လြင္ျပင္ ေခၚသံ (အပုိင္း- ၇)

(ႏွလုံးေရာဂါ ရွိသူမ်ား၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ားႏွင့္
ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္သူမ်ား မဖတ္ရွဳသင့္ပါ။)

ယခင္ အပုိင္း(၆)မွ အဆက္ …

ေက်ာင္းဆရာေလး ကုိဦးနဲ႕ သာဂိတုိ႕က အိမ္မက္ထဲက ကေလးငယ္
ကုိ သြားရွာဖုိ႕ အဘစံကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး တုိက္တြန္းၾကပါတယ္ …
“အဲဒီနားမွာ မင္းတို႕ ဘၾကီးပုရယ္၊ ငကြ်ဲတုိ႕ရယ္ ဟုိဖက္ ဆက္သြားရင္
ညက မင္းတုိ႕ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေဆးဆရာ ေမာင္ေရႊတုိ႕ အိမ္ရယ္၊ အခုပဲ
ေန၀င္ေနျပီ၊ မနက္ျဖန္မွ သြားၾကည့္ၾကေပါ့ ေမာင္တုိ႕ရယ္ …”
“ဟာ အဘစံကလည္း၊ ဘယ္သူ႕မွ မသြားရဲရင္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း
သြားရဲတယ္ဗ်ာ၊ တကယ္ဟုတ္ေနရင္ သနားစရာ …”

“သြားခုိင္းလုိက္ပါ ကိုစံ၊ က်ားရဲရင္ ၾကမၼာမရုိင္းႏုိင္ပါဘူး” … လုိ႕ အဖြား
ရဲ႕ ေစာဒကတက္သံေၾကာင့္ အဘစံရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚ သေဘာတူေတာ့မယ့္
အရိပ္အကဲေတြ ေပၚလာပါတယ္။ သက္ျပင္းေတြ တြင္တြင္ခ်ရင္းကေန …
“ေအး၊ ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ဆႏၵျပင္းထန္ေနရင္ ငကြ်ဲကို သြားေခၚလုိက္၊
လွည္း(၄)စီးေလာက္ အဆင့္သင့္ျပင္ေတာ့ ….”

ကုိကြဲ်နဲ႕ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကုိတင္စန္းတုိ႕ ဦးေဆာင္တဲ့ လွည္းႏွစ္စီးက
ကေလးငယ္ကုိ ရွာေဖြဖုိ႕ ရြာေျမာက္ပုိင္းကို ထြက္ခြာသလုိ ဆယ္အိမ္
ေခါင္း ကုိျမ ဦးေဆာင္တဲ့ လွည္းႏွစ္စီးက ရြာေတာင္ပုိင္းဖက္သုိ႕ အသီး
သီး ထြက္ခြာလာၾကပါတယ္။ မလုိက္ပါႏိုင္တဲ့ သူအေပါင္းက အႏၱရာယ္
ကင္းေ၀းဖုိ႕ ရသမွ် ဘုရားစာကို ရြတ္လ်က္ ….



ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုဦး၊ ကိုထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ စုိးထုိက္တုိ႕ဟာ သာဂိတုိ႕
ကုိကြ်ဲတုိ႕ ဦးေဆာင္တဲ့ ေျမာက္ဖက္ပုိင္းက ကေလးရွာေဖြေရး အဖြဲ႕မွာ
လုိက္ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုိထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ စုိးထိုက္တုိ႕က လွည္းေပၚကေန
လူမရွိလုိ႕ ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္း လုိက္ပါ
ခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်က္တခ်က္ ေလတုိက္လုိ႕ လွဳပ္ခါသြားတဲ့ သစ္ပင္ၾကီး
မ်ားအၾကား တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေပၚလာမလားလုိ႕ လွမ္းျပီး ၾကည့္
မိၾကပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေျမာက္ပုိင္းက ကိုကြ်ဲတုိ႕ ျခံလုိ႕ ယူဆ
ရတဲ့ ျခံတစ္ျခံရဲ႕ ေရွ႕မွာ လွည္းႏွစ္စီးစလုံး ရပ္နားလုိက္ပါတယ္။

