရီေ၀မူးေနာက္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ္၏
စိတ္သည္ ရပ္တည္နိုင္စြမ္းမရွိဘဲ အတိတ္ဆီသို႔ ထြက္ေျပးသြား
ေလသည္။

(၂)

ငမိုး သည္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ ၆ နွစ္ခန္႔ၾကီးသည္။ ကြ်န္ေတာ္
ေက်ာင္းေရာက္၍ ဆရာ ဦးသာလင္း၏ သူငယ္တန္းတြင္ စာသင္ေနခ်ိန္
၀ယ္ ငမိုးသည္ ဆရာ ဦးဘသန္း(ဦးေရႊထိုုက္)၏ တတိယတန္းေလာက္
တြင္ ေရာက္ေနေပျပီ။ ငမိုးနွင္႔ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ခ်င္း ကြာျခားသလို
စာသင္ရေသာ အတန္းလည္း ကြာျခား၏။ကြ်န္ေတာ္၏ ၀မ္းကြဲအကို
ၾကြက္ကဒိုး(ေခၚ) ကိုဘေအး၊ ယခု ကြ်န္ေတာ္႔ ေယာက္ဖ ကိုဘို၊
ကိုဖိုးနီ စေသာ သူမ်ားသာ ငမိုးနွင့္ တစ္တန္းထဲ စာသင္ၾကရ၏။
ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀က ျဖစ္၍ ေရးေရးသာ မွတ္မိေတာ႔၏။



ငမိုး ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္တြင္ လမ္းသြားရင္း လံုခ်ည္ကြ်တ္
သြားက ျပန္၍မ၀တ္၊ လံုခ်ည္ကို ပုခံုးတြင္ စြပ္၍ မည္သူ႔မွ် စကား
မေျပာဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္သြားသည္ကို မၾကာခဏၾကံဳရ၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတြင္ မ်က္နွာၾကီးေက်ာင္းသား အသိုက္အ၀န္း
၂-စု ကြဲေနသည္။ တစ္စုကို ယခုအခါ ကာယကံရွင္မ်ား အထင္အရွား
ရွိ၍ ဖြင္႔ဟ ေရးသားရန္ မသင့္။ က်န္တစ္စုမွာ ငမိုးတို႔ ညီအစ္ကိုစု ျဖစ္၏။
ေက်ာင္းအျပန္တြင္ ဤေက်ာင္းသားစု ၂-စုသည္ အျမဲတမ္းရန္ပြဲဆင္ရ၏။
တစ္စုနွင္႔တစ္စု ပညာဂုဏ္ျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္ၾက၍ လမ္းသြားရင္း ေက်ာင္းမွ
သင္ေပးေသာ စာမ်ားကို ျငင္းခံုၾက၏။ ျငင္းခံုရာမွ လက္သီးခ်င္းထိုး၊
ေက်ာက္သင္ပုန္းနွင္႔ခုတ္၊ ခဲနွင္႔ထု စသည္ျဖင္႔ ကေလးတို႔ဘာ၀ လက္နက္
မ်ိဳးစံု အသံုးျပဳၾက၏။ ထိုရန္ပြဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ငမိုးတို႔ဘက္မွ
ပါ၀င္ၾကျမဲျဖစ္သည္။

ထိုေက်ာင္းေတာ္က ရန္စသည္ ငမိုးတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူရြယ္ပိုင္း
ေရာက္၍လည္း အေငြ႔နဲနဲရွိေသး၏။ ငမိုး သခင္ဘ၀၊ နိုင္ငံေရးသမား
ဘ၀ အထိအေငြ႕မစဲ။ ငမိုးနွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါတီကို ဘယ္ေတာ့မွ
အေကာင္းမေျပာၾကေပ။ ေနာက္ဆံုး ငမိုးသည္(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း)
ဟု နာမည္ တဟိုးဟိုးေက်ာ္သည္အထိ ၎၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုး၏
ေနာက္လိုက္ အေႏၱ၀ါသိက ျဖစ္ေနခ်ိန္အထိ၎ တစ္ဖက္မွ အေကာင္း
ေျပာျခင္းကို မခံၾကရ။ “ ဒီေကာင္ေတြ အဂၤလိပ္ျပန္လာရင္ ေထာင္ထဲ
ေနရမယ္႔ ေကာင္ေတြပါကြာ” ဟု အေျပာခံၾကရေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၊
ငမိုး တို႔မွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရရန္ တာ၀န္အထပ္အပိုးၾကီးကို
ရင္ခြင္တြင္ပိုက္၍ အမ်ားတကာ နွင္႔ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ ေနရသျဖင့္
ထိုေက်ာင္းေတာ္က ကိစၥမ်ားကို ေခါင္းထဲ မထားနိုင္ ၊ ရင္ထဲလည္း
မထားနိုင္။ ဂ်ပန္ေခတ္ (စိတ္အထင္ ၁၉၄၄- ခု နို၀င္ဘာ လ) စစ္၀န္ၾကီး
နွင္႔ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ကန္ေတာ္ၾကီးပတ္လမ္း (ယခု နတ္ေမာက္လမ္း)
၌ ေနထိုင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူနွင္႔အတူေနရ၏ ။ ထိုအခါက
အလုုပ္အလြန္မ်ားေနသည္႔ၾကားမွ တခါတခါ ေနရပ္ ဇာတိအေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္းေျပာမိၾက၏။

