Blog RSS Feed
Via E-mail
Twitter
Facebook
(ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕တတ္သူမ်ား၊ ငယ္ရြယ္သူမ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္
ေဆာင္မိခင္မ်ား လုံး၀ မဖတ္ရူရန္ ေမတၲာရပ္ခံအပ္ပါသည္။)
ယခင္အပုိင္း(၅)မွ အဆက္ ….
ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အထိ ကားေပၚတြင္ သူတုိ႕အားလုံး စကားမ်ားမ်ား
မေျပာႏုိင္ေတာ့ပဲ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္ …။
(၈)
သူတုိ႕အားလုံး ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၾကားရတဲ့ သတင္း
မ်ားက မေကာင္းလွပါ။ ၀ါဆုိဦး'ခ်စ္သူ ကိုမင္းလြင္တစ္ေယာက္ ေဆးရုံး
မွာ ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္ ျဖတ္ျပီးပါျပီ။ ဦးေခါင္းမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္
ထိခုိက္ထားလုိ႕ မူမမွန္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးပါ။ သူတုိ႕ ျပန္ေရာက္ျပီး
ေနာက္တစ္ေန႕မွာပဲ ကုိမင္းလြင္ရဲ႕ မိဘမ်ားနဲ႕ ၀ါဆုိဦးေဖေဖ အန္ကယ္
တုိ႕ ….ျမိဳ႕ေလးရွိ အရူးၾကီး ေနထုိင္ရာ သခၤ်ဳိင္းကုန္းဆီ ျပန္သြားၾက
တယ္လုိ႕ သိရပါတယ္။ ထပ္သြားတဲ့ လူေတြအားလုံး ကံမေကာင္းပါ။
သူတုိ႕အားလုံး ျပန္လာခဲ့တဲ့ မနက္မွာပဲ ….ျမိဳ႕ရွိ အရူးၾကီး ေနထုိင္ရာ
သခၤ်ဳိင္းကုန္းဆီ လူေတြ အမ်ားၾကီး သြားျပီး အရူးၾကီးကုိ ရွာေဖြၾက
တယ္လုိ႕ သိရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ လူမွဳေရးနဲ႕ အက်ဳိး
စီးပြား ျဖစ္ထြန္းေရး နည္းနာနိႆယ ေတာင္းခံဖုိ႕ သြားၾကတာပါ။
အရူးၾကီးဟာ အဲဒီသခၤ်ဳိင္းကုန္းကေန ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္လုိ႕ ….ျမိဳ႕ရွိ လူမ်ားက ေျပာၾကပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္းရက္ေတြမွာ ၀ါဆုိဦးနဲ႕ ကိုမင္းလြင္တုိ႕ရွိရာ ေဆးရုံဆီ
သူတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး မၾကာခဏဆုိသလုိ ေရာက္ၾကပါတယ္။
သူတုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံးရဲ႕ မိဘမ်ား၏ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္မွဳအရ ေဆးရုံ
ေပၚရွိ အထူးခန္း (အဲဒီေခတ္က Private room) မွာ ေျပာင္းေရြ႕ျပီး
ဆက္လက္ကုသမွဳ ခံယူၾကပါတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ
သူတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ သတင္းတစ္ခုကို ၾကားရပါတယ္ …
“၀ါဆုိဦးဆီမွာ ညဖက္ေစာင့္အိပ္ေပးတဲ့ လူေတြဆီကတဆင့္ သိရတာ၊
