လြင္ျပင္ ေခၚသံ (အပုိင္း- ၈)

(မဲ၀ဲ ထိသြားလုိ႕ အသစ္ျပန္တင္တာပါဗ်ဳိ႕၊ ဘယ္ေကာ္မန္႕က
မဲ၀ဲ လာထိသြားလဲ မသိဘူး၊ ဒီ၀ဲနဲ႕ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ ... :P)

(ႏွလုံးေရာဂါ ရွိသူမ်ား၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ားႏွင့္
ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္သူမ်ား မဖတ္ရွဳသင့္ပါ။)


ယခင္ အပုိင္း(၇)မွ အဆက္ …

ညရဲ႕ ေမွာင္မုိက္မွဳနဲ႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းဟာ တစုံတရာကို လက္ယပ္
ေခၚေနသလုိ မိေက်ာ့တုိ႕ အိမ္ေပၚထပ္နဲ႕ ေအာက္ထပ္မွာ စုေ၀း
အိပ္စက္ေနတဲ့ သူတုိ႕အဖုိ႕ ေျပာလုိ႕မဆုံးႏုိင္တဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ
လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ သတိလစ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္
ေနဆဲ သံခဲေလးတစ္ေယာက္ ဘယ္ညာ လူးလိမ့္သြားရင္ေတာင္
သတိ ျပန္ရေတာ့မလားလုိ႕ ၀ုိင္းၾကည့္ေနတဲ့ သူတုိ႕အားလုံး သက္ျပင္း
ခ်ရုံမွတပါး အျခားမရွိပါ။

ည (၁၂)နာရီ ေက်ာ္ကာစ ရြာေတာင္ပုိင္းဖက္မွ ထြက္ေပၚလာတဲ့
ဆုိင္းသံဗုံသံမ်ားေၾကာင့္ စုေ၀းေနထုိင္တဲ့ အိမ္ေပါင္း (၂၀) က ျပတင္း
ေပါက္ေတြ ဖြင့္ျပီး အသံလာရာဆီ နားစြင့္ေနၾကပါတယ္။ မင္းသမီးရဲ႕
ဆြဲဆြဲငင္ငင္ သီဆုိသံမ်ား၊ လူရႊင္ေတာ္မ်ားရဲ႕ အတုိင္အေဖာက္ညီညီ
ပ်က္လုံးမ်ားေၾကာင့္ လုိက္ပဲ ရီရမလား၊ အမွန္တကယ္ မရွိဘူးဆုိတဲ့
အသိနဲ႕ ေၾကာက္ပဲ ေနရမလားဆုိတာ သူတုိ႕ ေ၀ခြဲရ ခက္ေနပါတယ္။

သူတုိ႕ျခံေတြေရွ႕ လွည္းလမ္းေပၚကေန တခ်က္ တခ်က္ ထြက္
ေပၚလာတဲ့ လွည္းေမာင္းသံမ်ား၊ လွည္းမ်ားေပၚ လိုက္ပါသြားသူ
တုိ႕ အခ်င္းခ်င္း စ’ေနာက္ရယ္ေမာသံမ်ားေၾကာင့္ သာဂိ၊ လွေဆာင္
နဲ႕ ကုိမ်ဳိးသိမ္းတုိ႕က ေလာက္ေလးခြ တျပင္ျပင္နဲ႕ ျခံစည္းရုိးအတြင္း
ကေန လမ္းေတြေပၚ လွမ္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ျခံေတြထဲ ေရာက္
ေနတဲ့ တရြာလုံးက ေခြးေတြရဲ႕ အူသံမ်ားေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕က ေဟာက္
ၾက ဟမ္းၾက၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရေတြနဲ႕ လွမ္းပက္ေနၾကပါတယ္။
အဘစံတုိ႕ ျခံ၀ုိင္းထဲက မက်ီးပင္ေပၚ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ တ၀င္း၀င္း
ျဖင့္ လူငယ္တခ်ဳိ႕ အတင္းလုတက္ေနၾကပါတယ္ …



“ညၾကီးမုိးခ်ဳပ္ ျပဳတ္က်ေနအုံးမယ္ …”
“အဘကလည္း တုိးတုိးလုပ္ပါဗ်၊ ဒီအပင္ၾကီးေပၚ တက္ၾကည့္မွ
ရြာေတာင္ပုိင္းမွာ ဘာျဖစ္ေနလဲဆုိတာကို လွမ္းျမင္ရမွာ …”

