လြင္ျပင္ ေခၚသံ (အပုိင္း- ၅)

(ႏွလုံးေရာဂါ ရွိသူမ်ား၊ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ားႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕
တတ္သူမ်ား မဖတ္ရွဳ႕ရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။)

ယခင္ အပိုင္း(၄)မွ အဆက္ …

ဟန္မေဆာင္ႏုိင္သူအခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ စုိးရြံ႕ထိတ္လန္႕
မွဳမ်ား ဖုံးလႊမ္းသြားပါတယ္။ နံနက္ခင္းထဲကို ေနေရာင္ျခည္ဟာ
တေျဖးေျဖးခ်င္း ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ ရြာနံေဘးက ျမင္ကြင္းေတြဟာ
တေျဖးေျဖး ပီျပင္လာပါတယ္။ သူတုိ႕ရြာအေရွ႕မွာ ၾကီးမားတဲ့ ေခ်ာင္းၾကီး
တစ္ခု စီးဆင္းေနျပီး ေတာင္နဲ႕ ေျမာက္ဖက္က လယ္ကြင္းေတြအစား
မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္ၾကီးႏွစ္ခုက ေနရာယူထားပါတယ္။ ရြာအေနာက္
ဖက္က ရုိးမေတာင္ၾကီး လုံး၀ မရွိေတာ့ပါ။ ရုိးမအစား နက္ရွိဳင္းျပီး
အဆုံးမဲ့တဲ့ ေတာအုပ္ၾကီးကုိ ၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ထဲမွာ စကားလုံးေတြ
ေပ်ာက္ဆုံးေနဆဲ။


ရြာပတ္ပတ္လည္က ျမင္ကြင္းေတြကုိ ရြာထဲရွိရွိသမွ် လူေတြအားလုံး
လုိက္ၾကည့္မိၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦးၾကား ေမးခြန္းေတြနဲ႕
ေျပာေနဆုိေနၾက စကားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရြာအေရွ႕က
ေခ်ာင္းထဲကို ၾကည့္ေနခုိက္ ေလွတစ္စီးဟာ သူတုိ႕ေတြဆီ ဦးတည္ျပီး
ေလွာ္ခတ္လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေလွေပၚမွာ လုိက္ပါလာသူ သုံးဦး
တုိ႕က သူတုိ႕ရြာကို ထူးဆန္းစြာ စုိက္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႕
အခ်င္းခ်င္းလည္း စကားေတြ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ေလွေပၚက သုံးဦး
တုိ႕ ေျပာဆုိေနတဲ့ စကားမ်ားကို သူတုိ႕ လုံး၀ နားမလည္။ တိတ္ဆိတ္
ေနတဲ့ သူတုိ႕အထဲ ပထမဆုံး အသံထြက္လာသူက ရြာေတာင္ပုိင္းက
ဖုိးခ်စ္ ….





“သူတုိ႕ ပုံစံၾကည့္ရတာ ျမန္မာနဲ႕လည္း မတူဘူး အဘစံ …”
“မ်ဳိးသိမ္း၊ မင္းတုိ႕အဖြား မယဥ္ေမ ရွိလား၊ ေလွေပၚက လူေတြ ေျပာတဲ့
စကားကုိ … သူ …. နားလည္မလားလုိ႕ …”
“ဟုတ္ကဲ့ အဘစံ …”
လူအုပ္စုရဲ႕ အေနာက္ဖက္မွာ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ေနတဲ့ အဖြား
ေဒၚယဥ္ေမ အေရွ႕ဆုံးဆီ ေျဖးေျဖးခ်င္း တုိးထြက္လာပါတယ္။
“ယဥ္ေမ၊ သူတုိ႕ ေျပာတဲ့ စကားသံကုိ နင္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္
ၾကည့္စမ္း၊ အဲဒီအသံမ်ဳိးကို ငါ့နားထဲမွာ ၾကားဖူး ေနသလုိပဲ ….”

အေရွ႕ဖက္က တုိး၀င္ေနတဲ့ ေနရာင္ျခည္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကုိ
လက္၀ါးနဲ႕ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ကာကြယ္ရင္း ကမ္းနား မေရာက္လာေသး
တဲ့ ေလွကို အဖြားေဒၚယဥ္ေမက စူးစုိက္စြာ ၾကည့္ေနပါတယ္။ ခုနက
စကားေျပာဆုိေနတဲ့ ေလွေပၚက သုံးဦးလည္း အသံေတြ တိတ္ဆိတ္
သြားျပီး သူတုိ႕အားလုံးကုိ စုိက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ေလွရဲ႕ အလယ္ေခါင္း
မွာ လုိက္ပါလာသူတစ္ဦးက ျပဳံးျပျပီး စကားတစ္ခြန္းကို ဆုိလုိက္ပါတယ္။
သူေျပာလုိက္တဲ့ စကားကုိ သူတုိ႕ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ထဲက
အသံတစ္သံေတာ့ ျပန္လည္ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အသံထြက္လာသူ
က အဖြားေဒၚယဥ္ေမ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ အျပန္အလွန္
ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ ေလွေပၚကလူေတြနဲ႕ အဖြားတုိ႕ ေျပာဆုိေနတဲ့
ဘာသာစကားကုိ သူတုိ႕အားလုံး လုံး၀ နားမလည္ပါ ….။

