လြင္ျပင္ ေခၚသံ (ဇာတ္သိမ္း)

(ႏွလုံးေရာဂါ ရွိသူမ်ား၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ားႏွင့္
ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္သူမ်ား မဖတ္ရွဳသင့္ပါ။)

ယခင္ အပုိင္း(၉)မွ အဆက္ …

အိမ္ေအာက္ထပ္ကေန ျခံတြင္းျခံျပင္ ေနရာအႏွံ႕ဆီ ဓါတ္မီးေတြ
လွမ္းထုိးျပီး ရွာေဖြေနၾကပါတယ္။ ေျပးလႊားရင္း ေခြ်းေတြ တရႊဲရႊဲ
ျဖစ္ေနတဲ့ သာဂိနဲ႕ လွေဆာင္တုိ႕ကလည္း ျခံအျပင္ဖက္ကုိ ေလာက္
ေလးခြကုိယ္စီနဲ႕ မၾကာခဏဆုိသလုိ လွမ္းျပီး ပစ္ေနၾကဆဲပါ၊ စုေပါင္း
ေနထုိင္ရာ အိမ္အသီးသီးထံက ဆက္တုိင္ဆုိသလုိ ထြက္ေပၚေနတဲ့
သံပုံးတီးသံမ်ားေၾကာင့္ တစ္ရြာလုံး ဆူညံေနပါေတာ့တယ္။

သံပုံးတီးသံေတြ ရပ္လိုက္ဖုိ႕ အဘစံတုိ႕ျခံထဲကေန ဓါတ္မီးေရာင္
နဲ႕ အခ်က္ျပလုိက္မွ မီးကို ေရနဲ႕ သတ္လုိက္သလုိ ရပ္တန္႕သြား
ပါတယ္။ တုတ္၊ ဓါး၊ ၀ါးခြ်န္ေတြနဲ႕ လွံရွည္ေတြ ကုိင္ေဆာင္ထားတဲ့
လူၾကီးလူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ မိမိတုိ႕ စုေပါင္းေနထုိင္ရာ ျခံ၀န္း
ေတြထဲ က်ားကုိ ရွာေဖြေနၾကဆဲပါ။ အဘစံတုိ႕ ျခံထဲက မက်ီးပင္
ေပၚ ဖုိးခ်စ္နဲ႕ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုတင္စန္းတုိ႕ ဓါးကိုယ္စီ လြယ္ျပီး
တက္ေနၾကပါတယ္ …

“ဖုိးခ်စ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနာ္၊ က်ားကုိ ေတြ႕ျပီလား …”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနတာပဲ …”
“ေတြ႕ျပီလား၊ ဘယ္မွာလဲ …”
“ေဒၚခင္မွဳံတုိ႕ အိမ္ေခါင္းမုိးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာ ဘယ္သူလဲ …”

ဟုိဖက္ျခံ မက်ီးပင္ေပၚက ဖုိးခ်စ္အသံေၾကာင့္ မိေက်ာ့တုိ႕ အိမ္ေအာက္
ထပ္မွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြအားလုံး အံအားသင့္သြားပါတယ္၊ ဖုိးခ်စ္ေျပာ
လုိက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ သူတုိ႕အိမ္ေခါင္းမုိးေပၚမွာ တစုံတေယာက္
ေရာက္ေနသလုိ …
“မ်ဳိးသိမ္း၊ အေပၚထပ္ကို လွမ္းေမးၾကည့္ပါအုံး၊ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ေခါင္းမုိးေပၚ
ဘယ္သူတက္ေနသလဲ …”



မ်ဳိးသိမ္းရဲ႕ လွမ္းေမးသံေတြ၊ အေပၚထပ္က ျပန္လည္ေျဖဆုိသံေတြ
အၾကား သူတုိ႕အားလုံး ေယာက္ယက္ခတ္ေနပါတယ္။ “ဒီအခ်ိန္ၾကီး
ေခါင္းမုိးေပၚ ဘယ္သူမွ မတက္ပါဘူး ေအ့ ..” လုိ႕ ညေနပုိင္းကမွ
အလည္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒၚသန္းခင္က လွမ္းေျပာေနပါတယ္။ ထိတ္လန္႕
ေနသူေတြၾကား သာဂိက …
“ဖုိးခ်စ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါအုံး၊ အိမ္ေခါင္းမုိးေပၚ ေၾကာင္မ်ား
တက္ေနတာလား၊ ဘယ္သူမွ မတက္ဘူးတဲ့ …”

အဘစံတုိ႕ျခံထဲက မက်ီးပင္ေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ ဖုိးခ်စ္နဲ႕ ကုိတင္စန္း
တုိ႕ရဲ႕ ဓါတ္မီးေရာင္မ်ားနဲ႕ သူတုိ႕ အိမ္ေခါင္မုိးေပၚ ထုိးၾကည့္ေနၾက
ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေလး ကုိဦး အပါအ၀င္ စုိးထုိက္နဲ႕ ကုိထြန္းၾကိဳင္
တုိ႕တေတြ အိမ္အေပၚထပ္ဆီ တက္သြားၾကပါတယ္။ “ဟုတ္တယ္ဗ်၊
ဖြားယဥ္ေမတုိ႕ ေခါင္းမုိးေပၚမွာ လူမွ လူစစ္စစ္၊ ဘယ္သူလဲေတာ့ မသိဘူး”
လုိ႕ ဖုိးခ်စ္က ဆက္တုိက္ ေအာ္ေျပာေနပါတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္ ျပတင္း
ေပါက္ကို ဖြင့္ျပီး တဖက္ျခံက ဖုိးခ်စ္တုိ႕ လွမ္းေျပာသံေတြ နားေထာင္လုိက္၊
အိမ္ေပၚထပ္မွာ ရွိေနတဲ့ လူအေရအတြက္ ေရတြက္ၾကည့္လုိက္ျဖင့္ သူတုိ႕
အလုပ္မ်ား ေနၾကပါတယ္။ “သံခဲေလး ဘယ္မွာလဲ …” လုိ႕ ကုိထြန္းၾကိဳင္
က မိေက်ာ့ကို လွမ္းေမးေတာ့ ခုနက ကုိယ္ျပန္ပူလာလုိ႕ အိပ္ခန္းထဲမွာ
အိပ္ခုိင္းထားေၾကာင္း မတုိးတုိးနဲ႕မိေက်ာ့တုိ႕ ေျပာျပပါတယ္။