ညဖက္ဆုိရင္ ျပတင္းေပါက္မွန္တံခါးကို လာေခါက္တယ္၊ ျပတင္းေပါက္
ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ရဘူး၊ ကုိမင္းလြင္ကို ထားတဲ့
အခန္းမွာလည္း အဲလုိျဖစ္ေနတယ္၊ ထူးဆန္းတာက ျပတင္းေပါက္
တံခါးမွာ လာျပီးေခါက္တဲ့ အခ်ိန္ခ်င္း တူေနတာ …”
(ေမာ္ၾကီး) ကဲ့ ဘယ္လုိလဲ ငါတုိ႕အုပ္စုလုိက္ ေဆးရုံကို ခ်ီတက္
ၾကမလား …။
(ယုယု) ေဆးရုံမွာ စည္းကမ္းၾကီးတယ္၊ အမ်ဳိးသမီးလူနာကို
အမ်ဳိးသမီးပဲ ေစာင့္ခြင့္ရွိတယ္၊ ေယာက္်ားေလး ေစာင့္လုိ႕ မရဘူး၊
အမ်ဳိးသားလူနာကိုလည္း အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းပဲ ေစာင့္ရတယ္၊
မိန္းကေလး ေစာင့္ေပးလုိ႕ မရဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ဒုိ႕အားလုံး
၀ါဆုိ႕နံေဘးမွာ သြားေစာင့္ေပးဖုိ႕ဆုိတာ မလြယ္ဘူးေနာ္ …။
(ေအာင္ခိုင္) အခုေလာေလာဆယ္ ေဆးရုံးကို သြားၾကည့္မယ္၊
ဟုိေရာက္မွ အေျခအေနၾကည့္ျပီး ရရင္လည္း ရသလုိေပါ့၊ မရ
ေတာ့လည္း ေနာက္တစ္မ်ဳိးေပါ့ဟာ …။
ဒီလုိနဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး ေဆးရုံဆီ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၀ါဆုိ႕ေမေမ
အန္တီ အေျပာအရ ညဖက္ ၁၂ နာရီနဲ႕ ၁ နာရီၾကားမွာ မွန္ျပတင္း
ေပါက္ကို အျပင္ကေန လာေခါက္ပါတယ္။ ထ’ျပီး ေလွ်ာက္ရွာၾကည့္
ရင္ ဘာမွ် မေတြ႕ရ၊ ခဏေလာက္ေနရင္ ေခါက္သံ ထပ္ၾကားရ
ပါတယ္။ အနည္းဆုံး သုံး … ေလးခါေလာက္ လာေခါက္ေလ့ ရွိပါ
တယ္။ တခါတေလ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ လာေခါက္တယ္လုိ႕ ေျပာျပ
တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကိုမင္းလြင္ ရွိေနတဲ့ အမ်ဳိးသားအေဆာင္
ဖက္က အခန္းမွာလည္း အဲလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ
ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ၀ါဆုိဦးတစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာကေန
… “ဟင့္အင္း … သမီး မလုိက္ခ်င္ဘူး … မလုိက္ခ်င္ဘူး …” လုိ႕
ထ’ေယာင္ျပီး ငိုတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကုိမင္းလြင္လည္း အလားတူ
… “၀ါဆုိ … သူတုိ႕က ဘယ္သူေတြလဲ လုိက္ခဲ့မယ္ …လုိက္ခဲ့မယ္”
လုိ႕ ထ’ေယာင္တယ္ …။
(ေက်ာ္ထြန္း) အန္ကယ္ … ဟုိ ဆရာ မွာလုိက္တဲ့အတုိင္း မလုပ္
ဘူးလား …။
(အန္ကယ္) လုပ္တာေပါ့၊ ေသေသခ်ာခ်ာကို လုပ္တာ၊ ေတာ္ေတာ္
ကို ထူးဆန္းတယ္၊ အဲဒီဆရာဆီက ျပန္လာျပီးမွ ညတုိင္း အိမ္မက္
လုိလုိ တကယ္လုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္ …။
