လြင္ျပင္ ေခၚသံ (အပုိင္း- ၄)

ယခင္ အပိုင္း(၃)မွ အဆက္ …

ရြာလူၾကီးေတြနဲ႕ ေတာင္ပုိင္သားေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္ ေျပာဆုိေနတဲ့
စကား၀ုိင္းမွာ ထူးျခားစြာ တိတ္ဆိတ္ေနသူေတြက ရြာရဲ႕ ေျမာက္ပုိင္း
မွာ ေနထုိင္သူေတြပါ။ အုပ္စုလုိက္ စုထုိင္ေနတဲ့ ေျမာက္ပုိင္းသားေတြ
ထံက အသံတခ်ဳိ႕ ထြက္လာပါတယ္ …
“က်ဳပ္တုိ႕ အထင္ေတာ့ ရြာမွာ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီ ထင္တယ္ …”
“မေန႕ညက တစ္ညလုံး သခၤ်ဳိင္းေဟာင္းဖက္က အသံေတြ ၾကားေနရတယ္”

သူတုိ႕ ၀င္ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ အဘစံ အပါအ၀င္ လူၾကီးအားလုံး
မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္သြားပါတယ္ …
“ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ၊ သခၤ်ဳိင္းေဟာင္းဖက္က အသံေတြ ၾကားရတယ္
ဟုတ္လား ငကြ်ဲ …”
“ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ၾကားရတာ ႏွစ္ည ရွိေနျပီ၊ လူေတြ အုပ္စုလုိက္ ေျပးလႊား
သံေတြ၊ အဲဒီနားက အိမ္ေတြအားလုံး ၾကားေနရတာ၊ က်ဳပ္တုိ႕ ေျမာက္ပုိင္း
သားေတြကုိ ငေၾကာက္ေတြလုိ႕ အေျပာခံရမွာ ဆုိးလုိ႕ အဘတုိ႕ဆီ လာ
မေျပာျဖစ္တာ …”
“ေတာင္ပုိင္းရယ္ ေျမာက္ပုိင္းရယ္ သေဘာမထားပါနဲ႕ကြာ၊ တစ္ရြာတည္း
အတူတူေနတာ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ ေျပာသင့္ဆုိသင့္ တုိင္ပင္သင့္
တာေတြကို တုိင္ပင္ရမွာေပါ့ …”




အဘစံတုိ႕ အပါအ၀င္ ရြာသားအားလုံးရဲ႕ အစည္းအေ၀းက ဆုံးျဖတ္
တစ္ခုကို ခ်မွတ္လုိက္ပါတယ္။ လက္ရွိ ရြာအလယ္ပိုင္းက မီးကင္းအျပင္
ရြာေတာင္ပုိင္းနဲ႕ ေျမာက္ပုိင္းေတြမွာ ညေရးညတာ ကင္းေစာင့္ဖုိ႕ ကင္းအဖြဲ႕
ထပ္မံတုိးခ်ဲ႕ လုိက္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း အစည္းအေ၀းက အျပန္
ကုိထြန္းၾကိဳင္က ကိုမ်ဳိးသိမ္းကုိ လွမ္းေမးပါတယ္။ … “မ်ဳိးသိမ္းေရ၊ အစည္း
အေ၀းကုိ အဘြား ေဒၚယဥ္ေမ လာတာ မေတြ႕ဘူးေနာ္ …”။ ကုိမ်ဳိးသိမ္းနဲ႕
မိေက်ာ့တုိ႕ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က ေခါင္းခါျပလ်က္။

ညေနပုိင္းမွာေတာ့ နံေဘးက အဘစံရဲ႕ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ရြာက
လူၾကီးေတြနဲ႕ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတြ ထပ္မံစုေ၀းေနၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္
တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္းျပီး ညေရးညတာအတြက္ ဓါတ္မီးေတြ
ေဆာင္ထားဖုိ႕နဲ႕ ႏူိးႏိူးၾကားၾကား ရွိဖုိ႕ မွာၾကားေနၾကပါတယ္။ ညေန
ပုိင္းမွာ သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းေနတဲ့ မုိးေၾကာင့္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာပဲ ၀ုိင္းဖြဲ႕
စကားေကာင္းေနၾကပါတယ္။ ရွပ္အက်ႌ ကုိ႕ရုိးကားယားကုိ ၀တ္ဆင္ထား
ေပးမယ့္ မ်က္ခုံးထူထူ ႏွာတံစင္းစင္းနဲ႕ သနပ္ခါးပါးကြက္ ေဘးက်ားျဖင့္
လွခ်င္တုိင္း လွေနတဲ့ မိေက်ာ့ကုိ စုိးထုိက္တစ္ေယာက္ မၾကာခဏ ခုိး
ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