ေလာက္ေလးခြကို ျပစ္ဖုိ႕ တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ သာဂိနဲ႕ လွံပုံစံ
ခရင္းဂြကုိ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ ကုိကြ်ဲ၊ တုတ္ဓါးမ်ဳိးစုံကုိ ကုိင္ေဆာင္
ထားတဲ့ သူတုိ႕အားလုံးရဲ႕ ပုံစံက တစုံတေယာက္နဲ႕ ရန္ျဖစ္ထားလုိ႕
အသဲအသန္ လုိက္ရွာေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေက်ာင္းဆရာေလး
ကိုတုိးက မတုိးမက်ယ္ ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာေနပါတယ္။ တစ္ျခံထဲ
၀င္လုိက္ အိမ္ေပၚ အိမ္ေအာက္ပါမက်န္ ဟုိရွာ ဒီရွာျဖင့္ သူတုိ႕တေတြ
အလုပ္မ်ားေနခုိက္ ရြာသားတစ္ေယာက္က …
“က်ဳပ့္စိတ္ထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က လုိက္ၾကည့္
ေနတယ္လုိ႕ စိတ္ထဲမွာ မသုိးမသန္႕ ျဖစ္ေနတယ္ ကိုကြ်ဲ …”
“အဲဒါ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာ၊ ဘာမွ ျဖစ္မေနနဲ႕၊ က်ဳပ္
တုိ႕ ရွာေနတာ ကေလး၊ ရုတ္ရုတ္လာလုပ္လုိ႕ကေတာ့ ေဆာ္ထည့္
လုိက္ဗ်ာ …”

ကုိထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ စုိးထုိက္တုိ႕က လက္ထဲမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းစီ
ကုိင္ထားေပမယ့္ ေလာက္ေလးခြ ကုိင္ထားတဲ့ သာဂိေနာက္ကေန
တဖ၀ါးမွ မခြာရဲ၊ အမ်ားစုရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက က်ီးလန္႕စား စားေန
ရသလုိ ဂနာမျငိမ္၊ အလင္းေရာင္က တေျဖးေျဖးခ်င္း ႏူတ္ဆက္ထြက္
ခြာ။ “ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူလဲ …”လုိ႕ ေမးေနသူက ကုိကြ်ဲ ….

“ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ကိုကြ်ဲ …” လုိ႕ ၀ုိင္းေမးသံမ်ားနဲ႕အတူ သူ လက္ညိွဳး
ထုိးျပတဲ့ ေနရာကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေပၚထပ္ကုိ ေရနံေခ်း သုတ္
လိမ္းထားေသာ တုိက္ခံ ႏွစ္ထပ္အိမ္ၾကီး တစ္အိမ္ ….
“အဲဒါ အရီးေအးတုိ႕ အိမ္ေလ၊ ကုိကြ်ဲ ဘာျမင္လုိက္လုိ႕လဲ …”
“အရီးေအးတုိ႕ အိမ္မွန္း ငါသိပါတယ္ သာဂိရယ္၊ အဲဒီအိမ္ အေပၚ
ထပ္ကေန ျပတင္းေပါက္ ရုတ္တရက္ ပြင့္လာျပီး ျပန္ပိတ္သြားတာ
ကို ငါကိုယ္တုိင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕လုိက္ရလုိ႕ …”
“လာဗ်ာ၊ အဲဒီအိမ္ဖက္ က်ဳပ္တုိ႕ သြားမရွာရေသးဘူး၊ သြား ရွာၾကည့္
ရေအာင္ …”
“ေဟ့ေကာင္ သာဂိ၊ အရီးတုိ႕အိမ္မွာ ကေလး မရွိဘူးေလ …”
“ဟုတ္တယ္ သာဂိ၊ အဲဒီအိမ္ေတာ့ တက္မရွာနဲ႕ကြာ၊ ေတာ္ၾကာ
အရီးေအးက သူ အေပါင္ခံထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေပ်ာက္ပါတယ္၊
ယြင္းပါတယ္ဆုိရင္ မင္းလည္း ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး …”

