ကားေဟာင္း မ၀ယ္ခင္ စစ္ေဆးပါ (အပိုင္း-၂)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(ေၾကာက္တတ္သူမ်ား မဖတ္ရူရန္ ေမတၱာ ရပ္ခံအပ္ပါသည္။)

ယခင္အပုိင္း(၁)မွ အဆက္ ….

ရန္ကုန္၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ သီတာလမ္း မွတ္တုိင္အနီး လမ္းထဲ
မွာ ေနထုိင္တဲ့ မိသားစု တစ္စုက ကားတင္သြင္းခြင့္ ေလွ်ာက္
ပါတယ္။ ေလွ်ာက္ေပးဖုိ႕ အလုပ္လက္ခံတဲ့ အုပ္စုက စာေရးသူ
တုိ႕ အုပ္စုပါ။ တင္သြင္းခြင့္ ပါမစ္ ရလာေတာ့ ကားသြင္းမယ့္
သူဆီမွာ ျပန္ေရာင္းဖုိ႕ ၾကား၀င္ျပီး ပြဲစား လုပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။



ကားကို တင္သြင္းခဲ့တဲ့ လူဟာ ၉၈ ခုႏွစ္ေလာက္က အသည္း
ေျခာက္တဲ့ ေရာဂါနဲ႕ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါျပီ။ သူက (၃၁)လမ္းမွာ
ေနပါတယ္။ သူ ပုိင္တဲ့ ကားေတြကုိ သု၀႑ ဖက္မွာရွိတဲ့
သူတုိ႕ မိသားစုပုိင္ ဂုိေဒါင္မွာ ညတုိင္း သြားထားေလ့ ရွိပါ
တယ္။ မနက္မုိးလင္းရင္ အဲဒီဂုိေဒါင္ကေန ဗုိလ္တေထာင္
ကားပြဲစားတန္းဆီ သယ္ေဆာင္ရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
အဲဒီ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ သီတာလမ္းဖက္က ပထမဆုံး ပိုင္ရွင္
နာမည္ေပါက္ ကား တင္သြင္းခဲ့တဲ့ ကာလမွာ ကားေစ်းကြက္
ေတာ္ေတာ္ကို ေအးေနပါတယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ မရွိသေလာက္
ကို ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီေခတ္က “ေခါင္းခ်ဳိး” လုိ႕ ေခၚတဲ့ ၀ယ္ေရာင္း လုပ္နည္း
တစ္ခု ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ … ၅ သိန္းတန္ ကားတစ္စီးကုိ အဲဒီ
ကားရဲ႕ ၁၀ ရာခုိင္ႏွဳန္း (%) ငါးေသာင္း ေပးျပီး ယုံၾကည္မွဳနဲ႕
ကားကို ယူျပီး ၀ယ္မယ့္သူေတြထံ လုိက္ျပတဲ့ နည္းလမ္းပါ။
“ေခါင္းခ်ဳိး” လုပ္ခ်င္တဲ့ ပြဲစား သုိ႕မဟုတ္ ၀ယ္ေရာင္းက ပါးစပ္
နဲ႕ လုပ္စားလုိ႕ မရပါဘူး။ ကားတစ္စီးရဲ႕ ၁၀ ရာခုိင္ႏွဳန္း (%)
ၾကား၀င္ ေပးႏုိင္ေလာက္ေသာ ေငြအင္အား ရွိဖုိ႕လုိပါတယ္။