ရုတ္တရက္ သူတုိ႕အားလုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကားလုိက္ရတာက အိမ္
ေခါင္းမုိး သြပ္ျပားေတြရဲ႕ တကြ်ီကြ်ီ ျမည္သံပါ။ “ေဟ့ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူ
လဲ … ေဟ့ … ဖြားယဥ္ေမတုိ႕ ေခါင္းမုိးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ သူ …
ခင္ဗ်ာက ဘယ္သူလဲ …” ဆုိတဲ့ တဖက္ျခံက ဖုိးခ်စ္ရဲ႕ အသံကို ၾကား
ေနရပါတယ္။ ကုိဦးနဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး အသံအက်ယ္ဆုံး ၾကားရႏုိင္မယ့္
ေနရာကို မွန္းဆ ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႕နားထဲကုိ တုိး၀င္လာတာက
မပီ၀ုိးတ၀ါး ရွိဳက္ငုိသံပါ၊ အသံဟာ မတုိးတုိးနဲ႕ မေက်ာ့တုိ႕ ညီအမ
အိပ္စက္ရာ အိပ္ခန္းဆီကပါ။ “သံခဲေလး အိမ္မက္ေတြ မက္ျပီး ငိုေနပုံ
ရတယ္ …” လုိ႕ မတုိးတုိးရဲ႕ စကားမဆုံးခင္ အခန္းေပါက္၀နား ေရာက္
ေနတဲ့ ကုိထြန္းၾကိဳင္က အခန္းတံခါးကို အသာ တြန္းဖြင့္လုိက္ပါတယ္။

“ေအာင္မေလး ဗ်၊ ေစာက္ထုိးၾကီး … ေစာက္ထုိးၾကီး၊ ျပတင္းေပါက္
မွာ ေစာက္ထုိးဆင္းျပီး အထဲကုိ ၾကည့္ေနတယ္ …”
ကုိထြန္းၾကိဳင္ရဲ႕ ထိတ္လန္႕တၾကား ေအာ္သံေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႕
သြားတဲ့ ကေလးငယ္မ်ားရဲဲ႕ ရုတ္တရက္ ထငိုသံ၊ အခ်င္းခ်င္း ေမးျမန္း
သံမ်ားနဲ႕အတူ အိမ္ခန္းအတြင္းဆီ သူတုိ႕ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။
အိမ္ခန္းအတြင္းက ျပတင္းေပါက္ တံခါး တစ္ခ်ပ္ဟာ ခပ္ဟဟေလး
ပြင့္ေနျပီး အျခားတစ္ဖက္ကေတာ့ အျပင္နံရံမွာ သြားကပ္ေနပုံ
ရပါတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္း ငုိရွိဳက္ေနတဲ့ သံခဲေလးကို မတုိးတုိးနဲ႕
မိေက်ာ့တုိ႕က လွဳပ္ႏွိဳးၾကပါတယ္။ ကုိဦးကေတာ့ ျပတင္းေပါက္နား
တ၀ုိက္ အျပင္ေရာ အတြင္းပါ ဓါတ္မီးျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုိးၾကည့္
ေနပါတယ္။ အခန္းေပါက္၀မွာ ရပ္ျပီး အထဲကုိ ၀င္မလာရဲတဲ့
ကုိထြန္းၾကိဳင္က ….

“ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လုိက္တာ၊ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ အေပၚေဘာင္
ကေန ေစာက္ထုိးနဲ႕ ေခါင္းထြက္ျပီး အထဲကုိ ၾကည့္ေနတာ၊ မ်က္လုံး
ေတြက ရဲရဲကို ေတာက္ေနတာ …”
“ကုိထြန္းၾကိဳင္ကလည္း အခု အျမင္ပဲေလ၊ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ မယုံရင္
ဒီနားလာၾကည့္ …”
စုိးထုိက္က ဘယ္လုိ လွမ္းေခၚေခၚ ကိုထြန္းၾကိဳင္ကုိ ေခၚလုိ႕ မရ …။

ျပတင္းေပါက္အျပင္က ေလတုိက္သံေတြေၾကာင့္ စုိးထုိက္တစ္ေယာက္
ျပတင္းေပါက္တံခါးကုိ ပိတ္ဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ေစ့ေနတဲ့ ခပ္ဟဟ
တံခါးတဖက္အျပင္ နံရံနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့ တံခါးတဖက္ကုိ သံဇကာေပါက္က
ေန လွမ္းဆြဲလုိက္ပါတယ္။ သူ ဘယ္လုိ ဆြဲဆြဲ သူ႕လက္ထဲကုိ ျပတင္း
တံခါးက ပါ မလာပါ။ ရုတ္တရက္ သူ႕လက္ဟာ ေအးစက္ေနတဲ့ ေရခဲ
တုံးနဲ႕ ထိတုိ႕ လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ တံခါးေဘာင္ကုိ လႊတ္
လုိက္ေပမယ့္ သူ႕လက္ကုိ အတြင္းဆီ ျပန္ဆြဲလုိ႕ မရေတာ့ပါ၊ တုိးလုိ႕
တန္းလန္ျဖစ္ေနတဲ့ စုိးထုိက္တစ္ေယာက္ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြ
က်လာျပီး … “ကုိဦး၊ လုပ္ပါအုံး … ဒီမွာ က်ေနာ့္လက္ကုိ အျပင္ကေန
လွမ္းဆြဲထားတယ္၊ ဘယ္သူလဲ မသိဘူး … လုပ္ပါအုံး …”။ စုိးထုိက္
ေနာက္ကေန ကိုဦး၊ မတုိးတုိးနဲ႕ မိေက်ာ့တုိ႕ အားလုံး ၀ုိင္းဆြဲၾကပါ
တယ္။ သူတုိ႕နားထဲကုိ တုိး၀င္လာတဲ့ အသံက ….
“က်မသားေလးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကပါေနာ္ ….”