“(......) ဘာလုပ္ေနသတဲ့လဲကြ ...”
“ဒီလူ ကုန္သည္လုပ္ေနတယ္ ၾကားရတာဘဲ ..”
“ အာရွလူငယ္ထဲ မပါဘူးတဲ႔ လား .......”
“ ပါတယ္ မၾကားမိပါဘူး ....”
ငမိုး သည္ စာပြဲတြင္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို တင္ထားျပီး ဗံုတီး
သလို တီးလိုက္ေသး၏ ။ ျပီး ေနာက္ျငိမ္ေနေလသည္ ။ ျငိမ္ေနျပီးမွ
ေျပာ၏။
“ဒီေကာင္ ခက္ေတာ့တာဘဲ ၊ လူေတာ့ လူေကာင္းဘဲ။ အရည္အခ်င္း
လည္း အသင့္သား၊ ၾကြားတတ္တာ ဆိုးတယ္ ....” ဤကား သူ႔အား
တစ္ဘ၀တာလံုး အေကာင္း ဟူ၍တစ္ခြန္းမေျပာေသာ သူ၏ ေက်ာင္း
ေနဘက္ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သေဘာထားပင္တည္း။ ငမိုး ၏
ျဖဴစင္တိက်ေသာ သေဘာထားကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ရုတ္ခ်ည္းသိ ထိမိျပီး
အံ့အားသင္႔သြားခဲ႔ရ၏။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပၚတြင္ ၾကင္နာျပီး သူ ေမွ်ာ္မွန္း
သလို မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ရွဳတ္ခ်ခဲ႔ျခင္းကား မျပဳေပ။ ငမိုးသည္
စိတ္ထားၾကီးမားေပသည္။

(၃)
၁၉၂၉- ခုနွစ္။
ငမိုး စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ျပီးေသာအခါ၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔
ေျပာင္းသြား၏။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ေရနံေခ်ာင္း ေနရွင္နယ္
ေက်ာင္းကို ဆုိလို၏။ အဲဒီေခတ္တုန္းက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကို ေတာ္ရံု
တန္ရံု ေက်ာင္းသားမ်ား သြားျပီး ပညာမသင္နိုင္၊ မိဘ၊ ဦးေလး သားခ်င္း
မ်ားတြင္ ေငြေၾကးတတ္နိုင္မွသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္နိုင္၏။
ငမိုး ၏ မိဘမ်ားမွာ ေငြစ, ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္။ ငမိုး အဂၤလိပ္ေက်ာင္း
ေရာက္သြားျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။
ဤတြင္ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနေ၀း၍ သြား၏။ ဒီလို ....ဒီလိုနွင့္
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္အေရွ႕ဘက္က ဧကရာဇ္ပင္ကေလးသည္ ဧကရာဇ္
ပင္ၾကီး ျဖစ္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို ၀မ္းကြဲ ၾကြက္ကဒုိးသည္
ငယ္နာမည္ေပ်ာက္၍ ဘေအးျဖစ္လာျပီး မိန္မပင္ ရေန၏။ ကြ်န္ေတာ္
လည္း နွာရည္တြဲေလာင္းနွင္႔ ကေလးဘ၀မွ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္က
ျဖစ္လာ၏။ ငမိုးသည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္သြားေပျပီ။

အဲဒီ ေခတ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕မွ ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္
ေနသူ ေလးငါးဦးရွိမည္။ အျခားသူမ်ားက တမူ၊ ငမိုးက တဘာသာ။
ကြ်န္ေတာ္ မည္သူ႔မွ် ထိခိုက္ေစလိုေသာ ေစတနာ မထားပါ။ အခ်ိဳ႕
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား ေႏြဥတု ေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာရာ
တြင္ “ဘယ္ေန႔ ေရာက္မည္ ၊ ဘူတာက ၾကိဳပါ ” ဟု အိမ္သို႔ သံၾကိဳး
ရိုက္ထားေလ႔ ရွိၾက၏။ နတ္ေမာက္သည္ ေတာျမိဳ႕ကေလးျဖစ္၍
ေမာ္ေတာ္ကား နတၳိ၊ လွည္းယဥ္မ်ားသာ အသံုးျပဳၾကရ၏။ ဘူတာနွင့္
ျမိဳ႕စပ္ၾကားတြင္ “ယင္းဘာသာ ကြင္းညာက ရွဳလိုက္ေတာ့” ဟူေသာ
ဦးေၾကာ့ေလးခ်ိဳးတြင္ ပါသည့္ ယင္းေခ်ာင္းၾကီးက ျခားထား၏။

မိုးရာသီတြင္ ေရရွိ၍ ေႏြရာသီတြင္ ေရမရွိ။ သဲမ်ားျပည္႔ေန၏။
သံၾကိဳးစား ရသည့္ သက္ဆိုင္ရာမ်ားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီး
ေတြကို လွည္းယဥ္နွင္႔ သြားၾကိဳရ၏။ လွည္းယဥ္ဆိုေပမယ္႔ မေခလွ။
နွီးေပါင္းမိုးတြင္ နံေဘး- ၀ဲယာ နွစ္ဖက္၌ ျပဴတင္းေပါက္ပါျပီး ခန္းဆီး
တပ္ထားၾက၏။ လွည္းေဆာင္႔ေသာအခါ ဖင္မနာေအာင္ ေမႊ႕ရာခင္း
ထား၏။ ႏြားတြင္ ျခဴကံုးေတြ တခြ်င္ခြ်င္နွင္႔ စိတ္ၾကီး၀င္စရာ သိပ္ေကာင္း၏။
ရထားက အဆင္း ျမိဳ႕ထဲအ၀င္၌ တစ္ေစာင္ တစ္မူးေပးရေသာ
(ရန္ကုန္ေဂဇက္) အဂၤလိပ္သတင္းစာၾကီးကို လွည္းနံရံ ေျခကန္ဖတ္ရင္း
လိုုက္ပါလာလွ်င္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ျပန္လာျပီဟု သိၾကရ၏။