(ေအာင္ခုိင္) ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ အန္ကယ္ …။
(အန္ကယ္) အိမ္မက္ထဲမွာ ဦးတုိ႕အိမ္ထဲကုိ လူငါးေယာက္ ၀င္လာ
တယ္၊ ျပီးေတာ့ အေပၚထပ္ကို တက္လာျပီး သမီးအခန္းထဲကို ၀င္
သြားၾကတယ္၊ သူတုိ႕ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ သူတုိ႕နဲ႕အတူ သမီးပါ
ပါသြားတယ္၊ ဦးလည္း … သမီး … သမီး … လုိ႕ ေျပးလုိက္ျပီး
ေခၚေတာ့ သမီးက ျပန္လွည့္ၾကည့္တယ္၊ အဲဒီမွာ သမီးကုိ ေသေသ
ခ်ာခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႕နဲ႕ လုိက္သြားတာက သမီးမဟုတ္
ဘူး၊ ဟုိ … ဟုိ … အဲဒီဆရာေပးလုိက္တဲ့ အရုပ္ျဖစ္ေနတယ္ … သူက
သမီးနဲ႕ တပုံစံတည္း ျဖစ္ေနတာ၊ အိမ္မက္က လန္႕ႏိူးေတာ့ ဆက္
အိပ္လုိ႕ကို မရေတာ့ဘူး၊ တကုိယ္လုံး ေခြ်းေတြနဲ႕ ရႊဲလုိ႕ …။
(ႏွင္းႏွင္း) အန္ကယ္ … သဇင္ပန္းအနီနဲ႕ ထမင္းခ်က္ျပီး အရုပ္မ
ပါးစပ္မွာ ပြတ္ေပးရဲ႕လား …။
(အန္ကယ္) ပြတ္ေပးတာ ႏွစ္ခါ ရွိျပီ၊ ဟုိဆရာက သုံးရက္ တစ္ခါ
ပြတ္ေပးပါ ဆုိလုိ႕ သူ မွာတဲ့အတုိင္း လုပ္ပါတယ္ …။
(အငယ္ေလး) ေဆးရုံ ျပတင္းေပါက္ကို လာေခါက္တာ ဘယ္ေန႕
က စ’ျဖစ္သလဲ အန္တီ …။
(အန္တီ) မေန႕က ညနဲ႕ဆုိ သုံးည ရွိသြားျပီ၊ အန္တီလည္း ရသမွ်
ဘုရားစာေတြ ရြတ္ပါတယ္၊ သမီးကို ေစာင့္အိပ္တာ အန္တီ
တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး၊ ပထမဆုံး စ’ျဖစ္တဲ့ညက အန္တီနဲ႕
အိမ္က ၀င္း၀င္းရယ္၊ ေနာက္ညက်ေတာ့ သုံးေယာက္ ေစာင့္အိပ္
တာ၊ မေန႕ညကဆုိရင္ အန္တီ သုံးေယာက္အျပင္ သူနာျပဳဆရာမ
ပါ လာေစာင့္ၾကည့္ေပးတာ၊ သူေတာင္ ေတာ္ေတာ္လန္႕သြားတယ္ …။
(ကုိစုိင္း) ကုိမင္းလြင္ေရာ ထ’ေယာင္ျပီး ေအာ္သလား …။
(အန္ကယ္) ေမာင္မင္းလြင္ အေျခအေနက မင္းတုိ႕ ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ
ေတြ႕သမွ်လူကုိ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ လုိက္ၾကည့္ေနတာ၊ သမီးကုိ
လည္း သူ႕အသိဥာဏ္ထဲမွ မွတ္မိပုံ မရဘူး၊ ေဆးရုံေပၚ ေရာက္စ
သမီးက သူ႕ကုိ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႕ အန္ကယ္တုိ႕ တြဲျပီး လုိက္ျပ
တယ္၊ ေမာင္မင္းလြင္က သမီးကို မသိတဲ့ပုံစံနဲ႕ ၾကည့္ေနတာ၊ အိမ္မက္
မက္ျပီး ေယာင္ေတာ့ သူ႕မိသားစုလည္း သူတုိ႕သား သမီးအေပၚ ျပန္
သတိရတယ္ဆုိျပီး ၀မ္းသာေနၾကတာ၊ ေနာက္ေန႕ သမီးကို သူ႕အခန္း
ထဲ ေခၚသြားေတာ့ တေစၧတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕သလုိပဲ အခန္းထဲက
ထြက္သြားဖုိ႕ ေမာင္းထုတ္တာ ဆူဆူညံ့ညံ့ပဲ၊ အရင္ေန႕ေတြက
ေတြ႕ရင္ အဲလုိ ရန္မလုပ္ဘူး၊ အခု ထူးထူးဆန္းဆန္း သမီးကို
