အီလ်ာ ဂရီဂုိးဗစ္ခ်္ အာရင္ဘာ့ခ္ (၁၈၉၁- ၁၉၆၇)

(ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ဆုိ ေရးသားထား သည့္ “လူမ်ား၊
သကၠရာဇ္မ်ား- ဘ၀” men, years, life စာအုပ္မွ ထပ္ဆင့္ကူးယူ
ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ ေဖာ္ျပပါ အာရင္ဘာ့ခ္ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း
၏ ေအာက္တြင္ “ညီသစ္” ဟု ေရးထားပါသည္။ “ညီသစ္” ဆုိေသာ
ကေလာင္မွာ ဆရာျမသန္းတင့္လား အျခားတစ္ဦးလားေတာ့ မသိပါ။)

“အီလ်ာ ဂရီဂုိးဗစ္ခ်္ အာရင္ဘာ့ခ္” (Ilya Grigoryevich Ehrenburg)
ကုိ ကိယက္ဗ္ (ယေန႕ ယူကရိန္းႏုိင္ငံ၏ ျမိဳ႕ေတာ္၊ ယခင္ ဆုိဗီယက္
ျပည္ေထာင္စုအတြင္း) ျမိဳ႕၌ ၁၈၉၁- ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၆- ရက္ေန႕
တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူ႕ဖခင္မွာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးျဖစ္ျပီး မိခင္
ျဖစ္သူမွာ ဘာသာေရး အလြန္ကိုင္းရွဳိင္းလွေသာ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္
ျဖစ္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူမွာမူ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးတုိ႕၏ ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားကုိ
စိတ္၀င္စားျခင္း လုံး၀မရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အာရင္ဘာ့ခ္
သည္လည္း ဖခင္၏ ေျခရာကိုနင္းကာ ရဟူဒီဘာသာစကားႏွင့္
ေဟဘရူးဘာသာစကား တုိ႕ကုိ လုံး၀ သင္ယူခဲ့ျခင္း မရွိေခ်။



သူသည္ ကေလးဘ၀တြင္ အလြန္စည္းကမ္းမဲ့ခဲ့ေသာ ကေလး
တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သလုိ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း “အခုလုိ စည္းကမ္း
မဲ့ခြင့္ရခဲ့တာကုိက ကြ်န္ေတာ္ ဘာသာေရးမွာ စိတ္မ၀င္စားခဲ့တဲ့
အတြက္ ရခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ပါပဲ” ဟု ၀န္ခံခဲ့သည္။

၁၈၉၅- ခုႏွစ္တြင္ သူတုိ႕မိသားစု ေမာ္စကုိျမိဳ႕သုိ႕ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရာ
သူ႕ဖခင္သည္ ထုိျမိဳ႕တြင္ နာမည္ၾကီးေသာ အရက္ခ်က္စက္ရုံ
တစ္ရုံ၏ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ အလုပ္ရခဲ့သည္။ အရက္ခ်က္စက္ရုံမွာ
စာေရးဆရာၾကီး လက္ဗ္ေတာ္စတြိဳင္း၏ ေနအိမ္ႏွင့္ တဆက္တည္း
ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ထုိပတ္၀န္းက်င္တြင္ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ
ၾကီးမ်ား ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ရွိခဲ့သည္တုိ႕ကုိ အာရင္ဘာ့ခ္ သတိ
ထားမိခဲ့သည္။

အခြင့္ထူးခံဘ၀မ်ဳိး ေနထုိင္ရသည္ကုိ သေဘာက်ေသာ အာရင္
ဘာ့ခ္သည္ ပထမဦးဆုံး ကြ်မ္းဘားသင္တန္းကို တက္ေရာက္ခဲ့ျပီး
ထုိသင္တန္းမွာပင္ နီကုိလုိင္းဘက္ဟူနင္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့
ၾကသည္။ သူသည္ နီကုိလုိင္းႏွင့္ ေပါင္းမိသြားျပီးေနာက္
၁၉၀၅- ခုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား၌ ပါ၀င္လွဳပ္ရွားခဲ့ျပီး
ႏိုင္ငံေရးကို စတင္စိတ္၀င္စားလာခဲ့ကာ ၁၉၀၆- ခုႏွစ္တြင္ သူတုိ႕
ႏွစ္ေယာက္ ေဗာ္ရွီဗစ္ပါတီသုိ႕ ၀င္ခဲ့သည္။