ငမိုးကား အာဂ ငမိုး။ သူ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ သံၾကိဳးလဲ
မရိုုက္၊ ဘယ္သူ႔မွလဲ အၾကိဳမခိုင္း။ အိပ္ယာလိပ္နွင့္ ေသတၱာကို လွည္း
ၾကံဳနွင့္ ငါးမူးေပးျပီး တင္လႊတ္လိုက္တတ္၏။ ရန္ကုန္ ရထားဆိုက္ေသာ
ေန႔ခင္း (၂) နာရီေနပူပူထဲတြင္ ဦးထုပ္မပါ၊ ဖိနပ္မပါ ယင္းေခ်ာင္းကို
ျဖတ္ကူးလာတတ္၏။ ခ်ည္လံုကြင္း မီးေလာင္ေပါက္နွင္႔ ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္
က ေျမာင္းေဘာင္အတိုင္း ေလွ်ာက္၏။ ထိုကမွ ျမိဳ႕ထဲပတ္၀င္၍အိမ္သုိ႕
သြား၏။ တခါတေလ စပါးေလွ႔ ေနေသာ လူသိုက္ထဲ ဘာမွ်မေျပာ
၀င္ထိုင္၏။ ေမာေမာနွင္႔ ေရေႏြးၾကမ္း နွစ္ခြက္သံုးခြက္ ငွဲ႕ေသာက္ျပီး
တန္း,ထ,သြားသည္။ ေန ပူပူ ေျခလွ်င္ျပန္လာရာ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔
လူငယ္တစ္စု လယ္ကြင္းေရစပ္တြင္ စာ၀ရီးငွက္ကေလးမ်ားကို ဂြေလးနဲ႔
လိုက္ပစ္ေနစဥ္ ၾကံဳဘူး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က နွဳတ္ဆက္၏။ သူကမၾကား၊
တစ္ေယာက္ထဲ လက္သီးဆုပ္ အံၾကိတ္ျပီး စကားေျပာသြားသည္။
ဘာေျပာတာမွန္းလဲမသိ။ (စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘ၀တုန္း
က အဲဒီ ရွဳကြင္းကို ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျပာ၏။ “အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔
က ခင္ဗ်ား စိတ္ေနာက္ေနတယ္ ထင္ၾကတာ” ဟု ေျပာရာ ငမိုးကဘာမွ်
ျပန္မေျပာ ၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္သာ ရယ္ေလ၏။)

၁၉၃၆-ခုနွစ္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ျဖစ္စဥ္ ငမိုး သည္ နာမည္ထြက္လာ၏။
ငမိုး ကမ်ိဳးခ်စ္စိတ္၀င္စား၏။ အမ်ိဳးသားလွဳပ္ရွားမွဳ ေတြတြင္ ပါ၀င္ေန၏။
ေနရပ္ရွိ သခင္ဗဥာဏ္၊ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုဘို၊ ထြန္းရွိန္၊ ေမာင္ညြန္႔၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသိုုက္သည္ ငမိုးလမ္းစဥ္ကို လိုက္ၾကရင္း သတင္း
ေထာက္ ဘ၀နွင့္ နယ္အရာရွိဆိုးေတြ နွက္သူက နွက္၏။ သခင္လုပ္ငန္း၊
ေက်ာင္းသား သမဂၢလုပ္ငန္းေတြ လုပ္သူေတြက လုပ္ၾက၏။ နဂါးနီ
စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ေဆြးေႏြးၾက၏။ ငမိုး အစြဲကား ျပင္းထန္၏။ ငမိုး
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ျပန္အလာ ေမွ်ာ္ရင္း သူျပန္လာလွ်င္ တကၠသိုလ္
မဂၢဇင္း၊ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၊ ဘားမားဂ်ာနယ္ စေသာ စာအုပ္မ်ားပါလာ
ေလ႔ ရွိ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ယူျပီးဖတ္၏။ အခ်ိဳ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား
ေန႔ခင္း ႏြားစာေျပာင္းရိုးစဥ္းေနစဥ္သြားျပီး ဖတ္ျပ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီလိုလုပ္ေနစဥ္ ငမိုးက ညလသာသာ ရြာထဲမွ ကေလး
ေတြစု ပဲၾကီးေလွာ္ေ၀ေပးျပီး ဒို႔ဗမာသီခ်င္း သင္ေပး၏။ ဤနည္းျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ရွိ လူငယ္တစ္ေတြမွာ ဟိုေခတ္က လူၾကီးမ်ားအေခၚအရ
၀ံသာနု၊ ေထာင္စာကေလးေတြ၊ သူပုန္က ေလးေတြျဖစ္ေလကုန္၏။
၃၈- ခုနွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္၊ ေမာင္ညြန္႔ ၊ ထြန္းရွိ္န္တို႔သည္ ေက်ာင္းသား
သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္၏။ ငမိုး ေခတၱျပန္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔
ေက်ာင္းသားေတြ ထၾကြလွဳပ္ရွား သည္ကို သူေက်နပ္၍ေနသည္။
ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္ျပီး ကိုေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုး၏။ ရန္ကုန္သမဂၢ
သံၾကိဳးရလွ်င္ ရျခင္း ငမိုး ထံသြား၍ ေျပာျပရာ ငိုင္ေန၏။ ေနာက္
ေက်ာင္းသားသမဂၢ အစည္းအေ၀းက်င္းပရာ သာသနာ႔ဟိတ စာၾကည့္
တိုက္ သို႔ လိုုက္လာ၏။ ေန႔ခင္း ၁-နာရီခန္႔ရွိျပီ ၊ ဦးထုပ္မပါဘဲ လိုက္
လာ၏။ ေက်ာင္းသားအစည္းအေ၀းတြင္ စကားေျပာ၏။ နာရီ၀က္ခန္႔
ေျပာ၍ လုပ္ငန္းစဥ္ခ်ေပးျပီး သူ၏ အိမ္သို႔ ေနပူၾကီးထဲ၌ပင္ ျပန္သြား၏။