ျမင္တာနဲ႕ … နင္တုိ႕ ငါကို လာမေခၚၾကနဲ႕ သြားၾက သြားၾက
… ဆုိျပီး ဇြတ္အတင္း ေမာင္းထုတ္တာ၊ သမီးကလႊဲရင္ က်န္တဲ့
သူေတြအေပၚ ရန္မရွာဘူး …။
(ေအာင္ခိုင္) အန္ကယ္ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္း
အားလုံး ဒီည ၀ါဆုိ႕အခန္းမွာ လာေစာင့္ေပးခ်င္တယ္၊ ေဆးရုံ
တာ၀န္က် ဆရာ၀န္ ဆရာမေတြ၊ ေဆးရုံအေပါက္ေစာင့္ေတြဆီ
အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေတာင္းဆုိၾကည့္ပါလား အန္ကယ္ …။
အန္ကယ္တစ္ေယာက္ ေဆးရုံက တာ၀န္ရွိသူေတြထံ ထြက္ခြာ
သြားပါတယ္။ တစ္နာရီနီးပါးေလာက္အၾကာမွာ ျပန္လာျပီး
သူတုိ႕အားလုံးကုိ ေခါင္းျငိမ့္ျပပါတယ္။ ေက်ာ္ထြန္းက အငယ္ေလး
ဖက္ လွည့္ျပီး …
“အငယ္ေလး၊ နင္ ဟုိတခါလုိ အေၾကာက္လြန္ျပီး ဟုိဟာထြက္ၾက
ဒီဟာထြက္ၾက မျဖစ္ေစနဲ႕ေနာ္၊ ေၾကာက္တတ္ရင္ မလာနဲ႕ …”
(အငယ္ေလး) အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီးသာ၊ ဒီတခါေတာ့ မ်က္လုံးျပဴး
ျပီးေတာ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စပ္စုမွာ၊ အရင္ အငယ္ေလး မဟုတ္
ေတာ့ဘူး၊ ၀ါရင့္ အငယ္ေလး …. ဟားဟားဟား …။
ညေနပုိင္း ေဆးရုံအေပါက္၀’ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီ
မထုိးေသးပါ။ ညဖက္လာေစာင့္ေပးမယ့္ သူတုိ႕အားလုံးကုိ ၾကည့္
ျပီး ေဆးရုံရွိ တာ၀န္ရွိသူေတြ မ်က္လုံးျပဴးသြားပါတယ္။ ၀ါဆုိဦးတုိ႕
မိသားစုနဲ႕ သူတုိ႕အုပ္စုေပါင္းရင္ လူနာတစ္ေယာက္ကို လာေစာင့္
ၾကည့္ခ်င္တဲ့ လူအေရအတြက္က (၁၅)ေယာက္ေလာက္ပါ။ ယုယု
တုိ႕ ႏွင္းႏွင္းတုိ႕ ၀ါဆုိ႕ေမေမ အန္တီလက္ထဲက စားေသာက္စရာ
သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ျခင္းေတြၾကည့္ျပီး လူနာလာေစာင့္တဲ့ ပုံစံဟာ
ေဆးရုံမွာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာတဲ့ ပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။
(၉)
ေဆးရုံအေပါက္ေစာင့္ လင္မယားက ယုယုတုိ႕တသုိက္နဲ႕ လာျပီး
ဟုိအေၾကာင္းေျပာလုိက္ ဒီအေၾကာင္းေျပာလုိက္နဲ႕ ၀ုိင္းဖြဲ႕ေနပါ
တယ္။ ႏွင္းႏွင္းက ေဆးရုံမွာ သရဲေျခာက္သလား ေမးၾကည့္ေတာ့
သူတုိ႕ၾကားဖူးသမွ်ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကပါတယ္။ လဖက္ရည္
ထည့္လာတဲ့ ဓါတ္ဗူးေတြ တစ္ဗူးျပီး တစ္ဗူး ေျပာင္သလင္း ခါသြား
ပါတယ္။ ၀ါဆုိဦးတစ္ေယာက္လည္း သူ႕နံေဘးနားကုိ ေရာက္ေန
တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ လူ
မဆန္႕လုိ႕ တခ်ဳိ႕လည္း အခန္းျပင္ရွိ ေကာ္ရစ္ဒါက ခုံပုတန္းလ်ား
မွာ သြားထုိင္ေနရပါတယ္။ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႕ ညဟာ