ထုိအဖြဲ႕အစည္းတြင္ သူႏွင့္ နီကုိလုိင္းသည္ ေျမေအာက္ဂ်ာနယ္
တစ္ေစာင္ကုိ တည္းျဖတ္ရသည္။ အစည္းအေ၀းပြဲေတြတက္၊
ရံပုံေငြရွာသည့္အျပင္ စကၠဴစက္ရုံတြင္ ဆႏၵျပရန္ အတြက္လည္း
စည္းရုံးေရးေတြ ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။

၁၉၀၈- ခုႏွစ္တြင္ ၁၇- ႏွစ္သားသာရွိေသးေသာ အာရင္ဘာ့ခ္
ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ အဖမ္းခံရသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ၅- လ ၾကာျပီး
ေနာက္တြင္ က်န္းမာေရး အေျခအေနအရ ေဆးကုသမွဳ
ခံယူရန္အတြက္ ျပန္ထြက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေထာင္မွ ထြက္လာ
ျပီးေသာ္လည္း သူသည္ ေအးေအးေဆးေဆး မေနဘဲ ေျမ
ေအာက္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားတြင္ တက္တက္ၾကြၾကြ ျပန္လည္
လုပ္ေဆာင္ျပန္သည္။ ထုိအခါ ဖခင္ျဖစ္သူမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ရူဘယ္လ္ေငြ ၅၀၀ အာမခံတင္ကာ အာရင္ဘာ့ခ္ကို ႏုိင္ငံျခား
တြင္ ေဆးကုသမွဳခံယူရန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူကမူ
ဂ်ာမနီႏုိင္ငံသုိ႕သြားျပီး ဆက္လက္ပညာ သင္ေစခ်င္သည္။
သုိ႕ရာတြင္ အာရင္ဘာ့ခ္က လီနင္ရွိရာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ ျပင္သစ္
ႏိုင္ငံသုိ႕သာ ထြက္သြားခဲ့သည္။

ျပင္သစ္သုိ႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ လီနင္ျပဳလုပ္သည့္ အစည္း
အေ၀းကို တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ တက္ၾကြလြန္းေသာ လူငယ္ေသြး
သစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ အာရင္ဘာ့ခ္ကို လီနင္က သေဘာက်
သြားျပီးေနာက္ သီးသန္႕ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းလ်က္ စကားလက္ဆုံ
ေျပာခဲ့သည္။

မၾကာခင္မွာပင္ အာရင္ဘာ့ခ္သည္ ႏုိင္ငံေရးတြင္ စိတ္ပါ၀င္စားမွဳ
ေလ်ာ့နည္းလာျပီးေနာက္ ကဗ်ာမ်ားကို စတင္ေရးသားစျပဳလာ
သည္။ ႏိုင္ငံေရးကုိလည္း လုံးလုံးလ်ားလ်ား မစြန္႕လႊတ္ခ်င္ေသာ
ေၾကာင့္ လက္ဗ္ကာမင္နက္ဖ္၏ ေထာက္ခံခ်က္ျဖင့္ ဗီယင္နာသုိ႕
သြားကာ လက္ဗ္ထေရာ့စကီးႏွင့္ အလုပ္တြဲလုပ္ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။

ဗီယင္နာတြင္ Pravda စာေစာင္ကို ရုရွားသုိ႕ ခုိးသြင္းခြင့္ရမည့္
အေရး၌ အာရင္ဘာ့ခ္ အားသြန္ခြန္စုိက္ ကူညီခဲ့ရသည္။ သုိ႕ရာ
တြင္ ထေရာ့စကီးႏွင့္ အလုပ္တြဲလုပ္ရင္း အျမင္ေတြ မတူညီၾက
သျဖင့္ စိတ္ဓာတ္က်လာျပီးေနာက္ ပါရီသုိ႕ျပန္လာကာ စာေပထဲ
မွာပဲ စိတ္ကုိ ႏွစ္ခဲ့သည္။