မက်ီးပင္ ထိပ္ဖ်ားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဖုိးခ်စ္တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္
နဲ႕ အသံထြက္မလာပါ၊ သူ႕ေအာက္ဖက္ မက်ီးကုိင္းတစ္ခုေပၚမွာ
မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ေအာင္ဘုက …
“ထိန္ထိန္ေတာက္ေနတာပဲ အဘေရ၊ ပြဲမွ ပြဲအစစ္ပဲ၊ လူေတြကုိ
နည္းတာ မဟုတ္ဘူး …”
တေယာက္တမ်ဳိးစီ ေျပာေနတဲ့ မက်ီးပင္ေပၚက လူငယ္တသုိက္
ကို ၾကည့္ရင္ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကုိျမက … ေဟ့ေကာင္ေတြ ဆင္းေတာ့၊
ေတာ္ၾကာ ျပဳတ္က်ရင္ အားလုံး အလုပ္မ်ားကုန္မယ္ … လုိ႕ သတိေပး
စကားသာ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။

ည (၂)နာရီေလာက္မွာ သတိလစ္ေနတဲ့ သံခဲေလးတစ္ေယာက္
မ်က္စိပြင့္လာပါတယ္။ ပထမေတာ့ သူ႕နံေဘးမွာ ၀ုိင္းအုံၾကည့္ေန
တဲ့ သူေတြကုိ ၾကည့္ျပီး ငုိေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိး
ေဖ်ာင္းဖ်ေခ်ာ့ေမာ့မွဳေတြေၾကာင့္ သူ႕ဆီက ေၾကာက္စိတ္ေတြ နည္း
နည္းေတာ့ ေလွ်ာ့နည္းလာပုံ ရပါတယ္။ ဆရာမေလး မတုိးတုိး ခြံ႕
ေကြ်းတဲ့ ဆန္ျပဳတ္ကုိ ေသာက္ရင္း သူေျပာျပသည္က …
ေျမာက္ေတာရြာမွာ ေနထုိင္တဲ့ သူ႕အေမျဖစ္သူ ေနမေကာင္းတဲ့
သတင္းကို ၾကားရျပီးတဲ့ေနာက္မွာ သံခဲတစ္ေယာက္ အရီးေအးတုိ႕
အသိ လွည္းၾကံဳျဖင့္ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ သံခဲတစ္ေယာက္ ရြာျပန္
ေရာက္ေပမယ့္ သူ႕အေမရဲ႕ အသက္ကုိ မမွီလုိက္ပါ။ သူ ျပန္ေရာက္
တဲ့ ေန႕မွာပဲ သူ႕အေမကို သျဂႋဳလ္ျပီးပါျပီ။ သူ႕အေမရဲ႕ ေနာက္
အိမ္ေထာင္ သူ႕ပေထြးက ဇြတ္အတင္း ျပန္ခုိင္းလုိ႕ ေနာက္တစ္ေန႕
ညေနေစာင္းမွာ သူတုိ႕ရြာကေန နည္းနည္း အလွမ္းေ၀းတဲ့ ဒီ
“အေရွ႕ေတာ” ရြာဆီ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္ ….