စကားေတြ ဆက္တုိက္ေျပာေနရင္း အဖြားရဲ႕ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ
ဒလေဟာ က်ဆင္းလာပါတယ္။ အားရပါးရ ေျပာဆုိေနတဲ့ အဖြား
တစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းစပ္က ေရထဲဆီ ဆင္းေတာ့မလုိလုိ လုပ္ေနခုိက္ …
“ဟဲ့ ယဥ္ေမ၊ ဘာလုပ္မလုိ႕လဲ … ေရထဲကို မဆင္းနဲ႕ … ေဟ့ .. ေဟ့
… မယဥ္ေမကို ၀ုိင္းဆြဲၾကပါအုံး …”
“အဖြား၊ ဘာလုပ္မလုိ႕လဲ ေရထဲကို မဆင္းနဲ႕ေလ .. မဆင္းနဲ႕ ..”
လုိ႕ ေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႕ ရြာသူရြာသားအခ်ဳိ႕က ျပန္လည္ ဆြဲေခၚ
ေနၾကတုန္း ရုတ္တရက္ လွ်ပ္စီးေတြ လက္ျပီး မုိးရြာ လာပါတယ္။
သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်လုိက္တာ မုိးေရမ်ားအၾကား သူတုိ႕အားလုံးရဲ႕ အေရွ႕ရွိ
ေခ်ာင္းထဲက ေလွေလး ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။

မုိးေရထဲ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနတဲ့ သူတုိ႕တေတြ ရြာထိပ္ကေန
ရြာထဲကို ျပန္၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရြာထဲအေရာက္မွာ မုိး လုံး၀ တိတ္သြား
ပါတယ္။ တစ္ကုိယ္လုံး ရႊဲရႊဲစုိေနသူေတြၾကား ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုတင္စန္း
က ေမးခြန္းေတြ ေမးေနပါတယ္ ….
“ၾကည့္ၾကပါအုံးဗ်ာ၊ ခုနက မုိးရြာတာ ရြာထိပ္မွာပဲ ရြာသြားတာ၊ ရြာ
ထဲမွာေတာ့ မုိး လုံး၀ မက်သြားဘူး … အဆန္းပဲဗ်ဳိ႕ …”
“ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဟုိ ေလွလည္း က်ဳပ္တုိ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနရင္း
ကေန ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ဘာေတြလဲ … ဘာေတြလဲဗ်ာ … စဥ္းစား
လုိ႕ကုိ မရေတာ့ဘူး … လုပ္ပါအုံး ဘၾကီးစံရယ္ …”
“အ၀တ္ေတြ အရင္ လဲၾကပါအုံး၊ သိပ္လည္း ထိတ္လန္႕မေနနဲ႕၊
အနာရွိရင္ ေဆးရွိရမွာေပါ့ကြာ …”

အ၀တ္လဲျပီးကာစ မိေက်ာ့တုိ႕ အိမ္နဲ႕ ျခံ၀န္းထဲမွာ အဖြားေဒၚယဥ္ေမ
ကို ေမးခြန္းေတြ ေမးဖုိ႕ ရြာထဲက ရြာသူရြာသားေတြ စုေ၀းေနၾကပါတယ္။
“သူတုိ႕ ဘယ္သူေတြလဲ” … “အဖြားတုိ႕နဲ႕ အရင္ကတည္းက သိလား” …
“သူတုိ႕က ျမန္မာေတြ မဟုတ္ဘူးလား” … “သူတုိ႕က လူ စစ္စစ္ေရာ
ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်” …. “သူတုိ႕ ဘာေတြ ေျပာသြားလဲ” ….
“ကဲ ခဏေနၾကပါအုံး … မင္းတုိ႕ သိခ်င္တာကို ငါ ေမးေပးပါ့မယ္” အဘစံ
ရဲ႕ ဟန္႕တားမွဳေၾကာင့္ ဆူညံေနတဲ့ အသံေတြ မီးကို ေရနဲ႕ ျငိမ္းလုိက္သလုိ
တိတ္သြားပါတယ္။

(အဘစံ) သူတုိ႕က ဘယ္သူေတြလဲ မယဥ္ေမ …။
(အဖြားေဒၚယဥ္ေမ) က်မ ေမြးစားမိဘေတြရဲ႕ အမ်ဳိးေတြေပါ့၊ သူတုိ႕
လည္း တခ်ိန္က ဒီရြာရဲ႕ ေျမာက္ပုိင္းမွာ ေနသြားဖူးတယ္ေလ ကုိစံ၊
ေတာ္က ေမ့သြားျပီလား …။
(အဘစံ) ဟာ … သူတုိ႕ … သူတုိ႕ … ငါတုိ႕ရြာကေန ထြက္သြားၾကတာ
ၾကာျပီေလ၊ သူတုိ႕ေဆြမ်ဳိးေတြလည္း ဒုိ႕ရြာမွာ မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ နင္
သိတဲ့အတုိင္း တခ်ိန္က ရြာေျမာက္ပုိင္းမွာ ရွိခဲ့တဲ့ သူတုိ႕ ဘုရားေက်ာင္း
လည္း ရြာမွာ မရွိေတာ့ဘူးေလ …။
(အဖြားေဒၚယဥ္ေမ) က်မ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႕က ေျပာပုံက …
ရြာေျမာက္ပုိင္းမွာ ရွိတဲ့ သူတုိ႕ အမ်ဳိးေတြဆီ အလည္လာတာတဲ့၊
အဲဒီေတာ့ က်မက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက
ရြာထဲမွာ တုိက္ပြဲျဖစ္လုိ႕ ေသတဲ့လူလည္း ေသ၊ က်န္တဲ့ သူတုိ႕လူမ်ဳိး
ေတြလည္း တျခားေနရာကုိ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကတာ ၾကာပါျပီလုိ႕
ျပန္ေျပာတယ္၊ က်မ အဲလုိေျပာလုိက္ေတာ့ သူတုိ႕က စိတ္ဆုိး
သြားပုံရတယ္၊ “နင့္ကို ေထာင္ထဲမွာ ေမြးခဲ့လုိ႕ နင့္လူမ်ဳိးေတြက
နင္ဟာ ကံ မေကာင္းဘူး ယုတ္ည့ံတဲ့ ေနရာမွာ ေမြးလာတာ၊ နင့္
ေၾကာင့္ ရြာနာလိမ့္မယ္ သီးႏွံပ်က္လိမ့္မယ္လုိ႕ မွတ္ယူျပီး ရြာအျပင္
ဖက္မွာ ေနထုိင္တဲ့ ငါတုိ႕လူမ်ဳိး၊ နင့္ေမြးစားမိဘေတြဆီ ေပးျပစ္
ခဲ့တာပါ …” တဲ့ ကိုစံရယ္၊ ျပီးေတာ့ “နင္ဟာ ဘယ္သူ႕ႏုိ႕ကို စုိ႕ျပီး
လူလား ေျမာက္ခဲ့တာလဲ၊ နင္က ငါတုိ႕အမ်ဳိးလား၊ သူတုိ႕ အမ်ဳိး
လား ….” တဲ့ ….။