ထုိ႕ေနာက္ ကဗ်ာဆရာ လီဇာပုိလြန္စကားယာ၏ အကူအညီျဖင့္
မဂၢဇင္းအခ်ဳိ႕ထုတ္ေ၀ျဖစ္ခဲ့ျပီး သူ၏ စာေစာင္မ်ားထဲတြင္ ႏုိင္ငံေရး
ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ရိထား၊ ေတ့ထားေသာ စာမ်ားကုိလည္း ေဖာ္ျပ
ခဲ့ျပီး လီနင္ကိုလည္း “တံခါမွဴးၾကီး” ဟု နာမည္ေျပာင္တပ္ခဲ့ ေသာ
ေၾကာင့္ လီနင္မွာ အလြန္ေဒါသျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ဖခင္ျဖစ္သူ ေပးပုိ႕ေသာေငြျဖင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ အပူအပင္ကင္းစြာ
ေနထုိင္ရေသာေၾကာင့္ အာရင္ဘာ့ခ္သည္ ကေဖးဆုိင္မ်ားတြင္ စာ
ေရးျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္းတုိ႕ျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္သာ မ်ားခဲ့သည္။ ၁၉၀၉
ခုႏွစ္တြင္ စိန္႕ပီတာစဘတ္မွ ႏုိင္ငံေရးခုိလွံဳလာသူ ကတ္ရာရွမစ္ႏွင့္
ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ခဲ့သည္။ ၁၉၁၁- ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၅- ရက္ေန႕တြင္ ကတ္ရာ
က အီရင္နာဆုိသည့္ ရင္ေသြးေလးကို ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ဇနီးျဖစ္သူ
အတြက္ ခင္ပြန္း၊ သားသမီးျဖစ္သူအတြက္ ဖခင္ဆုိေသာ တာ၀န္မ်ား
အတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျခင္း မရွိေသာ အာရင္ဘာ့ခ္သည္ ကေလး
တစ္ေယာက္သာ ရခဲ့ေသာ္လည္း ကတ္ရာကို လက္ထပ္ခဲ့ျခင္း မရွိေခ်။

၁၉၁၀- ခုႏွစ္တြင္ လက္ထဲ၌ ေငြရႊင္လာေသာ အာရင္ဘာ့ခ္သည္
သူ၏ ပထမဦးဆုံး ကဗ်ာစာအုပ္ျဖစ္သည့္ “Verses” စာအုပ္ကို
ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ထုိစာအုပ္ထဲတြင္ အလယ္ပုိင္းေခတ္မ်ားႏွင့္
ကက္သလစ္ဘာသာအေၾကာင္း အရိပ္အေငြ႕မ်ားကို လည္း
ေတြ႕ရသည္။ ထုိေခတ္ထုိအခါက သေကၤတကဗ်ာဆရာအျဖစ္
နာမည္ၾကီးသည့္ ကဗ်ာဆရာ ဗလာရီကပင္ အာရင္ဘာ့ခ္ကို
ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည္။

၁၉၁၁- ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
ထုိကာလပုိင္းတြင္ သူသည္ ရုိတြန္းကေဖးမွာပင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္
က မ်ားခဲ့သည္။ ထုိေခတ္ထုိအခါက ရုိတြန္းကေဖး၏ ပင္တုိင္ေဖာက္
သည္မ်ားမွာ ပီကာဆုိ၊ အပိုလီနဲလ္၊ ဒီအီဂုိရီဗာရာ၊ ယြန္ဂရစ္၊
ယန္းကုိေတာင္း၊ မုိဒီဂလ်ာနီႏွင့္ မာ့စ္ခ်ာေဂါလ္ တုိ႕ျဖစ္ၾကသည္။

