အမွတ္တရ (အပုိင္း- ၁)

(၁)

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ ဆင္ေျခဖုံး ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ ျဖဴျဖဴတုိ႕ မိသားစု
ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ လူလတ္တန္းစား၊ ဆင္းရဲသား၊ လက္လုပ္လက္စား
နဲ႕ အစုိးရ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထုိး ေစ်းေရာင္းသူမ်ား စုေပါင္း
ေနထုိင္ရာ ရပ္ကြက္တစ္ခုပါ။ ေပ ၂၀- ၄၀ ေျမကြက္ေပၚမွာ ေဆာက္လုပ္
ထားေသာ အိမ္နံရံမ်ားက ထိလုနီးပါး၊ ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္ေလာက္ရုံသာ
ေ၀းကြာပါတယ္။ ျဖဴျဖဴတုိ႕ အိမ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ ေခါင္းရင္းဖက္ ႏွစ္ထပ္
တုိက္ကို နယ္၌ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲ ရဲအရာရွိၾကီးတစ္ဦး ပုိင္ဆုိင္ျပီး
တခါတရံမွသာ သူတုိ႕ မိသားစုကို ျမင္ေတြ႕ရေလ့ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႕
ေခါင္းရင္းအိမ္က လြဲျပီး အိမ္တုိင္းလုိလုိတြင္ အိမ္ရွင္ အိမ္ဌားမ်ား
စုေပါင္း ေနထုိင္ေသာေၾကာင့္ တစ္အိမ္လွ်င္ အနည္းဆုံး မိသားစု ႏွစ္စု
ကေန သုံး … ေလးစုအထိ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။

မနက္မုိးလင္း အသံက်ယ္က်ယ္ ဘုရားရွစ္ခုိးသံ၊ ကေလးငိုသံ၊ အလုပ္
နဲ႕ ေက်ာင္းသြားဖုိ႕ ျပင္ဆင္သံတုိ႕ျဖင့္ ႏူိးထျပီး တေနကုန္နီးပါး ကေလး
ငယ္ေတြရဲ႕ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားသံ၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ အထမ္းေစ်း
သည္မ်ားျဖင့္ စည္စည္ကားကား။ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္တြင္ အၾကီးဆုံး
ျဖစ္တဲ့ ျဖဴျဖဴက တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေက်ာင္းသူ၊ သူ႕ေအာက္ ေႏြေအးက
အ႒မတန္း ေက်ာင္းသား၊ ျပီးေတာ့ ပဥၥမတန္းေရာက္ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႕
ေကာင္းခန္႕တုိ႕ အမႊာညီအကို။

သူတုိ႕ရဲ႕ တုိက္ခံ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးမွာ အေပၚထပ္တြင္ သူတုိ႕
မိသားစု ေနထုိင္ျပီး ေအာက္ထပ္ ေခါင္းရင္းခန္းတြင္ ေျမတုိင္းစာေရး
ၾကီး ဦးေလးပြတုိ႕ သားအဖကို ဌားရမ္းထားပါတယ္။ ဦးေလးပြတုိ႕
သားအဖက ဌားရမ္းေနထုိင္ေသာ္လည္း အိမ္မွာ အျမဲ ေနေလ့မရွိ၊
တစ္လတြင္ တခါတရံ (၁၀)ရက္၊ ရက္(၂၀) ေလာက္ အလုပ္ကိစၥျဖင့္
ခရီးထြက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ေအာက္ထပ္ ေျခရင္းခန္းကုိ ယခင္က အိမ္
ဌား မတင္ထားေသာ္လည္း အေမ့အမ ၾကီးၾကီးလွ၏ သားျဖစ္သူ အကုိ
တ၀မ္းကြဲ ကိုစုိးတစ္ေယာက္ သူ႕ခ်စ္သူကုိ ျဖဴျဖဴတုိ႕အိမ္ထံ ခုိးေျပးလာ
ရာကစျပီး အတူတကြ စုေပါင္း ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ ကုိစုိးထက္ သူ႕ဇနီး
ျဖစ္သူ မမေအးကုိ ျဖဴျဖဴတုိ႕ ေမာင္ႏွမမ်ားက ပုိမုိ ခင္မင္ၾကပါတယ္။



နယ္က အဖြားထံ ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ရုတ္တရက္ ခရီးသြားၾကမယ့္
မိဘႏွစ္ဦးရဲ႕ ရွည္လ်ားလွေသာ ဆုံးမစကားေတြ အၾကား ျဖဴျဖဴတုိ႕
ေမာင္ႏွမတသုိက္က မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလးမ်ား ပမာ
ျငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနၾက ….