အဲဒီ အရင္းအႏွီးေလာက္နဲ႕ ကားအမ်ားအျပား တင္သြင္းခဲ့တဲ့
လူေတြဆီကေန စရံသေဘာ ၁၀ ရာခုိင္ႏွဳန္း ေပးျပီး ကုိယ္ၾကိဳက္
တဲ့ ကားကို အေရာင္းအ၀ယ္စာခ်ဳပ္နဲ႕ ယူလုိ႕ ရပါတယ္။ ျပီးရင္
ကား၀ယ္မယ့္သူေတြဆီ လုိက္ျပရပါတယ္။ မူရင္းေစ်းထက္ ေစ်း
ပိုတင္ျပီး အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တဲ့သေဘာပါ။ ၀ယ္မယ့္သူဆီက
ေငြရရင္ ကုိယ္ယူခဲ့တဲ့ ေနရာက ပုိင္ရွင္ထံ ကိုယ္ ျဖတ္ခဲ့တဲ့
ေစ်းအတုိင္း က်န္ေငြကို ရွင္းေပးလုိက္ရုံပါပဲ။ ဒီလုိ လုပ္ခ်င္ဟာ
ကုိယ္ယူထားတဲ့ ကားအေပၚ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့သေဘာ လုပ္လုိ႕
ရတဲ့ အျပင္ ေစ်းကြက္ထဲ သာမန္အခ်ဳိးက် ခဲြယူရတဲ့ ပြဲခထက္
အဆမ်ားစြာ သာပါတယ္။ အရင္းအႏွီး ရွိတုိင္း “ေခါင္းခ်ဳိး” လုပ္
ဖုိ႕ မလြယ္ပါဘူး။ ယုံၾကည္မွဳနဲ႕ သစၥာရွိဖုိ႕လည္း လုိပါတယ္။ ပုံမွန္
တန္ဖုိးရဲ႕ ၁၀ ရာခုိင္ႏွဳန္းကို ေပးျပီး ကားယူသြားႏုိင္တဲ့ ကာလ
ဟာ (၁)ပတ္ထက္ ပိုလုိ႕ မရပါဘူး။ ကားေစ်း အတက္အက်မွာ
ေစ်းက်သြားခဲ့ရင္ေတာ့ ကိုယ့္စရံထဲကေန အႏုတ္ခံရပါတယ္။

အဲဒီျပႆနာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကားဟာ ပြဲစားတန္း စေရာက္ေန႕က
စျပီး အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ကားသြင္းလာတဲ့ သူက သူ႕ကား
ကို ၀ယ္ခ်င္သူေတြ သေဘာက်ေအာင္ ျပန္မြမ္းမံပါတယ္။ အဲလုိ
မြမ္းမံတာကို ကားေလာကမွာ “သနပ္ခါး လိမ္းတယ္” လုိ႕ အဲဒီေခတ္
က ေခၚပါတယ္။ ကားေဘာ္ဒီ သမားေတြက အဲဒီကားကုိ သု၀႑က
ဂုိေဒါင္ထဲမွာ ျပဳျပင္ေရးေတြ လုပ္ပါတယ္။ စလုပ္ျပီး တစ္ရက္
ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ အသံထြက္လာပါတယ္။ ကားမွာ တစ္ခုခု
ရွိတယ္တဲ့ ….. ။

ကားေဘာ္ဒီ ထုတဲ့သူေတြ ေန႕လည္စား စားျပီး ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကား
ဟာ ေနရာ ေရြ႕ေနပါတယ္။ သူတုိ႕ သံသယ မ၀င္ေသးပါဘူး။ ကား
ေဘာ္ဒီ ျပန္မြမ္းမံတဲ့သူေတြက ႏွစ္ဦးပါ။ ကားေရွ႕ရွိ စက္ဖုံး(ေဘာနက္)
ကို ဖြင့္ျပီး ျပန္ခ်လုိက္ခ်ိန္မွာ ကားထဲမွာ လူတစ္စု ထုိင္ေနတာကုိ
သူႏွစ္ဦး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ေခါင္းခန္းမွာ
လင္မယားပုံစံ ႏွစ္ဦးနဲ႕ ေနာက္ခန္းထဲမွာ ကေလးငယ္ ႏွစ္ဦးပါ။
အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သူက ကားေမာင္းတဲ့ ေနရာမွာ ထုိင္ေနပါတယ္။
ရုတ္တရက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားတဲ့ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးက
ကားတံခါး နံေဘးအထိ သြားျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါတယ္။

သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ကားနံေဘးမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ ကားေခါင္းခန္း
ထဲက အမ်ဳိးသမီးဟာ ကားစက္ႏိုးျပီး ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။
သူတုိ႕လည္း ရုတ္တရက္ သတိ၀င္လာျပီး “ေဟ့ … ေဟ့ …”
လုိ႕ ေနာက္ကေန ေျပးလုိက္ျပီး ေအာ္ေတာ့ ကားက ဂုိေဒါင္အေပါက္
၀’မွာ ရပ္သြားပါတယ္။ ကားေပၚကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္
မွာ မရွိေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႕ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕
ပြဲစားတန္း ေရာက္ေနတဲ့ ကား“ဖား”ဆီ ဖုန္း လွမ္းဆက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ဒီကားကုိ သနပ္ခါး ဆက္မလိမ္းရဲေတာ့ဘူး …။

