ေႏွာင္ၾကိဳးမိသူ (အပုိင္း- ၇)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕တတ္သူမ်ား၊ ငယ္ရြယ္သူမ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္
ေဆာင္မိခင္မ်ား လုံး၀ မဖတ္ရူရန္ ေမတၲာရပ္ခံအပ္ပါသည္။)

ယခင္အပုိင္း(၆)မွ အဆက္ ….

(ႏွင္းႏွင္း) ဘာေတြ မက္သလဲ ၀ါဆုိ …။

(၀ါဆုိဦး) အိမ္မက္ထဲမွာ အိမ္အေပၚထပ္က ၀ရန္တာမွာ
တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနတယ္။ ဟုိးအရင္ ခဏခဏမက္
ေနၾက အိမ္မက္ထဲကလုိ ၀ါဆုိ ျမင္ဖူးေနတဲ့ လူငါးေယာက္
အိမ္ေပၚကို တက္လာၾကတယ္။ မိန္းမၾကီးႏွစ္ေယာက္က ၀ါဆုိ႕
နံေဘးမွာ၊ ေယာက္်ားၾကီး သုံးေယာက္က ၀ါဆုိ႕ရဲ႕ ေရွ႕နဲ႕
ေနာက္မွာ ညွပ္ျပီး အိမ္ကေန ေခၚသြားၾကတယ္၊ အဲဒီေနာက္
ကိုမင္းလြင္အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားတယ္၊ ကိုမင္းလြင္လည္း
၀ါဆုိနဲ႕အတူ ပါလာတယ္၊ အေ၀းၾကီးကို ေခၚသြားၾကတာ၊ လယ္
ကြင္းေတြ ေတာအုပ္ေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ျဖတ္သြားလုိက္တာ
ရုတ္တရက္ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရတံခြန္ၾကီးတစ္ခု ဘြားကနဲ
ျမင္လုိက္ရတယ္၊ ေရတံခြန္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေစတီတစ္ဆူ
ကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္၊ ၀ါဆုိ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီေနရာနဲ႕ ၀ါဆုိ ရင္းႏွီး
ေနသလုိပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀ါဆုိ႕လက္တစ္ဖက္ကုိ တစ္ေယာက္
ေယာက္က ရုတ္တရက္ေစာင့္ဆြဲျပီး ေခၚသြားတယ္၊ ၀ါဆုိ႕ကုိ
အိမ္ကေန ေခၚလာတဲ့ လူေတြကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိမင္းလြင္
နဲ႕ ၀ါဆုိ႕အရြယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ သူတုိ႕နဲ႕အတူ
ပါသြားၾကတာကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္ ….။



(အငယ္ေလး) ၀ါဆုိ႕ကုိ လမ္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က
ၾကားကေန ေခၚထုတ္သြားတာလား …။

(ေမာ္ၾကီး) လုပ္ျပီး၊ ဟုိက ေျပာတာကို အဆုံးထိ နားေထာင္
ပါအုံး အငယ္မရယ္ …။

(၀ါဆုိဦး) ဟုတ္တယ္ …၊ အဲဒီ ေရတံခြန္ကို မေရာက္ခင္ လမ္း
မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကားျဖတ္ျပီး ေခၚသြားတာ၊ ၀ါဆုိ
လည္း သူ႕ေနာက္ကို ဒရြတ္တုိက္ ပါသြားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့
ဇရပ္လုိလို အိမ္အပ်က္ၾကီးတစ္ခုလုိလုိ တေနရာကို ေရာက္
သြားတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ၀ါဆုိ႕ကုိ ေခၚလာတဲ့လူကို ၾကည့္လုိက္
ေတာ့ အဲဒီလူက အရူးၾကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႕ေခါင္းမွာ ၾကိဳးေတြ
လည္း ပတ္ထားတယ္၊ ယက္ေတာင္ၾကီးတစ္ခုကို ေနာက္မွ
ထုိးထားတယ္၊ အဲဒီအရူးၾကီးကုိလည္း ၀ါဆုိ႕ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ဖူး
ေနသလုိပဲ၊ ၀ါဆုိ႕ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တင္ပလႅင္ေခြ ထုိင္ခုိင္း
တယ္၊ အရူးၾကီးက ေက်ာက္ျပင္တစ္ခုေပၚမွာ နံ႕သာျဖဴေတြ
နံ႕သာနီေတြကို ေသြးျပီး ၀ါဆုိ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ လိမ္းေပးတယ္၊
သူ လိမ္းေပးတဲ့ ပုံစံက သနပ္ခါးလိမ္းေပးတာနဲ႕ မတူဘူး၊
မ်က္ႏွာေပၚမွာ တစ္ခုခုကုိ ေရးျခစ္သလုိလုိ စာေရးသလုိလုိ
လိမ္းေပးတာ၊ အဲဒီေနာက္ ၀ါဆုိ႕ကုိ ခုနက ေတြ႕လုိက္ရတဲ့
ေရတံခြန္ဖက္ကို ျပန္ေခၚလာတယ္၊ ၀ါဆုိ႕က အဲဒီအရူးၾကီး
ကို … “က်မကို ဘယ္ေခၚသြားမလုိ႕လဲ” လုိ႕ ေမးလုိက္ေတာ့
အရူးၾကီးက … “အရင္ဘ၀ေဟာင္းကို ျပမလုိ႕” … လုိ႕
ျပန္ေျပာတယ္၊ ၀ါဆုိ႕ ေျခေထာက္ေတြ ေအာက္က ေျမၾကီး
နဲ႕ လြတ္ေနသလုိပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသံေတြ ၾကားရလုိ႕
လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ စစ္၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့
စစ္သားေတြနဲ႕ အထမ္းသမားေတြ အုပ္စုလုိက္ အဲဒီေရတံခြန္
ဖက္ဆီ ဦးတည္ျပီး သြားေနၾကတယ္၊ သူတုိ႕အားလုံးဟာ ရပ္
ၾကည့္ေနတဲ့ ၀ါဆုိတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကို လုံး၀ မျမင္သလုိပဲ။