“လူၾကီး ခရီးသြားတုန္း လြတ္လပ္ေရး ရတယ္ထင္ျပီး ေနခ်င္
သလုိ ေန၊ စားခ်င္သလုိ စား၊ သြားခ်င္ရာ သြား၊ ထင္ရာ ဆုိင္း
မေနၾကနဲ႕ေနာ္၊ ေန႕စဥ္ မုန္႕ဖုိးကုိ မမေအးဆီမွာ ေပးခဲ့တယ္၊
ျဖဴျဖဴ … အငယ္ေတြကုိ ဂရုစုိက္ေနာ္၊ ကိုယ့္က ဦးေဆာင္ျပီး လိမ္လိမ္
မာမာ ေနအုံး၊ ေႏြေအး … ေက်ာင္းက ျပန္လာတာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္း
ေပါင္းစုံနဲ႕ လမ္းမေပၚမွာပဲ ေဆာ့မေနနဲ႕၊ ဟုိ … အမႊာႏွစ္ေယာက္
မမၾကီး မေအး ခ်က္ေကြ်းတာကို ဂ်ီးမမ်ားၾကနဲ႕ေနာ္၊ ကုိထြန္းတုိ႕
အေမ က်န္းမာေရး ကိစၥမုိ႕ သြားရတယ္၊ ေနာက္ဆံကေတာ့
ခပ္တင္းတင္းပါပဲ ေအးေအးရယ္ …”

အေဖနဲ႕ အေမ စီးနင္းလုိက္ပါသြားတဲ့ အဌားယာဥ္ေနာက္ေၾကာ
ကို လက္ျပ ႏူတ္ဆက္ေနရင္း သူတုိ႕အားလုံး အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေန
ၾကပါျပီ …
မမေအး … ဒီည ျဖဴျဖဴတုိ႕ ဗြီဒီယုိေခြ ဌားၾကည့္ရေအာ္ေနာ္၊ ေႏြေအး
တုိ႕ ေက်ာ္ေက်ာ္တုိ႕ ေကာင္းခန္းတုိ႕ သေဘာတူလား ….
တူတယ္ …. သားတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ေခၚလုိက္မယ္ေနာ္ မမ …

(၂)

ဗြီဒီယုိၾကည့္ရင္း အီးမေပါက္ၾကနဲ႕ေနာ္ …
ဟားဟားဟား … (ရယ္သံမ်ား)
ေကာင္းခန္႕ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ သူတုိ႕ အိမ္ေပၚတြင္ ဗြီဒီယုိၾကည့္
ရန္ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္မ်ားရဲ႕ ရယ္ေမာသံက အိမ္ထဲ
ကေန လမ္းမေပၚဆီ လွ်ံက်သြားပါတယ္။

ေခါင္းရင္းဖက္ ျပတင္းေပါက္နံေဘးက နံရံတြင္ ရွိေသာ တီဗြီႏွင့္
ဗြီဒီယုိ ျပစက္ကုိ ၾကည့္ရင္း သူတုိ႕အားလုံး ျငိမ္သက္ေနၾက
ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ မင္းသမီး ငိုေၾကြးေနေသာ ဇာတ္၀င္
ခန္းအေရာက္ မင္းသမီးကုိ ၾကည့္ရင္း သူတုိ႕အားလုံး စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ေနၾက၊ ရုတ္တရက္ ေႏြေအးက ထျပီး ဗြီဒီယုိျပစက္မွ Pause
ခလုတ္ကုိ ပိတ္ရင္း …
“က်ေနာ့္ နားထဲ ဟုိဖက္အိမ္က ငုိသံလုိလုိ ၾကားေနတယ္ …”
“TV ထြက္တဲ့ အသံပါ ေႏြေအးရယ္၊ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ ဘယ္သူမွ
မရွိတာ …”

တီဗြီမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ရပ္တန္႕ေနေသာ ဗြီဒီယုိျပကြက္ကို ၾကည့္
ေနရင္း သူတုိ႕အားလုံး အသံတစ္သံကုိ ၾကားေနရပါတယ္၊ ငိုသံလုိလုိ
ဗလုံးဗေထြး ျဖစ္ေနေသာ အသံ၊ ေခါင္းရင္းအိမ္ဖက္မွ လာေသာ အသံ။
တီဗြီစင္နားက ျပတင္းေပါက္ကေန ေမွာင္မဲ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေခါင္း
ရင္းအိမ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ခုနက မသဲမကြဲ ၾကားလုိက္ေသာအသံကုိ ထပ္မံ့
နားစြင့္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႕အိမ္က ျပတင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေခါင္း
ရင္းဖက္အိမ္က ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ၾကားေလးထဲက
ဘာအသံမ်ား ထြက္လာမလဲလုိ႕ သူတုိ႕အားလုံး အာရုံစုိက္ေနၾကပါတယ္။

“အားလုံးကုိ သမီး ႏူတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ …”
“သမီးကုိ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ … ၀ုန္း … ဒုတ္ … ဒုတ္ ….”
ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေၾကာင့္ ျဖဴျဖဴတုိ႕ ေမာင္ႏွမတသုိက္ အပါအ၀င္
နားစြင့္ေနေသာ ကေလးငယ္အားလုံး အလုိအေလ်ာက္ အနည္းငယ္စီ
ေနာက္ဆုတ္သြားၾကပါတယ္။ ေႏြေအးက ေခါင္းကုတ္ရင္း …
“ေခါင္းရင္းအိမ္မွာလည္း TV ၾကည့္ေနတာ ျဖစ္မယ္ ….”
“တစ္အိမ္လုံး ဒီေလာက္ ေမွာင္မဲေနတာ၊ သူတုိ႕ နယ္က ျပန္လာတာ
ကို မင္း ျမင္လုိက္လုိ႕လား …”
“ဒါဆုိ သူတုိ႕အိမ္ထဲမွာ သူခုိး ၀င္ေနတာလား …”

ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနေသာ သူတုိ႕အားလုံး ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ျပန္ပိတ္
ျပီး ဗြီဒီယုိဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္၊ သုိ႕ေပမယ့္ သူတုိ႕
ရဲ႕ စိတ္ေတြက ခုနက အသံဆီ ေရာက္ေရာက္ေနဆဲ။ “ကြ်ီ … ၀ုန္း …”
ဆုိတဲ့ တဖက္အိမ္က ျပတင္းေပါက္ တြန္းဖြင့္သံ၊ ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္
ေတြ နံရံနဲ႕ ကပ္သြားတဲ့အသံကုိ သူတုိ႕အားလုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကား
လုိက္ရပါတယ္။ သူတုိ႕အိမ္ဖက္က ျပတင္းေပါက္ တံခါးကို ပိတ္ထား
တာေၾကာင့္ ျမင္ေတာ့ မျမင္ရပါ။ အသံေၾကာင့္ ျဖဴျဖဴ၊ ေႏြေအးနဲ႕
ေနာက္ေဖးအိမ္က ေထြးေထြးနဲ႕ သားပုတုိ႕ ေမာင္ႏွမပါ ထ’ရပ္ျပီး
ျဖဴျဖဴတုိ႕အိမ္က ျပတင္းကုိ ျပိဳင္တူ ဖြင့္လုိက္ၾကပါတယ္။

ပြင့္သြားတဲ့ ျပတင္းကေန တဖက္အိမ္ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကို ၾကည့္
လုိက္ေတာ့ ပိတ္ထားဆဲ၊ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနေသာ သူတုိ႕ထဲက
ေႏြေအးတစ္ေယာက္ေတာ့ အိမ္က ၾကက္ေမႊးတံျမက္စည္းျဖင့္
ေခါင္းရင္းအိမ္ ျပတင္းေပါက္ကုိ တြန္းလုိက္ ထုိးလုိက္ လုပ္ေန
ပါတယ္ ….
“ဂ်က္ခ်ျပီး ပိတ္ထားတာ၊ ခုနက တံခါးဖြင့္သံက ဘယ္ကလဲ ….”
“ေအာက္ထပ္က ဦးေလးပြတုိ႕ ျပန္ေရာက္လုိ႕ တံခါးဖြင့္
လုိက္တာ ျဖစ္မယ္ ….”

