စက္တင္ဘာလရဲ႕ ညတည (ပထမပိုင္း)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(ေၾကာက္တတ္သူမ်ား မဖတ္ရူသင့္ပါ။)

ခုရက္ပုိင္း အင္တာနက္ေပၚမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က
စတင္ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာ
ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ သူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံက ကြန္ဒုိမီနီယံ
တစ္ခုမွာ အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေပါင္းျပီး ဌားရမ္း
ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ ေနထုိင္ရာ ကြန္ဒုိမီနီယံမွာ ေပ်ာ္ပြဲ
ရႊင္ပြဲနဲ႕ အခမ္းအနားေတြ လုပ္ဖုိ႕ ခန္းမတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီ
ခန္းမမွာ သာေရးအျပင္ နားေရး အခမ္းအနားေတြ လုပ္ဖုိ႕
နာရီအတုိင္းအတာနဲ႕ ဌားရမ္းပါတယ္။

တခါတေလဆုိရင္ ေရွ႕က တရုတ္အသုဘ အခမ္းအနားက
ခန္းမထဲက မထြက္ေသးပါဘူး။ ခန္းမထိပ္မွာ မဂၤလာေဆာင္ပြဲ
အတြက္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား သတုိ႕သား သတုိ႕သမီးေတြ ၀တ္စုံ
အျပည့္နဲ႕ လာေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ေမြးေန႕လုပ္လည္း ဒီခန္းမ၊
တျခားေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ လုပ္လည္း ဒီခန္းမ၊ အသုဘကိစၥျဖစ္လာ
လည္း ဒီခန္းမမွာ လုပ္ၾကေတာ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့
က်ေနာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းက သူ႕စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္မိေၾကာင္း
ေျပာျပပါတယ္။



သူနဲ႕ က်ေနာ္ဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ကုိးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀
မွာ စတင္ရင္းႏွီးခဲ့သူေတြပါ။ ေက်ာင္းစ’တက္လုိ႕ ႏွစ္လမွ်
အၾကာ ၾသဂုတ္လ ရွစ္ေလးလုံး ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ပြားျပီး
ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လုိက္တဲ့ ေနာက္ပုိင္း တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္
အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုမွာ ညၾကီးမုိးခ်ဳပ္ ျပန္ဆုံခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။

ရန္ကုန္က က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ ရပ္ကြက္နဲ႕ သူ ေနထုိင္ရာ ရပ္ကြက္
ၾကားမွာ ရပ္ကြက္တစ္ခုသာ ျခားပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္
လထဲမွာ အဲဒီေခတ္က သမၼတ ဦးစိန္လြင္ ႏုတ္ထြက္သြားျပီး
တဲ့ ေနာက္ပုိင္း အေျခခံပညာ ေက်ာင္းအသီးသီးမွာ သပိတ္
စခန္းေတြ ဖြင့္လွစ္လာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ေက်ာင္းမွာ
ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ သပိတ္စခန္းကို သူ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ သူ႕ညီ
ျဖစ္သူဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့္
သူငယ္ခ်င္းဟာ ေဆးရုံေတြ ရဲစခန္းေတြ ေနာက္ပိတ္ဆုံး
လူေသအေလာင္းမ်ား ထားရွိရာ အေအးတုိက္ေတြကို ေန႕စဥ္
သြားေရာက္ စုံစမ္းခဲ့ရပါတယ္။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့
ေနာက္တစ္လေလာက္အၾကာမွ ေဒါပုံဖက္မွာ သူ႕ညီကုိ ရွာေဖြ
ေတြ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕ညီျဖစ္သူဟာ
ေသြးထြက္သံယို ျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ စိတ္မမွန္ေတာ့တဲ့
အေနအထား ျဖစ္သြားပါျပီ။ သူတုိ႕မိသားစုက သူ႕ညီျဖစ္သူကုိ
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ယူျပီး ေဆးကုလုိက္ရပါတယ္။ ညီျဖစ္သူကို
ေန႕စဥ္လုိက္ရွာေနရလုိ႕ သပိတ္စခန္းကုိ ေရာက္မလာခဲ့တဲ့
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ က်ေနာ္ဟာ စက္တင္ဘာလရဲ႕ ညတည
မွာ မထင္မွတ္ပဲ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ခဲ့ၾကပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလဆန္းပုိင္း ……