အဲဒါနဲ႕ ကားသြင္းလာတဲ့ တရုတ္လူမ်ဳိး ကား “ဖား”နဲ႕
သူ႕မိတ္ေဆြေတြျဖစ္တဲ့ စာေရးသူတုိ႕ လူငယ္အုပ္စုတုိ႕ ကား
ဂုိေဒါင္ဆီ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပုိင္ရွင္ တရုတ္က သူ႕ကားမွာ
အဲလုိ ျပႆနာျဖစ္ေၾကာင္း လူမသိေစခ်င္ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ
ေစ်းကြက္ထဲမွာ သူ႕ကား ၀ယ္မယ့္သူ မရွိလုိ႕ ရင္းႏွီးထားတဲ့
ေငြေတြ အျမတ္မထြက္ပဲ ႏွစ္ျမဳပ္ေနမွာ စုိးရိမ္းေနပုံ ရပါတယ္။
ဒါနဲ႕ ကားကို သနပ္ခါး လိမ္းေပးတယ္သူ ႏွစ္ဦးကို ႏူတ္ပိတ္
ခေတြေပးပါတယ္။ … ဘယ္သူမွ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႕ေပါ့ …။

အဲဒီကားကို “ေခါင္းခ်ဳိး” ၀ယ္ေရာင္း ရွာေပးဖုိ႕ စာေရးသူတုိ႕
အုပ္စုကုိ ေျပာပါတယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ရင္ ကားလက္ရွိ
ေပါက္ေစ်းရဲ႕ ၅ ရာခုိင္ႏွဳန္း ေပးမယ့္အျပင္ ေဘာ္ဒါေၾကး (ကား
ပြဲစားတန္းအေခၚ ဒုိင္ဗင္ေၾကး) ပါ ေပးပါ့မယ္ …။ အဲဒါနဲ႕ သရဲ
တေစၦ အယုံအၾကည္ မရွိသူ၊ အေပါင္းအသင္း မ်ားမ်ားနဲ႕ လူသိ
မ်ားတဲ့ “ေခါင္းခ်ဳိး” သမားကို လုိက္ရွာၾကည့္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕
တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ လူငယ္ ၀ယ္ေရာင္းတစ္ဦးကုိ
ရွာေတြ႕ပါတယ္။ သူက တကၠသုိလ္ျပီးခါစ ေက်ာင္းသား တစ္ဦး
ပါ။ ေက်ာက္ေျမာင္း သတိပ႒ာန္ ေအာက္ကား ပြဲစားတန္းမွာ
တစ္စီးစ ႏွစ္စီးစ ၀ယ္ေရာင္းလုပ္ေနသူပါ။ မိန္းမ ခုိးေျပးျပီး
မိဘနဲ႕ အဆင္မေျပလုိ႕ အရင္လုိ ၀ယ္ေရာင္းလုပ္ဖုိ႕ သူ႕မွာ
ေငြအင္အား သိပ္မရွိပါဘူး။ အရင္းအႏွီး နည္းပါးေနတဲ့ သူက
အေပၚကား “ေခါင္းခ်ဳိး” လုပ္ခ်င္ေနပါတယ္။ သူ႕မိန္းမက
ကုိယ္၀န္ရခါစပါ။ အဲဒီခ်ိန္က သူ႕မိန္းမလည္း ေက်ာင္း မျပီး
ေသးပါဘူး။ ဂ်ီတီအုိင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးပါ။

သူ႕ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးၾကည့္ပါတယ္။ … ခင္ဗ်ား ဒီကားကို
ေခါင္းခ်ဳိး လုပ္မလား၊ ျပႆနာရွိတယ္၊ ေပါက္ေစ်းထက္ တစ္ပုံး
(တစ္သိန္း) ေလွ်ာ့တယ္၊ အေရာင္းအ၀ယ္မွာ ပြဲခ ထုတ္ဖုိ႕ မလုိဘူး၊
ျပႆနာက သရဲ …. ။ သူက သရဲတေစၦဆုိတာ လုံး၀ မယုံၾကည္
ေၾကာင္း၊ ဘုန္ၾကီးပင့္ျပီး ပရိတ္ရြတ္ရင္ ဒီသရဲ ေျပးသြားမွာ ျဖစ္
ေၾကာင္း ေျပာျပီး “ေခါင္းခ်ဳိး” လုပ္ဖုိ႕ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။
ကားယူသြားတဲ့ ေန႕က သူတုိ႕လင္မယားရဲ႕ မဂ္လာဦး ဆြမ္းေကြ်း
အလွဴ လုပ္ဖုိ႕ တစ္ရက္အလုိပါ။ သူ႕ကို ကား၀ယ္ေရာင္း ပညာ
သင္ေပးခဲ့တဲ့ သူ႕ဆရာ ကိုသန္းႏုိင္က အဲဒီကားကို ရဲရဲတင္းတင္း
သာ ၀ယ္ေရာင္းလုပ္ဖုိ႕ အားေပးပါတယ္။(ကားပြဲစားေလာကမွာ
ကိုသန္းႏုိင္ဆုိတဲ့ လူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္၊ အဲဒီ ကိုသန္းႏုိင္
က ပုဇြန္ေတာင္ ပန္းျခံနံေဘးက ကာရာအုိေကဆုိင္မွာ အရက္မူး
လာတုိင္း “ဂုဏ္” သီခ်င္း ဆုိေလ့ရွိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကို ကား
ပြဲစားေလာကမွာ “ဂုဏ္ သန္းႏုိင္” လုိ႕ ေခၚပါတယ္။)