သူတုိ႕ ၾကည့္ေနခုိက္ ေခါင္းရင္းအိမ္ထဲကေန “အဟင့္ … အဟင့္”
ဆုိေသာ ငုိရွိဳက္သံလုိလို အသံတခ်ဳိ႕ကုိ မသဲမကြဲ ၾကားေနရပါတယ္။
ျပတင္းေပါက္နံေဘးမွာ ရပ္ေနၾကတဲ့ ျဖဴျဖဴတသုိက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ
ဖက္ကေန အသံတစ္သံ ထြက္လာပါတယ္ …
“မမျဖဴ ျပတင္းေပါက္ကုိ ပိတ္လုိက္ပါေတာ့ …”

ျပတင္းေပါက္ ပိတ္ဖုိ႕ ေျပာလုိက္သူက ျဖဴျဖဴတုိ႕မွာ TV လာၾကည့္
ေနၾက ေခါင္းရင္းအိမ္နဲ႕ ေနာက္ေဖးခ်င္း ကပ္လ်က္မွာေနေသာ
အေၾကာ္သည္ ေဒၚ၀င္းရဲ႕သား ျပည့္ျပည့္၊ အသားျဖဴေပမယ့္ အေမ
ျဖစ္သူရဲ႕ အေၾကာ္မီး အပူရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာက အျမဲတမ္း နီရဲတြတ္
ေနျပီး ေကာင္းခန္႕တုိ႕ အပါအ၀င္ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္ သူငယ္ခ်င္း
မ်ားက သူ႕ကုိ တရုတ္ဇာတ္လမ္းထဲက “ေပါင္ခ်ိန္”ဟု ခ်စ္စႏိူး
ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။

(၃)

တီဗြီမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ဗြီဒီယုိဇာတ္လမ္းထက္ ေခါင္းရင္းအိမ္ရဲ႕
ဖင္ခ်င္းေပါက္တြင္ ေနထုိင္ေသာ ေပါင္ခ်ိန္အား ေမးခြန္းေပါင္းစုံ
ေမးေနၾက ….
“ေပါင္ခ်ိန္၊ နင္တုိ႕အိမ္က ေခါင္းရင္းအိမ္နဲ႕ ဖင္ခ်င္းေပါက္ဆုိေတာ့
ဘာေတြ ေတြ႕ရ ၾကားရလဲ …..”
“ညဖက္ေတာ့ တခါတေလ အသံေတြ ၾကားရတယ္၊ ဟုိးတေလာက
က်ေနာ္ ဗုိက္ေအာင့္ျပီး ၀မ္းေလွ်ာေတာ့ ညဖက္ၾကီး ေနာက္ေဖးမွာ
အိမ္သာတက္ရင္း အသံၾကားရတယ္ …..”
“ဘာ ၾကားရသလဲ ေပါင္ခ်ိန္ ….”
“ငုိသံပဲ၊ အဲဒါ က်ေနာ္လည္း ေၾကာက္ေတာ့ အဖြားကုိ ေအာ္ေခၚ
တာေပါ့၊ အဖြားက အိမ္သာ အေပါက္၀မွာ လာေစာင့္ေပးတယ္၊
အဖြားလည္း လာေစာင့္ေပးေတာ့ အသံ မၾကားရေတာ့ဘူး ….”
“ဒါဆုိ ဒါဆုိ … အဲဒါ လူ မဟုတ္ဘူးလား … ဘာလဲ သရဲ လား …”
“ဟုတ္လား၊ ေၾကာက္လုိက္တာ ေနာ္ …. ခုနက အသံကုိ ငါတုိ႕
အားလုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကားလုိက္ရတာေနာ္ …”

တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ ထင္ျမင္ခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေပးေနေသာ
သူတုိ႕ စကား၀ုိင္းထဲ ျဖဴျဖဴတုိ႕ ေနာက္ေဖးအိမ္မွ သားပုရဲ႕ စကား
ေၾကာင့္ အားလုံး တိတ္ဆိတ္ သြားပါတယ္ ….
“ေပါင္ခ်ိန္၊ မင္းတုိ႕ အဖြားက အရင္တုန္းက ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ
အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ အလုပ္ကို သြားလုပ္ဖူးေတာ့ ေခါင္းရင္းအိမ္
အေၾကာင္း မင္းတုိ႕အဖြားပဲ ပုိသိမွာ ….”

(ဆက္ရန္။ ။)


-စစ္ျငိမ္းဒီေရ