တေျဖးေျဖး ညဥ့္နက္လာပါတယ္။ ၀ါဆုိဦးေတာ့ ည (၉)နာရီ
ေက်ာ္ေလာက္မွာပဲ စကားသံေတြၾကား အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
ည (၁၂)နာရီ မထုိးခင္ ကတည္းက သူတုိ႕အားလုံး ျပတင္း
ဆီကေန ဘာမ်ား ထြက္ေပၚလာမလဲလုိ႕ ၾကည့္ေနပါတယ္။
… ၁၂ နာရီ ထုိးျပီလုိ႕ … သူတုိ႕ထဲမွ တစ္ေယာက္က အသံ
ျပဳျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူတုိ႕စကားသံေတြ ေလွ်ာ့က်သြားျပီး
ျပတင္းေပါက္ကုိ အားလုံး ၀ုိင္းအုံးၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
ျပတင္းေပါက္ကေန ေက်ာ္လြန္ျပီး အျပင္က ျမင္ကြင္းကို ေကာင္း
ေကာင္းၾကီး ျမင္ေနရပါတယ္။ ေဆးရုံအျပင္က ျမင္ကြင္းဟာ
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပါ။ ရုတ္တရက္ ျပတင္းေပါက္မွန္ကို အျပင္
ကေန လွမ္းေခါက္လုိက္တဲ့ ပုံစံ “ ေဒါက္ …ေဒါက္ … ေဒါက္”လုိ႕
ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ သူတုိ႕အားလုံးရဲ႕ ႏူတ္ခမ္းေတြ အနည္းငယ္
ပြင့္အာ သြားပါတယ္။ ေက်ာ္ထြန္းနဲ႕ ကုိစုိင္းဟာ သူတုိ႕နဲ႕ ျပတင္း
ေပါက္ၾကားရွိ လူေတြကို တြန္းဖယ္ျပီး ျပတင္းေပါက္နဲ႕ သူတုိ႕
မ်က္ႏွာေတြ ထိလုနီးပါး တုိးကပ္သြားပါတယ္။ ေမာ္ၾကီးက ႏွင္းႏွင္း
လက္ထဲရွိ စိတ္ပုတီးကို ရုတ္တရက္ ဆြဲယူျပီး ျပတင္းေပါက္ကုိ
လွမ္းရုိက္ေတာ့မယ့္ ပုံစံ ခ်ိန္းရြယ္ေနပါတယ္။ “ေဒါက္ … ေဒါက္
… ေဒါက္” လုိ႕ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ေခါက္လုိက္သံကို သူတုိ႕
အားလုံး ပီပီသသ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ အေရွ႕ဆုံးရွိ ေက်ာ္ထြန္း
နဲ႕ ကိုစုိင္းတုိ႕ အနည္းငယ္ တြန္႕ျပီး ေနာက္နည္းနည္း ယုိင္သြား
ပါတယ္။ “ဘယ္သူလဲ … ”ဆုိတဲ့ အသံဟာ ယုယုဆီမွ ထြက္
လာပါတယ္။ စိတ္ပုတီးနဲ႕ ရုိက္ဖုိ႕ ရြယ္ေနတဲ့ ေမာ္ၾကီးလည္း
မရုိက္ျဖစ္လုိက္ပါဘူး။ ၀ါဆုိ႕ေမေမ အန္တီဆီမွ ထြက္ေပၚလာတဲ့
သံဗုေဒၶ ရြတ္သံက လႊဲရင္ တခန္းလုံး တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ေနေပမယ့္
ဘာသံမွ ဆက္ထြက္မလာပါဘူး။ သူတုိ႕အားလုံး သက္ျပင္း
တုိးတုိးေလးေတြ ခုိးခ်ျပီး အသက္ပုံမွန္ ရူျဖစ္ေနပါျပီ။ ကုိစုိင္း၊
ေက်ာ္ထြန္းနဲ႕ ေမာ္ၾကီးတုိ႕ တံခါးဖြင့္လုိက္ ျပန္ပိတ္ၾကည့္လုိက္
လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္က လူေတြလည္း စုျပဳံးျပီး ျပတင္း
နံေဘး တုိးကပ္ကာ အသံ ဘယ္လုိမ်ား ထြက္လာသလဲလုိ႕
မ်က္လုံးေတြနဲ႕ အေျဖရွာေနၾကပါတယ္။ “ဒုန္း … ဒုန္း …ဒုန္း