ေနာက္တေန႕ ကား၀ယ္ေရာင္း လုပ္သူရဲ႕ မဂ္လာဦး ဆြမ္းေကြ်း
အလွဴကုိ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ညားခါစ သူတုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံက
သာေကတဖက္က ရန္ေျပ၊ မာန္ေျပမွာ အိမ္ဌားျပီး ေနပါ
တယ္။ သူတုိ႕ လင္မယား ဌားေနတဲ့ အိမ္က ကားဂုိေဒါင္နဲ႕
ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ အတြင္းပိုင္း အလယ္တ၀က္မွာ အေပၚထပ္
ထပ္ခုိးေလး ရွိပါတယ္။ ကားကို ေအာက္ထပ္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။
သူတုိ႕လင္မယားက အေပၚထပ္ ထပ္ခုိးေလးမွာ ေနပါတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့ညက ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မရွိေၾကာင္း ေျပာျပီး
၀ယ္ေရာင္းလုပ္သူနဲ႕ သူ႕ဆရာ ကုိသန္းႏုိင္တုိ႕၊ သူ႕မိတ္ေဆြ
ကားပြဲစားေတြ၊ ၀ယ္ေရာင္းေတြနဲ႕ အလွဴက စည္းစည္းကားကား
ပါ။ အလွဴလုပ္တဲ့ ေန႕လည္ပုိင္းက စျပီး ေသာက္ပြဲစားပြဲေတြ
လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္အထိ လူစုမကြဲ
ေသးပါဘူး။ ည (၇)နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ကား ၀ယ္ေရာင္းရဲ႕
ဆရာျဖစ္သူ ကိုသန္းႏုိင္က ေလးလုံးမကြဲတဲ့ အာေလးလွ်ာေလး
ေလသံနဲ႕ ေျပာပါတယ္။ … ငါတုိ႕အားလုံး ပဲခူးကို သြားရေအာင္၊
တံတားအဆင္းက တည္းခုိခန္းမွာ ခ်ာတိတ္မေလးေတြ ရွိတယ္၊
ဇြတ္အတင္း သြားမယ္ဆုိျပီး လုပ္ပါေတာ့တယ္။

သူတုိ႕က ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့ ကားေပၚမွာ အုပ္စုလုိက္၊
စာေရးသူတုိ႕ အုပ္စုက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကားေပၚ
မွာ အုပ္စုလုိက္ စီးျပီး ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္
ျမန္မာျပည္ ယာဥ္စည္းကမ္းအရ သိပ္ျပီး မတင္းၾကပ္ပါဘူး၊
ေရွ႕ခန္းရွိ ထုိင္စီးလုိ႕ ရတဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္ စီးလုိ႕ရပါတယ္၊
ေနာက္ခန္းထဲမွာ ငါးေယာက္ေလာက္ တစ္ေယာက္ေပါင္ေပၚ
တစ္ေယာက္ထုိင္ျပီး စီးၾကပါတယ္။ ႏွစ္စီးေပါင္း လူ (၁၅)
ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္က အထြက္ လွည္းကူး မေရာက္ခင္
မွာ ဘားလမ္းတံတားဆုိတာ ရွိပါတယ္။ တံတားလုိ႕ သိတဲ့လူ
နည္းပါတယ္။ ၾကည့္လုိက္ရင္ သာမန္ ကားလမ္းပါပဲ။ ေခ်ာင္း
ခပ္ေသးေသးတစ္ခုအေပၚ ကားလမ္း ျဖတ္ေက်ာ္ထားတဲ့ ေနရာ
တစ္ခုပါ။ အဲဒီေနရာဟာ လွည္းကူး တန္(၁၀၀) ဆန္စက္ကို
ေရာက္ဖုိ႕ နီးေနပါျပီ။ ဘားလမ္းတံတားကို ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႕
ေရွ႕ကားဟာ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားပါတယ္။