ဘယ္လုိေျပာေျပာ သာဂိတစ္ေယာက္က ေနာက္မဆုတ္၊ သာဂိနဲ႕
လွေဆာင္တုိ႕ ေရွ႕က သြားေတာ့ ကုိထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ စုိးထုိက္လည္း
အလုိက္သင့္ လုိက္ပါသြားပါတယ္။ အရီးေအးတုိ႕ မိသားစုက ဒီရြာရဲ႕
အခ်မ္းသာဆုံး စာရင္း၀င္မ်ား၊ ဒီေျမာက္ဖက္ပုိင္းမွာ တုိက္ခံႏွစ္ထပ္
အိမ္နဲ႕ ေနႏုိင္သူဆုိလုိ႕ ရွားရွားပါးပါး သူတုိ႕ပဲရွိတယ္။ ျခံေပါက္၀
ကေန အိမ္ဖက္ကုိ အသြား ရုတ္တရက္ အေပၚထပ္က ျပတင္းဟာ
လူတစ္ေယာက္ တြန္းဖြင့္လုိက္သလုိ “ကြ်ီ”ကနဲ ျမည္ျပီး သူအလုိလုိ
ပြင့္လာပါတယ္။ သာဂိအပါအ၀င္ သူတုိ႕အားလုံးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ
အလုိလုိ ရပ္တန္႕သြားပါတယ္။ သံဇကာ ကားထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္
အ၀ ေအာက္ေျခကေန လက္တစ္ဖက္ထြက္လာျပီး ျပတင္းေပါက္ကုိ
“ဒုိင္း”ကနဲ ျပန္ေဆာင့္ပိတ္လုိက္ေတာ့ ကုိထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ လွေဆာင္တုိ႕
ရဲ႕ ပါးစပ္မ်ားက “ေအာင့္မေလးဗ်” ဆုိတဲ့ အသံက အက်ယ္ဆုံး …။

တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မတုိင္ပင္ထားတဲ့ စုိးထုိက္နဲ႕ ကိုထြန္းၾကိဳင္
တုိ႕ ဘယ္လုိျဖစ္ျပီး ေျပးလုိက္မိမွန္း ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတိ မထားမိၾက။
ျခံအေပါက္၀အေရာက္ ေျပး၀င္လာတဲ့ ကိုကြ်ဲတုိ႕ မ်ဳိးသိမ္းတုိ႕နဲ႕ ပက္ပင္း
တုိးမိမွ သတိ ျပန္၀င္လာပါတယ္။ “လာစမ္းပါ” … “မေၾကာက္နဲ႕ ..”
“အိမ္ထဲက ဘယ္သူလဲကြ ..” ဆုိတဲ့ ၾကိမ္း၀ါးသံမ်ားနဲ႕အတူ ျခံထဲကို
ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေလာက္ေလးခြ ကိုင္ထားတဲ့ သာဂိတစ္ေယာက္
ပဲ အိမ္ေရွ႕မွာ၊ ေငြတုိးေခ်း အေပါင္ခံစားတဲ့ အရီးေအးတုိ႕ အိမ္ကို
လက္နက္မ်ဳိးစုံ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ သူတုိ႕အားလုံး ပတ္လည္ ၀ုိင္း
ထားၾကပါတယ္။ ေဇာေခြ်းေတြ ျပန္ေနတဲ့ ကုိကြ်ဲက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး
နဲ႕ ေနရာအႏွံ ထုိးရွာရင္း … “အိမ္ထဲက ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူလဲ”
လုိ႕ ဆက္တုိက္ ေမးေနပါတယ္ …။

အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္ထဲကုိ ၀င္ဖုိ႕ တံခါးမၾကီးမွာ ေသာ့ခေလာက္
ေသေသခ်ာခ်ာ ခတ္ထားပါတယ္။ ေဘးပတ္လည္က ျပတင္းေပါက္
ေတြကလည္း အေသအခ်ာ ဂ်က္ခ် ထားတာပါ။ ဘယ္အေပါက္က
ဘယ္လုိ ၀င္ရမွန္း သူတုိ႕ လမ္းစ ရွာေနၾကခုိက္ …
“ဒီတံခါးမၾကီးကို ဖ်က္ျပီး အထဲကုိ ၀င္မယ္ဗ်ာ …”
“ေဟ့ေကာင္ သာဂိ၊ ေသာက္ရမ္း ဇြတ္မလုပ္နဲ႕၊ အရီးေအးက သူ႕
ပစၥည္း ထိရင္ မလြယ္ဘူး၊ ေနာက္ေဖးဖက္မွာ အထဲကုိ ၀င္လုိ႕ရတဲ့
အေပါက္ေလး ဘာေလး ရွာၾကည့္ …”