… ဒုန္း …ဒုန္း …ဒုန္း” ျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွန္ကို အျပင္ကေန
လက္သီးဆုပ္နဲ႕ ခပ္ျပင္းျပင္း ဆက္တုိက္ ထုလုိက္တဲ့ အသံ
ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ေရွ႕ဆုံးမွာ ေက်ာ္ထြန္းရယ္၊ သူ႕ေနာက္
ကပ္လ်က္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေအာင္ခုိင္ကလႊဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြ
ေနာက္ဆုတ္သြားပါတယ္။ “ကဲကြာ …” လုိ႕ ေအာ္ျပီး ေမာ္ၾကီး
က စိတ္ပုတီးနဲ႕ ျပတင္းေပါက္မွန္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ လွမ္းရုိက္
လုိက္ပါတယ္။
ေအာင္ခုိင္ဟာ ျပတင္းေပါက္မွန္ကို အထဲကေန တေခါက္ေခါက္
နဲ႕ ျပန္ေခါက္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ သူ ေခါက္တဲ့ အသံ အဆုံးမွာ
“ဒုန္း …ဒုန္း … ဒုန္း” နဲ႕ ထုတဲ့အသံဟာ အနည္းဆုံး (၇)ခ်က္
နီးပါး ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ျပတင္းေပါက္နဲ႕ ကပ္လ်က္မွာ
ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ပါ။ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိးစီ ရြတ္ၾကတဲ့
ဘုရားစာ ရြတ္သံေတြ အခန္းထဲမွာ ခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္ေပၚလာပါ
တယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ … နာရီ၀က္ … တေျဖးေျဖးနဲ႕
အခ်ိန္ဟာ ည(၁) နာရီ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ပါျပီ။
ျပတင္းေပါက္ဆီကေန ဘာသံမွ ထပ္ျပီး ထြက္မလာေတာ့ပါ။
ကုတင္ေပၚမွာ ၀ါဆုိဦးတစ္ေယာက္ ဘာကုိမွ မသိလုိက္သလုိ
ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္သြား
တဲ့ သူတုိ႕အားလုံး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး
မ်က္ခုံးေတြ ပင့္ျပ ေနၾကပါတယ္။
ည (၂)နာရီခြဲေလာက္မွာ ကုတင္ေပၚရွိ ၀ါဆုိဆီကေန …
“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ … ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” လုိ႕ ေယာင္ျပီး အသံထြက္လာပါ
တယ္။ ဘုရားစာရြတ္ေနတဲ့ အန္တီက …
“သမီး … သမီး” ဆုိတဲ့ ႏိူးသံနဲ႕အတူ ၀ါဆုိဦး ႏူိးလာပါတယ္။
(ယုယု) ၀ါဆုိ၊ သူငယ္ခ်င္း နံေဘးမွာ ဒုိ႕အားလုံး ရွိတယ္၊ ဘာမွ
အားမငယ္နဲ႕ …။
(၀ါဆုိဦး) ၀ါဆုိ အိမ္မက္ေတြ မက္ေနတာ၊ အခုမက္တဲ့
အိမ္မက္က အရင္ မက္ေနၾက အိမ္မက္ေတြနဲ႕ မတူဘူး …။
(ဆက္ရန္။)
18 comments:
အရင္ဆံုး လာဖတ္သြားတယ္။ ေစာင့္ေနဆဲပါ။
ေနာက္တပိုင္းျမန္ျမန္ေနာ္ စိတ္၀င္စားလာပီ း)
ေမွ်ာ္ေနတာၾကာပါၿပီ...