အံၾသဘို႔ေကာင္း၏ ။ တစ္ခါတုန္းက တစ္ေန႔-ေန႔ခင္း ျမိဳ႕လယ္ရွိ ကိုအီကြမ္း
၏ တရုတ္လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ငမုိး ေရာက္ေန၏။ ငမိုး ၏ ပတ္ပတ္လည္
တြင္ လူစည္ကား၍ေန၏။ အလပၸါယ္ဆရာ ကိုညိဳ၊ ဘိန္းစား ကိုကြက္ၾကီး၊
ဘိန္းစား ကိုဘထြန္း၊ ဆိုင္းဆရာ ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုစို႔ၾကီး၊ ကိုေရေအး
စေသာ ပရိသတ္မ်ားရွိ၏။ ေက်ာက္စားပြဲတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းကရား
တင္ျပီး ထိုလူသိုက္နွင့္ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးအ ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား
သမဂၢအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေန၏။ ကိုဘကြမ္း၊ နဘိ-ကိုလွေဖ၊
သံေရာင္-ထြန္းရွိန္၊ ဘိုနက္၊ ဘေခြးနွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဆံပင္
ညွပ္ဆိုင္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္း စုေသာက္ေနရာမွ သူ႔အသံၾကား၍ ထ,
လာခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္၏။

ငမုိး က မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိရန္နွင့္ အဂၤလိပ္မေကာင္းေၾကာင္းမ်ားေျပာ၏။
ဘိန္းစား၊ အရက္သမား၊ ၾကက္သမားမ်ားမွာ သူတို႔၏ လုပ္ငန္းတြင္
မျဖတ္နိုင္ဘဲ စြဲလမ္းေနသူမ်ားျဖစ္၏။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားမွ
လြဲ၍ တစ္ျခားဘာကိုမွ် စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ သူတို႔အား
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထားရွိရန္ တရားေဟာသူသည္ ဘာမွ်ေျမွာ္လင္႔ခ်က္ ထားရန္
မရွိ။ သို႔ေသာ္ ..... ငမိုး နတ္ေမာက္မွ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္သြားေသာအခါ၌
ထိုလူတစ္စုသည္ သတင္းစာဖတ္သူကဖတ္၍ သခင္အေၾကာင္း၊
ေက်ာင္းသားအေၾကာင္း မ်ားကို အရက္ဆိုင္၊ ဘိန္းခန္း၊ ၾကက္ပြဲမ်ားတြင္
ေဆြးေႏြးၾကသည္အထိ ျဖစ္သြား၏။ အံ႔ဖြယ္ စည္းရံုးေရးပါတကား။

( ၄ )

အမ်ားသိၾကသည္႔ အတိုင္း ငမိုး ဂ်ပန္သို႔သြား၏၊ ျပန္လာ၏၊
ဗိုလ္ေတဇျဖစ္လာ၏။ အဲဒီ (ဘီအိုင္ေအ)တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒုကၡလွလွၾကီး
ေတြ႔ ရ၏။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိန္းတပ္မွ တဆင့္
ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္၏ တပ္မဟာတြင္ ေရာက္ရွိေန၏။ တပ္စခန္းမွာ မႏၱေလး
ဆပ္ပါးမိုင္းနားစ္တြင္ျဖစ္၏။ တပ္စခန္းထဲတြင္ စိန္ပန္းပြင့္ နီနီရဲရဲေတြက
ယခု ရံုးစာေရး မမကေလးတို႔၏ နွဳတ္ခမ္းလို နီရဲ၍ ေန၏။ အေရွ႕ဘက္
တြင္ကား ေစတီပုထိုး၊ ဂူေက်ာင္း ဇရပ္တို႔ျဖင္႔ ျပည္႔နွက္ေနေသာ မႏၱေလး
ေတာင္တည္ရွိ၏။ အခ်ိ္န္အခါကား (ဘီအိုင္ေအ)ကိုဖ်က္သိမ္း၍ (ဘီ-ဒီ-ေအ)
သို႔ အေျပာင္းအလႊဲ ကာလျဖစ္၏။ (ဘီအိုင္ေအ)တြင္ ပါလာေသာ တပ္ဗိုလ္
မ်ားအား၊ အခ်ိဳ႕ကို တိုက္ရိုက္ ေကာ္မရွင္ရာထူးေပး၍၊ က်န္အခ်ိဳ႕ကို
မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ေစရမည္ျဖစ္၏။