သာဂိနဲ႕ မ်ဳိးသိမ္းတုိ႕ အိမ္နံေဘးကေန ျခံေနာက္ေဖးဘက္ကို ေကြ႕
၀ုိက္ျပီး သြားၾကေတာ့ ကိုထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ စုိးထုိက္တုိ႕လည္း ေၾကာက္
ေၾကာက္ျဖင့္ လုိက္ပါသြားပါတယ္။ ေအာက္ထပ္ ေနာက္ေဖးတံခါးကုိ
သာဂိ စမ္းၾကည့္ေတာ့ တံခါးဂ်က္က အေပၚမွာ ထုိးထားပုံ ရပါတယ္၊
ေအာက္ေျခက ခပ္ဟဟ။ တြန္းလုိက္ ေဆာင့္လုိက္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္
နဲ႕ ပြင့္မလာပါဘူး။ သစ္သားေဘာင္နဲ႕ တံခါးၾကားမွာ အနည္းငယ္
ဟ’ေနတာေၾကာင့္ မ်ဳိးသိမ္းက သူ႕လက္သန္းနဲ႕ တြန္းျပီး ဖြင့္ၾကည့္
ပါတယ္။ ေလး … ငါးခါေလာက္ တြန္းလွည့္ၾကည့္ေတာ့ “ေဂ်ာက္”
ဆုိတဲ့ အသံနဲ႕အတူ တံခါးပြင့္သြားပါတယ္။ ကိုထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ မ်ဳိးသိမ္း
တုိ႕ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အလင္းေရာင္မ်ားေၾကာင့္
အိမ္ထဲဆီ သူတုိ႕အားလုံး တေျဖးေျဖးခ်င္း ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရုတ္တရက္ အိမ္အေပၚထပ္ဆီက သီခ်င္းဆုိသံ သဲ့သဲ့ကုိ သူတုိ႕
ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ “အေပၚထပ္က ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူလဲ”
လုိ႕ ေအာ္ဟစ္ျပီး ေမးေနတဲ့ သာဂိအသံေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕တံခါး
ေပါက္ အျပင္ဖက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုကြ်ဲတုိ႕တသုိက္ပါ ေနာက္ေဖး
ေပါက္ကေန အိမ္ထဲဆီ ေျပး၀င္လာၾကပါတယ္။ ေျပးသံလႊားသံမ်ား
ေၾကာင့္ အေပၚထပ္က အသံဟာ ျပန္ျပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
အေပၚကို တက္ၾကည့္မယ္ဆုိတဲ့ သာဂိရဲ႕ အခ်က္ျပမွဳေၾကာင့္ သာဂိ
နဲ႕အတူ အေပၚထပ္ဆီ ေျဖးေျဖးခ်င္း တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေလွကား
ထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ သာဂိက သူ႕မ်က္ႏွာကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးနဲ႕
ထုိးျပျပီး အသံမထြက္ပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း လွဳပ္ရွားဖုိ႕ အမူအရာနဲ႕ ျပ
ပါတယ္။ အိမ္အေပၚထပ္ဆီ ေျခဖ်ားေထာက္ျပီး တက္လာၾကတဲ့ သူတုိ႕
အခ်င္းခ်င္း အၾကား အရာရာဟာ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။