(အဘစံ) သူတုိ႕ ဘာဆက္ေျပာေသးလဲ …။
(အဖြားေဒၚယဥ္ေမ) သူတုိ႕ေျပာတဲ့ သူေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း
မ်ားစြာကတည္းက ရြာထဲမွာ အစုိးရတပ္နဲ႕ တုိင္းရင္းသားလက္နက္
ကိုင္ေတြ တုိက္ပြဲျဖစ္လုိ႕ အျပစ္မဲ့စြာ ဆုံးပါးသြားတာ ၾကာပါျပီလုိ႕
က်မဘယ္လုိ ရွင္းျပ ရွင္းျပ သူတုိ႕ လက္မခံဘူး၊ သူတုိ႕အမ်ဳိးေတြဆီ
အလည္လာတာပဲလုိ႕ ဇြတ္ေျပာေနတယ္၊ က်မကိုလည္း “နင့္ကို
နင့္လူမ်ဳိးေတြထက္ ငါတုိ႕က ပုိခ်စ္ပါတယ္ …” တဲ့ ….။
(အဘစံ) ေၾကကြဲစရာေတြ အေဟာင္းကေန အသစ္ ျပန္ျဖစ္သလုိ
ပါပဲဟာ …။

“ခုနက ေတြ႕လုိက္ရျပီး မုိးေရထဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားတာ လူေတြ
လား၊ တျခား ဘုံဘ၀ကို ေရာက္ေနတဲ့ အရာေတြလား အဘစံ ..”
လုိ႕ ေက်ာင္းဆရာေလး ကုိဦးရဲ႕ ေမးခြန္းကို အဘစံအပါအ၀င္
လူၾကီးအားလုံး ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္ပဲ အတန္ၾကာေအာင္
တိတ္ဆိတ္ေနၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးအၾကာမွ ရြာက သက္ၾကီး
ရြယ္အုိ လူၾကီးတခ်ဳိ႕ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကပၸိယၾကီး
အဘဦးဖုိးေဆာင္က ….
“ရြာလယ္ လမ္းမေပၚမွာ ေနတဲ့ မယဥ္ေမတုိ႕ ဒီအိမ္ရယ္၊ ကုိစံတုိ႕
အိမ္အပါအ၀င္ ျခံခ်င္းကပ္လ်က္ ရွိေနတဲ့ ဒီျခံ (၁၀)ခုရယ္၊ ဒီျခံ
ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ေနၾကတဲ့ ေမာင္ညိဳတုိ႕၊ မအုန္းတင္တုိ႕ျခံေတြ
အပါအ၀င္ ေနာက္ေက်ာဘက္က ျခံ(၁၀) ျခံရယ္၊ ဒီ စုစုေပါင္း ျခံ(၂၀)
မွာ တစ္ရြာလုံးမွာ ရွိတဲ့ ရြာသူရြာသားအားလုံး ေခတၱ စုေပါင္း ေနထုိင္
ရမယ္၊ ဒီျခံေတြၾကားမွာ တစ္ျခံနဲ႕ တစ္ျခံအၾကား သြားလာလုိ႕ လြယ္
ေအာင္ ျခံစည္းရုိးကို ခဏေတာ့ ဖ်က္ထားရမယ္၊ က်န္တဲ့လူေတြအားလုံး
ကိုယ့္အိမ္ ကုိယ္ျပန္ျပီး တန္ဖုိးရွိတဲ့ ေရႊေငြေတြ၊ ကြ်ဲႏြားေတြကိုပါ တခါ
တည္း ယူလာခဲ့ၾက၊ အဓိက က ဆန္နဲ႕ ကုိယ့္ျခံထဲမွာ စုိက္ပ်ဳိးထားတဲ့
ဟင္းသီဟင္းရြက္ေတြ အကုန္လုံး သယ္လာၾက၊ ရြာထဲက လူၾကီးလူငယ္
အားလုံး တက္ညီလက္ညီ ၀ုိင္းကူရမယ္၊ ဒါ ရြာရဲ႕ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့
အေျခအေနေတြအရ ခ်မွတ္လုိက္တဲ့ စည္းကမ္းပဲ၊ အားလုံး
မပ်က္မကြက္ လုပ္ရမယ္ …”

အခန္း(၈)