စစ္၀တ္စုံ ၀တ္ထားတဲ့ သူေတြအားလုံးက ဂ်ပန္စစ္သားေတြ
ပဲ၊ သူတုိ႕ထဲက အသက္ငယ္ငယ္ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ဂ်ပန္စစ္ဗုိလ္
ေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ ပစၥည္းေတြ ထမ္းလာတဲ့ မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္က အရမ္းကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေတြ ေျပာေန
ၾကတယ္၊ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကုိ ၀ါဆုိ ျမင္လုိက္ေတာ့ အရမ္း
အံအားသင့္သြားတာ၊ အဲဒီ ဂ်ပန္စစ္ဗုိလ္ေလးက ကိုမင္းလြင္
ျဖစ္ေနျပီး ပစၥည္းေတြ မႏုိင္မနင္းနဲ႕ ထမ္းလာတဲ့ မိန္းကေလး
က ၀ါဆုိ ျဖစ္ေနတယ္။

ေရတံခြန္နားက ေစတီနံေဘးမွာ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ စခန္းခ်
ေနၾကတယ္၊ အထမ္းသမားေတြ စခန္းနံေဘးနား ေရာက္ေတာ့
ဂ်ပန္စခန္းထဲကေန လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာျပီး
ပစၥည္းေတြ မႏုိင္မနင္းနဲ႕ ထမ္းလာတဲ့ မိန္းကေလးဆီ ေျပး
လာၾကတယ္၊ ေျပးထြက္ျပီး လာၾကိဳတဲ့ ထမင္းခ်က္လင္မယား
က မိန္းကေလးရဲ႕ မိဘေတြပါ၊ ေရတံခြန္နံေဘးမွာ သူတုိ႕အားလုံး
နားေနၾကတယ္၊ အထမ္းသမားေတြ ထမ္းလာတဲ့ အထုပ္ေတြ
ကို တစ္ထုပ္ျပီး တစ္ထုပ္ ေသတၱာၾကီးတစ္လုံးထဲကို ထည့္
ၾကတယ္၊ မိန္းကေလးအလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေသတၱာထဲ
ထည့္ဖုိ႕အသြားမွာ ခလုတ္တုိက္ျပီး လဲက်သြားတယ္၊ ထမ္း
လာတဲ့ အထုပ္လည္း ေအာက္ျပဳတ္က်ျပီး ပြင့္ထြက္သြားတယ္၊
အထုပ္ထဲက အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့
ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ ေရွးေဟာင္း ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ေတြ
ကို အားလုံး ျမင္လုိက္ရတယ္၊ ဂ်ပန္စစ္တပ္ရဲ႕ အၾကီးအကဲ
ျဖစ္သူဟာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ဂ်ပန္
စစ္ဗုိလ္ေလးကေတာ့ ေခ်ာ္လဲသြားတဲ့ မိန္းကေလးနံေဘးဆီ
သြားျပီး ကူညီေပးရွာတယ္၊ ပစၥည္းေတြ အားလုံးကို ေသတၱာထဲ
ထည့္ျပီး ေရတံခြန္နံေဘးက ဂူထဲကို သယ္ေဆာင္သြားၾက
တယ္၊ လွဳိဏ္ဂူထဲကေန ျပန္ထြက္လာၾကေတာ့ ဂ်ပန္အရာရွိ
ၾကီးက ဂ်ပန္စစ္သားေတြကလႊဲရင္ က်န္တဲ့သူ အားလုံးကို
တေနရာမွာ စုျပီး မတ္တပ္ရပ္ခုိင္းထားတယ္။