ေရွ႕ေျခလွမ္း တစ္လွမ္းစာ ဓါတ္မီးေရာင္ကလႊဲရင္ ဘာကုိမွ သဲသဲကြဲကြဲ
မျမင္ရပါ။ ေက်ာက္ျပင္တစ္ခုရဲ႕ အေပၚမွာ သနပ္ခါးေသြးဖုိ႕ သနပ္ခါး
တုံးနဲ႕ ေက်ာက္ျပင္တုိ႕အၾကား ပြတ္တုိက္သံကို ၾကားေနရပါတယ္။
ေရွ႕ဆုံးက သြားေနတဲ့ သာဂိ၊ အဲဒီေနာက္က မ်ဳိးသိမ္း၊ မ်ဳိးသိမ္း
ေနာက္က ကုိထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ စုိးထုိက္တုိ႕ဟာ တစုံတခုကို ခလုတ္
တုိက္ျပီး အသံမထြက္ေစဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္ကုိ သတိထားျပီး လွဳပ္ရွား
ေနရပါတယ္။ သနပ္ခါးေသြးေနတဲ့ အသံေၾကာင့္ ကုိထြန္းၾကိဳင္နဲ႕
မ်ဳိးသိမ္းအၾကား ေျခလွမ္း ငါးလွမ္းစာေလာက္ အဆက္ပ်က္သလုိ
ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘုရားခန္းထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူတုိ႕နဲ႕ သနပ္ခါးေသြး
သံ ထြက္ေပၚေနတဲ့ အိပ္ခန္းတုိ႕အၾကား သုံးထပ္သား နံရံပါးပါးေလး
တစ္ခုသာ ျခားပါတယ္။ ကုိထြန္းၾကိဳင္ကုိ ေနာက္ကေန ေရွ႕ဆက္တုိး
ဖုိ႕ စုိးထုိက္က လက္တုိ႕ျပီး ျပလုိက္တဲ့အခါမွာ ေရွ႕ဆုံးက သာဂိဟာ
နံရံကုိ သူ႕နားနဲ႕ ကပ္ျပီး နားေထာင္ေနပါတယ္။ အခန္းထဲက
ရုတ္တရက္ မပီမသ သီခ်င္းညည္းသံ သဲ့သဲ့ေလး ထြက္လာပါတယ္။
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံမ်ဳိးပါ၊ ရုတ္တရက္ ထုိင္ေနရာက
ထျပီး ျပတင္းေပါက္တံခါးကို “ကြ်ီ”ကနဲ တြန္းဖြင့္လုိက္သံကုိ ၾကားရ
အျပီး ကုိထြန္းၾကိဳင္နဲ႕ စုိးထုိက္တုိ႕ႏွစ္ဦး ၾကက္သီးေမႊးေတြ ထျပီး
ပါးစပ္အေဟာင္းသာ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ သာဂိ
တစ္ေယာက္ကေတာ့ “ဘယ္သူလဲ”လုိ႕ ေမးရင္း အိပ္ခန္းတံခါးကို
ရုတ္တရက္ ေဆာင့္တြန္းလုိက္ပါတယ္။ “လက္လြန္မယ္ သတိထား
သာဂိ … သာဂိ ..”ဆုိတဲ့ အသံနဲ႕ အတူ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ဆူညံသြား
ပါေတာ့တယ္။

သာဂိနဲ႕အတူ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆုိသလုိ သူတုိ႕အားလုံး အိပ္ခန္း
ထဲဆီ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ အခန္းထဲမွ တကယ့္ကို ဘယ္သူမွ
တစ္ေယာက္ဆုိ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ။ ျပတင္းေပါက္ တံခါးလည္း
ပြင့္မေနပါ။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြနဲ႕ ေနရာအႏွံ ထုိးၾကည့္ေတာ့
ေက်ာက္ျပင္ေပၚက သနပ္ခါးေသြးလက္စကို စိတ္ေခ်ာက္ျခားဖြယ္
ေတြ႕ရပါတယ္။ သနပ္ခါးက ေလာေလာလတ္လတ္ကို ေသြးထား
ဆဲပါ။ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုဦးက ျပတင္းေပါက္ တြန္းဖြင့္တဲ့
လက္ကုိင္ေပၚမွာ စြန္းထင္ က်န္ရစ္ေနတဲ့ သနပ္ခါး အရည္ၾကည္
တခ်ဳိ႕ကို ျပရင္း ေတာ္ေတာ္ေလး တုန္လွဳပ္ေနပုံ ရပါတယ္။

“ဒီမွာ လာၾကည့္ၾကပါအုံး …”
အိမ္ေရွ႕ခန္းက လွမ္းေခၚသံေၾကာင့္ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္
ေတာ့ ဘုရားစင္ေအာက္ ဖ်ာလိပ္ေတြအၾကား ေမ့ေမ်ာေနပုံ ရတဲ့
ကေလးငယ္တစ္ဦး …
“ဒါ သံခဲေလးပါလား …”
“ဒီကေလးက အိမ္ထဲမွာ ဘယ္လုိ က်န္ရစ္ခဲ့တာလဲ …”
“အသက္ေရာ ရွိေသးရဲ႕လား၊ စမ္းၾကည့္ၾကပါအုံး …”
“ဒီကေလးကုိ ျပီးခဲ့တဲ့ ငါးရက္ေလာက္က အရီးေအးတုိ႕ ဒီအိမ္မွာ
ေတြ႕ေသးတယ္၊ သူက ဒီရြာက မဟုတ္ဘူး၊ အခု ရက္ပုိင္းေတာ့
မေတြ႕မိဘူးဗ်၊ သနားပါတယ္ဗ်ာ …”