“ဟဲ့ သြားသြား၊ ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူလဲ” ပါးစပ္က ေျပာရင္း ပရိတ္
ေရတခ်ဳိ႕နဲ႕ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဆီ လွမ္းပက္ေနသူက မိေက်ာ့တုိ႕
အဖြား၊ လႊတ္ေပးလုိက္တဲ့ ကုိယ့္လက္ကို ကုိယ္ျပန္ၾကည့္ရင္း စုိးထုိက္
တစ္ေယာက္ မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႕လက္ေပၚမွာ အနီေရာင္
အစင္းေတြ ထ’သြားတဲ့အထိ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့
လက္ေခ်ာင္းအရာမ်ား။

အခန္း (၁၇)

လွေဆာင္တုိ႕ သာဂိတုိ႕ ကာလသား တသုိက္ကေတာ့ မိေက်ာ့တုိ႕အိမ္
ကို ပတ္လည္၀ုိင္းျပီး ေျခာက္လန္႕ေနတဲ့ သံခဲအေမျဖစ္သူကုိ ရွာေဖြ
ေနၾကပါတယ္။ အဘစံတုိ႕ ျခံထဲက မက်ီးပင္ေပၚမွာ ဖုိးခ်စ္နဲ႕ ဆယ္အိမ္
ေခါင္း ကိုတင္စန္း အပါအ၀င္ လူ ေလး … ငါးေယာက္ ဓါတ္မီးကုိယ္စီ
ျဖင့္ သူတုိ႕စုေပါင္း ေနထုိင္ရာ ျခံ၀ုိင္း(၂၀)ကုိ မီးထုိး ၾကည့္ေနပါတယ္။

“အဘစံ၊ အဘဦးဘုိးထင္တုိ႕ ျခံထဲမွာ က်ားေရာက္ေနလား မေျပာတတ္
ဘူးဗ်၊ အေကာင္ၾကီးတစ္ေကာင္ ျမင္ေနရတယ္ …”
မက်ီးပင္ေပၚက ဖုိးခ်စ္နဲ႕ ေအာင္ဘုတုိ႕ရဲ႕ လွမ္းေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္
အဘစံနဲ႕ လူၾကီးလူငယ္ေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
အဘစံရဲ႕ အနားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အဘဦးဘုိးထင္က …
“က်ဳပ္ျခံမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ မေန႕ညကလည္း ေနာက္ေဖးက
ေရတြင္းမွာ သရဲေတြ႕တယ္လုိ႕ ကေလးေတြက ေျပာသံ ၾကားတယ္၊
အခုလည္း ဘယ္က က်ားက က်ဳပ္ျခံထဲ ေရာက္ေနတာလဲ …”

ကုိေမာင္ျငိမ္းနဲ႕ ေဆးဆရာ ကိုေရႊတုိ႕ႏွစ္ဦး ဦးေဆာင္ျပီး လူၾကီး
လူငယ္တခ်ဳိ႕က အဘဦးဘုိးထင္ျခံထဲ ၀င္ေရာက္ဖုိ႕ တာဆူ ေနၾက
ပါျပီ။ လွံရွည္နဲ႕ ကုိင္းခုတ္ဓါး ကုိယ္စီ ကုိင္ေဆာင္ထားတဲ့ ရြာသား
ေတြရဲ႕ ေဒါသကုိ အဘစံ ဘယ္လုိမွ တားမရေတာ့ပါ။ ကပၸိယၾကီး
အဘဦးဖုိးေဆာင္နဲ႕ ျခံပုိင္ရွင္ အဘဦးဘုိးထင္တုိ႕ပါ လုိက္ပါဖုိ႕
ဆုံးျဖတ္လုိက္ပုံ ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုဦး၊ ကုိထြန္းၾကိဳင္
နဲ႕ စုိးထုိက္တုိ႕ သုံးဦးကေတာ့ ေနာက္ဆုံးပိတ္မွာပါ။

ရုတ္တရက္ ရွည္လ်ားစြာ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူလုိက္တဲ့ ေခြးအူသံက
အားလုံးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို တြန္႕သြားေစပါတယ္။ ေလအတုိက္
မွာ လ’အရိပ္ေအာက္ လွဳပ္ခတ္သြားတဲ့ သစ္ကုိင္း အရိပ္မ်ားက
တေစၦတစ္ေကာင္ ယိမ္းႏြဲ႕ျမဴးတူး က’ခုန္ေနသလုိ၊ ဂ်က္ခ်ျပီး ပိတ္
ထားတဲ့ အဘဦးဘုိးထင္တုိ႕ အိမ္အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခုိက္
တစုံတရာမ်ား ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္ျပီး ထြက္ေပၚလာမလားလုိ႕ သူတုိ႕
အားလုံး အသဲတယားယား။

ျခံအေနာက္ဖက္က ေရတြင္းနဲ႕ (၁၀) ေပေလာက္ အကြာမွာ ေရွ႕ဆုံး
က ဦးေဆာင္ျပီး သြားေနတဲ့ ကုိေမာင္ျငိမ္းနဲ႕ လွေဆာင္တုိ႕ ႏွစ္ဦး ရပ္
တန္႕ သြားပါတယ္ ….
“ဆက္သြားေလ၊ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ေမာင္ျငိမ္း …”
“က်ဳပ့္နားထဲမွာ စကားေျပာသံ ၾကားေနရတယ္ ….”
“ဟုတ္တယ္ အဘဘုိးထင္၊ က်ဳပ္လည္း ၾကားေနရတယ္၊ အမ်ဳိးသမီး
တစ္ေယာက္ ငုိသံ ဗလုံးဗေထြးနဲ႕ စကားေျပာေနသံ ဗ် …. ”

ျခံပုိင္ရွင္ အဘဦးဘုိးထင္တစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာ ဌက္ၾကီးေတာင္
ဓါးကုိ ကုိင္ရင္း ေရွ႕ဆုံးကုိ တုိးထြက္သြားပါတယ္။ ရဲ၀င့္တဲ့ ေျခလွမ္း
မ်ားနဲ႕အတူ ေရတြင္းနံေဘးနား ေရာက္သြားတဲ့ အဘဦးဘုိးထင္ရဲ႕
မ်က္ႏွာဟာ ရုတ္တရက္ သိသိသာသာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားပါ
တယ္။ ဓါတ္မီးေရာင္ေပါင္း မ်ားစြာေၾကာင့္ ျခံအေနာက္ဖက္ တစ္ခုလုံး
ဟာ လင္းထိန္းေနပါတယ္။ အဘဦးဘုိးထင္တစ္ေယာက္ လွေဆာင္
လက္ထဲမွ ဓါတ္မီးကုိ လွမ္းယူရင္း ေရတြင္းထဲကုိ ထုိးၾကည့္ေနပါတယ္။
ရုတ္တရက္ ေရတြင္းထဲက ပဲ့တင္သံ ထပ္ျပီး ထြက္ေပၚလာသံက ….
“ကုိရင္ေလး ေမာင္ဘုိးထင္ ထင္ … ထင္ …. ထင္ …. ”
“အမ၊ မလွၾကည္လား …. ဟုတ္လား …. အမ …. က်ဳပ္ကုိ
ေခၚေနတာလား၊ အမ ဘယ္မွာလဲ …. အမ …အမ … ”