ရြာက အသက္အရြယ္ၾကီးသူမ်ားရဲ႕ အစီအမံအတုိင္း တစ္ရြာလုံး
တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ေန႕လည္ခင္းကစျပီး သက္ၾကီး
ရြယ္အုိေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ အစုအဖြဲ႕အလုိက္ ဘုရားစာေတြကို
စုေပါင္း ရြတ္ဆုိေနၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေတြ လူငယ္ေတြကေတာ့
ညဖက္မွာ အေရးအေၾကာင္းရွိလာရင္ ဘယ္လုိပုံစံ ေျဖရွင္းၾကမလဲ
ဆုိတာနဲ႕ ပက္သက္ျပီး အစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ေနၾကပါတယ္။ စုေပါင္း
ျပီး ေနထုိင္ရမယ့္ ျခံ(၂၀)က ေလးေထာင့္ကြက္ပုံစံ ျဖစ္ေနလုိ႕ အစြန္
ေထာင့္တုိင္းမွာ လုံျခံဳေရးကင္းေတြ အဖြဲ႕လုိက္ တာ၀န္ခြဲေ၀ ၾကပါ
တယ္။ အလယ္ပုိင္းမွာလည္း ကင္းတဲအခ်ဳိ႕ကို ထားရွိျပီး ညဖက္
ေတြမွာ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းရွိရွိ စုေပါင္းေနထုိင္ရာ ျခံမ်ားအတြင္းမွ
အျပင္ဖက္ကုိ လုံး၀ အသြားအလာ မလုပ္ဖုိ႕ စည္းကမ္း သတ္မွတ္
ၾကပါတယ္။ တစ္ရြာလုံးက ရွိရွိသမွ် လယ္ယာလုပ္ငန္းသုံး ကြ်ဲႏြား
မ်ားကိုလည္း ျခံေတြအၾကားမွာ ထားရွိဖုိ႕ သာဂိတုိ႕ ညီအကုိ
ႏွစ္ေယာက္ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ စီစဥ္ေနၾကပါတယ္။

ညေနပုိင္းမွာ မုိးေမွာင္ၾကီးက်ေရာက္ျပီး ေနေရာင္ျခည္ကို သူတုိ႕
အားလုံး မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ကုိရင္ငယ္မ်ား၊ သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ားနဲ႕
အမ်ဳိးသမီးမ်ား စုေပါင္းရြတ္ဆုိတဲ့ ဘုရားရွစ္ခုိးသံမ်ားဟာ သူတုိ႕
အၾကား ျငိမ္သက္စြာ လႊင့္ပ်ံေနပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာျပႆနာ
မ်ား ထ’ျဖစ္မလဲလုိ႕ လူပ်ဳိ ကာလသားေတြ ျဖစ္တဲ့ မိေက်ာ့အကုိ
ကိုမ်ဳိးသိမ္း၊ ကိုေမာင္ဦး၊ ကုိလွေဆာင္တုိ႕ အပါအ၀င္ တစ္ရြာလုံး
က လူငယ္ေတြ စိတ္ေမာေနၾကပါတယ္။ ညေနေစာင္း ေျခာက္နာရီ
ေလာက္မွာ အဘစံတုိ႕ျခံဖက္က အသံထြက္လာပါတယ္ …
“က်ဳပ္အိမ္မွာ အဘတုိ႕ ေျပာသလုိ မိသားစု ေလးစုကုိ လက္ခံထား
တယ္၊ က်ဳပ့္အိမ္က လူေတြေရာ အဲဒီမိသားစု၀င္ေတြကုိပါ ေရတြက္
ထားရမယ္လုိ႕ အဘတုိ႕ မွာထားတယ္ေလ၊ အခု က်ဳပ္ေရတြက္
ၾကည့္တာ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနတယ္ အဘစံေရ …”
“ေမာင္၀င္း၊ မင္းကလည္း ေရးၾကီးသုတ္ျပာ ဘာမ်ားလဲလုိ႕ကြာ၊
လူ ေရတြက္တာ မွားေနရင္လည္း ျပန္ေရၾကည့္ေပါ့ …”
“မဟုတ္ဘူး အဘစံ၊ အျပင္ဧည္သည့္က စုစုေပါင္း ၂၄ ေယာက္၊
က်ဳပ္အိမ္မွာ ရွိတာက က်ဳပ္အပါအ၀င္ ငါးေယာက္၊ အဲဒါ စုစုေပါင္း
(၂၉)ေယာက္ပဲ ရွိရမွာေလ၊ အခု (၃၀) ျဖစ္ေနတယ္၊ အားလုံးကုိ
တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေရတြက္ျပီးမွ အိမ္ေပၚတက္ခုိင္းတာ၊ ျပန္ျပန္ျပီး
ေရတြက္ၾကည့္တာ သုံး …ေလးေခါက္မကေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ တစ္ေယာက္
က ဘယ္လုိ ပုိေနသလဲ မေျပာတတ္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ အဘစံတုိ႕ဆီ
က်ဳပ္ ေျပးလာတာဗ် …”