၁၉၁၂ ခုႏွစ္တြင္ အာရင္ဘာ့ခ္သည္ ရုရွားတရားရုံးေတာ္၏ တရား၀င္
ျပည္ေျပးျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ေပါ့ရန္ အသနားခံစာ တင္
ေသာ္လည္း ပယ္ခ်ခံရသည္။ ၁၉၁၃ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ Helios ဂ်ာ
နယ္ ႏွစ္ေစာင္ကုိ တည္းျဖတ္ရာတြင္ ကူညီခဲ့ျပီး ထုိဂ်ာနယ္ထဲတြင္
မာရီနာစဗီေတဗာ၏ ကဗ်ာမ်ားကို ခ်ီးမြမ္းသည့္ ေဆာင္းပါးေရးခဲ့ျပီး
ေနာက္ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္တြင္ နာမည္ေက်ာ္ ျပင္သစ္ ကဗ်ာဆရာမ်ား
ျဖစ္ၾကသည့္ ဗာလိန္း၊ ရိမ္းဘုိး၊ အေပၚလီနဲလ္ စသည့္ ကဗ်ာဆရာ
မ်ား၏ ကဗ်ာမ်ားကို သူကုိယ္တုိင္ ဘာသာျပန္ျပီး စာအုပ္ထုတ္
ေ၀ခဲ့သည္။

ပထမကမၻာစစ္ျဖစ္ေသာအခါ သူသည္ ျပင္သစ္စစ္တပ္တြင္ စစ္မွဳ
ထမ္းရန္ စာရင္းေပခဲ့ေသာ္လည္း ခႏၶာကုိယ္ပိန္လြန္းလွသည့္ဟု
ဆုိကာ သူ႕ကုိ စစ္မွဳထမ္းခြင့္ မျပဳခဲ့ေခ်။ သုိ႕ရာတြင္ သူသည္
ရုရွားသတင္းစာႏွစ္ေစာင္၏ စစ္သတင္းေထာက္တာ၀န္ကုိ ထမ္း
ေဆာင္ရင္း ဒဏ္ရာရခဲ့သည္။ သူ႕သတင္းမ်ားမွာ အခ်က္အလက္
က်နကာ၊ ေသသပ္လွျပီး တရားမွ်တမွဳရွိလွသည္ဟု ဆုိၾကသည္။
သတင္းတစ္ပုဒ္တြင္ ျပင္သစ္တပ္တုိ႕၏ လုပ္ရပ္တစ္ခုကို အမွန္
အတုိင္း ေရးလုိက္မိေသာေၾကာင့္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံမွ ႏွင္ထုတ္ခံရလု
နီးပါး ျဖစ္သြားခဲ့ရေသးသည္။

သူသည္ စစ္ေၾကာင့္ စိတ္အနာတရေတြျဖစ္ခဲ့ျပီး စိတ္က်ေ၀ဒနာ
ခံစားခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ေဖဖၚ၀ါရီ ေတာ္လွန္ေရးျပီးေသာအခါ မိခင္
ေျမ ျဖစ္သည့္ ရုရွားကို ျပန္သြားခဲ့သည္။ ထုိစဥ္မွာေတာ့ သူ႕ႏုိင္ငံေရး
စိတ္၀င္စားမွဳသည္ ေဗာ္ရွီဗစ္ပါတီ မဟုတ္ေတာ့။ ကာရင္စကီ လမ္း
ေၾကာင္းသုိ႕ ယုိင္ေနသည္ဟု ဆုိရမည္။ သူ ေမာ္စကုိျမိဳ႕သုိ႕ ေျပာင္း
သြားေသာအခါ ေအာက္တုိဘာေတာ္လွန္ေရးကို သူေနထုိင္ရာအခန္း
၏ ျပတင္းေပါက္မွ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ျမင္လုိက္ရသည္။