လယ္ကြင္းေတြၾကား ငုိေၾကြးရင္း ျပန္လာခဲ့တဲ့ သံခဲတစ္ေယာက္
ရြာေျမာက္ဖက္ပုိင္းရွိ သခၤ်ဳိင္းနံေဘးက ေကြ႕၀ုိက္ျပီး အရီးေအး
တုိ႕ အိမ္ဖက္ဆီ လာခဲ့ပါတယ္။ အရီးေအးတုိ႕ ျခံထဲကုိ အ၀င္မွာ
သံခဲ အရမ္းအံ့ၾသ သြားပါတယ္။ အရီးေအးတုိ႕ ျခံထဲမွာ ေရာင္စုံ
မုိးပ်ံပူေဖာင္း ခ်ိတ္ဆြဲျပီး စားပြဲခုံေတြ ကုလားထုိင္ေတြ ခင္းက်င္း
ထားပါတယ္။ အံအားသင့္ေနတဲ့ သံခဲတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲကုိ
၀င္လုိက္ေတာ့ ေတာက္ပတဲ့ ၀တ္စုံေတြ ၀တ္ဆင္ထားေသာ
လူေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္ေအာက္ထပ္က ဧည့္ခန္းမွာ စုေ၀းျပီး ထုိင္
ေနၾကပါတယ္။ သူနဲ႕ အရြယ္တူ ကေလးတခ်ဳိ႕ သူ႕ဆီ ေျပးလာ
ျပီး ေဆာ့ကစားဖုိ႕ သံခဲေလးကို ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီေနာက္
သူတုိ႕တေတြ “တူတူ ပုန္းတမ္း” ကစားၾကပါတယ္။ သံခဲဟာ
ပုန္းခုိဖုိ႕ အတြက္ အေပၚထပ္ ဘုရားစင္ေအာက္ရွိ ဖ်ာလိပ္ေတြ
အၾကားမွာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ဖ်ာလိပ္နဲ႕ပတ္ျပီး ပုန္းခုိေနပါတယ္။
ရုတ္တရက္ သူ႕နားထဲမွာ အျပန္အလွန္ ေသနတ္ျပစ္သံေတြ
ေၾကာင့္ သံခဲ လန္႕သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဖ်ာလိပ္ၾကားထဲ ေရာက္ေန
တဲ့ သံခဲဟာ အေနာက္က နံရံဆီ တုိးကပ္လုိက္ပါတယ္။ အဲလုိ
တုိးကပ္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘုရားစင္ေပၚက ေသာက္ေတာ္ရည္
ေတြ သူ႕အေပၚကို ဖိတ္က်လာပါတယ္။ ဖ်ာလိပ္ၾကား ထဲကေန
အေပါက္ျဖဲျပီး အျပင္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္က ေအာ္
သံ ဟစ္သံေတြ ဆူညံသံေတြကို ၾကားေနရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္
အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းထဲက ညည္းသံလုိလုိ အသံတစ္ခုကို သူ
ၾကားေနရပါတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ပုိင္းျဖတ္ၾကီးတစ္ခုဟာ
အခန္းထဲက တရြတ္တုိက္ ထြက္လာတာကို ၾကည့္ရင္း သံခဲ
တစ္ေယာက္ သတိလစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕ မုိးလင္း
ခါးနီ သူ သတိျပန္ရခ်ိန္မွာ ဖ်ားလိပ္ၾကားက ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ေၾကာက္စရာ လန္႕စရာေကာင္းတဲ့ လူလုိလုိ တေစၦလုိလုိ အရာ
ေတြဟာ သူ႕နံေဘးမွာ ပတ္လည္၀ုိင္းေနပါတယ္။ သူ႕ကုိ လွမ္း
ဆြဲဖုိ႕ ၾကိဳးစားၾကေပမယ့္ သူ႕ကို ထိမယ္အျပဳမွာ ျပန္ျပန္ျပီး
ေနာက္ဆုတ္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအရာေတြကို ၾကည့္ရင္း
သံခဲတစ္ေယာက္ ေၾကာက္လန္႕စြာျဖင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သတိ
လစ္သြားပါတယ္။ သံခဲ ေျပာျပတာေတြ နားေထာင္အျပီး ..

“ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အိမ္ထဲ သူ႕ကို ဘယ္သူက ဖြင့္ေပးလုိက္သလဲ …”
“သံခဲ ျပန္လာတဲ့ ေန႕ကို တြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အဲဒီေန႕က
ရြာဦးေက်ာင္းေရွ႕မွာ လက္ေတြ ေျမၾကီးထဲက ထြက္လာတဲ့
ေန႕ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ဗ်၊ တစ္ရြာလုံး ဒီအ၀ုိင္း(၂၀)ထဲမွာ စျပီး
ေနခဲ့တာေလ၊ က်တ္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်တ္
ေတြ ျမွားေခၚလုိ႕ အရီးေအးတုိ႕အိမ္ထဲ ၀င္လုိ႕ရတာ ျဖစ္မွာေပါ့ …”
“သူ႕ေခါင္းေပၚကုိ ဘုရားစင္က ေသာက္ေတာ္ရည္ေတြ ဖိတ္က်
ထားလုိ႕ သူ႕ကုိ … သူတုိ႕ ဆြဲေခၚလုိ႕ မရတာလည္း ျဖစ္မယ္ …”

အခန္း (၁၃)

ေလေတြ တဟူးဟူး တုိက္ခတ္ေနတဲ့ သူတုိ႕ တစ္ရြာလုံး ေတာင္
အျမင့္ၾကီးတစ္ခုရဲ႕ အေပၚမွာ ေရာက္ေနပါတယ္။ ေတာင္ေအာက္
ေျခမွာ ရွိတဲ့ လွပတဲ့ လြင္ျပင္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္း သူတုိ႕ရဲ႕ အမူအရာ
ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ တခ်ဳိ႕က ငုိေၾကြးၾက၊ တခ်ဳိ႕
က အံအားသင့္ၾက၊ တခ်ဳိ႕က ေတာင္ေအာက္ဆင္းဖုိ႕ ေတာင္းဆုိၾက၊
ေဆာက္တည္ရမဲ့ မ်က္ရည္မ်ားက သူတုိ႕ကုိ စြန္႕ခြာၾက …။