ကုိေမာင္၀င္းတုိ႕ ျခံဆီ အဘစံနဲ႕ လူငယ္တခ်ဳိ႕ အေျပးအလႊား ေရာက္
သြားၾကပါတယ္။ သာဂိနဲ႕ ကိုလွေဆာင္တုိ႕ကုိ အေပၚထပ္မွာ ေနေစျပီး
ေအာက္ထပ္ကေန အေပၚထပ္ကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ တက္ေစခဲ့ပါတယ္။
“တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး …. ဆယ့္ေလး၊ ဆယ့္ငါး၊ ဆယ့္ေျခာက္ … ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္၊
ႏွစ္ဆယ့္ကိုး၊ သုံးဆယ္ …. အဲ… အဲ …” … စုစုေပါင္း လူ(၃၀) ျဖစ္ေနပါ
တယ္။ အေပၚထပ္ကေန ေအာက္ထပ္စီ တစ္ဦးခ်င္း ျပန္ဆင္းခုိင္း
ပါတယ္။ (၂၉) ေယာက္ မဟုတ္ပါ၊ အေရအတြက္က (၃၀) ျဖစ္ေန
ပါတယ္။ ၀ုိင္းျပီး ေရတြက္ေပးတဲ့လူေတြ ေခြ်းျပန္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လာ
ၾကပါျပီ။ “ဘယ္လုိလုပ္မလဲ အဘစံ …” ဆုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ အဘစံ
ကုိ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ အဘစံက …

“ေမာင္၀င္း၊ မင္းအကုိ ေမာင္အုန္းတုိ႕ ကြင္းပုိင္ကို ကန္ေတာ့တုန္းက
သူတုိ႕နဲ႕အတူတူ မင္းပါ ပါထားေသးလား …”
“ဟုတ္၊ ပါတယ္ အဘ၊ သူ႕လယ္နဲ႕ က်ေနာ့္လယ္က ကပ္လ်က္ေလ၊
အဲဒီေတာ့ အကုိျဖစ္တဲ့ သူက ကန္ေတာ့ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘုမသိ
ဘမသိနဲ႕ ၀င္ျပီး ကန္ေတာ့ခဲ့တာပါ၊ အဲဒါနဲ႕ အခု ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ ဆုိင္
လို႕လား အဘ …”
“ဒုိ႕ရပ္ရြာရဲ႕ ဓေလ့က ကြင္းပုိင္ကုိ မကန္ေတာ့ခင္၊ မေျမွာက္ခင္၊ ရြာေတာ္
ရွင္ကို အရင္ဆုံး ကန္ေတာ့ရတယ္၊ ပြဲ ေပးရတယ္၊ ဒါ ရြာရဲ႕ စည္းကမ္း၊
ရြာရဲ႕ အယူအဆ၊ ေက်ာ္ျပီး မလုပ္ရဘူး၊ အခု မင္းအိမ္မွာ …
မင္း အိမ္မွာ …”
“က်ေနာ့္အိမ္မွာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ … လုပ္ပါအုံး အဘရယ္ …”
“ကဲပါ … ငါ ထင္ထားသလုိ လုပ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ ေလွကားေပၚ မတက္
ခင္ ကုိယ့္ေျခဖ၀ါးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ေျခမွဳန္႕ကုိ နဖူးမွာ သုတ္ျပီး တက္ၾကည့္
ၾကေပါ့ …”

ကိုေမာင္၀င္းတုိ႕အားလုံး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕ျဖင့္ ေလွကားေပၚ
မတက္ခင္ ေျခဖ၀ါးမွာ ကပ္ေနေသာ ေျခမွဳန္႕မ်ားကို နဖူးမွာ သုတ္
ၾကပါတယ္။ အေပၚထပ္က ေစာင့္ျပီး ေရတြက္ေနေသာ လွေဆာင္
ရဲ႕ ေရတြက္သံမ်ား အဆုံးကေတာ့ … ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္၊ ႏွစ္ဆယ့္ကုိး။

“အဲဒါ ဘာမွားတာလဲ အဘစံ”လုိ႕ ေက်ာင္းဆရာေလး ကုိဦးက
ေမးလုိက္ေတာ့ အဘစံက …“ညေန ေန၀င္ရီတေရာ အလင္းေရာင္
သိပ္မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ ဒုိ႕ျမန္မာမ်ားက ညီအကုိ မသိတသိလုိ႕
ဆုိၾကတယ္ေလ၊ အဲလုိ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ “အပ”လုိ႕ ေခၚတဲ့ မေကာင္းဆုိး
၀ါးဟာ လူေတြကုိ လွည့္ျဖားေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒါကုိ “အပမွီ”တယ္လုိ႕
ေခၚတာ၊ အမွားတစ္ခုခု က်ဴးလြန္ထားတဲ့ လူတုိ႕ အိမ္တုိ႕မွာ ဆုိရင္
ေတာ့ “အပ” က ၀င္ေရာက္ ပူးကပ္ဖုိ႕ လြယ္တယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္
ေမာင္၀င္းတုိ႕အိမ္မွာ ခုနက အဲလုိ ျဖစ္ေနတာ” …။

အခန္း(၉)