တစ္ညေနခင္း၌ ကြ်န္ေတာ္၏အိမ္သို႔ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္ထံမွ ဆက္သား
ရဲေဘာ္ေရာက္လာ၏။ တခါထဲလိုက္ခဲ႔ပါဟု မွာေၾကာင္းေျပာ၏။
ဘုမသိ ဘမသိ လံုကြင္းနွင္႔ပင္ ထ,၍လိုက္သြား၏ ။တပ္စခန္းေျမာက္နား
ရွိ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္အိမ္ အေပၚထပ္၊ အေရွ႕ဘက္ခန္းသို႔ ေရာက္သြား၏။
ထိုအခန္းထဲ၌ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္မွဴးေဇယ် နွင့္
အျခား ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ႔ဘူးေသာ ဗိုလ္မွဴး နွစ္ဦးတို႔ စုထိုင္ျပီး စကား
ေျပာေနၾက၏။ ကြ်န္ေတာ့္အား ေဖၚေဖၚေရြေရြ နွဳတ္ဆက္ၾက၏။
ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က ထိုသူတို႔နွင္႔ မတ္ဆက္ေပး၏။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က
ထံုးစံအတိုင္း ျပဳံး၍ေျပာ၏။
“ခင္ဗ်ား တပ္က ထြက္မယ္ ၾကံေသးသလား ”
“ ဟာ....ဘယ္ထြက္ရမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လုပ္မွာပါ ”
“ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒါရိုက္အပိြဳင္႔မင့္ေပးဘို႔ စီစဥ္ထားတာဗ်”
ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာ၊ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ္႔ကို အားနာေသာ
အၾကည့္၊ ၾကင္နာေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိင္ကသာ
စကားဆက္ေျပာ၏။ “ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းေတာ့
မျဖစ္ဖူး။ ဒီစာသာ ဖတ္ၾကည္႔ပါဗ်ာ”ဟု စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေပး၏။
မင္နီနွင္႔ေရးထား၏။ စာ၏ ဆိုလိုရင္းမွာ “နတ္ေမာက္မွ လာေသာ
သခင္ဘုန္းေက်ာ္ဆိုသူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ရွိသည္။
ဟသၤာတ ဗိုလ္ဗသိမ္းတပ္ထဲပါသြားသည္။ သူ႔ကိုရွာပါ။ တိုက္ရိုက္ရာထူး
စာရင္းတြင္မထည္႔နွင့္” ဟူသတည္း။ ေအာက္တြင္ (ဗိုလ္ေတဇ) ဟု
လက္မွတ္ထိုးထား၏။

ကြ်န္ေတာ္က စာရြက္ကို ေခါက္၍ ျပန္ေပးလိုက္၏။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္သည္
စာရြက္ကို ျပန္ယူရင္း ေမး၏။ “ဘယ္လို သေဘာရသလဲ ” “သူ႔ စာအတိုင္း
ေပါ႔ ၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ တပ္ထဲ ဆက္ပါမွာဘဲ ”
ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က ၀မ္းသာအားရ လက္ဆြဲ နွဳတ္ဆက္၏။ အားလံုးက
လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကေလသည္။ ဒီေနရာ၌ ငမိုး၏ စာသည္ တိုတိုနွင့္
ထိသည္။ တစ္ျမိဳ႕ထဲသားခ်င္း၊ လူရင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္နွာသာမေပး။
တိုက္ရိုက္ရာထူးစာရင္းတြင္ မေပးေစရ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚအခြင္႔အေရး
မေပး၍ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မဆိုး။ ငမိုး၏ ဓါတ္ေၾကာကိုသိျပီးျဖစ္၏။
အေမစု၏ လယ္ေပါင္၊ ယာေပါင္ စာခ်ဳပ္မ်ားကို တိတ္တိတ္ယူ၍
မီးရွိဳ႕ခဲ႔ေသာ ငမိုး။ အေမ့ပစၥည္းေတာင္မွ လမ္းမက်ဘူး ထင္လွ်င္
လမ္းက်ေအာင္ ဇြတ္လုတ္တဲ့ ငမိုး၊ ငမုိးတြင္ မ်က္နွာစိမ္း၊ မ်က္နွာက်က္
ဟူ၍ ခြဲျခားျခင္း မရွိ။ တည့္မတ္လိုက္သည္မွာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာလို ျဖစ္ေန၏။

ေမာင္မင္းၾကီးသားက တည့္မတ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ကား မဂၤလာဒံု
ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၉-လ လံုးလံုး ဂ်ပန္၏ ပါးအရိုက္ခံ၍ ပဲပင္ေပါက္
ေရလံုျပဳတ္ကို စားကာ စစ္ပညာသင္ခဲ႔ရ၏။ ဒူးနွင္႔တေတာင္ဆစ္တို႔မွာ
ကြ်ဲပခံုးထေန၏။ မခ်ိမဆံ့ ပင္ပန္း၍ လွလွၾကီးဒုကၡ ေတြ႔ခဲ႔ရ၏။ တနဂၤေႏြ
ေန႔တစ္ေန႔တြင္ စစ္ေက်ာင္းအားလပ္၍ သူ႔ထံ သြားေတြ႔၏။ မႏၱေလးတြင္
ဖတ္ခဲ႔ရေသာ စာနီရဲ အေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ငမိုးက မ်က္လံုးေစာင္း
၍ၾကည္႔၏။ ျပီးေတာ႔ တစ္ခြန္းခ်င္း ေျပာျပ၏။ “မင္းကို တိုက္ရိုက္ေပးရင္
ဘ၀င္ ျမင္႔သြားမွာ စိုးလို႔ကြ။ ေက်ာင္းတက္ျပီးမွ ေကာ္မရွင္ရေတာ့ ဘယ္သူ
က ဘာမွ ေျပာစရာမလိုဘူး” ကြ်န္ေတာ့္မွာ သင္တန္းတြင္ မိေက်ာင္းသြား
တက္ရ၍ ရရွိခဲ႔ေသာ ဒူးက အမာရြတ္ကိုသာ လက္နဲ႔အသာ ပြတ္ေန၏။
သူ႔ကုိ ျပန္မေျပာရဲ။ ။