ကေလးငယ္ဟာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာနဲ႕ အားပ်က္ျပီး လဲေနတာပါ။
ရုတ္တရက္ သံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ား၊ ေခြးအူသံမ်ားကုိ သူတုိ႕
အားလုံး လန္႕သြားပါတယ္ …
“သံေခ်ာင္းေခါက္သံက ေတာင္ပုိင္းက ဗ်၊ ေတာင္ပုိင္းကုိသြားတဲ့
လူေတြ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနျပီးလား မေျပာတတ္ဘူး …”
“ဒါဆုိ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ ကေလးကိုသယ္ျပီး ျမန္ျမန္ျပန္မယ္ …”

အခန္း(၁၂)

မိေက်ာ့တို႕ အိမ္ေပၚက ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ကေလး
ငယ္ကုိ တစ္ရြာလုံး တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ လာၾကည့္လုိက္
တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ထင္ျမင္ခ်က္ေပးလုိက္ျဖင့္ ရွဳပ္ရွက္ ခတ္ေန
ပါတယ္။ ေဆးဆရာ ကိုေရႊနဲ႕ ဆရာမေလး မတုိးတုိးတုိ႕က အျမန္ဆုံး
သတိျပန္ရလာဖုိ႕ ျပဳစုေနၾကပါတယ္။ အဘစံကေတာ့ ကေလးငယ္
ကို ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အိမ္ရွင္ အရီးေအးအေပၚ အျပစ္တင္လုိ႕ မဆုံးႏုိင္ပါ …
“မိေအး၊ နင္ လူစိတ္မွ ရွိရဲ႕လား၊ ကေလးကုိ အိမ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္
တည္း ဘာေၾကာင့္ ထားခဲ့ရတာလဲ …”
“ကိုစံ၊ ေတာ္တုိ႕က က်ဳပ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ေနတယ္၊ က်ဳပ္ ေျပာေတာ့
လည္း ဘယ္သူမွ အယုံအၾကည္ မရွိၾကဘူး၊ ျပီးခဲ့တဲ့ သုံး ..ေလးရက္
က “ေျမာက္ေတာ” ရြာမွာ ေနတဲ့ သူ႕အေမ ေနမေကာင္းလုိ႕ လွည္း
ၾကံဳရွိတာနဲ႕ ျပန္ထည့္ေပးလုိက္တာပါ .. ေတာ္တုိ႕ကလည္း တေမွာက္ …”
“ဒါဆုိ ဒီကေလးက ဘယ္က ဘယ္လုိ နင့္အိမ္ အေပၚထပ္မွာ ျပန္ေရာက္
ေနတာလဲ၊ ငါေလ မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး၊ နင္ေျပာေနရတာ လက္ေပါက္
ကပ္လုိက္တာ ဟာ …”

အိမ္ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ ရြာေတာင္ပုိင္းသြား ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုျမ
နဲ႕ ဖုိးခ်စ္တုိ႕ ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕ကို လူေတြက ၀ုိင္း၀န္း ေမးျမန္း
ေနၾကပါတယ္…
“မင္းတုိ႕ ဘာေတြ ေတြ႕ခဲ့တာလဲ …”
“က်ဳပ္တုိ႕ ေတာင္ပုိင္းက အိမ္ေတြမွာ တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း
ျပီး ခင္ဗ်ားတုိ႕ေျပာတဲ့ ကေလးဆုိတာကို လုိက္ရွာတယ္၊ ဒီလုိနဲ႕
နည္းနည္း ေမွာင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တုိ႕ တစ္အုပ္စုလုံး ရြာအစြန္
ဖက္ကို ေရာက္ေနၾကျပီ၊ ဒါနဲ႕ လက္ေလွ်ာ့ျပီး ျပန္လာၾကတာ …”