ညအေမွာင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ရြာအလယ္ပုိင္းက လႊဲရင္ တစ္ရြာလုံး
ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ လူၾကီးလူငယ္ေတြရဲ႕ စကား၀ုိင္းက
ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ခဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ ရြာအေနာက္က
ေတာထဲဆီ ဇြတ္အတင္း သြားေရာက္ၾကည့္ဖုိ႕ တခ်ဳိ႕က အၾကံျပဳ
ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ရြာအေရွ႕က ေခ်ာင္းၾကီးကုိ ေက်ာ္ျဖတ္
ျပီး တစ္ဖက္ကမ္းကို သြားၾကည့္ဖုိ႕ ဆႏၵျပဳၾကတယ္။ လူၾကီးအမ်ားစု
ကေတာ့ ရြာထဲကေန ရြာအျပင္ လုံး၀မထြက္ပဲ ဒီအတုိင္း ဆက္ေန
ျပီး ေနာက္ေန႕ေတြေရာက္မွ အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး တစ္ခုခု
လုပ္မယ္လုိ႕ ေဖ်ာင္းဖ်ၾကပါတယ္။ လူ ေလး ..ငါးဆယ္နီးပါး စုဖြဲ႕
ေျပာဆုိေနတဲ့ သူတုိ႕ စကား၀ုိင္းထံ သတင္းစကားတစ္ခု ေရာက္
လာပါတယ္ …
“မနက္က မုိးမိျပီး အိမ္တုိင္းလုိလုိ ဖ်ားနာေနတဲ့လူ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစ
ရွိေနၾကတယ္ အဘစံ၊ ျပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕ကလည္း အဂၤလိပ္ေဆးကို
မေသာက္ခ်င္ၾကဘူး၊ တုိင္းရင္း ျမန္မာေဆးပဲ ေသာက္ခ်င္တယ္တဲ့၊
အရီးတင္တုိ႕ အိမ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေဆးဆရာ ကုိေရႊက ေျပာတယ္
သူ႕အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ေဆးအိတ္ကို ျပန္သြားျပီ ယူခ်င္လုိ႕တဲ့ အဘ၊
မနက္က မိသားစုလုိက္ ပစၥည္းေတြ ျပန္အသယ္မွာ သူ႕ေဆးအိတ္
ပါ သယ္လာဖုိ႕ ေမ့ေနလုိ႕တဲ့ဗ်ာ …”

“ညဖက္ အျပင္ မသြားသင့္ဘူးေနာ္ ကိုစံ၊ ေပး မသြားနဲ႕ …”
“မသြားလုိ႕ မျဖစ္ဘူး အဘ၊ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဆုိရင္ ရြာ အခုလုိ
ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လန္႕ဖ်ား ဖ်ားေနတယ္၊ သူတုိ႕ မိဘေတြကလည္း
တုိင္းရင္းေဆးပဲ တုိက္ခ်င္တယ္တဲ့၊ အဂၤလိပ္ေဆးကို မတုိက္ခ်င္ဘူး
လို႕ ေျပာေနတယ္ …”
“ငေရႊတုိ႕ အိမ္က ေျမာက္ပုိင္းအစြန္မွာ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ၾကာ
မယ္ထင္တယ္၊ လွည္းနဲ႕ သြားယူခုိင္းလုိက္ပါလား …”
“ဘယ္သူေတြ သြားယူၾကမွာလဲ …”
“ကုိေရႊနဲ႕အတူ လူငယ္ ေလး …ငါး … ေျခာက္ေလာက္ ထည့္ေပး
လုိက္ရင္ ေကာင္းမလားလုိ႕ …”
“ေအး၊ လွည္းနဲ႕ သြားၾကကြာ၊ ျမန္ျမန္သြားျပီး ျမန္ျမန္ ျပန္လာၾက၊
လွည္း ဆန္႕သေလာက္ လုိက္သြားၾက၊ ျပီးေတာ့ ကုိရင္ေလးေတြ
ဆီမွာ “သိမ္” ၀င္ စိတ္ပုတီးေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီ စိတ္ပုတီးေတြကိုပါ
ယူသြားၾက၊ သံေခြနဲ႕ သံတုတ္ပါ သယ္သြားၾက၊ အေရးအေၾကာင္း
ျဖစ္လာရင္ သံေခ်ာင္း အရင္ဆုံး ေခါက္ေနာ္၊ ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပး
မျဖစ္ေစနဲ႕ …”
“လွည္းတစ္စီးမွာ ငါးေယာက္ … ေျခာက္ေယာက္ပဲ ဆန္႕တာ အဘစံ၊
ႏွစ္စီးေလာက္နဲ႕ သြားရင္ ပုိေကာင္း မလားလုိ႕ …”
“ေအးကြာ၊ ဒါဆုိလည္း ႏွစ္စီးနဲ႕ သြားၾကေပါ့၊ ျမန္ျမန္ ျပန္လာေနာ္၊
ငါ မွာတာေတြ မေမ့နဲ႕ …”

ေဆးဆရာ ကိုေရႊအပါအ၀င္ လူလတ္ပုိင္းနဲ႕ ကာလသားေတြ ပါ၀င္
တဲ့ လွည္းႏွစ္စီးဟာ ရြာလယ္ လမ္းမၾကီးကေန ရြာေျမာက္ဖက္ကုိ
ထြက္ခြာလာၾကပါတယ္။ ေရွ႕ဆုံးက လွည္းမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း
ကုိတင္စန္းက ဦးေဆာင္ျပီး သူတုိ႕ေနာက္က လွည္းမွာ ဆယ္အိမ္
ေခါင္း ကိုျမက ဦးေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ရြာေျမာက္ဖက္ပုိင္းထဲကုိ တေျဖး
ေျဖးခ်င္း သူတုိ႕ ဦးတည္သြားေနပါတယ္။ ကာလသား လူငယ္မ်ား
ကေတာ့ ေလာက္ေလးခြ တျပင္ျပင္ျဖင့္ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ပါ။ ကုိေရႊ
တုိ႕ အိမ္ဖက္ ေရာက္ခါနီး လမ္းေကြ႕တစ္ေနရာမွာ ေရွ႕က လွည္း
ဟာ ရပ္တန္႕သြားပါတယ္ ….
“သာဂိ၊ လွည္း ဘာလုိ႕ ရပ္လုိက္တာလဲ …”
“နားထဲမွာ ကေလးငုိသံလုိလုိ ၾကားေနရတယ္ ကုိျမ၊ ေအာက္ကုိ
ဆင္းျပီး သြားၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားလုိ႕ …”
“ေအာက္ကို မဆင္းနဲ႕အုံး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္ပါ
အုံးဟ၊ ငါတုိ႕ နားထဲေတာ့ ဘာမွ မၾကားမိပါလား …”