သူတုိ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြထဲ အျဖဴေရာင္ အရိပ္တစ္ခု သူတုိ႕ဆီ
တေျဖးေျဖးခ်င္း ဦးတည္ျပီး လာေနပါတယ္။ အေပၚအျဖဴ၊ ေအာက္
အျဖဴကုိ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အဖုိးအုိတစ္ဦး သူတုိ႕ရြာထိပ္က ဆင္ေျခ
ေလွ်ာ လမ္းကေလး ထိပ္၀ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အရင္းႏီွးဆုံး
မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ျပန္ေတြ႕လုိက္ရသလုိ ၀မ္း
ေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြားတဲ့သူက အဘစံ ပါ။

(အဘစံ) ေနာင္ၾကီး … ေနာင္ၾကီး … က်ဳပ့္အိမ္မက္ေတြထဲမွာ
က်ဳပ္နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တာ ခင္ဗ်ား မဟုတ္လား၊ ေနာင္ၾကီး …။

(အဘုိးအုိ) ဟုတ္ပါတယ္ က်ဳပ္ပါပဲ၊ ကေလးကို ခင္ဗ်ားတုိ႕ ကယ္ျပီးျပီ
မဟုတ္လား၊ ကေလးကုိ ကယ္ျပီးရင္ က်ဳပ္ ကတိေပးထားသလုိ ခင္ဗ်ား
တုိ႕ကုိ က်ဳပ္ ကူညီမွာပါ၊ အခု ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕ရြာရဲ႕ ေဘးဒုကၡ
ကို ေျပလည္ေအာင္ လုပ္လုိ႕ မရေသးဘူး၊ က်ဳပ္ေျပာသလုိ လုပ္ပါ၊ ႏွစ္
ရက္ေလာက္ေနရင္ သာယာတဲ့ အရင္ျမင္ကြင္းေတြၾကားမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႕
တရြာလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မွာပါ …။

အဘစံ အပါအ၀င္ လူၾကီးတခ်ဳိ႕နဲ႕ ဧည့္သည္ အဖုိးအုိတုိ႕ဟာ အေတာ္
ၾကာေအာင္ စကားေျပာဆုိေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႕စကား၀ုိင္းနံေဘးဆီ
မလာဖုိ႕ က်န္တဲ့လူေတြကို အဘဦးဖုိးေဆာင္က လက္ကာ ျပပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဧည့္သည္ အဖုိးအုိဟာ သူ လာခဲ့တဲ့ ရြာထိပ္မွာ ရွိေနတဲ့
ေတာင္ေအာက္ဆင္း ဆင္ေျခေလွ်ာလမ္းကေလးအတုိင္း အားလုံး
ကုိ လက္ျပႏူတ္ဆက္ျပီး ေတာင္ေအာက္ဆီ ျပန္လည္ ထြက္ခြာဖုိ႕
ျပင္ေနတဲ့အခုိက္ …

(အဘစံ) ေနာင္ၾကီးခင္ဗ်ား၊ တဆိတ္ေလာက္ ေက်းဇူးျပဳျပီး
ေနာင္ၾကီးရဲ႕ နာမည္ကုိ သိပါရေစ …။

(အဘုိးအုိ) လူတစ္ေယာက္က လူ႕ဘ၀ထဲ ၀င္လာရင္ လူေတြ
အၾကား ေခၚေ၀ၚဖုိ႕ အမည္နာမေတြ ေပးေလ့ရွိတယ္၊ က်ဳပ္ဟာ
ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဘယ္မ်ဳိးရုိးက ဆင္းသက္ပါတယ္၊
က်ဳပ္ရဲ႕ အစြမ္းအစက ဘာပါလုိ႕ ေျပာေနမယ့္အစား လူသား
အခ်င္းခ်င္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီၾကဖုိ႕က ပိုျပီး အဓိက
က်ပါတယ္၊ အတိတ္က ေရစက္ေတြရွိလို႕ လာဆုံတယ္လုိ႕
သေဘာ ထားလုိက္ပါ ဗ်ာ …။

တေျဖးေျဖးခ်င္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ အဖုိးအုိရဲ႕ ေက်ာျပင္ကုိ
ၾကည့္ရင္း သူတုိ႕စိတ္ထဲမွာ အားတစ္ခု ရရွိသြားသလုိ ျဖစ္ေနမိ
ပါတယ္။

အခန္း(၁၄)