“ဒီတစ္ညလုံး မအိပ္ပဲနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ …”
“တကယ္လား၊ လက္ဖက္သုတ္နဲ႕ ေရေႏြးၾကမ္းအုိး လုပ္ေပးမယ္ …”
“အိပ္ေရးပ်က္ခံလုိ႕ ေမာင္ထြန္းၾကိဳင္ရယ္၊ လူေလးေရ ေမာင္မ်ဳိးသိမ္း၊
ဒီည ကင္းေစာင့္ရမယ္ဆုိ အခ်ိန္ရွိတုန္းေလ နည္းနည္းေလာက္ ၾကိဳ
အိပ္ထားပါလား …”
“ကင္းသြားေစာင့္မဲ့ ေနရာက အေ၀းၾကီးလား …”
“အဘစံတုိ႕ ျခံေရွ႕က ကင္းတဲမွာ၊ သာဂိတုိ႕ ညီအကုိ ႏွစ္ေယာက္လည္း
ပါတယ္၊ မုိးျပာတုိ႕ အကုိ လွေဆာင္လည္းပါတယ္ …”
“အကုိ၊ ကုိလွေဆာင္ကုိ ေယာက္ဖလုိ႕ သြားမေနာက္နဲ႕ေနာ္၊ မုိးျပာက
မၾကိဳက္ဘူး …”
“ငမ်ဳိး၊ နင့္ကုိ လွေဆာင္က ေယာက္ဖလုိ႕ ေခၚရင္ နင္က မၾကိဳက္ဘူး၊
သူမ်ားကုိလည္း ေယာက္ဖ ေယာက္ဖနဲ႕ သြားမစ’နဲ႕ေနာ္ …”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ မၾကီးရယ္၊ က်ဳပ္က က်ဳပ့္ညီမကို ဒီရြာက ဘယ္သူနဲ႕မွ
သေဘာ မတူဘူး၊ ျမိဳ႕ေပၚက ျမိဳ႕သားေတြနဲ႕ပဲ အေၾကာင္းပါေစခ်င္တာ
ဗ်၊ ဟားဟားဟား …”
“အေမ၊ အေမ့သားကို ၾကည့္ေျပာအုံးေနာ္၊ လူေရွ႕ သူေရွ႕မွာ
သမီးကို ဟင္းရြက္ကဇြန္းမ်ား ေအာင့္ေမ့ေနသလား မေျပာတတ္ဘူး၊
သမီးလည္း အေ၀းသင္နဲ႕ ေက်ာင္းျပီးသြားရင္ မမၾကီးလုိ အေမတုိ႕
အဖြားတုိ႕ကုိ လုပ္ေကြ်းအုံးမွာ …”
“ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ မိေက်ာ့ရယ္၊ ဟားဟားဟား …”

အၾကမ္းအုိး ထပ္ျဖည့္ဖုိ႕ မီးဖုိးေခ်ာင္ဖက္ဆီ ရွက္ရွက္ျဖင့္ ထြက္ခြာ
သြားေသာ မိေက်ာ့ကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း စုိးထုိက္’ ရင္ထဲမွာေတာ့ ရင္ခုန္သံ
ေတြ ဆူေ၀လ်က္ ….။

အခန္း(၆)