၁၉၁၈ ခုႏွစ္တြင္ “A Prayer For Russia” ဆုိသည့္ သူ႕ကဗ်ာ
ေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ထုိစာအုပ္မွာ ေတာ္ေတာ္
ေလး ေ၀ဖန္ခံလုိက္ရျပီးေနာက္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း
အႏုပညာ၌ အားနည္းခဲ့ေၾကာင္း ၀န္ခံခဲ့သည္။ ၁၉၁၈ ခုႏွစ္တစ္ႏွစ္လုံး
ေဗာ္ရွီဗစ္ပါတီ၏ မေကာင္းေၾကာင္းေတြကိုသာ အဆက္မျပတ္ေရး
ခဲ့ရာ ေမာ္စကုိသည္ သူ႕အတြက္ ရန္မ်ားလွသည့္ ေနရာၾကီးတစ္ခု
ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္တြင္ သူ႕ဇာတိျမိဳ႕ျဖစ္သည့္ ကိယက္ဗ္
သုိ႕ ျပန္ေျပာင္းခဲ့သည္။ ဇာတိျမိဳ႕တြင္ စာေရးဆရာေပါင္းစုံႏွင့္ အဖြဲ႕က်
ေနခဲ့ျပီးေနာက္ ၾသဂုတ္လတြင္ သူႏွင့္ အမ်ဳိးမကင္းသည့္ လ်ဴေဘာ့
မီေခးေလာ့ဗ္နာ ကုိဇင္ဆီဗာ ဆုိသည့္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ၏ စာေပဘ၀သည္ နာမည္ေက်ာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္
အင္ဒေရးေဘလီ၊ ဘုိးရစ္ပါစတာနက္၊ ဆာဂ်ီးအက္စ္နင္၊ မာယာေကာ့
စကီးတုိ႕ႏွင့္ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူသည္ စာေရး
စာဖတ္ျခင္းတုိ႕ျဖင့္သာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေလသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ပညာေရး
၀န္ၾကီးဌာနအတြက္ ကေလးမ်ားျပဇာတ္ရုံတုိ႕ကုိ စီစဥ္ညႊန္ၾကားရေသာ
အလုပ္တစ္ခု ရခဲ့သည္။

သုိ႕ရာတြင္လည္း သူ႕ဘ၀မွာ အဆင္မေျပမွဳေတြ ရွိေနဆဲပင္။ ဘူခါရင္
၏ အကူအညီျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသြားခြင့္ရသည့္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ကိုင္
ေဆာင္ခြင့္ရသူ အနည္းငယ္ထဲတြင္ သူလည္း ပါလာခဲ့သည္။ ၁၉၂၁
ခုႏွစ္တြင္ ပါရီသုိ႕ မိသားစုႏွင့္အတူ ထြက္ခဲ့သည္။ သုိ႕ရာတြင္
ပါရီ၌ ႏွစ္ပတ္ၾကာေနျပီးေနာက္ ျပင္သစ္ရဲေတြက အာရင္ဘာ့ခ္
ကို ျပင္သစ္ႏုိင္ငံမွ ႏွင္ထုတ္ခဲ့သည္။ ျပင္သစ္ အာဏာပုိင္ေတြ
က သူ႕ကုိ ႏွင္ထုတ္ရသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ မယ္မယ္ရရ
ထုတ္ျပန္ျခင္းလည္း လုံး၀ မရွိခဲ့ေပ။

ထုိ႕ေၾကာင့္ သူသည္ ျပင္သစ္မွထြက္ျပီး ဘယ္လ္ဂ်ီယန္တြင္
ေသာင္တင္ကာ ၂၈- ရက္လုံးလုံး ထုိင္ရာမွမထဘဲ စာေရးခဲ့ရာ
သူ၏ ပထမဦးဆုံး လုံးခ်င္း၀တၳဳစာအုပ္ျဖစ္သည့္ The Extraordinary
Adventures of Julio Jurenita and His Disciples စာအုပ္
ေရးျပီးခဲ့ေလသည္။ ထုိစာအုပ္မွာ ထုိင္ရာမွမထဘဲ စိတ္ကူးအျပည့္
ႏွင့္ ေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည့္အျပင္ သေရာ္ခ်က္အမ်ားအျပား
လည္း ပါရွိရာ အၾကီးအက်ယ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သလုိ စာေပေ၀ဖန္ေရး
ဆရာအမ်ားစု၏ ခ်ီးမြမ္းျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရသည္။