ညေနကတည္းက ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြကုိ
ဌက္ေပ်ာရြက္ေတြေပၚမွာ စုပုံျပီး ရြာရဲ႕ လမ္းဆုံ၊ လမ္းခြေတြမွာ
ခင္းက်င္းထားပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္လာတဲ့ ညအေမွာင္ထဲမွာ ဘာ
သံေတြမ်ား ၾကားရမလဲလုိ႕ စုေပါင္းေနထုိင္တဲ့ ျခံ၀ုိင္းေတြထဲကေန
နားစြင့္ေနၾကပါတယ္။ အဘစံတုိ႕ ျခံ၀ုိင္းထဲက မက်ီးပင္ၾကီးေပၚ
ကေန လွမ္းၾကည့္ၾကဖုိ႕ လွေဆာင္တုိ႕ သာဂိတုိ႕ ဦးေဆာင္တဲ့
ကာလသားတသုိက္ကလည္း လွဳပ္လွဳပ္ရြရြျဖင့္ တာဆူေနၾက
ပါတယ္။

ပထမဆုံး စၾကားရတာက လွည္းသံေတြပါ၊ ခပ္ေ၀းေ၀းတစ္ေနရာ
ကေန ဒုန္းဆုိင္းျပီး ခပ္ျပင္းျပင္း ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေမာင္းႏွင္လာတဲ့
လွည္းသံေတြပါ။ လွည္းက ႏြားေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ျခဴသံေတြ
ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကားေနရပါတယ္။ လွည္းသမား အခ်င္းခ်င္း
လွမ္းေခၚသံေတြ၊ ႏြားေတြကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဟိန္းေဟာက္သံေတြ၊
လွည္းေပၚမွာ လုိက္ပါလာတဲ့ သူေတြအၾကား တဖက္နဲ႕ တဖက္
ေခၚေျပာ ႏူတ္ဆက္သံေတြကို အတုိင္းသား ၾကားေနရပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ လွည္းသံေရာ လူသံေတြပါ ေခတၱ တိတ္ဆိတ္သြားပါ
တယ္။ ရွည္လ်ားဆြဲငင္စြာ ဆက္တုိက္အူေနတဲ့ ေခြးအူသံေတြကုိ
ၾကားရပါေတာ့တယ္။ အဘစံတုိ႕ ျခံထဲက မက်ီးပင္ၾကီး နံေဘးမွာ
လူၾကီးလူငယ္၊ အမ်ဳိးသမီး ကေလး အေတာ္မ်ားမ်ား စုရုံျပီး အပင္
ေပၚက တက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြဆီကေန ဘာမ်ား ျမင္ရမလဲလုိ႕
ေစာင့္ ေနၾကပါတယ္ ….

“ဟုိမွာ ဟုိမွာ မီးတုတ္ေတြနဲ႕ အမ်ားၾကီးပဲဗ်ဳိ႕၊ ဘယ္ကို သြားေနလဲ
မသိဘူး …”
“ဘယ္ဖက္မွာလဲ … သာဂိ …”
“ေတာင္ပုိင္းမွာ ဗ် …”
“ေျမာက္ပုိင္းေရာ ဘာမွ မေတြ႕ဖူးလား၊ ဘာထူးေသးလဲ …”
“ေျမာက္ပုိင္းေတာ့ ဘာမွ မေတြ႕ေသးဘူး ဗ် …”
“ဟုိမွာ ဟုိမွာ မီး … မီး …”

လွေဆာင္ပါးစပ္က မီး … မီးလုိ႕ ေအာ္လုိက္တဲ့ အသံေၾကာင့္
မက်ီးပင္ေအာက္ေျခမွာ ရွိေနတဲ့ ရြာသားအားလုံး ထိတ္လန္႕သြား
ၾကပါတယ္။ လွေဆာင္လည္း သစ္ပင္ေအာက္ကို ေမာၾကီးပန္းၾကီး
ကတုိက္ကရုိက္ ေျပးဆင္းလာပါတယ္။ သစ္ပင္ေအာက္ ေရာက္
ေရာက္ခ်င္း …
“အဘစံ … အဘစံ … ရြာဦးေက်ာင္းဖက္မွာ မီးေတြ ေလာင္ေနတယ္ …”
“မဟုတ္ဘူး လူေလး၊ ဒီမီးေတြဟာ အခု ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတြ မဟုတ္
ဘူး၊ ဟုိလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေလာင္ခဲ့တဲ့ မီးေတြပါ ကြယ္ …”