ေမ်ာ္ရတာေမာလွေပါ့. . . ျမန္ျမန္ေလးေနာ္ Thanks
nice and still waiting for rest :D
still waiting for rest of the posts
ဒီ post အဆက္ ေလးေတြေတာ့ ျမန္ျမန္ေလး တင္ေပးပါလားဟင္။ အၾကာၾကီးပဲေစာင့္ဖတ္ေနတာ။ အရင္အေဟာင္းေတြလဲဖတ္လို႕ကုန္ပီ။
ေက်းဇူးပါေနာ္။ :)
အျမန္ဗ်ိဳ႔
ျမတ္ႏိုး
ဖတ္သြားၿပီ ဝမ္းကိုသာသြားတာဘဲ
အင္း ေမွ်ာ္ရျပန္ၿပီ ကိုေအာင္ေရ
ေက်းဇူးပါ
ေရႊစင္
ဒီတပိုင္း ဖတ္ၿပီး ေနာက္တပိုင္း ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
Pls post the rest (all of it) asap, i'll really appreciate it!
You won't believe cuz i'm scared of ghosts as much as i enjoy reading ghost stories but i'm too scared to read them when i'm alone.
My parents are visiting me and thus they are with me the whole day and i want to read your article during their stay.
Thanks a lot in advance.
Khin
ဝါဆိုေရ...ျပာသိုထိေအာင္ေစာင့္ဖတ္ရမွာလား...
ကိုေအာင္...မအားဘူးလား..
အသက္ေတာင္ရဲရဲမ႐ႈတမ္းဖတ္တာ...။ အသက္႐ႈဖို႔လဲ သတိရေရာ ဆက္ရန္တဲ႔။ ေသၿပီဆရာ...။ ေပ်ာ္ပါေစ း-)
အင္းးးးးးးးးးးးးမိုးတစ္စိမ့္စိမ့္ရြာေနတဲ့ ညမ်ဳိးသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းမ်ဳိးကုိ ဖတ္ရဲပါ့မလားလုိ. စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္ ။ Full of Suspense ပါပဲ ။
စာလာဖတ္တဲ့သူေတြနဲ႕ အမွတ္တရ ေကာ္မန္႕ ေရးသြားၾကသူ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ZT, Tina Kyi, Nay Nay Naing, Anonymous, Nyimuyar, sy, ျမတ္ႏိူး၊
မေရႊစင္ဦး၊ ေယာက္နက္သန္၊ Anonymous၊
ကိုၾကီးေက်ာက္၊ ကိုေဇာ္မ်ဳိးလြင္၊ T2A တုိ႕ကို
အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ အလုပ္တစ္ဖက္၊ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ အခ်ိန္တခ်ဳိ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရပါတယ္၊
အဲဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့မွာ ပုိ႕စ္တင္မွဳ သိသိသာသာ
ေလွ်ာ့နည္းသြားရတာပါ၊ လက္ရွိ ေရးလက္စ ဇာတ္လမ္း
ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ပုိ႕စ္မွာ အဆုံးသတ္ႏုိင္ဖုိ႕ အတတ္
ႏိုင္ဆုံး ၾကိဳးစားပါ့မယ္ ခင္ဗ်ာ။
ေၾကာက္မယ္ၾကံလိုက္ တပိုင္းျပီးသြားလိုက္နဲ႔ အရသာက ဆန္႔တင့ံငံ့နဲ႔ဗ်ာ။ အေရွ႕အပိုင္းေတြ မေမ့သြားခင္ ဆက္တင္ေပးပါအံုးဗ်။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ညေန ၅နာရီမွာလာဖတ္မိေပလုိ႕။
ဘယ္ေတာ့ ဆက္ေရးမွာလဲဟင္........
Post a Comment