၁၉၂၁ တြင္ သူ ဘာလင္ျမိဳ႕သုိ႕ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သည္။ ဘာလင္တြင္
သူ၏ စာေပစြမ္းရည္ေတြ ပိုမုိျမင့္တက္လာသည္ဟု ဆုိရမည္။
၁၉၂၃ တြင္ ေနာက္ထပ္ ၀တၳဳစာအုပ္ သုံးအုပ္ ေရးသားျပီးစီးခဲ့သည္။
ထုိစာအုပ္ သုံးအုပ္မွာ Trust, D.E, The Love of Jeanne Ney,
The Life and Death of Nikolai Kurbov တုိ႕ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိစာအုပ္
သုံးအုပ္မွာ လူၾကိဳက္မ်ားလွသည္ မွန္ေသာ္လည္း ေ၀ဖန္ေရးဆရာ
တုိ႕၏ အာရုံစုိက္ျခင္းကိုမူ မခံခဲ့ရေခ်။

၁၉၂၄ ခုႏွစ္ ေစာေစာပုိင္းကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူသည္
ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုအႏွံ သြားေရာက္ကာ ေဟာေျပာပုိ႕ခ်ျခင္း
မ်ား၊ စာဖတ္ျခင္းမ်ားကို မနားတမ္း ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ပါရီ
သုိ႕ ျပန္သြားကာ သူ၏ ေလးနက္ေသာ ပထမဦးဆုံး ၀တၳဳဟု ဆုိရ
မည့္ The Grabber ကို အျပီးသတ္ေရးသည္။

၁၉၂၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ သူသည္ ၁၉၂၀ ပတ္၀န္းက်င္တ၀ုိက္က
ေမာ္စကုိျမိဳ႕ေန လက္လုပ္လက္စား လူတန္းစားတုိ႕၏ ေန႕စဥ္
ေနထုိင္မွဳဘ၀မ်ားကို ပန္းခ်ီသရုပ္ေဖာ္ဆန္ဆန္ ၀တၳဳေရးျခယ္
ခဲ့သည္။ ထုိႏွစ္ထဲမွာပင္ ဥေရာပ ယဥ္ေက်းမွဳႏွင့္ လူေနမွဳ အဖြဲ႕
အစည္းေတြအေၾကာင္း သူ ေရးသားခဲ့သည့္ အက္ေဆးမ်ားကို
White Coal, or the Tears of Werther နာမည္ႏွင့္ ပုံႏွိပ္ထုတ္
ေ၀ခဲ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ The Storming Life of Lasik Roitschwantz
၀တၳဳစာအုပ္ကိုလည္း ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဇာတ္လမ္းမွာ
ေမာ္စကုိ၊ ၀ါေဆာ၊ ဂ်ာမဏီ၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလန္၊ ပါလက္စတုိင္း
စသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားအႏွံ ခရီးသြားေနေသာ စိတ္ရင္းလည္းေကာင္း၊ ရုိး
လည္း ရုိးသားသည့္ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ သြားေလရာ ေနရာတုိင္း
မွာ အရုိက္ခံရပုံ၊ အႏွိပ္အစက္ခံရပုံ၊ ေထာင္ခ်ခံရပုံ စသည့္တုိ႕ကို
ေဖာ္ျပထားသည္။ ထုိစာအုပ္ႏွင့္ ပက္သက္၍ ေမာ္စကိုမွ သက္ဆုိင္
ရာတုိ႕က မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကသည္။ အာရင္ဘာ့ခ္၏ အရင္းႏွီးဆုံး
မိတ္ေဆြျဖစ္သည့္ ဘူခါရင္ ကိုယ္တုိင္ကပင္ ထုိစာအုပ္ကုိ “တစ္ဖက္
သက္ စာေပအံဖတ္” ဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ေသးသည္။

