ေဒၚၾကိဳင္၏ အတၳဳပၸတၱိ

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

တခါက ေက်းလက္ေဒသတစ္ခုတြင္ ေဒၚၾကိဳင္ဟု ေခၚေသာ
မိခင္ တစ္ဦးရွိပါတယ္။ သူ႕ခင္ပြန္းမွာ လက္ေၾကာတင္း
ေအာင္ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္သူတစ္ဦးပါ။ ေဒၚၾကိဳင္ ကုိယ္တုိင္
လည္း ပညာေရးနဲ႕ ပက္သက္ျပီး ေသစာရွင္စာအဆင့္ ေရးတတ္
ဖတ္တတ္ရုံမွ်သာ တတ္ရွာပါတယ္။ ေဒၚၾကိဳင္ႏွင့္ သူ႕ခင္ပြန္း
တုိ႕တြင္ သားသမီး ရွစ္ဦး ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။

သားသမီး ရွစ္ဦး၏ ပညာေရး၊ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး
မ်ားအတြက္ ေဒၚၾကိဳင့္ချမာ မုိးလင္း မုိးခ်ဳပ္ ေစ်းဗန္း
ေခါင္းေပၚရြက္ျပီး ရွာေဖြရပါတယ္။ သူ႕သားသမီးမ်ား
အေပၚ ေျပာဆုိဆက္ဆံေသာ ေဒၚၾကိဳင္၏ အသုံးအႏွဳန္း
မ်ားမွာ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ မၾကား၀ံ့မနာသာမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။



မနက္မုိးလင္း နံနက္ခင္းမ်ားတြင္ ေဒၚၾကိဳင္တစ္ေယာက္
တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ေရာင္းခ်ရန္ ျပင္ဆင္ထား
ေသာ အသုတ္စုံ ေစ်းဗန္းထဲမွ အသုတ္မ်ားကို သူ႕သားသမီး
မ်ားအား ဦးစြာပထမ ေကြ်းေမြးေလ့ ရွိပါတယ္။ အသုတ္စုံ
စားေနၾကသည့္ သူ႕ကေလးငယ္မ်ားအား ေဒၚၾကိဳင္ ေျပာဆုိ
ဆက္ဆံေနပုံက ….
“ဟဲ့ မသာေလးေတြ၊ ေသခ်င္းဆုိးေလးေတြ မ်ဳိၾက ဆုိ႕ၾက
၀ါးၾကဟဲ့၊ တယ္ ငါ မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး၊ ဟဲ့ ဟုိအငယ္ဆုံး
ေသနာေလး အငမ္းမရ စားေနလုိက္တာ သရဲသဘက္မ်ား
စီးေနသလား ေအာင့္ေမ့ရတယ္ …. ဟင္း …. ”

သူတုိ႕၏ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၊ အရပ္ထဲက လူမ်ားအတြက္ေတာ့
ေဒၚၾကိဳင္၏ ေန႕စဥ္ အျပဳအမူမ်ားမွာ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွေပ။
ရပ္ေ၀းမွ ဧည့္သည္မ်ား၊ ခရီးလမ္းၾကံဳ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ား
အတြက္ေတာ့ ေဒၚၾကိဳင္သည္ အံၾသဖြယ္ မိခင္တစ္ဦးျဖစ္ေန
ပါတယ္။ ျမန္မာ့ရုိးရာႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ သၾကၤန္အျပီး စာသင္
ေက်ာင္း အသီးသီးမွ ေအာင္စာရင္းမ်ား ထုတ္ျပန္ခ်ိန္တြင္
စိတ္ညစ္ေနသူ တစ္ဦးရွိပါတယ္။ အဲဒါက ေဒၚၾကိဳင္ပါ။ ျဖစ္ပုံက
သူ႕သားသမီးမ်ားသည္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ ေအာင္ျမင္
ၾကပါတယ္။ အတန္းသစ္သုိ႕ တက္ခြင့္ရေသာ သူ႕သားသမီး
မ်ားအတြက္ ေက်ာင္းသုံး ပုံႏွိပ္စာအုပ္ ၀ယ္ေပးရန္ ေဒၚၾကိဳင္
ၾကိဳျပီး စိတ္ညစ္ေနပါျပီ။ ေအာင္စာရင္း ၾကည့္ရူျပီး အိမ္ျပန္လာ
ေသာ သူ႕သားသမီးမ်ားကို ေဒၚၾကိဳင္ ဆုခ်ီျမွင့္ေနပုံက …
“ေသနာေလးေတြ … ေသခ်င္းဆုိးေလးေတြ ေအာင္ျပန္
ျပီလား တစ္ႏွစ္၊ ငါနဲ ေသသာ ေသလုိက္ခ်င္ပါတယ္၊
နင္တုိ႕အေဖ ေသနာၾကီးကလည္း သူနဲ႕ မဆုိင္သလုိပဲ၊
အခုလာမယ့္ အတန္းမွာ စာေမးပြဲ ထပ္ေအာင္မယ္ဆုိရင္
နင္တုိ႕ေခါင္းကို ငါကုိယ္တုိင္ ရုိက္ခြဲျပစ္မယ္ ….”