ေရွ႕လွည္းေပၚက ကုိတင္စန္းတုိ႕၊ ေဆးဆရာ ကုိေရႊတုိ႕၊ သာဂိတုိ႕
တေတြ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြနဲ႕ ဟုိထုိးၾကည့္ ဒီထုိးၾကည့္ လုပ္ေန
ၾကပါတယ္။ … “ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဒီနားက အိမ္တစ္အိမ္က ကေလး
ငုိသံ ၾကားေနရတာ” လုိ႕ ေရွ႕လွည္းေပၚက ေက်ာင္းဆရာေလး
ကုိဦးက ေနာက္လွည္းဖက္ကို ေျပာျပပါတယ္။ ေဆးဆရာကိုေရႊက
“စာရင္းဌား ငသုိက္တုိ႕ အိမ္ဖက္ကေန ၾကားေနရတာ၊ သူတုိ႕
လယ္ထဲ ဆင္းရင္ တခါတေလ အၾကီးေလးေတြကို အိမ္မွာ ထား
ေနၾက၊ ကေလးေတြ အိမ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ငိုေနသလား
မေျပာတတ္ဘူး”။ “မေန႕ညက တစ္ရြာလုံး ရြာအလယ္ပုိင္းမွာ
စုေပါင္း အိပ္တုန္းက အဲဒီကေလးေတြကုိ လုံး၀ မေတြ႕ဘူး…”
လုိ႕ တခ်ဳိ႕ကလည္း ျပန္ေျပာေနပါတယ္။

“သံေခ်ာင္းေခါက္ျပီး ရြာအလယ္ပုိင္းကုိ အခ်က္ျပလုိက္ရင္
ေကာင္းမလား ဆရာေလး …”
“အဲဒီေလာက္အထိ မလုိေသးဘူး ကုိတင္ဆန္းရယ္၊ အခုဟာ
ကေလးေတြ သူတုိ႕အိမ္ထဲမွာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ အဆက္ျပတ္ျပီး
က်န္ေနၾကတာေလ၊ ေျပာေန ၾကာတယ္ဗ်ာ၊ သြားၾကည့္လုိက္
တာ အေကာင္းဆုံး မဟုတ္လား …”
“မင္းတုိ႕ နားေတြပဲ ေကာင္းေနလုိ႕လား မေျပာတတ္ဘူး၊ ငါတုိ႕
နားထဲေတာ့ ဘာမွ မၾကားမိပါလား …”

ကေလးငုိသံ ၾကားေနရတယ္လုိ႕ ေျပာၾကတဲ့ လယ္ စာရင္းဌား
ကုိသုိက္တုိ႕ အိမ္ေလးဆီ သူတုိ႕အားလုံး တေျဖးေျဖးခ်င္း တုိးကပ္
သြားၾကတယ္။ အိမ္အ၀င္ ထရံကာ တံခါးေလးကုိ တုိးဖြင့္လုိက္သူ
က ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုတင္ဆန္း၊ သူ႕ေနာက္က ေက်ာင္းဆရာေလး
ကုိဦး၊ ယုိင္နဲနဲ တဲအိမ္ေလးထဲ သူတုိ႕ ၀င္သြားလုိက္ခ်ိန္မွာပဲ အိမ္
ေခါင္းမုိးေပၚမွာ နားေနတဲ့ ဌက္ဆုိးတစ္ေကာင္ဟာ တဂီဂီ ေအာ္ျပီး
ပ်ံသန္း ထြက္ခြာသြားပါတယ္။ ခဏအၾကာမွာ အိမ္ထဲ၀င္သြားၾကတဲ့
ကုိတင္ဆန္းနဲ႕ ကိုဦးတုိ႕ ႏွစ္ဦးသာ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ျပန္ထြက္
လာၾကပါတယ္။
“ကေလးေတြ အိမ္ထဲမွာ ရွိေနလား ကုိတင္ဆန္း …”
“သြားစရာရွိတဲ့ေနရာကို ျမန္ျမန္သြားရေအာင္၊ ဒီအိမ္ထဲမွာ ဘယ္သူ
မွ မရွိဘူး …”

သူတုိ႕ရဲ႕ လွည္းႏွစ္စီးဟာ ရြာေျမာက္ပုိင္း အစြန္မွာ ေနထုိင္တဲ့
ေဆးဆရာ ကိုေရႊတုိ႕ရဲ႕ ျခံ၀ုိင္းထဲ ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လွည္း ဆုိက္
ဆုိက္ခ်င္း ကုိေရႊတစ္ေယာက္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးကုိ ကုိင္ရင္း
သူ႕အိမ္ေပၚထပ္ကို ေျပးတက္သြားပါတယ္။ ခဏေလာက္ အၾကာ
မွာ အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္းတာကုိ ထြက္လာျပီး သူတုိ႕အားလုံးကုိ အိမ္ေပၚ
ထပ္ဆီ တက္ခဲ့ဖုိ႕ လက္ယက္ေခၚလုိက္ပါတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကုိေရႊက သူတုိ႕ကုိ အေပၚထပ္ ေနာက္ေဖး
ရွိ ျပတင္းေပါက္နားကို ေခၚသြားပါတယ္။ ကိုေရႊ ေမးေငါ့ျပတဲ့
သူ႕အိမ္အေနာက္ဖက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႕
အားလုံး မ်က္လုံးျပဴးသြားပါတယ္။ ထိန္ထိန္ေတာက္ေနေသာ
မီးတုတ္က မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ အရာရာကုိ သဲသဲကြဲကြဲ
ျမင္ေနရပါတယ္။ အသံတခ်ဳိ႕ကိုေတာင္ ၾကားေနရပါတယ္။
စည္းကားလွတဲ့ ပြဲေစ်းတန္း တစ္ခုပါ။ ပြဲခင္းရဲ႕ နံေဘးမွာလည္း
မုန္႕သည္ မ်ဳိးစုံနဲ႕ ပြဲလာၾကည့္သူေတြ သြားလုိက္ လာလုိက္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ မီးအလင္းေရာင္မ်ားအၾကား ကပြဲတစ္ခု
စတင္ေနပုံ ရပါတယ္။ နည္းနည္းေ၀းေနလုိ႕ က’ေနတဲ့သူမ်ားကုိ
သူတုိ႕ မျမင္ရပါ။ သူတုိ႕ ျပတင္းေပါက္နဲ႕ အနီးစပ္ဆုံး ပြဲေစ်း
တန္းနံေဘးမွာ ကေလးငယ္ေတြ ေဆာ့ကစား ေနၾကပါတယ္။
ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ လက္ခုပ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။
ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘယ္အရာကို ဘာေၾကာင့္
ဆုိတာကိုေတာ့ သူတုိ႕ မသိၾကပါ ….