ေက်ာင္းဆရာေလး ကုိဦး၊ မတုိးတုိး၊ ကုိထြန္းၾကိဳင္၊ စုိးထုိက္နဲ႕ မိေက်ာ့
တုိ႕တေတြ အိမ္ေအာက္ထပ္က ခုံတန္းလ်ားမွာ ညဥ့္နက္ပိုင္းထိ လက္ဖက္
သုတ္ေတြ စားရင္း တစ္ခုခု ျဖစ္လာမလားလုိ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
တစ္ဖက္ျခံထိပ္ဖက္မွာ ကင္းေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကုိမ်ဳိးသိမ္းတုိ႕ဆီက
“တဟားဟား” ျဖင့္ ရယ္ေမာသံမ်ားကို တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရပါတယ္။
“ဟဲ့ ေအာက္ထပ္က ကေလးေတြ၊ ေအာက္ထပ္မွာ မေအးဘူးလား၊
ေမာင္ဦးတုိ႕ တုိးတုိးတုိ႕ ညဥ့္နက္ေနျပီ မအိပ္ေသးဘူးလား၊ မနက္ ေက်ာင္း
မသြားႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနအုံးမယ္” … အိမ္ေပၚက မိေက်ာ့အေမရဲ႕ လွမ္းေခၚသံ
ေၾကာင့္ သူတုိ႕ရဲ႕ စကား၀ုိင္းေလး အေပၚထပ္ရွိ ဘုရားစင္ေရွ႕ဆီ ေရႊ႕
ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္ …။

တိတ္ေနတဲ့ မုိးဟာ ရုတ္တရက္ သဲသဲမဲမဲ ျပန္ရြာလာပါတယ္။
မုိးရြာသံေတြအၾကား ဆုိင္းသံဗုံသံလုိလုိ အသံေတြကုိ သူတုိ႕အားလုံး
သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားေနရပါတယ္။ မုိးစဲသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အသံေတြ
ဟာ ပုိျပီး ပီသစြာ ၾကားေနရပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ႏွစ္ဦးက အတုိင္
အေဖာက္ညီညီနဲ႕ ဟာသေႏွာျပီး ေျပာသံေတြ၊ ပရိသတ္က လက္ခုပ္
တေျဖာင္းေျဖာင္း တီးသံေတြ …။ ဆုိင္းသံဗုံသံေတြနဲ႕အတူ ေခြးေတြရဲ႕
ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူတဲ့အသံေတြေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ခါစ တခ်ဳိ႕ေတြေတာင္
ႏိူးသလုိ ျဖစ္လာပါတယ္။

ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အနီးအနားပတ္၀န္း
က်င္ တစ္ခုလုံး လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ေတြ တေဖြးေဖြး၊ ေဆးလိပ္ထိပ္
ဖ်ားက မီးေတြ တရဲရဲနဲ႕ ႏိုးေနၾကပုံရပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ၾကားလုိက္
ရတဲ့အသံက ရြာဦးေက်ာင္းဖက္ဆီကေန ဆက္တုိက္ ထြက္ေပၚလာတဲ့
အုန္းေမာင္းေခါက္သံလုိလုိ သံေခ်ာင္းေခါက္သံလုိလုိ အသံေတြပါ။
“ေယာက္်ားမွန္ရင္ အကုန္ထြက္ေဟ့ … ထြက္ေဟ့ ..” လုိ႕ ေခၚသံ
ေတြေၾကာင့္ တုတ္ေတြ၊ ၀ါးလုံးေတြ၊ ဓါး အတုိအရွည္မ်ဳိးစုံကုိ ကုိင္ေဆာင္
ထားတဲ့ ရြာသားမ်ားဟာ ရြာအလယ္ လမ္းမေပၚ ေရာက္ကုန္ပါျပီ။

ရြာဦးေက်ာင္းကုိ ဦးတည္ျပီး ထြက္ခြာလာတဲ့ လူအုပ္စုၾကီး ရြာဦးေက်ာင္း
မေရာက္ခင္မွာ သူတုိ႕မီးေရာင္ေတြေရွ႕ ေျပးလာေနတဲ့ ကပၸိယၾကီး
အပါအ၀င္ ကိုရင္ငယ္ေတြပါ ….
“အဘဖုိးေဆာင္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ …”
“လက္ေတြ … လက္ေတြ … ထြက္လာတယ္ … အမ်ားၾကီးပဲ …”
“ဘယ္က လက္ေတြလဲ … ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ကုိရင္၊
တပည့္ေတာ္တုိ႕ကုိ မိန္႕ေတာ္မူပါအုံး ….”
“ေက်ာင္းအျပင္ဖက္က ညည္းသံတစ္ခုၾကားရတာဗ်၊ အဲဒါနဲ႕
ကပၸိယၾကီး ႏူိးျပီး ကုိရင္တုိ႕ အားလုံး ေက်ာင္းေပါက္၀ဆီ
ထြက္လုိက္ေတာ့ ေျမၾကီးထဲကေန လက္ေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္
လာတယ္၊ အမ်ားၾကီးမွ တကယ့္ အမ်ားၾကီး …”
“အခုေရာ ရွိေသးလား …”
“ဒါကာၾကီးတုိ႕ မယုံရင္ သြားၾကည့္ၾက၊ ကပိၸယၾကီးက အုန္းေမာင္း
စ’ေခါက္တာ၊ ကိုရင္တုိ႕လည္း သံေခ်ာင္းေတြ ဆက္တုိက္လုိက္
ေခါက္တာေပါ့၊ ညည္းသံက ပုိပုိျပီး က်ယ္လာတယ္၊ အဲဒါနဲ႕ ရြာထဲ
ကုိ အခုလုိ ေျပးလာၾကတာ …”
“ခုတ္ဗ်ာ၊ အဲဒီ ေျမၾကီးထဲက ထြက္လာတယ္ဆုိတဲ့ လက္ေတြ
အကုန္လုံးကုိ ခုတ္ျပစ္ဗ်ာ၊ ဘာေတြလဲ …. ဘာလဲ …”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ခုတ္သာ ခုတ္ျပစ္ …”

