ေရးသူ-
စစ္ျငိမ္းဒီေရ(
ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္သူမ်ား၊ ငယ္ရြယ္သူမ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္မ်ား လုံး၀ မဖတ္ရူရန္ ေမတၲာရပ္ခံ အပ္ပါသည္။)
ယခင္အပုိင္း(၄)မွ အဆက္ ….
ဇရပ္ေပၚကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လက္ထဲမွာ တုတ္ေတြကုိင္ထားတဲ့
သူတုိ႕ကုိ ၾကည့္ျပီး အရူးၾကီးက …
“ညသန္ေကာင္ၾကီး သခၤ်ဳိင္းကုန္းထဲ တုတ္ေတြ တရမ္းရမ္းနဲ႕၊ ဘာလဲ
ခင္ဗ်ားတုိ႕ သရဲေၾကာက္လုိ႕လား၊ သရဲက လူေတြေလာက္ ေၾကာက္ဖုိ႕
မေကာင္းဘူး၊ လူေတြက သူတုိ႕ရဲ႕ ေလာဘ ေမာဟ ေဒါသေတြ
အတြက္ ဘာမဆုိ လုပ္ရဲတယ္၊ သဘက္တုိ႕ ျပိတၲာတုိ႕ ဆုိတာက
သူတုိ႕ဘာသာ သူတုိ႕ ညည္းညဴေနတာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ ကုိင္ထားတဲ့
တုတ္က သဘက္ေတြအဖုိ႕ သြားၾကားထုိးတံေတာင္ လုပ္လုိ႕ မရဘူး၊
ရူးေနတာက က်ဳပ္ပါ ခင္ဗ်ားတုိ႕ မဟုတ္ဘူး …. ဟားဟားဟား …”
(
အန္ကယ္) အကိုၾကီး ဗုိက္ဆာရင္ စားဖုိ႕ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြနဲ႕
အေအးဗူးေတြ ယူလာပါတယ္ ခင္ဗ်ာ …။
(
အရူးၾကီး) ညသန္ေကာင္ၾကီးေရာက္မွ သခၤ်ဳိင္းကုန္းထဲ လာျပီး
က်ဳပ္ကို လာဘ္ထုိးေနတာလား … သိပ္ျပီး မပူပန္ပါနဲ႕ ေတာ္ၾကာ
က်ဳပ္လုိ ရူးေနအုံးမယ္ … ဟားဟားဟား … ခင္ဗ်ားတုိ႕ ယူလာတာ
ခင္ဗ်ားတုိ႕ပဲ ဗုိက္ဆာရင္ စားၾကပါ … ဒီျပႆနာမွာ ငိုစရာေတြ
ပါလာျပီး ကူညီခ အေနနဲ႕ ဒီထမင္းကို စားခဲ့ရင္ ငိုစားရယ္စား
ျဖစ္သြားမွာေပါ့ အရူးကို ထပ္ရူးေအာင္ လုပ္ၾကမလုိ႕လား …
ဟားဟားဟား …။
အန္ကယ္ယူလာတဲ့
Emergency Light အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ဇရပ္
ေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိန္လင္းသြားပါတယ္။ အရူးၾကီးဟာ
ဖေယာင္းတုိင္ေရွ႕မွာ ၀ါဆုိဦး ဓါတ္ပုံကို ေထာင္ျပီး ေမြးေန႕သကၠရာဇ္
ေရးထားတဲ့ စာရြက္ကို ယူၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အန္ကယ္ဆီ
မွ ေရတစ္ပုလင္း ယူ၍ …
“ခင္ဗ်ားတုိ႕အားလုံး စုျပီးထုိင္ရမယ္၊ က်ဳပ္ ဒီပုလင္းထဲက ေရနဲ႕
ခင္ဗ်ားတုိ႕ကို စည္းခ်ေပးမယ္၊ စည္းအျပင္ကို ထြက္ဖုိ႕ က်ဳပ္ မေျပာ