(သာဂိ) ဆရာေလး၊ ပြဲခင္းက စည္လုိက္တာဗ်ာ၊ က်ဳပ္တုိ႕
သြားၾကည့္ရေအာင္ …။
(ဆရာေလး ကုိဦး) ေအးကြ၊ ေတာ္ေတာ္ စည္တာပဲ၊ ကုိေရႊ
ဒီပြဲခင္း ဒီေနရာမွာ ရွိေနတာကို က်ေနာ္တုိ႕ ဘာေၾကာင့္ မသိ
ၾကတာလဲ …။
(ကုိေရႊ) အဲဒါ ပြဲခင္း မဟုတ္ဘူး ဆရာေရ၊ က်ဳပ့္အိမ္ေနာက္ေဖး
က သခၤ်ဳိင္းအေဟာင္းထဲမွာ က်တ္ေတြ ျမဴးေနတာဗ်၊ လာ
အဘစံတုိ႕ဆီ ျမန္ျမန္ ေျပးၾကစုိ႕ဗ်ဳိ႕ …။

လာလမ္းအတုိင္း သူတုိ႕ရဲ႕ လွည္းႏွစ္စီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
ရြာအလယ္ လမ္းမၾကီးဖက္ မေရာက္ခင္ သူတုိ႕ေရွ႕ မ်က္ႏွာ
ခ်င္းဆုိင္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ မီးတုတ္ေတြ ကုိင္ေဆာင္ထားတဲ့
လူတစ္စု လမ္းေလွ်ာက္ျပီး လာေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။
လွည္းေမာင္းေနတဲ့ သာဂိက …
“ကုိတင္ဆန္း၊ က်ဳပ္တုိ႕ ေဆးအိတ္ သြားယူတာ ၾကာေနလုိ႕
အဘစံတုိ႕ စိတ္ပူျပီး လုိက္လာတာလား မသိဘူး …”
“သာဂိ၊ လွည္းကုိ ဒီထက္ပုိျပီး ျမန္ႏုိင္သမွ် ျမန္ေအာင္ ေမာင္း၊
ကုိျမ … ကုိျမ .. ခင္ဗ်ားတုိ႕လွည္းလည္း က်ဳပ္တုိ႕လွည္းနဲ႕
ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ထားေနာ္၊ ဘယ္သူတားတား မရပ္နဲ႕၊
လွည္းေပၚကုိ တစုံတေယာက္က တက္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရင္း ဓါးနဲ႕သာ
ပုိင္းခ်လုိက္ဗ်ာ၊ ျဖစ္သမွ်ျပႆနာ က်ဳပ္ ခံမယ္၊ လုံး၀ ရပ္မေပးနဲ႕ …”

သူတုိ႕လွည္းေတြ လမ္းတေလွ်ာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္း
လာတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ လာေနတဲ့ လူအုပ္စုလည္း
လမ္းေဘးဆီ ဆင္းသြားၾကပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သန္းသြား
တဲ့ သူတုိ႕လွည္းႏွစ္စီးကုိ လမ္းေဘး ၀ဲယာကေန မ်က္ေထာင့္နီ
ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႕က စုိက္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ကေလးငယ္တစ္ဦး
က သူတုိ႕လွည္းေနာက္ကုိ ေျပးျပီး လုိက္လာပါတယ္။ ရြာအလယ္
လမ္းမၾကီးထဲ ခ်ဳိးေကြ႕ကာနီးမွာ အဲဒီကေလးငယ္ ဆက္ျပီး
လုိက္ မလာေတာ့ပါ။

လွည္းႏွစ္စီးဟာ အျမန္ဆုံးႏွဳန္းထားေတြနဲ႕ အဘစံတုိ႕ရွိရာဆီ
ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးဆရာ ကုိေရႊ
ေဆးအိတ္ သြားယူခဲ့တဲ့ သူတုိ႕အားလုံးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို
နားေထာင္သူမ်ားက ရင္သက္ရွဳေမာပါ။ သန္ေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ
တေ၀ါေ၀ါ ရြာခ်လုိက္ေသာ မုိးသံနဲ႕အတူ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း
ျဖစ္ေနသူေတြ အားလုံး အိပ္ေမာက်သြားပါတယ္။


(ဆက္ရန္ ….။)


-စစ္ျငိမ္းဒီေရ