အဲဒီအခ်ိန္က ရပ္ကြက္တုိင္း၊ လမ္းတုိင္းမွာ လုံျခံဳေရးကင္းတဲေတြ
၀ါးကပ္ေတြ ကားရံျပီး ထားၾကပါတယ္။ အိမ္အေရအတြက္မ်ား
တဲ့ လမ္းေတြမွာဆုိရင္ ႏွစ္ညတစ္ခါ၊ အေရအတြက္နည္းတဲ့ လမ္း
ေတြမွာဆုိရင္ ညစဥ္လုိလုိ တစ္အိမ္ တေယာက္ႏွဳန္းျဖင့္ လုံျခံဳေရး
ကင္းတဲမွာ စုေပါင္းျပီး ကင္းေစာင့္ရပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီး အေရ
အတြက္မ်ားတဲ့ အိမ္ေတြကေတာ့ ကင္းေစာင့္ဖုိ႕ မလုိပါဘူး။ ရပ္ကြက္
လုံျခံဳေရးကင္းတဲဟာ ညဖက္ဆုိရင္ လမ္းထဲက လူၾကီးလူငယ္ေတြ
နဲ႕ စည္းကားေနေလ့ရွိပါတယ္။ လဖက္သုတ္ ဂ်င္းသုတ္ေတြ
ကလည္း တစ္ပြဲျပီး တစ္ပြဲ၊ ေရေႏြးၾကမ္းအုိးေတြကလည္း တစ္အုိး
ျပီး တစ္အုိး၊ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားတဲ့ လူၾကီးေတြၾကားမွာ ဗဟုသုတ
အစုံအလင္ကုိ နားေထာင္ရတာ မုိးလင္းတဲ့အထိပါပဲ။

စက္တင္ဘာလ (၉)ရက္ေန႕ ည …..

က်ေနာ္တုိ႕မိသားစု ေနထုိင္ရာ လမ္းမေပၚမွာ လုံျခံဳေရးကင္းတဲ
သုံးခုရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ရပ္ကြက္နဲ႕ ထိစပ္ေနတဲ့ နံေဘးရွိ
ရပ္ကြက္ေတြနဲ႕ ထိစပ္တဲ့ေနရာမွာ ကင္းတဲႏွစ္ခုရွိျပီး အလယ္ပုိင္း
မွာ ဗဟုိကင္းတဲ ရွိပါတယ္။ ဗဟုိကင္းတဲဟာ ရပ္ကြက္တစ္ခုလုံးရဲ႕
လုံျခံဳေရးကင္း ဌာနခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ညဥ့္ဦးပုိင္းမွာ ရပ္ကြက္
ထဲရွိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားမွ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားနဲ႕ အရပ္ထဲက
လူၾကီးပုိင္းေတြ ကင္းစစ္ေဆးဖုိ႕ စတင္ စုေ၀းရာ ေနရာတစ္ခုပါ။
က်ေနာ္တုိ႕မိသားစုအတြက္ က်ေနာ္ဟာ ဗဟုိကင္းတဲမွာ ႏွစ္ည
တစ္ခါ ကင္းသြားေစာင့္ေပးရပါတယ္။ ကင္းတာ၀န္ ၾကတဲ့ လူ
အေရအတြက္ဟာ ဆယ္ဦးခန္႕ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္က
လႊဲရင္ က်န္သူမ်ားဟာ အသက္အားျဖင့္ က်ေနာ့္ထက္ ၾကီးတဲ့
သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ရယ္ေမာစရာ ေျပာတတ္တဲ့ လူၾကီးတခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ည (၁၂)
နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တုိ႕ကင္းတဲမွာ
ရယ္သံေတြ ဖုံးလႊမ္းလ်က္ ရွိပါတယ္။ မီးကင္းသံေခ်ာင္း ေခါက္ျပီး
ခါစ က်ေနာ္တုိ႕ ကင္းတဲကို အေ၀းကေန လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးနဲ႕
မီးလွမ္းထုိးျပီး အခ်က္ျပတဲ့ ပုံသ႑ာန္ ဖြင့္လုိက္ ပိတ္လုိက္ လုပ္
ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စကားေျပာေနသူ အားလုံး ေခတၱ ရပ္တန္႕
သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံး နားလည္ထားတာက အဲလုိ
ဆယ္ခါထက္မနည္း လုပ္ျပျခင္းဟာ ျပႆနာ တစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္ပြား
ေနေၾကာင္း ကင္းတဲအခ်င္းခ်င္း အခ်က္ျပမွဳ တစ္ခုလုိ သိထား
တာပါ။ ကင္းတဲမွ အလွည့္က် ကင္းလာေစာင့္သူ အားလုံး
အနည္းဆုံးအားျဖင့္ ေလာက္ေလးခြနဲ႕ ေလာက္စာလုံးထည့္
ထည့္ထားတာတဲ့ လြယ္အိတ္ငယ္ေတြ ကုိယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း ဓါး အတုိအရွည္၊ တုတ္ အတုိအရွည္ေတြ ကုိယ္
စီ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းကုိ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာက္တတ္
တဲ့ လူၾကီး သုံး ေလးဦးကုိ ထားခဲ့ျပီး က်န္တဲ့သူ အားလုံး
လွမ္းျပီး အခ်က္ျပေနေသာ ရပ္ကြက္အဆုံးက ကင္းတဲဆီ
သြားခဲ့ၾကပါတယ္။