စစ္တပ္အၾကီးအကဲ ျဖစ္သူနဲ႕ စစ္ဗုိလ္ေလးတုိ႕ စကားေတြ
အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကတယ္၊ တေျဖးေျဖးနဲ႕ သူတုိ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာ
ေပၚမွာ ေဒါသအရိပ္ေတြ လႊမ္းမုိးလာတယ္၊ ဂ်ပန္အရာရွိၾကီးက
သူ႕ ရဲေဘာ္ေတြကို လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ ဂ်ပန္စစ္သားမဟုတ္
တဲ့ အထမ္းသမားေတြ၊ ဘာအျပစ္မွ မက်ဴးလြန္မိတဲ့ စခန္းက
ထမင္းခ်က္လင္မယားတုိ႕ကို လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ဖုိ႕နဲ႕ မ်က္ႏွာကို
အ၀တ္စ’ စည္းဖုိ႕။ ထမင္းခ်က္လင္မယားက သူတုိ႕လင္မယား
ေသခ်င္ ေသပါေစ သူတုိ႕သမီးေလးကို အသက္ရွင္ခြင့္ျပဳဖုိ႕
စစ္ဗုိလ္ေလးနဲ႕ အရာရွိၾကီးကို ထုိင္ရွစ္ခုိးျပီး ေတာင္းပန္ေနၾက
တယ္။ အထမ္းသမားေတြ အားလုံးလည္း ေၾကကြဲေနၾကတယ္။
စစ္ဗုိလ္ေလးက အားလုံးကို ၾကိဳးမတုပ္ဖုိ႕ စစ္သားေတြဆီ
လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ အရာရွိၾကီးက ေဒါသတၾကီးေလသံနဲ႕
ဆက္လုပ္ဖုိ႕ အမိန္႕ထပ္ေပးေနတယ္။ စစ္သားေတြအားလုံး
ေတြေ၀ေနၾကတယ္။ အရာရွိၾကီးက စစ္ဗုိလ္နံေဘးကေန
အားလုံးဆီ သြားမယ့္အျပဳမွာ သူ သြားလုိ႕မရေအာင္ စစ္ဗုိလ္
ေလးက ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းျပီး လမ္းပိတ္သလုိ လုပ္လုိက္
တယ္။ ေဒါသထြက္သြားတဲ့ အရာရွိၾကီးဟာ ဓါးအိတ္ထဲက
ကင္ဒုိဓါးကို ရုတ္တရက္ ဆြဲထုတ္လုိက္ျပီး သြားလုိ႕မရေအာင္
လမ္းပိတ္ထားတဲ့ စစ္ဗုိလ္ေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ခုတ္ခ်
ျပစ္လုိက္တယ္။

တခ်ဳိ႕ဟာ လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ျပီးသာ မ်က္ႏွာမွာလည္း အ၀တ္စ’
စည္းျပီးသာ၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ထားဆဲ မ်က္ႏွာ
မွာ အ၀တ္စ’ မစည္းရေသး၊ ႏွစ္ဦး … သုံးဦးေလာက္ ၾကိဳးလည္း
မတုပ္ရေသး အ၀တ္စလည္း မစည္းရေသး၊ ေသနတ္သံေတြ
ထြက္ေပၚလာတယ္။ ေသနတ္သံေတြထဲ ေနာက္ဆုံး ထြက္ေပၚ
လာတဲ့ ေသနတ္သံက အမိန္႕ဖီဆန္မွဳျဖင့္ ေသဒဏ္ေပးျခင္းခံရ
ေသာ ညွာတာတတ္သည့္ စစ္ဗုိလ္ေလး’ရင္ကို ထိမွန္တဲ့အသံ။

ထိတ္လန္႕စရာ ျမင္ကြင္းေတြ ၾကည့္ေနတဲ့ ၀ါဆုိ႕ကုိ နံေဘးမွာ
ရွိတဲ့ အရူးၾကီးက …
“ဒါ မင္းရဲ႕ အရင္ဘ၀ အျဖစ္အပ်က္ပဲ၊ အဲဒီဘ၀ရဲ႕ ေရွ႕ဘ၀
ေတြမွာလည္း အဲလုိ အျဖစ္အပ်က္နဲ႕ သိပ္ျပီး မကြဲျပားတဲ့ ပုံစံ
မ်ဳိးေတြ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့၊ ကဲ … အခုလက္ရွိ ဘ၀မွာ အဲလုိ အဆုံး
မသတ္မိေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္၊ အိမ္ကို ျပန္ၾကရေအာင္၊ မင့္
အေဖနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း ေျပာျပလုိက္ပါအုံး သိပ္ျပီး
စိတ္မပူပါနဲ႕လုိ႕ … ငါ ေျပာသလုိ ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ရင္ အခ်ိန္
တန္ရင္ ငါ ဆက္သြယ္မယ္ … ”
…. အရူးၾကီး စကားလည္း ဆုံးေရာ ၀ါဆုိ႕ပါးစပ္က … ဟုတ္ကဲ့
ရွင့္ … ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ … လုိ႕ ေျပာေနရင္းနဲ႕ အိမ္မက္ကေန လန္႕
ႏိုးလာတာ …..


(ဆက္ရန္။)
(ေနာက္တစ္ပုိင္းတြင္ ဇာတ္သိမ္းပါေတာ့မည္။)