(၅)

မဂၤလာဒံု စစ္ေက်ာင္းမွ ဆင္းျပီး ၂-နွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္
ငမိုး ထံေရာက္သြား၏။ သူ၏ ကိုယ္ရံေတာ္ အျဖစ္ေနရ၏။ သူနွင့္
ေတာ္လွန္ေရး မထြက္မီ ၃-ရက္ခန္႔အလိုအထိ အတူေနခဲ႔ရ၏။
ေတာ္လွန္ေရးအျပီး ကြ်န္ေတာ့္အား နိုင္ငံျခားလႊႊတ္ရန္ အစီအစဥ္မ်ား
အတြက္ ျမဴနီစီပယ္ စာရင္းကိုင္ခ်ဳပ္ေဟာင္း (ဗိုလ္မွဴးေထြးေမာင္)ကို
တာ၀န္ေပးထား၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ေျပာထား၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က မေန၊
နိုင္ငံေရးထဲ ၀ဲလည္ရန္ တပ္မေတာ္ လူထြက္မ်ားနွင့္ ေဆြးေႏြးျပီး နတ္ေမာက္
သို႔ျပန္သြား၏။ ထိုေသာအခါ ငမိုးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား “ငါ” ကိုင္၍
ၾကိမ္း၀ါးသည္ ဟူ၏။ ရန္ကုန္သို႔ လာရင္း သူ႔ထံသြား၏။ ကြ်န္ေတာ့္အား
အစဦးတြင္ စိတ္ဆိုးလြန္း၍ စကား မေျပာ။ ကြ်န္ေတာ္က ဇြတ္ေျပာ၏။
ဒီလိုနဲ႔ သူစိတ္ေျပသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔၀ါဒကို နာခံကာ ျမိဳ႕မွ
ေန၍ ေဆာင္ရြက္ေပး၏။ သူ ဒုတိယဘုရင္ခံျဖစ္ခ်ိန္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္
တရားေဟာရင္း နတ္ေမာက္ေရာက္လာ၏။ သူ႔ထံတြင္ လာေနရန္
အတန္တန္ေခၚ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ျငင္း၏။

ေနာက္ဆံုး (အေမစု)က ၾကား၀င္ ျဖန္၏။ “ကဲ ...မင္း ခဏေခၚခ်င္လဲ
ေခၚသြား၊ ျမိဳ႕မွာ ေကာင္ကေလးမရွိမျဖစ္ဘူး။ တစ္လ နွစ္လ ေနျပီးျပန္ပို႔”
နွင္႔ နိဌိတံၾက၏။ သူနွင္႔ ရန္ကုနု္လိုုက္လာရျပန္၏။ အတူေနရမည္ဟု
ဇြတ္ၾကမ္းေမာင္းေန၏။ ကြ်န္ေတာ္က ... အင္းလဲ မလွဳပ္၊ အဲလဲမလွဳပ္၊
သူ ေတာင္ငူသို႔ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ခဏသြားေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း
နတ္ေမာက္သို႔ ျပန္၍ လစ္လာခဲ႔၏။ ျမိဳ႕က လူၾကီးေတြက ပူပန္ၾက၏။
“အမယ္ေလးဗ်ာ .... မပူၾကစမ္းပါနဲ႔။ သူ႔မွာ ေစာင္႔ေရွာက္မဲ႔လူေတြ
တပံုၾကီးရွိပါတယ္။ ဘာမွလဲ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး”ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေျပာရ၏။


သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာလို႔ ၃-လ မၾကာခင္ ငမိုး ေသနတ္ပစ္ခံရ
ေလသည္။ အရပ္က လူၾကီးေတြက ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဆဲၾက ၊ ဆူၾက၏။
“မင္းေျပာတဲ့ တစ္ပံုၾကီးဆိုတာ ဘယ္မွာလည္းဟ -ေခြးမသားေလးရ”
ဟု ငိုရင္း ဆဲၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုင္မွိဳင္ရံုက လြဲ၍ ဘာမွ်
မၾကံတတ္။ ငိုတဲ႔လူေတြက ငိုၾက၊ ၀မ္းသာတဲ႔လူကလဲ ၀မ္းသာ၊ ေနာက္ဆံုး
ငမိုး ခမ်ာ အာဇာနည္ကုန္းတြင္ သြားအိပ္ေနရရွာ၏။ သူ အာဇာနည္ကုန္း
ေရာက္တာ ၉-နွစ္ေလာက္ရွိျပီထင္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ လူေတြက (ငမိုး)
ေသျပီေျပာၾကသည္။ အမွန္ကား ငမိုး မေသေသး ပါ။ တပ္မေတာ္
ေမာ္ကြန္းတိုုက္ ျပခန္းတြင္ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေသး၏။

( ၆ )