“ဟာဗ်ာ၊ အဘကလည္း က်ဳပ့္မ်က္စိနဲ႕ကို တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့တာ၊ အခု
ေလာင္ေနတယ္ဗ်၊ အဘ မယုံရင္ သစ္ပင္ေပၚ တက္ၾကည့္ …”
“ဟုတ္တယ္၊ မင္း ေျပာတာကို အဘ လက္ခံတယ္၊ အဘ ေျပာတာ
ကို မင္း အရင္ဆုံး နားေထာင္အုံး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဒုိ႕ရြာ
မွာ လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမွဳေတြနဲ႕ တဖက္နဲ႕ တဖက္ အျပန္အလွန္ သတ္
ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒုိ႕ဖက္က အသာစီးရေတာ့ သူတုိ႕ဖက္ကုိ အႏုိင္က်င့္
ခဲ့တယ္၊ သူတုိ႕ဖက္က အသာစီးရေတာ့ ဒုိ႕ဖက္ကုိ လက္စား ေခ်ၾက
တယ္၊ အဲဒီမီးေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ေလာင္ခဲ့တဲ့ မီးေတြပါ လူေလး
တုိ႕ရယ္ …”

“ဘာမွ မရွိေတာ့ျပန္ဘူး ဗ်၊ ဟုယ္တယ္ လွေဆာင္၊ ခုနက မင္းေျပာလုိ႕
ရြာဦးေက်ာင္းဖက္မွာ ေလာင္းေနတဲ့ မီးကို ငါလည္း ေတြ႕လုိက္တယ္၊
အခုေလးတင္ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ ဘာမွ မရွိေတာ့ျပန္ဘူး ဟ …”
သစ္ပင္ေပၚက သာဂိ ေအာ္ေျပာလုိက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ လွေဆာင္နဲ႕
လူငယ္တခ်ဳိ႕ဟာ သစ္ပင္ေပၚကုိ သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ တက္ၾက
ပါေတာ့တယ္။

သူတုိ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲမွာ တစ္ရြာလုံး တိတ္ဆိတ္ မဲေမွာင္ေနပါတယ္။
ခုနက ေတြ႕လုိက္ရေသာ လွည္းမ်ားနဲ႕ မီးေရာင္မ်ားကုိ လုံး၀ မေတြ႕
ရေတာ့ပါ။ တစ္ရြာလုံး ေနရာအႏွံကို လွမ္းၾကည့္ေနသူက သာဂိပါ …။
ရုတ္တရက္ ဖုိးခ်စ္က သာဂိကို တေနရာဆီ လက္ညိွဳးထုိးျပ လုိက္ပါ
တယ္။ သာဂိတစ္ေယာက္ ဘာကို ေတြ႕သြားသလဲေတာ့ ခ်က္ခ်င္း
မေျပာပါ၊ သူ႕ပါးစပ္က “ဘုိးထင္တုိ႕ အိမ္ေနာက္ေဖးက ေရတြင္းေဘာင္
ေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ တပ္ျပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္ အဘစံေရ၊
သူ႕ကုိယ္သူ သတ္ေသဖုိ႕ ခုန္ခ်ေတာ့မယ္နဲ႕ တူတယ္ဗ်ဳိ႕ … လုပ္ၾက
ပါအုံး၊ လုပ္ၾကပါအုံး …”။

သာဂိ ေအာ္ေျပာလုိက္တဲ့ ဘုိးထင္တုိ႕ျခံဆုိတာ မိေက်ာ့တုိ႕ျခံ
နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ရွိတဲ့ အဘဦးဘုိးထင္တုိ႕ ျခံပါ။ သာဂိရဲ႕
အသံေၾကာင့္ မက်ီးပင္ေအာက္မွာ စုေ၀းေနတဲ့ လူၾကီးေတြ
အားလုံး မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားၾကပါတယ္။ “ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕
လားကြာ၊ ဘယ္သူ႕မွ မရွိတဲ့ ေနရာမွာ ဘယ္မိန္းကေလးက ေရ
တြင္း ေဘာင္ေပၚ တပ္ျပီး ရပ္ေနမွာလဲ …” လုိ႕ ဆယ္အိမ္ေခါင္း
ကိုတင္စန္းက ျပန္ေျပာပါတယ္။