ရြာဦးေက်ာင္းဆီကုိ အလ်င္အျမန္ ေျပးထြက္သြားေသာ ေဒါသ
ထြက္ေနသည့္ ရြာသားမ်ားကုိ အဘစံ မတားႏုိင္ခဲ့ပါ။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
လူေတြလည္း ပုံမွန္ေျခလွမ္းကုိယ္စီျဖင့္ ေနာက္ကေန လုိက္ခဲ့
ၾကပါတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ ရြာဦးရွိတဲ့ ရြာထိပ္
ဖက္ကုိ ေရာက္ဖုိ႕ သိပ္မေ၀းေတာ့ေၾကာင့္ အားလုံး သိေနၾကပါ
တယ္ ….“ လာၾကပါအုံး …. ဟာ …ဟာ … ဆြဲခ်သြားျပီ …”။
အသံေတြ ထြက္ေပၚေနတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္း ပတ္၀န္းက်င္ဆီ
ေရာက္လုဆဲဆဲမွာ သူတုိ႕အားလုံး အရမ္းကုိ အံအားသင့္သြား
ပါတယ္။ ဓါးကိုယ္စီ ကိုင္ထားတဲ့ ရြာသားအခ်ဳိ႕ဟာ ေလထဲမွာ
တစ္ခုခုကို ျမင္ရတဲ့ပုံစံမ်ဳိး ရမ္းသန္းျပီး လွမ္းခုတ္ေနၾကဆဲပါ။
လမ္းေပၚမွာ ၾကြက္တြင္းလုိ အေပါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
မနီးမေ၀း ခပ္လွမ္းလွမ္းေတာ့ ရြာသားတစ္ေယာက္ ေျမၾကီးထဲ
ကုိယ္တစ္ပုိင္းေလာက္ ၀င္ေနလုိ႕ က်န္ရြာသားႏွစ္ဦးက အသဲအသန္
ဆြဲထုတ္ေနပါတယ္။

“က်ဳပ္တုိ႕တေတြ ဒီနားေရာက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ အခုလုိ ခ်ဳိင့္ခြက္
ေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္၊ ဒါနဲ႕ ဓါတ္မီးနဲ႕ တြင္းေတြထဲ ထုိးၾကည့္
ေတာ့ ရုတ္တရက္ လက္ေတြ ထြက္လာတယ္ဗ်၊ အမ်ားၾကီး တကယ့္ကုိ
အမ်ားၾကီးပဲ၊ လူလက္မွ လူလက္စစ္စစ္ေတြ၊ အဲဒါနဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕လည္း
ထြက္လာတဲ့ လက္ေတြ လုိက္ခုတ္တာေပါ့၊ ဟုိေကာင္ “ပုိက္ၾကီး”က
ေရွ႕ဆုံးကေန လုိက္ခုတ္တာ၊ အဲလုိ ခုတ္ေနရင္းကေန ပုိက္ၾကီးရဲ႕
ေျခေထာက္ကို ေအာက္ကေန ဆြဲခ်လုိက္တာဗ်ာ အခုျမင္ေနရတဲ့
အတုိင္း ကိုယ္တ၀က္ ေျမထဲ ၀င္သြားတာပဲ၊ ဒီေလာက္ မာတဲ့ ေျမၾကီး
ထဲ တြင္းတူးျပီး ၀င္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ မလြယ္တဲ့ဟာကုိ … ဘာေတြလဲ
… လူေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ တေစၦေတြလား …”