ေရတြင္းထဲက ထြက္ေပၚလာသံမ်ားနဲ႕ အျပန္အလွန္ စကားေျပာ
ေနတဲ့ အဘဦးဘုိးထင္ကို ၾကည့္ျပီး သူတုိ႕အားလုံး ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္
သြားၾကပါတယ္။ … နင္တုိ႕အားလုံး ဒီရြာထဲက မနက္ျဖန္ည သန္ေကာင္
မေက်ာ္ခင္ ထြက္သြားၾကေတာ့၊ မထြက္ရင္ အားလုံး ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္ …
ဆုိတဲ့ ေရတြင္းထဲက ထြက္ေပၚလာသံကုိ သူတုိ႕ ပီပီသသ ၾကားလုိက္
ရပါတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ ၾကားကပဲ လူအမ်ားစုဟာ ေရတြင္းနံေဘး
နား စုျပံဳးတုိးေ၀ွ႕ျပီး ေရတြင္းထဲကုိ ဓါတ္မီးေတြနဲ႕ ထုိးၾကည့္ေနပါတယ္။
ရုတ္တရက္ သူတုိ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲ ေရတြင္းထဲက ေရအေရာင္ဟာ လ်င္
ျမန္စြာ နီျမန္းသြားျပီး ဆူပြက္ေနတာကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕လုိက္
ရပါတယ္။ ဆူပြက္ေနတဲ့ တြင္းထဲက ေရဟာ ေအာက္ေျခကေန အေပၚ
ဆီ ေျဖးေျဖးခ်င္း ျမင့္တက္လာတာကို ၾကည့္ျပီး သူတုိ႕ အသက္ရွဳသံ
ေတြ မွားယြင္းသြားပါတယ္။ ေသြး ပုံသ႑ာန္ အနီေရာင္ေရေတြ တြင္း
ႏူတ္ခမ္း၀ ေရာက္လုဆဲဆဲမွာ ေရတြင္းေဘာင္ကုိ ကုိင္ျပီး ငုံ႕ၾကည့္ေန
သူေတြ အေနာက္ဖက္ကို ေျခႏွစ္လွမ္းစာေလာက္ လန္႕ျပီး ဆုတ္မိ
သြားၾကပါတယ္။ ေသြးအေရာင္ ေရေတြ လွ်ံတက္လာမယ္လို႕ သူတုိ႕
အားလုံး က်ိန္းေသေပါက္ တြက္ဆ ထားၾကတာပါ။

“၀ုန္း” ဆုိတဲ့ အသံနဲ႕အတူ ေရတြင္းထဲကေန တြင္းႏူတ္ခမ္း၀
ဆီ ခုန္တက္လာတဲ့ ရွည္ေမွ်ာေမွ်ာ သတၱ၀ါကို ၾကည့္ျပီး သူတုိ႕
အားလုံး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ထုံထုံအအ ျဖစ္သြားတဲ့ သာဂိ ပါးစပ္က “က်ား” လုိ႕ ေခၚသံ
ထြက္မလာခင္မွာပဲ ေရတြင္းထဲက ခုန္ထြက္လာတဲ့ ရွည္ေမွ်ာေမွ်ာ
သတၱ၀ါဟာ ျခံအေနာက္ဖက္ဆီ တဟုန္ထုိး ေျပးလႊား ေပ်ာက္
ကြယ္သြားပါတယ္။ ဟုိမွာ … ဟုိမွာ … ဘာေတြလဲ … ဘယ္သူ
ေတြလဲ … လုိ႕ ေဆးဆရာ ကိုေရႊ’ အသံေၾကာင့္ ျခံစည္းရုိးပတ္လည္
က လူပုံသ႑ာန္ေတြကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အရပ္ ရွည္ရွည္၊
တခ်ဳိ႕ ပုကြကြ၊ တခ်ိဳ႕က ဦးေခါင္းမပါ၊ တခ်ဳိ႕ ကုန္းကုန္းကြကြ။
အဲဒီအရာေတြ အားလုံး ျခံစည္းရုိးအျပင္ကေန သူတုိ႕တေတြကို စုိက္
ၾကည့္ေနၾကပါျပီ။ ဒီေနရာကေန က်ဳပ္တုိ႕အားလုံး အျမန္ဆုံး ျပန္သင့္
ျပီဗ်ာ … လုိ႕ သူတုိ႕ထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံနဲ႕အတူ သူတုိ႕
အားလုံး အဘဦးဘုိးထင္တုိ႕ ျခံထဲကေန မေျပးရုံတမယ္ ေျခလွမ္း
မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ ထြက္ခြာ လာၾကပါတယ္။

အခန္း (၁၈)

လူၾကီးလူငယ္အားလုံး တေန႕ကုန္ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ အလုပ္မ်ားေနၾက
ပါတယ္။ အဘစံအိမ္မွာ ေခတၱ သီးတင္သုံးေနတဲ့ ကုိရင္ငယ္မ်ားက
ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ဖတ္ေနၾကပါတယ္။ ပရိတ္ေရ ရယူဖုိ႕ ေရပုံး
ေရဖလားနဲ႕ ပရိတ္ၾကိဳးမ်ားကလည္း ပုံစံမ်ဳိးစုံ အတုိအရွည္
မ်ဳိးစုံ။ တစ္ရြာလုံး ရွိသမွ် လွည္းအားလုံးကို အသင့္ျပင္ထားၾက
ပါျပီ။ … စားစရာရွိတာ ေစာေစာ စားထားၾက၊ အေပါ့အပါး သြား
တာတုိ႕ အေလးအပင့္ သြားတာတုိ႕လည္း အျပီးအစီး ျဖစ္ေစေနာ္၊
ေတာ္ၾကာ သြားေနရင္ လာေနရင္ ဟုိဟာ ေမ့က်န္တာတုိ႕ ဒီဟာ
ျဖစ္တာတုိ႕ မျဖစ္ေစနဲ႕၊ ေန၀င္တာနဲ႕ စထြက္မယ္ ….