ကိုငမိုးက စီးကရက္မီးခိုးၾကားထဲမွ ေန၍ စကားေျပာသည္။
“မင္းက ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ”
“ေပါင္းေဟာင္း ၊ သင္း ေဟာင္း ရဲေဘာ္ၾကီးေတြက ေခၚလို႔ လာခဲ႔တာဘဲ၊
တပ္မေတာ္ သမိုင္း ေရးရမယ္ ေျပာတာဘဲ”
“ဘာ ... မင္းတို႔က ေရးမယ္ ....”
“ဟုတ္ပါတယ္ ... ေရးၾကမယ္ ....၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ မေရး၊ ဘယ္သူက
လာေရးမွာလဲ”
“ ေအး ......ေရးေတာ႔ေရးေပါ႔ ၊ ငါ တစ္သက္လံုး လုပ္လာခဲ႔တာကို
မင္းတို႔က , ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မ်ားေတာ႔ မဖ်က္ဆီးလိုက္ပါနဲ႔။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္, ဗိိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ ဆိုျပီး ငါ႔နံမယ္ ေရာင္းစားေနရင္
မေကာင္းဘူး ”
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ေရာင္းမစားခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ ၊ ဘုရားေပးေပး
က်မ္းေပးေပး ...”
“ေဟာ ....မင္းစကားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆိုတာ ပါလာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က မေရာင္း၊ တစ္ျခား လူေတြကေတာ့ ေရာင္းစားသလိုပဲ
ေျပာစမ္း၊ ဘယ္သူေတြက ေရာင္းစားသလဲ”

ကိုငမိုး သည္ ေဒါသတၾကီး ၀သီအတိုင္း မွန္ဘီရို မ်က္နွာျပင္ကို
လက္သီးနွင္႔ထု၏။ ပါးစပ္ကလည္း သူသိလိုေသာ အရာကို ထပ္ကာထပ္ကာ
ေမးေန၏။ ကြ်န္ေတာ္စကားေျပာမလည္ပတ္၍ ကြ်န္ေတာ္႔စကားနွင့္
ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္အခ်ည္ခံေနရ၏။ ေၾသာ္ ... ကိုငမိုး- ကို ငမိုး၊ ေလာကၾကီး
ထဲ မဲမဲ ျမင္တိုင္းေၾကာက္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို သူမသိ။ ကြ်န္ေတာ္
ခင္ဗ်ားကို အကုန္ဘဲ ဖြင္႔ေျပာခ်င္ပါသည္ ကို ငမိုး ။ ဒါေပမသည္႔ မေျပာရဲပါ။
“ေဟ႔ ေကာင္ .....ငါ ေမးေနတာ မၾကား ဘူးလား ...”
“ၾကားပါတယ္၊ ဒါေတာ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔၊ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ္႔ကို သနားရင္
ဒါေတာ႔မေမးပါနဲ႔ဗ်ာ ....”
“ငါ ေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါကြာ ....ျမန္ျမန္ေျဖစမ္း ”
ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ကိုငမိုးကို အေသအလဲေၾကာက္ရသူျဖစ္သည္။ ဒီ့အျပင္
မဲမဲျမင္တိုင္း ေၾကာက္ေန ရသူလည္းျဖစ္သည္။ မေျဖလဲခက္၊ ေျဖလဲခက္။
ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း လူမိုက္ လုပ္လို႔ဟန္ပံုမရ။
နီးစပ္ရာ ေတြကို သူခိုး ေသေဖာ္ညွိျပီးမွ ေျဖ၏။
“ကြ်န္ေတာ္က ေတာမွာေနခဲ႔ရေတာ႔ သိပ္ျပီး မသိပါဘူး ၊ ရန္ကုန္မွာ
အျမဲေနတဲ့ ဆရာဇ၀နတို႔၊ ဆရာ ေမာင္ထင္တို႔၊ ျမန္မာ့အလင္းက သာကဒိုး
တို႔က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုျပီး သိပါတယ္။ သူတို႔ကို ေမးပါ။ သူတို႔ေျဖပါလိမ္႔မယ္”

“ဒါျဖင္႔ ဒီလူေတြ ေျပာလိုက္၊ ငါ႔နံမယ္ ဘသူေတြေရာင္းစားတယ္ဆိုတာ
ငါ႔ဆီလာေျပာလွည္႔လို႔”
“ ဟုတ္ကဲ႕ ....ေျပာလိုက္ပါ႔မယ္”
ကဲ ....ဆရာတို႔ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားတဲ႔အတိုင္းဘဲ ၊ ၾကည္႔သာေျပာၾက
ေပေတာ့။ အဲဒီတာ၀န္ ခင္ဗ်ားတို႔ေျဖျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ျပီး ေျဖမည္။
“ငါ သဲ႔သဲ႔ သတင္းၾကားပါတယ္။ မင္းက ငါ႔အထုပၸတၱိ ေရးတယ္ဆို”
“ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဗိုလ္မွဴး ဘိုရယ္၊ ကိုေမေအာင္ရယ္၊
ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ေရးတာ။ စုထုတ္တာပါ။ တစ္ျခား စာေရးဆရာေတြလဲ ပါ,
ပါတယ္။ “ေအး ... အိႏိၵယမွာ ဂႏၵီေသျပီး ၇-ရက္မွ မရွိေသးဘူး ဂႏၵီ
အထုပၸတၱိိ ထြက္လာတာဘဲ။ ခ်ီးမြမ္းသကြာ ”