ပညာမတတ္ရွာေသာ မိဘႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ျပီး ေဒၚၾကိဳင့္’
သားသမီးမ်ားက ပညာေရးတြင္ ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။
ေဆြးနီးမ်ဳိးစပ္မ်ား၏ ရံဖန္ရံခါ ေထာက္ပံကူညီမွဳမ်ား၊
သူတုိ႕၏ ပင္ကုိယ္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳမ်ားေၾကာင့္
ႏွစ္စဥ္လုိလုိ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ၾကပါတယ္။ ေအာင္
စာရင္း ထြက္သည့္ေန႕မ်ားတြင္ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚၾကိဳင္
ႏွင့္ သူတုိ႕ေမာင္ႏွမမ်ား မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္၀ံ့ေပ။

ပညာထူးခြ်န္ေသာ သူ႕သားသမီးမ်ားက ပညာေရးခြ်န္ဆု
ရရွိေသာအခါတြင္လည္း ေဒၚၾကိဳင့္ပါးစပ္မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း
ေရရြတ္သံမ်ား ၾကားေနရပါတယ္ …
“ေသနာေလးေတြ … မသာမေလးေတြ … နင့္တုိ႕ဆုေပးပြဲ
က အေရးမၾကီးဘူး …. နင္တုိ႕ အဲဒီပြဲတက္ဖုိ႕ နင့္တုိ႕ကို
အ၀တ္အစားအသစ္ ခ်ဳပ္ေပးရတာနဲ႕ ရြာလည္ျပီး ေစ်းေရာင္း
ေနရတဲ့ ငါ့မွာ ဖင္ေမႊး ေျပာင္ေတာ့မယ္ …”

ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုကုိ ျဖစ္ေက်ာ္လာျပီးသည္ေနာက္ …
ေဒၚၾကိဳင္၏ သားအၾကီးဆုံးႏွင့္ သမီးအၾကီးဆုံးတုိ႕ဟာ
မိသားစုအတြက္ အားကုိးအားထား ျပဳႏိုင္ေလာက္ေအာင္
အလုပ္ကုိယ္စီ ရွိလာၾကပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္း ျပည္ပႏုိင္ငံ
တစ္ခုတြင္ အလုပ္ လုပ္ကုိင္ေသာ သားအၾကီးဆုံးျဖစ္သူက
တစ္မိသားစုလုံး၏ စား၀တ္ေနေရးတာ၀န္ကုိ ယူလုိက္ပါတယ္။
မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚၾကိဳင္အား ေစ်းဗန္း ေခါင္းေပၚရြက္ရေသာ
ခက္ခဲပင္ပန္းသည့္ဘ၀မွ အနားယူေစပါတယ္။ သမီးအၾကီးဆုံး
ျဖစ္သူကလည္း လစာေကာင္းသူ တစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္
က်ျပီး စီးပြားေရး ေျပလည္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမြးခ်င္း
ညီအကုိေမာင္ႏွမမ်ား၏ ပညာေရး က်န္းမာေရး အစစအရာရာ
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါတယ္။

ေန႕စဥ္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ေစ်းသည္ဘ၀မွ အနား
ရလာေသာ ေဒၚၾကိဳင္တစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး
သက္ေတာင့္သက္သာ ေနရသည္ကို စိတ္ပ်က္လာပါတယ္။
အရပ္ထဲရွိ ဖဲ၀ုိင္းမ်ားတြင္ ေဒၚၾကိဳင္တစ္ေယာက္ အပ်င္းေျပ
ပုိကာ၀ုိင္း ထုိင္တတ္လာပါတယ္။ အရပ္ထဲတြင္ အသုဘအိမ္
မရွိလည္း ေဒၚၾကိဳင္တစ္ေယာက္ သူ႕အိမ္မွာ ပုိကာ၀ုိင္းဖြဲဖုိ႕
လူလုိက္စုပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေသာ သားသမီးမ်ားက
ျမိဳ႕ေပၚရွိ တကၠသုိလ္မ်ားထံ ေက်ာင္းတက္ေနေသာေၾကာင့္
အိမ္တြင္ အငယ္ႏွစ္ဦးခန္႕သာ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚၾကိဳင္ႏွင့္အတူ
ေနထုိင္ပါတယ္။