ည သန္ေကာင္ယံအခ်ိန္မွာ မိေက်ာ့တုိ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာရွိတဲ့
အဘဦးဘုိးထင္တုိ႕ ျခံထဲကုိ သြားၾကည့္ဖုိ႕ လူငယ္ေတြက လူၾကီး
ေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိး တုိက္တြန္းေနၾကပါတယ္။ ျခံပုိင္ရွင္ မိသားစုဟာ
ရြာရဲ႕ အေရးေပၚ စည္းကမ္းအရ စုေပါင္းေနထုိင္ရာ ဒီဖက္အျခမ္း
ထဲမွာပါ။ မိေက်ာ့တုိ႕ ျခံ၀နဲ႕ အဘဦးဘုိးထင္တုိ႕ ျခံအ၀ဟာ ေပ(၂၀)
ေက်ာ္ေလာက္သာ ေ၀းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြက ျခံထဲကုိ
သြားၾကည့္ျပီး မဟုတ္ရင္ အျမန္ဆုံး ျပန္လာဖုိ႕ လြယ္ကူေၾကာင္း
လူၾကီးေတြထံ ေျပာၾကပါတယ္။ တားမရတဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့
လူၾကီးတခ်ဳိ႕နဲ႕ ကာလသား လူငယ္မ်ားဟာ မိေက်ာ့တုိ႕ ျခံအ၀
ကေန အဘဦးဘုိးထင္တုိ႕ ျခံထဲဆီ အုပ္စုလုိက္ သြားၾကည့္ဖုိ႕
သေဘာတူၾကပါေတာ့တယ္။

ျခံထဲကုိ ၀င္လာတဲ့ သူတုိ႕တအုပ္စုလုံး ေနရာအႏွံကုိ ဓါတ္မီးေတြ
ထုိးၾကည့္ျပီး ရွာေဖြေနၾကပါတယ္။ ေရတြင္းဟာ ျခံေနာက္ဖက္
အစြန္ တစ္ေနရာမွာပါ။ ေရတြင္းနံေဘးက သစ္ပင္ၾကီးေတြကုိ
ၾကည့္ရင္ သူတုိ႕နဲ႕အတူ လုိက္ပါလာတဲ့ ကုိထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ စုိးထုိက္
တုိ႕ ႏူတ္ဆိတ္ေနၾကပါတယ္။ ညဖက္ ေမွာင္မုိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ
သစ္ပင္ၾကီးေတြ ပုံစံက တေစၦတစ္ေကာင္ ထုိင္ေနသလုိပါ။ အေရွ႕
ဆုံးကေန ဦးေဆာင္ျပီး သြားေနတဲ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုျမက လက္ႏွိပ္
ဓါတ္မီးနဲ႕ တစ္ေနရာကို ေသခ်ာထုိးရင္း … ဒီမွာၾကည့္ ေျခရာေတြ”။
ကိုျမ မီးထုိးျပတဲ့ ေနရာကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေလာေလာလတ္လတ္
လမ္းေလွ်ာက္ထားကာစ အမ်ဳိးသမီး ေျခရာေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ေရတြင္းနံေဘး ေရာက္ကာနီးမွာ ေရဆြဲတင္တဲ့ စက္သီးဘီးရဲ႕
တကြ်ီကြ်ီျမည္သံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေရဆြဲတဲ့ ေရပုံး
ဟာ တြင္းထဲမွာ ၾကိဳးတန္းလန္းျဖင့္ က်ေနဆဲပါ။ ေရခပ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္
တစ္ေယာက္ေယာက္က သတိေမ့ျပီး ေရပုံးကုိ ေဘာင္ေပၚ ျပန္
မတင္တာ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ကုိမ်ဳိးသိမ္းက ေျပာေနပါတယ္။
“ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူ ရွိလဲ …”ဆုိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕
အသံဟာ ေရတြင္းထဲကေန ရုတ္တရက္ ထြက္လာပါတယ္။