အဘစံရဲ႕ တတြတ္တြတ္ မွာၾကားေနတဲ့ စကားကုိ နားေထာင္ရင္း
သာဂိ၊ မ်ဳိးသိမ္းနဲ႕ လွေဆာင္တုိ႕ ကာလသားတသုိက္ကေတာ့
မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္။ ေန႕လည္ခင္း ရြာလုံးကြ်တ္ စုေပါင္းအစည္းအေ၀း
ထဲ ဒုိင္ခံ ျငင္းခုန္ေနသူက မိေက်ာ့အဖြား ေဒၚယဥ္ေမ ….
“တရားသျဖစ္လည္း လုပ္ပါ ကုိစံ၊ က်ဳပ္ ဘ၀တေလွ်ာက္ ဘယ္သူ
ကိုမွ ႏုိင္ထက္စီးနင္း မေျပာခဲ့ မဆုိခ့ဲပါဘူး၊ အခု ေတာ္တုိ႕ စီမံပုံက
အမ်ဳိးသမီးေတြ ကေလးငယ္ေတြကုိ ေၾကာက္လန္႕စရာေတြ ေတြ႕
ႏုိင္လုိ႕ မ်က္လုံးကုိ အ၀တ္စည္း၊ နားထဲကုိ အ၀တ္ဆုိ႕တာကေတာ့
ဟုတ္ပါျပီ၊ က်ဳပ္လုိ မေၾကာက္တတ္ မလန္႕တတ္တဲ့ သက္ၾကီးရြယ္
အုိ တစ္ေယာက္ကုိ အဲလုိ လုပ္မယ္ဆုိေတာ့ မခက္ေပဘူးလား …”

“ဒါက မယဥ္ေမ အထင္လြဲေနတာပါ၊ က်ဳပ္ေျပာတာက ကေလးငယ္
ေတြ အမ်ဳိးသမီးေတြ အားလုံး ဒီည ရြာထဲကေန လွည္းေတြနဲ႕ ျဖတ္
တဲ့ အခ်ိန္မွာ မျမင္သင့္တာေတြ မျမင္ရေအာင္၊ မၾကားသင့္တာေတြ
မၾကားရေအာင္ အဲလုိပဲ လုပ္ရမယ္ ….”
“ဒုတိယကမၻာစစ္က ဂ်ပန္ျပည္မွာ ဖက္ဆစ္အစုိးရက သူတုိ႕ရဲ႕
လုပ္ေဆာင္မွဳက လႊဲရင္၊ တျခားႏုိင္ငံေရး အယူ၀ါဒေတြကို လက္
မခံဖုိ႕ မၾကည့္ရ၊ နားမေထာင္ရ၊ စကား မေျပာရဆုိတဲ့ အယူအဆ
ဟာ အခုေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ ရြာထဲ ေရာက္ေနျပီေပါ့ …”

အိမ္နီးနားခ်င္းတခ်ဳိ႕နဲ႕ ရြာထဲက လူၾကီးတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆုိ
မွဳေၾကာင့္ မိေက်ာ့တုိ႕ အဖြား ေဒၚယဥ္ေမရဲ႕ သေဘာထားဟာ တေျဖး
ေျဖး ေပ်ာ့ေျပာင္းလာပါတယ္။ မိေက်ာ့ကေတာ့ သူ႕အကုိ မ်ဳိးသိမ္းကုိ
ကပ္ျပီး တီးတုိးတီးတုိး ေျပာလုိက္၊ သူ႕အကုိ ေခါင္းခါ ျပေတာ့ စုိးထုိက္
နဲ႕ တခုခုကုိ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ တုိင္ပင္ေနပါတယ္။

ညေနေစာင္း ေနမ၀င္ခင္ သူတုိ႕အားလုံး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။
လွည္း အၾကီးအေသး မ်ဳိးစုံမွာ လူအားလုံး တုိးတုိးက်ိတ္က်ိတ္ စီးနင္း
လုိက္ပါဖုိ႕ ေနရာခ်ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္လွည္း၊ ဘယ္
မိသားစုက ဘယ္လွည္း စသျဖင့္ ေနရာခ်ေနသူမ်ားက အဘစံနဲ႕
ဆယ္အိမ္ေခါင္းကုိျမတုိ႕ပါ။ မိေက်ာ့တုိ႕ မိသားစုပုိင္ လွည္းေပၚမွာေတာ့
မ်ဳိးသိမ္းက လွည္းေမာင္းျပီး၊ သူတုိ႕ မိသားစုနဲ႕ ေက်ာင္းဆရာေလး
ကုိဦး၊ ကိုထြန္းၾကိဳင္၊ စုိးထုိက္တုိ႕ လုိက္ပါၾကပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြ
ျဖစ္တဲ့ သံခဲေလးနဲ႕ ေဆးဆရာ ကုိေရႊရဲ႕ ကေလးငယ္ ႏွစ္ဦးကုိ သူတုိ႕
လွည္းရဲ႕ အလယ္မွာ လုိက္ပါဖုိ႕ စီစဥ္ၾကပါတယ္။

လွည္းအသီးသီးေပၚက ဘုရားစာ ျပိဳင္တူရြတ္သံမ်ားနဲ႕အတူ ေန၀င္ခ်ိန္
မွာ သူတုိ႕လွည္းေတြ ရြာထိပ္ဆီသုိ႕ တအိအိ ေရြ႕လ်ားလာၾကပါတယ္။
ရြာထိပ္ကေန ရြာကို ျဖတ္ထြက္ခ်ိန္မွာ မ်က္လုံး ပိတ္ေႏွာင္းသြားမယ့္
အ၀တ္ေတြ၊ ဘာသံမွ မၾကားရေအာင္ နားအတြင္း စုိ႕မယ့္ ဂြမ္းစေတြ
ကုိ ၾကည့္ရင္း မိေက်ာ့ကေတာ့ ျပံဳးစစ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႕နံေဘးမွာ
လွည္းေပၚကေန ေျခႏွစ္ဖက္ တြဲေလာင္းခ်ရင္း ကပ္ထုိင္ေနတဲ့ စုိးထုိက္ရဲ႕
ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းေလးေတြ ခုိးခုိး ခ်ေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္
အဖြား ေဒၚယဥ္ေမ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားသံေၾကာင့္ သူတုိ႕လွည္းေပၚမွာ
ရယ္သံေတြ ဖုံးလႊမ္းသြားပါတယ္ ….
“ဒင္းတုိ႕ ေျပာသလုိ မ်က္လုံးကို အ၀တ္စည္း၊ နားထဲကုိ ဂြမ္းစ စုိ႕တာ
ေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ၊ မျမင္ရ မၾကားရေတာ့ တုန္လွဳပ္စရာ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့၊
ဒင္းတုိ႕က ျမင္ရ ၾကားရလုိ႕ လွည္းေပၚက ထြက္ေျပးသြားရင္လည္း
က်ဳပ္တုိ႕တေတြ မျမင္ရ မၾကားရနဲ႕ လွည္းေပၚမွာ က်န္ရစ္ခဲ့မယ္ ဆုိတာ
ကုိ ဒင္းတုိ႕ ေတြးထားျပီးျပီလား …. ”