တစ္ေန႕၌ ေဒၚၾကိဳင္၏ သမီးအၾကီးဆုံးျဖစ္သူက အိမ္ခ်င္း
ကပ္လ်က္တြင္ ေနထုိင္ေသာ ခင္မင္ရင္းႏွီးသည့္ အဖြားအုိ
တစ္ဦးထံတြင္ သူ႕မိခင္ အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ပါတယ္ …..
“အဖြား …. အေမေလ သမီးကို ေျပာတယ္၊ သူ မ်က္မွန္
အသစ္ လုပ္ခ်င္လုိ႕တဲ့ …၊ သမီးလည္း ၾကားၾကားခ်င္း
၀မ္းသာသြားတာေပါ့၊ အေမနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕
အေမ … ဘုရားစာအုပ္ေတြ တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတာ
အဆင္မေျပလုိ႕လား … သမီး ၀ယ္ေပးမယ္ေလ …”
လုိ႕ ေျပာလုိက္ေတာ့ အေမက ….
“သမီးရယ္ … အေမေလ ဖဲရုိက္ရင္ အပြင့္ေတြပဲ ျမင္ရတယ္၊
ဂဏန္းေတြ မျမင္ရဘူး၊ အဲဒါ … ကိုယ့္ဖဲ ေဒါင္းလုိ႕ ေဒါင္းမွန္း
ေတာင္ မသိဘူး … ျဖစ္ေနတယ္ သမီးရယ္ …. ” … တဲ့ ….

ဤသုိ႕ျဖင့္ မည္သူမွ် ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆုိ၍ မရေသာ ေဒၚၾကိဳင္
တစ္ေယာက္ အသက္ၾကီးမွ ဖဲသမားဘ၀ျဖင့္ ေန႕ေပါင္း
မ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အျခားသူမ်ားက တရားပြဲမ်ား
တရားစခန္းမ်ား လုိက္ပါရန္ ေခၚေဆာင္မွဳအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုလည္း
ေရွာင္ဖယ္ျပီး ဖဲ၀ုိင္းတြင္သာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေလ့ ရွိပါတယ္။
ေန႕စဥ္ ဖဲကစားေနေသာ ေဒၚၾကိဳင္တြင္ အက်င့္သစ္တစ္ခု
ရလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဖဲ၀ုိင္းအလယ္ရွိ ပန္းကန္ထဲမွ
ဖဲဆြဲယူေသာ္အခါ သူလုိခ်င္သည့္ဖဲ ရရွိလာပါက ရင္ဘတ္ေပၚ
တြင္ လက္ျဖင့္ ဖိထားျပီး ဟစ္ေအာ္ ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းပါ။

တစ္ေန႕တြင္ ထုံးစံအတုိင္း ျပဳလုပ္ေနၾက ပုိကာ ဖဲ၀ုိင္းတစ္ခုတြင္
ေဒၚၾကိဳင္ႏွင့္ သူ႕မိတ္ေဆြမ်ား ဖဲကစား ေနၾကပါတယ္၊ ေဒၚၾကိဳင္
တစ္ေယာက္ သူ႕နံေဘးမွ ျပစ္ခ်ေပးလုိက္ေသာ ဖဲအား
စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ရူျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ပန္းကန္ထဲ
မွ ဖဲတစ္ခ်က္ ဆြဲယူလုိက္ပါတယ္။ ထုိ႕ေနာက္ ….
ကုလား … ကုလား …. ဟု ဆုိျပီး လဲက်သြားပါတယ္ …

“ေဒၚၾကိဳင္ …. ေဒၚၾကိဳင္ … ဘာျဖစ္သြားလုိ႕လဲ … မေနာက္
နဲ႕ေနာ္ … ေဒၚၾကိဳင္ …. ေဒၚၾကိဳင္ … ” ဟု ေခၚသံမ်ားကို
ေဒၚၾကိဳင္တစ္ေယာက္ ျပန္မထူးႏုိင္ေတာ့ေပ။ ေဒၚၾကိဳင္
တစ္ေယာက္ သူ ဆြဲယူလုိက္ေသာ ကုလားဖဲခ်ပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း
ေလာကၾကီးကို ႏူတ္ဆက္သြားခဲ့ပါျပီ …။


(ျပီးပါျပီ။)
(မွတ္ခ်က္။ ။ ရင္းႏွီးသည့္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေျပာျပေသာ
သူတုိ႕ေဒသမွ အထူးအဆန္းျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ျပန္လည္ ေရးဖြဲ႕
ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ တုိက္ဆုိင္မွဳမ်ား ရွိခဲ့ပါလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါ။)