အဲဒါနဲ႕ စာေရးသူတုိ႕ကားလည္း ရပ္လုိက္ရပါတယ္။ သူတုိ႕
ကားက ရုတ္တရက္ စက္ေသျပီး ႏိူးလုိ႕ လုံး၀ မရေတာ့ပါ။
ဘားလမ္းတံတားရဲ႕ ဘယ္ဖက္မွာ အုတ္ဖုတ္စက္ ေခါင္တုိင္
ေတြ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ညဖက္ ကားမီးေရာင္၊ လေရာင္
က လႊဲရင္ ေမွာင္မဲေနပါျပီ။ ကားေရွ႕ရွိ စက္ဖုံး(ေဘာနက္)ကို
ဖြင့္ျပီး ဘက္ထရီ ေဒါင္းသြားတယ္ အထင္နဲ႕ ဟုိႏိူက္ ဒီႏူိက္
လုပ္ၾကပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္အထိ ႏူိးမရေသးပါ။ ဒါနဲ႕
ကားေပၚက မူးေနတဲ့လူေတြလည္း ေအာက္ဆင္းျပီး လမ္းနံေဘး
မွာ အေပါ့အပါး သြားေနၾကပါတယ္။ ကားထဲမွာ ဘယ္သူမွ
မရွိေတာ့ပါ။ ကားေရွ႕က စက္ဖုံးကုိ ဖြင့္ျပီး ႏွစ္ဦး … သုံးဦး
ေတာ့ ရွိပါတယ္။

ကားဟာ ေရွ႕အဖုံးၾကီး ပြင့္လ်က္ သူ႕ဘာသာသူ စက္ႏူိးျပီး
အေနာက္ကို လိမ့္သြားပါတယ္။ အေနာက္မွာ ရပ္ထားတဲ့
ကားကုိ လြတ္ရုံသာ ေကြ႕ေရွာင္ျပီး အေနာက္ကို ဘယ္သူမွ
မပါပဲ ဆုတ္သြားပါတယ္။ ကားလမ္းက တေျဖာင့္တည္းပါ။
ေနာက္ျပန္ လိမ့္စရာ ကုန္းအတက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ပထမေတာ့ ကားေပၚေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္
ေယာက္က စ’ခ်င္ ေနာက္’ခ်င္လုိ႕ လုပ္တယ္ ထင္ၾက
ပါတယ္။ ကားေနာက္ကို အေျပးအလႊား လုိက္ၾကေတာ့
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္သြားပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဘယ္သူမွ
မရွိပါ။ ကုိသန္းႏုိင္က ကားေနာက္ခန္း တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုိ႕
၀င္ထုိင္ရင္း … ဘယ္သူေတြလဲကြ၊ သရဲအထီးလား၊ အမ
လား၊ သတၱိရွိရင္ ျပလုိက္စမ္းပါ … လုိ႕ ေအာ္လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ ေရွ႕က စက္ဖုံးကို ျပန္မပိတ္ရေသးပါဘူး။
ကိုသန္းႏုိင္တစ္ေယာက္ တက္ထုိင္လုိက္တဲ့ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း
ကားဟား ေရွ႕ကို ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။ ငယ္သံပါေအာင္
ေအာ္ေနတဲ့ ကုိသန္းႏုိင္ရဲ႕ အသံနဲ႕အတူ အဲဒီကားဟာ ပထမ
ရပ္ခဲ့တဲ့ ေနရာမွာ သူ႕ဘာသာသူ ျပန္ရပ္သြားပါတယ္။

ကားရပ္သြားတဲ့ နံေဘးကုိ ဘယ္သူမွ ရဲရဲတင္းတင္း မသြား
ရဲေတာ့ပါဘူး။ ခပ္ေ၀းေ၀းကေန … မင္းအရင္ သြားပါလား၊
ဟုိလူအရင္ သြားပါလား၊ ဒီလူ အရင္သြားပါလား … လုိ႕ ပြဲစား
တစ္စု ျငင္းခုန္ေနၾကပါတယ္။


(ဆက္ရန္။)