သူတုိ႕ လွည္းတန္းၾကီးရဲ႕ ထိပ္မွာ ဦးေဆာင္သြားေနတဲ့ အဘစံတုိ႕
လွည္းဟာ ရြာဦးထိပ္ဆီ ေရာက္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ရြာထိပ္ကေန သူတုိ႕လွည္းတန္း
အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူ ယခင္ႏွစ္ရက္က ေတြ႕ဆုံခဲ့တဲ့ ၀တ္ျဖဴစင္
ၾကယ္၀တ္ အဘုိးအုိပါ။ တစ္ရြာလုံးက လွည္းေတြ တစ္စီးျပီး တစ္စီး
ရြာထိပ္ကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးအားလုံးနဲ႕ ကေလးငယ္
အားလုံးကုိ ဘာမွ ျမင္ခြင့္မရေအာင္ အ၀တ္ေတြ စည္းလုိက္ၾကပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ သူတုိ႕နားထဲကို ဘာအသံမွ မၾကားေအာင္ ဂြမ္းစေတြ
ထည့္ၾကပါတယ္။ … အားလုံး အႏၱရယ္ ခပ္သိမ္း ေဘး ခပ္သိမ္း ကင္း
ရွင္းပါေစ … လုိ႕ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္၀တ္ အဘုိးအုိရဲ႕ ဆုေတာင္းသံ
အဆုံးမွာ သူတုိ႕လွည္းအားလုံး ရြာကုိ ျဖတ္ျပီး ေမာင္းႏွင္းဖုိ႕ ျပင္လုိက္
ၾကပါျပီ။ အဘစံက …
“ကဲ … အားလုံး မွာထားတဲ့အတုိင္း ရြာထိပ္ကေန ေတာင္ဖက္အစြန္း
ကို အရင္သြားမယ္၊ အဲဒီကေန ေျမာက္ဖက္ အစြန္းကို သြားမယ္၊
ေျမာက္ဖက္ကေန အေနာက္ဖက္ တည့္တည့္အတုိင္း ရြာထဲက
လွည္းအားလုံး ထြက္ၾကမယ္ ….. ”

အခန္း (၁၉)

သူတုိ႕လွည္းအားလုံး ရြာထဲ စ၀င္ခ်ိန္မွာပဲ အလင္းေရာင္ဟာ ရုတ္တရက္
လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ တရွိန္ထုိး ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကို အံၾသစြာ ေတြ႕
လုိက္ရပါတယ္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလး
ကုိဦးက လွည္းေရွ႕ဆီ ဓါတ္မီးေရာင္ ထုိးေပးထားပါတယ္။ မ်က္ႏွာကို
အ၀တ္စ စည္းထားတဲ့ မိေက်ာ့ကေတာ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႕ နံေဘးက
အဖြား ေဒၚယဥ္ေမကို စုပ္ကိုင္ထားသလုိ က်န္လက္တဖက္နဲ႕ စုိးထုိက္ရဲ႕
အကႌ်စ ဆြဲထားပါတယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းနား ေရာက္ခါနီးမွာ ဆူညံျပီး
ပြက္ေလာရုိက္ေနတဲ့ ဗလုံးဗေထြး အသံမ်ဳိးစုံကုိ သူတုိ႕ ၾကားေနရပါျပီ။

ေမွာင္နဲ႕ မဲမဲ လွည္းတန္းၾကီး ထိပ္ဆုံးကေန အဘစံရဲ႕ အသံက
အက်ယ္ဆုံးပါ။ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆက္သြား၊
နံေဘးနား ကပ္လာရင္ ပရိတ္ေရနဲ႕ လွမ္းပက္လုိက္၊ လွည္းေပၚက
ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ မဆင္းၾကနဲ႕ …. လုိ႕ သတိေပးစကား ဆုိေနပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုဦးကလည္း ပရိတ္ေရကို လွည္းဆြဲေနတဲ့ ႏြား
ေတြေပၚ ပက္ျဖန္းထားဖုိ႕ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ တျခားလွည္းေတြဆီ
ေအာ္ေျပာေနပါတယ္။ သူတုိ႕ လွည္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာအ၀တ္စည္း၊
နားထဲ ဂြမ္းစုိ႕ထားတဲ့ သံခဲေလးဆီက စကားသံ တစ္ခုနဲ႕ မိေက်ာ့ဆီက
တခစ္ခစ္ရယ္သံ ထြက္လာပါတယ္ …
“ႏြားေတြေတာ့ ခ်မ္းေနမွာပဲ … ”

မ်ဳိးသိမ္းက လွည္းေမာင္းေနရင္းကေန …. သံခဲ နားထဲမွာ ဂြမ္းစ
နည္းေနပုံရတယ္၊ ဒီေကာင္ အကုန္လုံး ၾကားေနတယ္၊ မိေက်ာ့လည္း
ဒီအတုိင္းပဲ …. လုိ႕ ေျပာရင္း သူတုိ႕လွည္းေပၚမွာ ငိုအားထက္ ရယ္
အား သန္ေနပါတယ္။ သံခဲနားထဲကုိ ဂြမ္းစ ထုိးထည့္လုိက္တဲ့ ကုိထြန္း
ၾကိဳင္ လက္တုိ႕က တုန္တုန္ရီရီ၊ စုိးထုိက္တစ္ေယာက္ မိေက်ာ့နားထဲ
ကုိ ဂြမ္းစ ထုိးဖုိ႕ ဟန္ျပင္လုိက္ေတာ့ သူ႕အကႌ်စကုိ ကုိင္ထားတဲ့ မိေက်ာ့
လက္က ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ဆြဲစိတ္ေနဆဲ။

ရြာဦးေက်ာင္းေရွ႕ကုိ သူတုိ႕လွည္းေတြ ျဖတ္သြားခုိက္ ျမင္ကြင္းမ်ားက
မယုံၾကည္ႏိုင္စရာ၊ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္း လက္ျပန္ၾကိဳး တုပ္ထားတဲ့
လူအေျမာက္အမ်ားကို လက္နက္ကုိင္ေဆာင္ထားသူတခ်ဳိ႕က
အေဆာက္အဦး တစ္ခုထဲ ဆြဲေခၚေနၾက၊ မီးေလာင္းေနဆဲ အေဆာက္
အဦးေပၚက ဆင္းေျပးသူေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ေနပုံက
ရုပ္ရွင္ရုိက္ကူးေနေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႕ေနရသလုိ။