ကုိပုိက္ၾကီးကို တြင္းထဲက ဆြဲထုတ္လာေတာ့ သူ လုံး၀ သတိေမ့
ေနပါျပီ။ ထင္ေၾကးအမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆုိေနေသာ သူတုိ႕အားလုံး
သတိလစ္ေနဆဲ ကိုပုိက္ၾကီးကုိ သယ္ေဆာင္ျပီး ရြာလယ္က
အဘစံတုိ႕ျခံဆီ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရြာေတာင္ပုိင္းနဲ႕ ေျမာက္ပုိင္း
က ရြာသားေတြလည္း ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ ေရာက္လာ
ၾကပါတယ္။

“ဘယ္ရြာက ပြဲသြင္းေနလဲ မသိဘူး အဘစံ၊ ဆုိင္းသံေတြေတာ့
ၾကားေနရတယ္ ….”
“သာဂိ၊ မင္းပါးစပ္ ပိတ္ထား၊ အဲဒါ ပြဲ မဟုတ္ဘူး …”
“ဗ်ာ၊ ကုိျမ၊ ဒါ ပြဲ မဟုတ္ရင္ ဘာလဲ၊ ဘယ္အိမ္က ဒီအခ်ိန္ၾကီး
ကတ္ဆက္ဖြင့္မွာလဲ …”
“ဒါ က်တ္ ျမဴးေနတာကြ၊ က်တ္ကုန္းမွာ က်တ္တေစၦေတြ ျမဴးေနတာ …”
“ေမာင္ျမ၊ ဒါ က်တ္ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ….”
“ဗ်ာ၊ ဒါ က်တ္ မဟုတ္ရင္ ဘာလဲ အဘစံ …”
“အဲဒါကုိ အစိမ္းတုိက္လုိ႕ ေခၚတယ္ …”

အဘစံရဲ႕ စကားအဆုံးမွာ ရြာသားေတြ အားလုံး တိတ္ဆိတ္သြားၾက
ပါတယ္။ အဘစံ ရွင္းျပသလုိ ထြက္ေပၚေနဆဲ အသံဟာ တစ္ေနရာ
တစ္ဖက္တည္းကေန ထြက္လာတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာရဲ႕ အရပ္
မ်က္ႏွာ အဖက္ဖက္ကေန ေပၚထြက္ေနတာပါ။ ရြာ စည္းရုိးနံေဘးမွာ
ေနထုိင္ၾကတဲ့ မိသားစု အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ရြာ
အလယ္ပုိင္းသုိ႕ တစ္စုျပီး တစ္စု ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဘစံ
အပါအ၀င္ လူၾကီးတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အျပန္အလွန္ ေျပာဆုိစည္းေ၀းသံေတြ
ေၾကာင့္ ည သန္ေခါင္ယံဟာ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္လ်က္ပါ။ ရြာလူၾကီး
ေတြရဲ႕ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀းကေန ဆုံးျဖတ္တခ်ဳိ႕ ထြက္ေပၚ
လာပါတယ္။ ရြာထဲရွိ သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ား၊ ကေလးငယ္မ်ား၊ အမ်ဳိး
သမီးမ်ား အားလုံး ဒီတစ္ညေတာ့ ရြာအလယ္ပုိင္းမွာ ေနထုိင္တဲ့ အဘစံ
တုိ႕အိမ္အပါအ၀င္ အိမ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႕မွာ စုေပါင္း အိပ္စက္ဖုိ႕ပါ။ အမ်ဳိးသား
ေတြကေတာ့ အနီးစပ္ဆုံးမွာရွိတဲ့ တုတ္ ဓါးေတြ ကုိင္ေဆာင္ျပီး ဘာမွန္း
မသိတဲ့ အႏၱရယ္ေတြအတြက္ ကာကြယ္ေပးဖုိ႕ပါ …။