ေရွ႕ဆုံးကေန ေရတြင္းနား ေရာက္လုဆဲဆဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆယ္အိမ္
ေခါင္း ကုိျမရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားပါတယ္။ ခ်က္
ခ်င္းဆုိသလုိ သတိ၀င္သြားၾကျပီး ေရတြင္းေဘာင္နားဆီ ေျပးလႊြား
သြားၾကပါတယ္။ ေရတြင္းထဲကုိ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေပါင္း မ်ားစြာနဲ႕
ထုိးၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဘာဆုိ ဘာမွ မရွိပါ။ အသံကို ေသေသ
ခ်ာခ်ာ ၾကားရရဲ႕သားနဲ႕ ဘာမွ ရွာမရလုိ႕ ကုိျမနဲ႕ သာဂိတုိ႕
ဘ၀င္မက် ျဖစ္သြားပါတယ္။ သာဂိက တြင္းထဲက်ေနဆဲ
ေရပုံးကုိ ဆြဲတင္လုိက္ပါတယ္။ စက္သီးဘီးရဲ႕ တကြ်ီကြ်ီျမည္သံ
နဲ႕အတူ ေရပုံးဟာ ေျဖးေျဖးခ်င္း အေပၚကို တက္လာပါေတာ့
တယ္။ ေရပုံးထဲကို ၾကည့္ျပီး သာဂိေရာ က်န္တဲ့သူေတြပါ လန္႕
ျဖန္႕သြားပါတယ္။ ေရပုံးထဲမွာ ပါလာတာက ေရအစား အနီေရာင္
ေသြးေတြပါ။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြနဲ႕ ေရတြင္းထဲဆီ ထပ္မံျပီး
ရွာေဖြထုိးၾကည့္ၾကပါတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြေအာက္၊ ၾကည္
လင္ေနတဲ့ တြင္းေရမွအပ မည္သည့္ အနီေရာင္မွ မေတြ႕ရပါ။
မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူတုိ႕အားလုံး ေရပုံးထဲက ေသြးပုံစံ
အနီေရာင္ေရကို တျခားတစ္ေနရာဖက္ဆီ သြန္းခ်လုိက္ပါတယ္။
ေရတြင္းနံေဘး ရာ၀င္အုိးၾကီးထဲကေန “မုိးခံ” ေရေတြနဲ႕ ေရပုံးက
အနီေရာင္ေတြကို သန္႕စင္တဲ့အထိ ေဆးေၾကာ လုိက္ပါတယ္။

“လာထား ေနာက္တစ္ၾကိမ္” လုိ႕ သာဂိရဲ႕ ၾကိမ္း၀ါးသံနဲ႕အတူ
ေရပုံးဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ ဓါတ္မီးေရာင္ေတြအၾကား ေျဖးေျဖးခ်င္း
ေအာက္ဆင္းသြားျပီး တြင္းထဲက ေရကို ခပ္ယူလာပါတယ္။
တြင္းအ၀ ျပန္အေရာက္ ေရပုံးထဲက ေရေတြကို ၾကည့္လုိက္
ျပန္ေတာ့ အနီေရာင္ေတြပါ။ သံသယျဖစ္ေနတဲ့ ကိုျမကပါ ေရပုံး
ထဲက ေရေတြကို လက္နဲ႕ ေမႊၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ပ်စ္ခြ်ဲခြ်ဲ အနီ
ေရာင္ ေရေတြအၾကား ကိုျမရဲ႕ လက္မွာ ကပ္ပါလာတာက ဆံပင္စ
အခ်ဳိ႕။ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ သာဂိက ေရပုံးထဲကို သူ႕လက္ပါ
ထည့္ျပီး ေမႊေႏွာက္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ သာဂိ့လက္မွာ ပါလာတဲ့
အရာကို ၾကည့္ျပီး ထ’ေအာ္လုိက္တဲ့သူက ကုိထြန္းၾကိဳင္ပါ။
“မ်က္လုံးၾကီး၊ အဲဒါ လူ႕မ်က္လုံးၾကီးကြ … ဟာ …ဟာ …”

ရုတ္တရက္ ေရတြင္းအနီး သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေပၚက တဟားဟား
နဲ႕ အားရပါးရ ရယ္ေမာသံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီရယ္သံနဲ႕
မေရွ႕မေႏွာင္းမွာပဲ ျခံပတ္ပတ္လည္က ရယ္သံေတြ ထြက္လာပါ
တယ္။ “ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူေတြလဲ” လုိ႕ ပါးစပ္က ေမးရင္း
ေလာက္ေလးခြနဲ႕ ရမ္းသန္းျပီး ျပစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ရယ္သံေတြက
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ျပန္ျပီး တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ ကုိျမက ျပန္ၾက
ရေအာင္ဆုိတဲ့ စကားနဲ႕အတူ ေရတြင္းဖက္ကို ေက်ာခုိင္းလုိက္ခ်ိန္မွာ
ရယ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ ေလာက္ေလးခြေတြရဲ႕
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ျပစ္သံေတြေၾကာင့္ မိေက်ာ့တုိ႕ အဘစံတုိ႕ ျခံေတြ
ဖက္ကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနသူေတြေတာင္ “ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ …
ဘာျဖစ္တာလဲ …” လုိ႕ လွမ္းေမးသံေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။
ေရတြင္းနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္ ေရတြင္းဖက္ကုိ လွည့္ၾကည့္
လုိက္ေတာ့ တြင္းေဘာင္ေပၚမွာ ဆံပင္ဖ်ားလ်ား ခ်ထားတဲ့ အမ်ဳိး
သမီးငယ္တစ္ဦး မတ္တပ္ ရပ္ေနတာကို သူတုိ႕အားလုံး ထင္ထင္
ရွားရွား ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။


(ဆက္ရန္။)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