ရြာအလယ္ လမ္းမေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ အိမ္အသီးသီးမွာ
မီးေလးေတြ မိွတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ ထြန္းထားပုံၾကည့္ျပီး သူတုိ႕
အားလုံး အရမ္း အံၾသေနၾကပါျပီ။ လက္ထဲမွာ မီးခြက္၊ မီးအိမ္
ေလးေတြ ကိုယ္စီကုိင္ထားတဲ့ လူေပါင္းမ်ားစြာ သူတုိ႕ ျခံေတြ
ေရွ႕ ထြက္ျပီး ေအးစက္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႕ သူတုိ႕ ၾကည့္
ေနၾကပါတယ္။ …. သူတုိ႕ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္က လာလုိ႕
ဘယ္ကုိ သြားၾကမလုိ႕လဲ … ဆုိတဲ့ ပေဟဠိဆန္တဲ့ ေမးခြန္း
မ်ားကုိ သူတုိ႕ မ်က္၀န္းထဲ က်ိန္းေသေပါက္ ရွိေနပါျပီ။ မိေက်ာ့တုိ႕
အိမ္ေရွ႕ကုိ အျဖတ္ ေသွ်ာင္ထုံး ထုံးထားတဲ့ အဘုိးအုိ တစ္ဦးက
ျခံေရွ႕ တံခါးရဲ႕ အေနာက္ဖက္ကေန မီးအိမ္ေလး ေျမာက္ျပီး
လွည္းေမာင္းေနတဲ့ မ်ဳိးသိမ္းကုိ ေျပာလုိက္ပုံက …
“ယဥ္ေမေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အုိျပီကုိး၊ လူေလးက ယဥ္ေမ
ေျမးလား …”

ရြာအလယ္ လမ္းမၾကီး မဆုံးခင္ ေတာင္ဖက္ပုိင္းကို သူတုိ႕လွည္း
တန္းၾကီး ဦးတည္ သြားေနၾကပါတယ္။ အိမ္ေတြထဲက မိွတ္တုတ္
မွိတ္တုတ္ ထြန္းညွိဳထားတဲ့ မီးေရာင္ေတြ ေငးေနဆဲ သူ႕နားထဲကုိ
ဗုံသံဆုိင္းသံေတြ တုိးေ၀ွ႕လာပါတယ္။ ေတာင္ဖက္ပုိင္းနဲ႕ ပုိနီးေလေလ
ဗုံသံဆုိင္းသံေတြက ပုိက်ယ္လာသလုိ။ ေတာင္ဖက္အစြန္းကုိ မေရာက္
ခင္ ရြာလမ္းၾကားေလး တစ္ခုထဲက မီးတုတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း …. သုံးေခ်ာင္း
ခန္႕ကုိ ကိုင္ေဆာင္ျပီး လူတစ္စု ထြက္လာတာကုိ ၾကည့္ျပီး ကုိထြန္းၾကိဳင္
တစ္ေယာက္ လွည္းအလယ္ထဲ ဇြတ္အတင္း တုိး၀င္ေနပါျပီ။

အဲဒီလူအုပ္စုကို သူတုိ႕လွည္းက ေက်ာ္ျဖတ္သြားလုိ႕ သိပ္မၾကာခင္
ေနာက္က ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ပါလာတဲ့ လွည္းတခ်ဳိ႕ဆီက
အသံဗလံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ဓါတ္မီးေရာင္ေၾကာင့္ ျမင္ေတြ႕
လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ လွည္းေမာင္းေနတဲ့ သာဂိတစ္ေယာက္
လွည္းေပၚကေန ခုနက လူအုပ္စုထဲမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကုိ
… အေမ … အေမလုိ႕ ေအာ္ေခၚေနဆဲပါ။ လွေဆာင္နဲ႕ အျခား
တစ္ဦးက သာဂိကုိ လွည္းေပၚက မဆင္းႏိုင္ေအာင္ ဇြတ္အတင္း
ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္ၾကပါတယ္။ သာဂိရဲ႕ ေအာ္ေခၚသံကို အဲဒီလူအုပ္စု
က ၾကားပုံမရ၊ သူတုိ႕ ပုံစံက ဘာကုိမွ် ျမင္ပုံမရ၊ ဘာမွလည္း
ၾကားပုံ မေပၚ၊ တစ္ကမၻာစီ ျခားေနၾကသလုိ။

ေတာင္ဖက္အစြန္းကေန လွည္းအားလုံး ရြာေျမာက္ဖက္ဆီ ဦးတည္
လုိက္ေတာ့ သူတုိ႕ျဖတ္သြားရမယ့္ လွည္းလမ္းရဲ႕ ၀ဲယာမွာ ေစ်းခင္း
ေတြက အျပည့္၊ တဖက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အခင္းအက်င္းမ်ားျဖင့္
ျပင္ဆင္ထားေသာ ခမ္းနားလွသည့္ ဇာတ္ရုံၾကီး၊ တဖက္မွာေတာ့
သူတုိ႕ဘ၀တေလွ်ာက္ တၾကိမ္တခါမွ မေတြ႕ဘူး မျမင္ဘူးေသာ
အေရာင္းအ၀ယ္ ပုံစံအခ်ဳိ႕။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ၀င္ေရာက္ ရပ္
ႏိုင္သည့္ ဧရာမ ခ်ိန္ခြင္ၾကီးတစ္ခု၊ တစ္ဖက္မွာ ၀င္ရပ္ေနသူမ်ားက
အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ား လူမွန္းသိတတ္စ ကေလးငယ္မ်ား၊ အျခားတစ္
ဖက္မွာက တစ္ေန႕တာ အတြက္သာ စားေသာက္ႏုိင္သည့္ ဆန္
အခ်ဳိ႕ ဟင္းခ်က္စရာအခ်ဳိ႕။ ေၾကကြဲဖြယ္ အေရာင္းအ၀ယ္ကုိ ျပဳလုပ္
ေနသူမ်ားက ဗုိက္ရႊဲရႊဲ မ်က္ေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္း လူအခ်ဳိ႕၊ လမ္းတဖက္
က ဆုိင္းသံဗုံသံမ်ားက လမ္းတဖက္မွ ငုိရွဳိက္သံတုိ႕အေပၚ ဖုံးလႊမ္းဖုိ႕
ၾကိဳးစားေနဆဲ။