မေန႕ညက ထူးထူးဆန္းဆန္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကုိေမာင္ျငိမ္းတုိ႕ မိသားစု
အပါအ၀င္ မိသားစု (၄)စုတုိ႕ဟာ တစ္ညတာ ေခတၱ နားခုိ အိပ္စက္ဖုိ႕
မိေက်ာ့တုိ႕ ျခံ၀ုိင္းေလးထဲ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဖြားနဲ႕ ေဒၚခင္မွဳံ
တုိ႕ရဲ႕ ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆုိသံေတြေၾကာင့္ သူတုိ႕အိမ္ေလးလည္း ည
သန္ေခါင္ယံမွာ စည္းကား ေနပါတယ္။

“ကုိၾကီးျငိမ္း၊ ေတာ္ မေန႕က ျဖစ္တာ တကယ္ပဲလား …”
“မိေက်ာ့ရယ္၊ ငါက အရွက္ကြဲခံျပီး ေပါက္ကရ ေျပာပါ့မလား …”
“ေမာင္ျငိမ္းေရ၊ မင္းႏွမ အေမးအျမန္း ထူတယ္ေနာ္၊ သည္းခံပါအုံးကြယ္
ေဒၚေလးလည္း ေျပာမရလုိ႕ လက္ေရာေျခပါ ေျမွာက္ထားရတယ္ …”
“ရပါတယ္၊ အရီးရယ္၊ က်ဳပ္က စိတ္မဆုိးပါဘူး၊ သူတုိ႕က မၾကံဳဘူး
ေတာ့ မယုံပါဘူး ေျပာမွာေပါ့ …”

အခန္း(၇)

လင္းၾကက္တြန္ခ်ိန္ေရာက္မွ တစ္ညလုံး အိပ္ေရးပ်က္ေနတဲ့ သူတုိ႕
အားလုံး အိမ္ေအာက္ထပ္ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အိပ္ဖုိ႕ ေနရာခင္းက်င္း
ၾကပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ လယ္ယာလုပ္ငန္း၀င္ဖုိ႕ ရြာသားတခ်ဳိ႕လည္း
မိမိတုိ႕အိမ္ဆီ ျပန္ဖုိ႕အတြက္ ႏုိးလာၾကပါတယ္။ မိေက်ာ့အကုိ ကိုမ်ဳိးသိမ္း
တစ္ေယာက္ မီးရထားေပၚ ေစ်းေရာင္းသြားဖုိ႕အေရး မနက္အေစာၾကီး
ေရထ’ခ်ဳိးေနပါတယ္။ အဘစံတုိ႕ အိမ္မွာ တစ္ညတာ သီတင္သုံးခဲ့တဲ့
ကုိရင္ငယ္ေတြလည္း ရြာဦးေက်ာင္းဖက္ျပန္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။
ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ေက်ာဆန္႕ရင္း စုိးထုိက္တစ္ေယာက္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္
သြားပါတယ္။

“အဘစံေရ၊ အဘစံ၊ လုပ္ၾကပါအုံးဗ်ာ၊ က်ဳပ္တုိ႕ တရြာလုံး ဒုကၡေရာက္
ေနျပီ၊ ထ’ပါအုံး အဘစံ …” လုိ႕ ေျပာဆုိသံေတြကို အိမ္မက္လုိလုိ
တကယ္လုိလုိ နားထဲ ၾကားေနရပါတယ္။ အိပ္ယာကေန လန္႕ႏိူးလာ
ေတာ့ အဘစံတုိ႕ ျခံဖက္မွာ လူအမ်ားအျပား ဆူညံေနၾကဆဲပါ …။
“မင္း ေတြ႕ခဲ့တာ တကယ္ပဲလား …”
“တကယ္ပါ အဘစံ၊ ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ ရြာထိပ္မွာ ဘာ
လမ္းမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေရေတြ ေဖြးေနတာပဲ၊ ဟုိဖက္ကုိ လွမ္းၾကည့္
လုိက္ေတာ့ ေတာၾကီးျဖစ္ေနတယ္၊ ျမိဳ႕ဖက္ကုိ သြားတဲ့ “တာရုိး”
လမ္းလည္း မရွိေတာ့ဘူး ….”
“ရြာနံေဘး ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၾကပါအုံး
ကြာ၊ ဘယ္က ေရေတြ ဒုိ႕ရြာထိပ္ ေရာက္ေနတာလဲ …”


(ဆက္ရန္ ….။)

-စစ္ျငိမ္းဒီေရ