“အခ်ီးမြမ္း မေစာပါနဲ႔ ကိုငမိုး ။ ဒီစာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္အထိ
အေငါက္အငမ္း ၊ အၾကမ္းအေမာင္းေသာက္ျမင္ကပ္ခံခဲ႔ရတာေတြကိုသာ
ခင္ဗ်ားသိရင္ ေဟာဒီ မွန္ဘီရိုကြဲလိမ္႔ဦးမည္ ထင္သည္ ။ ဒါေတာင္မွ ....
အထုပၸတၱိ ဆိုလို႔သာ အထုပၸတၱိ လိုက္ရတာ ...မိုးၾကိဳးပစ္ ၾကိမ္ေျပာရမဲ႔
အထုပၸတၱိပါ ။ ဒါကေလး ေရးတုန္းက အျဖစ္ေတြ ခင္ဗ်ား မသိဘူး။ ခင္ဗ်ား
သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဘက္ေတြဆီ သြားေမး၊ မွတ္တမ္းကေလး
တင္တာေတာင္မွ ခင္ဗ်ားလူေတြက ဘာေျပာတယ္ ထင္သလဲ၊
“မင္းဘဲ မေမာမပန္း ဒုကၡရွာလို႔ ”ဟု ေငါက္လႊတ္လိုက္တာေတြ ခင္ဗ်ား
မသိဘူး။ အဲဒီလို ေစတနာထားၾကမွ “ေအာ္ ....ငါလဲ မိုက္လို႔ လုပ္မိသကိုး”
လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ တရားခ်ျပီး ပထမ တြဲနဲ႔ဘဲ ဘရိတ္အုပ္ထားရတာ
ခင္ဗ်ားမသိဘူး။ ေျပာျပခ်င္တယ္ ကိုငမိုး။ ဒါေပမဲ့ လည္ေခ်ာင္းထဲက မထြက္ဖူး”

“ဒါထက္ ငါ့ေကာင္ေတြ ဘယ္ သြားေနသလဲ”
“ခင္ဗ်ား လူေတြ ေတာခိုၾကသတဲ႔ ...ကြန္ျမဴနစ္လဲ ပါသဗ်”
“ကြန္ျမဴနစ္ကို အသာထား။ ငါ့ေကာင္ေတြကိုသာ ငါေမးေနတာ”
“ေတာ ခိုပါတယ္လို႔ ေျပာပါပေကာ”
“ အင္း ...ဒုကၡဘဲ၊ ငါ အစကထဲက ျမင္သားဘဲ။ စတုတၳအၾကိမ္ ညီလာခံ
မွာ ငါဘာေျပာခဲ႔တုန္း။ မတ္ဇစ္လိဂ္ဖြဲ႔ပါ၊ ညီညႊတ္ပါ။ မညီညြတ္ရင္
နွစ္ဖက္စလံုး ဖင္စုတ္ကုန္မယ္လို႔ အေျပာခဲ႔သား။ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကရတာ
လဲကြ ....”
“ ဒါေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ဗ်ာ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားလဲ စိတ္ညစ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း
စိတ္ဆင္းရဲရမွာဘဲ။

အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားစာေရးဆရာ လုပ္မယ္ဆို။ ဘာလို႔ ဒါေတြ တဖြဖြ
ေမးေနရတာလဲ”
“စာေရးဆရာလဲ လူထဲက လူပဲကြ။ ကိုယ္႔နိုင္ငံအေၾကာင္းေတာ႔ အနည္းဆံုး
ေလ့လာထားရမေပါ့။ ေအးပါ ... မင္းစိတ္ဆင္းရဲမယ္ဆို ငါမေမးေတာ႔ပါဘူး။
ငါ့ အထုပၸတၱိကုိ မင္း ဆက္မေရးေတာ႔ဘူးလား”
“အေျခအေနက မေပးဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္(ေအာင္ဆန္း၀ါဒ) ဆိုျပီး
စာတစ္အုပ္ေရးမလို႔ေတာ႔ စိတ္ကူး ထားတာဘဲဗ်”
“ေကာင္းသားဘဲ၊ ဂႏၵီ ၀ါဒ စာအုပ္လိုေပါ႔ ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ”
“ ကဲ ....ငါသြားေတာ႔မယ္၊ မင္းလဲ သတိထားေနကြ၊ ငါ ရွိတုန္းကလို
မိုက္ကန္းကန္းမလုပ္နဲ႔ ၊ ဒါဘဲ သြားမယ္”
သြားမယ္႔သြားေတာ႔လဲ ကိုမိုး အသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရ။ လူကိုပင္
မျမင္လိုက္ေပ။ စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ မ်ားလည္း တစ္စ,တစ္စလြင္႔၍ သြား၏။

ျပခန္းမွန္ဘီရိုမ်ားအတြင္းရွိ ကိုမိုး၏ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း အတိုအစ
ကေလးမ်ားလည္း ၀မ္းနည္းေသာ အသြင္ျဖင္႔ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္
ၾကေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုမိုး ေသ ,မေသ စဥ္းစား၍ေန၏။
မံသစကၡဳတြင္ကား လူေတြက ေသျပီးေျပာသည္။ ဥာဏစကၡဳတြင္ကား
ကိုမိုး၏၀ါဒ၊ ကိုမိုး၏ စကားေတြ တည္ရစ္သမွ်၊ တည္ထြန္း၍ေနသမွ်၊
ကိုမိုး တစ္ကယ္မေသနိုင္ပါတကား။

ကိုမိုးကို ခ်စ္သူ၊ ရိုေသသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိသည္။ အဘယ္သူသည္
ကိုမိုးအား ဆက္လက္ အသက္သြင္းမည္နည္း။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေစာင္႔ၾကည္႔ၾကဦးစို႔ .... ။

နတ္ေမာက္- ဘုန္းေက်ာ္
ၿမ၀တီမဂၢဇင္း အတြဲ ( ၅ ) အမွတ္ ( ၉ )
၁၉၅၇ - ဇူလိုင္လ ။

(Ko Sein Khat Soe၏ facebookမွ ထပ္ဆင့္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။)