“အဲဒီလုိ ျပန္လာရင္ကေန က်ဳပ္တုိ႕ အိမ္ေရွ႕ကေန လွည္းနဲ႕ ျဖတ္
လာေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ ျခံ၀ုိင္းထဲမွာ မီးတုတ္ေတြ ထိန္လင္းေနတယ္ဗ်ာ၊
ဒါနဲ႕ လွည္းရပ္ျပီး က်ဳပ္တုိ႕တေတြ ျခံထဲကုိ ၀င္ၾကည့္ၾကတာေပါ့၊
လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ဘယ္က လူေတြလဲ မသိဘူး၊ သူတုိ႕တေတြ
“ျခင္း” ခတ္ေနၾကတယ္ ဗ်၊ အဲဒီလူေတြကလည္း က်ဳပ္တုိ႕ကို ေၾကာင္
ေတာင္ေတာင္နဲ႕ ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ ခဏေလာက္ေနေတာ့ သူတုိ႕
အထဲက ေသွ်ာင္ထုံးၾကီး ထုံးထားတဲ့ ဘၾကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာျပီး
က်ဳပ္တုိ႕ကုိ ကြမ္းအစ္ေတြ လက္ဖက္ပြဲေတြနဲ႕ ဧည့္ခံတယ္ဗ်၊ အဲဒီမွာ
ကိုျမက က်ဳပ္တုိ႕ကုိ လွမ္းေျပာတယ္၊ ေဟ့ေမာင္ေတြ သူတုိ႕က ဘယ္သူ
ဘယ္၀ါမွန္ မသိဘူး၊ ေကြ်းတုိင္း ဇြတ္စား မေနနဲ႕ … တဲ့ …”
“အဲဒီေတာ့ ဘာ ဆက္ျဖစ္လဲ ဖုိးခ်စ္ … ဆက္ေျပာအုံးေလ …”

“အဲဒါနဲ႕ က်ဳပ္က အဘစံတုိ႕ဆီ အခ်က္ျပဖုိ႕ လွည္းေပၚမွာ က်န္ခဲ့တဲ့
သံေခြနဲ႕ သံေခ်ာင္းကို ေျပးယူတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗ်ာ … က်ဳပ္တုိ႕
ျခံနံေဘးမွာ ဆံပင္ေတြ ဖားလ်ား ခ်ထားတဲ့ မိန္းမေတြ အမ်ားၾကီးပဲ
က်ဳပ္တုိ႕ကို ၾကည့္ေနၾကတာ၊ က်ဳပ္တုိ႕လည္း လက္ထဲက ဓါးေတြနဲ႕
ခုတ္မယ္ ထစ္မယ္ျပဳေတာ့ ျခင္း၀ုိင္းနံေဘးမွာ ေျပာင္းဖူးဖတ္ ေဆး
လိပ္ၾကီး ဖြာေနတဲ့ အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္က … ဟဲ့ေကာင္မေတြ၊
အဲဒါ ငါ့ေျမးဟဲ့ သြားၾက … သြားၾကလုိ႕ ေမာင္းထုတ္လုိက္တယ္၊ ဒါနဲ႕
အဲဒီမိန္းမေတြ အလုိလုိ ေပ်ာက္သြားတယ္ ဗ်ာ၊ ေဆးလိပ္ဖြာေနတဲ့
အဖြားၾကီးက က်ဳပ္ကိုလည္း လွမ္းေျပာတယ္ … လူေလးတုိ႕ ျပန္က်
ေတာ့ … ျပန္က်ေတာ့ … အလွဴအတန္းမ်ား လုပ္ျဖစ္ရင္ ဒုိ႕ကို မေမ့ပါ
နဲ႕ … တဲ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ေၾကာက္လုိက္တာ၊ က်ဳပ္တုိ႕လည္း ျခံအ၀
ေရာက္ေတာ့ ျခံထဲမွာ မဲေမွာင္ျပီး တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ၊ ဘာမီးေရာင္မွ
လည္း မရွိဘူး၊ ျခံထဲမွာ လူမေျပာနဲ႕ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တမွီးမွကို
မရွိတာ၊ ဒါနဲ႕ ဒီဖက္ကို သုတ္ေျခတင္လာတာ၊ ဘယ္ေလာက္ ထူးဆန္း
သလဲဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ လွည္းႏွစ္စီးက ရြာေတာင္ပုိင္းမွာ ပတ္ခ်ာ
လည္ေနတယ္၊ ဒီအလယ္ပုိင္းကို ျပန္လာဖုိ႕ လမ္းကုိ ရွာမေတြ႕ဘူး၊ ဒါနဲ႕
ကုိျမက သံေခ်ာင္းေခါက္ျပီး အဘစံတုိ႕ကို လုိက္လာဖုိ႕ လွမ္းေခၚရတာ
ဗ် …”


(ဆက္ရန္။)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