၁၉၆၀ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ လက္ရာမြန္ဟု ဆုိရမည့္ သူ၏ လူမွဳေရး၊
ႏိုင္ငံေရး ယုံၾကည္ခ်က္ အားလုံးတုိ႕ကုိ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကုိ
ေဖာ္ျပသည့္ Peoples, Years, Life စာအုပ္၏ ပထမပုိင္းအခန္းမ်ား
ကို စတင္ေရးသားခဲ့သည္။ ထုိစာအုပ္ထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲ
ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရေသာ စာေရးဆရာအမ်ားစု၏ နာမည္
မ်ားကိုလည္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္
တရားမမွ်တမွဳ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ခဲ့သည္ကို သူ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕
ခဲ့ေသာ္လည္း သိလ်က္ႏွင့္ ေရငုံႏွဳတ္ပိတ္ေနခဲ့ရသည္ဟုပါ ေရးသား
ထားေသာေၾကာင့္ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ေ၀ဖန္ဆရာတုိ႕က မေက်နပ္ၾက
ေခ်။ ထုိကာလတြင္ သူသည္ ျခံစည္းရုိးေပၚတြင္ ခြထုိင္သည့္ လူစားမ်ဳိး
ဆုိတာ ပုိျပီး ေပၚလြင္လြန္းလွသည္ဟုလည္း အစုိးရအသုိင္းအ၀ုိင္းက
အာရင္ဘာ့ခ္ကို သိကၡာခ်သည္။ ထုိကာလတြင္ လူအမ်ားစုသည္
စတာလင္ လုပ္သမွ် မွန္ကန္သည္ဟု ယုံၾကည္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္
ယခု အာရင္ဘာ့ခ္က စတာလင္ လုပ္ရပ္ေတြ မွားေနခဲ့သည္ဆုိတာကို
သိလ်က္ႏွင့္ ႏွဳတ္ဆိတ္ေနေသာေၾကာင့္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း
ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိကာလတြင္ စတာလင္ အမွားၾကီးေတြ လုပ္ေနမွန္း
သိလ်က္ႏွင့္ စတာလင္အတြက္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြ ေရးသားေပးခဲ့
ေသာ သူ႕ကုိ အလြန္ ေအာက္တန္းက်လြန္းေသာ လူလိမ္
တစ္ေယာက္ဟု ဆုိၾကသည္။ ထုိသုိ႕ အျငင္းေတြ ပြားေနၾကသည့္
မွာ မွန္ေသာ္လည္း ယုံၾကသည္သူဟူ၍ မရွိသေလာက္ပင္။ စာေရး
ဆရာၾကီး ရွိလုိေကာ့ဗ္ကပင္ အာရင္ဘာ့ခ္ကို ထုိစာအုပ္ဆက္မေရး
ရန္ အၾကံျပဳခဲ့သည္။

သူ၏ ဘ၀ျဖတ္သန္းမွဳ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာမ်ားကို တစ္ခန္းျပီး
တစ္ခန္း ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပလာခဲ့ရာ အခန္းတစ္ခန္း ျပီးလာသည္ႏွင့္
အမွ် ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရးမွာ ပုိ၍ပုိ၍ ခက္ခဲလာခဲ့သည္။ သူ ေရးေသာ
အခန္းမ်ားတြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ား၊ ျဖဳတ္ပယ္ျခင္းမ်ားကုိ
သက္ဆုိင္ရာက ျပဳလုပ္လာရသည္အထိ ျဖစ္လာသည္။ ဘူခါရင္ႏွင့္
ပက္သက္ျပီး ကိုးကားသမွ်တုိ႕ကုိ အားလုံးျဖဳတ္ပယ္ ပစ္ရသည္။
အခက္အခဲ မ်ဳိးစုံၾကားမွေန၍ သူ၏ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ အခန္းဆက္
မွာ ရပ္လုိက္၊ နားလုိက္၊ ျဖဳတ္လုိက္၊ ပယ္လုိက္၊ ပိတ္ပင္လုိက္ႏွင့္
ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရလာခဲ့သည္။

ထုိၾကားကာလထဲတြင္ အာရင္ဘာ့ခ္သည္ လူငယ္စာေရးဆရာ
မ်ားကို ေကာင္းေကာင္း ေထာက္ခံေပးသည္။ ဂ်ဳိးဆက္ဘေရာ့စကီး
၏ လက္ရာမ်ားကို ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည္။ အင္ဒေရးဗြန္နက္ဆင္စကီး၏
လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို ေထာက္ျပ ကူညီေပးခဲ့သည္။ ဆုိဇင္ညစ္ဇင္၏
စာအုပ္မ်ားကို အေကာင္းျမင္ေ၀ဖန္ခ်က္ျဖင့္ ေ၀ဖန္ခဲ့သည္။
(သုိ႕ရာတြင္ ေနာင္ သူေရးေသာ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာမ်ား စာအုပ္
တြင္ ထုိစဥ္က သူ ဆုိဇင္ညစ္ဇင္ကုိ ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည္မ်ားမွာ မုသား
ျဖစ္သည္ဟု ဆုိခဲ့သည္အျပင္ သူသည္ ဆုိဇင္ညစ္ဇင္၏ စာမ်ား
ကို မုန္းေလာက္သည္အထိ မႏွစ္သက္လွေၾကာင္း ၀န္ခံခဲ့ျပန္သည္။)