ႏွစ္ရပ္ကြက္ထိစပ္ရာ ကင္းတဲ မေရာက္တေရာက္ေလာက္မွာ
လမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ေပၚက ေခြးအူသံေတြ ဆူညံစြာ ထြက္
ေပၚလာပါတယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ရာသီဥတု
က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပါ။ လေရာင္ အနည္းငယ္နဲ႕ ၾကယ္
ေပ်ာက္တိေပ်ာက္ၾကား ထြက္ေပၚေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕
ရပ္ကြက္ဖက္အျခမ္းက လမ္းမၾကီးေပၚေတာ့ ေခြးအူသံေတြ
လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားေတြ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လမ္းမၾကီးနဲ႕ တဆက္
တည္းျဖစ္တဲ့ တဖက္ရပ္ကြက္က လမ္းေပၚမွာေတာ့ လက္ႏွိပ္
ဓါတ္မီးေရာင္ေတြ ေခြးအူသံေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကားေန
ရပါတယ္။ ကင္းတဲအေရာက္မွာ တာ၀န္က် ကင္းသမားအုပ္စု
က ေျပာျပပါတယ္။ “ဒုိ႕အေရး” “ဒုိ႕အေရး” နဲ႕ လူအုပ္စုလုိက္
ေၾကြးေက်ာ္သံေတြ ၾကားရတယ္၊ အဲဒီေနာက္ ေခြးအူသံေတြ
ထြက္လာပါတယ္။ အားလုံးလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
အခုလုိ ညမ်ဳိးၾကီးမွာ ဘယ္သူမွ ခ်ီတက္ဆႏၵျပမွဳမ်ဳိး မလုပ္
ၾကပါဘူး။ ေန႕ဖက္ေတြမွာသာ ဆႏၵျပ လူထု ခ်ီတက္တာ
မ်ဳိးပဲ ရွိပါတယ္။ အသံဟာ တာေမြအ၀ုိင္းထိပ္ (ယခုေတာ့
တာေမြအ၀ုိင္း မရွိေတာ့ပါ။) ရွိ “မရုိးဆန္း” ရုပ္ရွင္ရုံဖက္က
ေန ၾကားေနရ သလုိလုိ၊ ဗုိလ္စိန္မွန္ ရပ္ကြက္ဖက္က ထြက္
ေပၚေနသလုိလုိ ၾကားေနရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။

ႏွစ္ရပ္ကြက္ၾကားမွာ ကင္းတဲက ႏွစ္ခုပါ၊ က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္
ဖက္မွ ကင္းတဲအျပင္ က်ဳိကၠဆံရပ္ကြက္ဖက္မွ ကင္းတဲလည္း
ရွိပါတယ္။ သူတုိ႕ဖက္က ကင္းတဲမွ လွမ္းေျပာျပပါတယ္။
သူတုိ႕နဲ႕ ရပ္ကြက္ခ်င္း ထိစပ္တဲ့ ဗုိလ္စိန္မွန္ ရပ္ကြက္
ဖက္မွာလည္း ကင္းတဲအားလုံး အဲဒီအသံကုိ ၾကားေနရပါ
တယ္။ အသံဟာ ေရႊဂုံတုိင္လမ္းမၾကီးဖက္ကေန တခ်က္
တခ်က္ ၾကားေနရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အသံဟာ ေရႊဂုံတုိင္
ဖက္ရွိ “ငါးထပ္ေျခာက္ထပ္”တုိ႕ “ဘန္ဒါပင္” တုိ႕ “ေရႊဂုံတုိင္”
လမ္းဆုံတုိ႕ဖက္မွ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ခန္႕မွန္း ေျပာဆုိပါတယ္။

ညသန္ေကာင္ယံမွာ လူသြားလူလာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
လမ္းမေတြေပၚက ထြက္ေပၚေနတဲ့ ေခြးအူသံမ်ားဟာ
စိတ္ေျခာက္ျခားစရာပါ။ အားလုံး တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိးစီ
ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးေနၾကပါတယ္။ အဲဒီရက္ပိုင္းကာလ
က ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ မ.ဆ.လ ပါတီယူနစ္ရုံးကို အ.ထ.က
(၁) ဗဟန္းမွ အေျခခံပညာေက်ာင္းသား သမဂၢ ဦးေဆာင္
၀င္ေရာက္သိမ္းယူျပီး ျပည္သူ႕အာဏာ ထူေထာင္ေၾကာင္း
ေၾကျငာထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ သိမ္းယူထားတဲ့
ျမိဳ႕နယ္ ပါတီယူနစ္ရုံးနဲ႕ သမဂၢရုံးစုိက္ရာ ေက်ာင္းအၾကား
လူသြားလူလာ ရွိတတ္ပါတယ္။ တခါတေလ ေၾကြးေက်ာ္သံ
ေတြ ဟစ္ေၾကြးျပီး တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကုိ သြားတတ္ေလ့
ရွိပါတယ္။ သုိ႕ေပမယ့္ အခုလုိ ည (၁၂)မွာ ဘယ္သူမွ အသြား
အလာ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူအုပ္စုထဲက အသံ
တစ္ခု ထြက္လာပါတယ္။
“ဒီေန႕က တစ္လျပည့္တဲ့ေန႕၊ မေျပာေကာင္း မဆုိေကာင္း
ၾသဂုတ္လ (၉)ရက္ေန႕မွာ စစ္တပ္လက္ခ်က္နဲ႕ က်ဆုံးသြား
တဲ့လူေတြ မကြ်တ္မလြတ္လို႕ အသံျပဳတာနဲ႕ တူတယ္ … ”


(ဆက္ရန္။)