ရြာရဲ႕ ေျမာက္ဖက္ပုိင္းထဲ စ၀င္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းဆီက ေခါင္းေလာင္း
သံ သဲ့သဲ့ကုိ စျပီး ၾကားေနရပါျပီ။ အိမ္ တစ္အိမ္ေရွ႕ ျဖတ္ေက်ာ္သြား
ေတာ့ အဲဒီအိမ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးစရာ မဂၤလာအခမ္းအနားေလး တစ္ခု
ဆင္ယင္က်င္းပေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ အရာ
တစ္ခု အဲဒီ မဂၤလာပြဲ က်င္းပရာ ျခံ၀န္းအတြင္း က်ေရာက္ ေပါက္ကြဲ
သြားပါတယ္၊ ခုနက သားသားနားနား ရွိေနသူေတြ အားလုံး ေသြး
အလိမ့္လိမ့္ ဒဏ္ရာဗလပြျဖင့္ အတုံးအရုန္း။ ေျမာက္ဖက္ပုိင္းရွိ အိမ္
ေတြထဲကေန လူတခ်ဳိ႕ လမ္းေပၚ ထြက္လာျပီး သူတုိ႕ အလြယ္တကူ
နားမလည္ႏုိင္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားျဖင့္ ေျပာၾကဆုိၾက၊ အဲဒီေနာက္
ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငင္ ငုိေၾကြးၾက၊ ၀မ္းနည္းမွဳေၾကာင့္ ရဲတြတ္ေနေသာ
မ်က္၀န္းမ်ားထဲ ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္းဆုိတာ ရွာလုိ႕မေတြ႕။

ရြာေျမာက္ဖက္ပုိင္းကေန ရြာအေနာက္ပုိင္းဆီ လွည္းအားလုံး
ဦးတည္လုိက္ေတာ့ အရာရာဟာ ေန႕ခင္းဖက္ ေရာက္ေနသလုိ။
လူတခ်ဳိ႕က သူတုိ႕ ရုပ္အေလာင္း ျမဳပ္ႏွံဖုိ႕ က်င္းေတြကုိ ကိုယ္တုိင္
တူးေနၾက၊ လူအခ်ဳိ႕ က်င္းတူးေနသူေတြကုိ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္
ဖုိ႕ ေစာင့္ေနၾက။ အသတ္ခံရမယ့္ သူေတြေရာ သတ္မယ့္လူေတြ
ပါ ေၾကြးေၾကာ္သံအခ်ဳိ႕ကုိ မရပ္မနား ေၾကြးေၾကာ္ေနၾက၊
သုိ႕ေပမယ့္ သူတုိ႕ ႏူတ္ဖ်ားက ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကုိ လွည္းေပၚ
တြင္ လုိက္ပါလာသူမ်ားက လုံး၀ မၾကားရ။ တမဟုတ္ခ်င္း
ေကာင္းကင္က အလင္းေရာင္ေတြ အစား တိမ္မဲေတြ ဖုံးအုပ္
လုိ႕ မုိးက သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်လုိက္ပါတယ္။ ဓါတ္မီးေရာင္ဟာ
လွည္းလမ္းေပၚ ထုိးေဖာက္ဖုိ႕ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းပါ။ နားထဲမွာ “ေဟး
… ေဟး ..” ဆုိတဲ့ လူေအာ္သံေတြ ဆက္တုိက္ ၾကားေန
ရပါတယ္။ မုိးေရထဲ လွည္းေပၚက လူအားလုံး ခုိက္ခုိက္တုန္
ေနၾကပါျပီ။ တေျဖးေျဖးနဲ႕ မုိးဆဲသြားမွ သူတုိ႕ ရြာအျပင္
ဖက္ကုိ လုံး၀ ေရာက္ေနျပီဆုိတာ သိလုိက္ရပါတယ္။

အဘစံရဲ႕ “ဒီမွာ နားမယ္ေဟ့ …” ဆုိတဲ့ အသံနဲ႕ အတူ ဘယ္ကုိ
ေရာက္ေနမွန္း မသိတဲ့ ရြာသားအားလုံး သူတုိ႕ရဲ႕ လွည္းေတြကုိ
ရပ္လုိက္ၾကပါတယ္။ မ်က္လုံးေပၚက အ၀တ္ေတြ၊ နားထဲက ဂြမ္းစ
ေတြ ဖယ္ရွားအျပီးမွာေတာ့ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦးအၾကား အားေပး
စကားေျပာသံေတြ၊ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြ ေျပာလုိ႕ မဆုံးႏုိင္ခဲ့။

နံနက္ေ၀လီေ၀လင္း ျဖစ္လုဆဲဆဲလုိ႕ ထင္ရခ်ိန္မွာ တစုံတေယာက္
ရဲ႕ …. “က်ဳပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပီးျပီ၊ ဟုိနားက ခပ္ျမင့္ျမင့္
ကုန္းေလးကို ျပန္ေက်ာ္ျပီးရင္ ရြာထဲကို ျပန္လုိ႕ ရျပီဗ်ဳိ႕၊ ခုနက အဲဒီ
အနားကေန လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ရြာမွာ ဘာ အေႏွာက္
အယွက္မွ မရွိေတာ့သလုိပဲ …”။ ရြာထဲကုိ သူ႕ထက္ငါ အလ်င္အျမန္
ျပန္ၾကဖုိ႕ လွည္းေတြ ဦးတည္လုိက္ပါျပီ။

အခန္း (၂၀)

အေရွ႕ေတာရြာရဲ႕ စုေပါင္း ကုသုိလ္ျဖစ္ ေဘးမဲ့လြတ္ပြဲမွာ စုိးထုိက္နဲ႕
မိေက်ာ့တုိ႕ ႏွစ္ဦး အတုိင္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ ခ်င္းတစ္ခုထဲ
က ဌက္ငယ္တခ်ဳိ႕ကို သံခဲေလးက တုိးတိတ္စြာ ဆုေတာင္းျပီး
လြတ္ေပးေနပုံကုိ ၾကည့္ျပီး သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾက။
မနီးမေ၀း တေနရာမွာ လွေဆာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစုံတခုကုိ
အသံထြက္ ရြတ္ဆုိလ်က္ …

တေစၦတသုိက္တုိ႕
ငါ့အား စိန္ေခၚ
ပ်က္ရယ္ျပဳသြား
အုိ
လြင္ျပင္ညမ်ား …။ ။

(ျပီးပါျပီ။)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