အာရင္ဘာ့ခ္သည္ သူ ကြယ္လြန္ကာနီး ရက္သတၱပတ္ အနည္း
ငယ္လုိသည့္ အခ်ိန္အထိ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ သူ႕ဘ၀ ျဖတ္သန္း
မွဳမ်ားကို ဆက္လက္ေရးသားခဲ့သည္။ သူ ကြယ္လြန္သည့္ ႏွစ္မွာပင္
အင္ဒေရးတာေကာ့ဗ္စကီးက ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ ေရးျဖစ္ခဲ့သည့္
စာမူမ်ားကုိ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သုိ႕ရာတြင္ သက္ဆုိင္
ရာတုိ႕က အခန္းမ်ားစြာ၊ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာကုိ တည္းျဖတ္ထုတ္
ႏွဳတ္ခုိင္းခဲ့၍ ျပည့္စုံသည္ဟု မဆုိသာေခ်။ သူ၏ က်န္ရစ္သူ မိသားစု
ကလည္း ပုံႏွိပ္စာလုံးထက္စာလွ်င္ အာရင္ဘာ့ခ္၏ လက္ေရးမူကို
သာ ျပန္ယူခ်င္ေနသည္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေရာက္မွသာ သူ၏ ေအာက္ေမ့
ဖြယ္ရာမ်ားကို အျပီးအစီး ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့သည္။

အာရင္ဘာ့ခ္သည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႕တြင္
ေက်ာက္ကပ္ကင္ဆာ ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။

အာရင္ဘာ့ခ္သည္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ပါရမီ
ၾကီးလွသည့္သာမက အသက္ရွင္ႏိုင္သည့္ အေရးတြင္လည္း
မွတ္သားရေလာက္ေအာင္ ပါရမီထူးလွသူဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾက
သည္။ သူ ရွင္သန္ေနထုိင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ကာလမ်ားကို
သရုပ္က်က် ျပန္လည္တြက္ခ်က္ၾကည့္မည္ဆုိပါက သူသည္
အနည္းဆုံး ၃-ၾကိမ္ ၄- ၾကိမ္မက ေသမိန္႕က်သင့္သည့္သူ
တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္မွာ ေသခ်ာလြန္းလွသည္။

သုိ႕ရာတြင္ ကဗ်ာဆရာ ယပ္တူရွင္ကို၏ အေျပာအရ “အာရင္ဘာ့ခ္
ဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အားလုံးကို အသက္ရွင္ေနထုိင္တတ္ဖုိ႕ သင္ၾကား
ေပးခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္တယ္၊ သူ႕ဘ၀ေလာက္ အေျပာင္းအလဲမ်ားတာ၊
မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႕လည္း သူ႕စာအုပ္ထဲမွာ အသက္ရွင္
ေနထုိင္ဖုိ႕ သူ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာေတြကို
အသားေပး ေဖာ္ျပခဲ့တာ ျဖစ္မွာပါ” ဟု ဆုိရမည္ျဖစ္သည္။

အာရင္ဘာ့ခ္ကေတာ့ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားခဲ့ပါသည္ …
“လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘ၀တစ္သက္တာ ေနထုိင္သြားတဲ့
ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေန႕စဥ္အ၀တ္လဲသလုိမ်ဳိး သူ႕အေရျပား
ကို ေျပာင္းမယ္ဆုိရင္ ေျပာင္းႏုိင္ေလာက္ေပမဲ့ တစ္ခုတည္းသာ
ရွိတဲ့ သူ႕ႏွလုံးသားကုိေတာ့ ေျပာင္းလဲႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး” ….။