မခ်င္း လုံး၀ မထြက္နဲ႕၊ ဟုိ ကေလးမေလးေတြ (ယုယုတုိ႕တသုိက္)
အားလုံးရဲ႕ အလယ္မွာ ထုိင္၊ သူတုိ႕ကုိ သြားဖိတ္အုံးမယ္၊ အားလုံး
သိပ္မေၾကာက္ၾကနဲ႕ေနာ္ …”
သူတုိ႕အားလုံးကို တေနရာတည္းမွာ စုထုိင္ေစျပီး နံေဘး
ပတ္ပတ္လည္မွာ ေရဗူးထဲက ေရေတြ လုိက္ျဖန္းပါတယ္။
သူ႕ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႕ ဘုရားစာတစ္ခုကို ရြတ္ေနပါတယ္။
ယုယုက ေအာင္ခုိင္ကို အသံတုိးတုိးေလးျဖင့္ …
“သူ ရြတ္ေနတာ ဘုရားစာလား … ဘာဂါထာလဲ …”
(ေအာင္ခုိင္) ငါလည္း မသိဘူး …။
(အဘဦးထြန္း) ပရိတ္ၾကီး (၁၁)သုတ္ထဲက ေနာက္ဆုံးသုတ္ျဖစ္တဲ့
ပုဗၺဏွသုတ္လုိ႕ေတာ့ ထင္တာပဲ၊ ပထမဆုံး သုံးပုိဒ္ကို ႏွစ္ေခါက္ျပန္
ရြတ္တဲ့နည္းနဲ႕ ရြတ္သြားတာ၊ စည္းခ်တဲ့ သေဘာျဖစ္မွာေပါ့ …။
ထုိ႕ေနာက္ အရူးၾကီးဟာ သူတုိ႕ဆီက တုတ္တစ္ေခ်ာင္းေတာင္းျပီး
ဖေယာင္းတုိင္တဖက္ တုတ္တဖက္ ဇရပ္ေပၚကေန သခၤ်ဳိင္းကုန္း
အေပါက္၀’ဆီကုိ ထြက္သြားပါတယ္။ ေလအရမ္းတုိက္ေနတဲ့ၾကား
မွာ သူ႕လက္ထဲက ဖေယာင္းတုိင္ မီးမျငိမ္းတာကို ၾကည့္ျပီး သူတုိ႕
အားလုံး ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခဏေလာက္ အၾကာ
မွာ တုတ္ကို ေျမၾကီးေပၚမွာ ဒရြတ္တုိက္ မ်ဥ္းေၾကာင္းဆြဲလာတဲ့
ပုံစံျဖင့္ ဇရပ္အေပါက္၀’ဆီ ေရာက္လာပါတယ္ ….
“ကဲ … သူတုိ႕လာဖုိ႕ လမ္းေတာ့ ေဖာက္ျပီးျပီ … ခင္ဗ်ားတုိ႕ကို
မွာလုိက္တဲ့ ေက်ာက္ဖရုံသီးရယ္၊ အရုပ္ရယ္၊ ေဘာ့ပန္ရယ္ က်ဳပ္
ကို ေပးေတာ့၊ ကာယကံရွင္ရဲ႕ အေဖ … ေၾကာက္မေနနဲ႕ေနာ္၊
ခင္ဗ်ားသမီးရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတြ၊ ရန္ကုန္က ေဆးရုံးေပၚမွာ
ခုခ်ိန္ဆုိ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္တဲ့ ခင္ဗ်ားသမီးကိုပါ ခဏေလာက္
ေခၚလုိက္မယ္၊ သေဘာတူရဲ႕လား၊ တူမွ တူတယ္ေျပာေနာ္၊
မတူရင္လည္း အားမနားနဲ႕၊ အရူးကို အားနားရင္ ခင္ဗ်ားလည္း
ရူးတတ္တယ္ … ဟားဟားဟား ….”
ပထမဆုံး အရုပ္ေပၚမွာ ၀ါဆုိဦးရဲ႕ အမည္နဲ႕ ေမြးေန႕သကၠရာဇ္ကို
ေရးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ပလပ္စတစ္အိတ္ အထပ္ထပ္ျဖင့္ ထုပ္ပုိး
လာေသာ ေက်ာက္ဖရုံသီးကို ယူလုိက္ပါတယ္။ သူ႕နံေဘးက တုတ္နဲ႕
ေက်ာက္ဖရုံသီးအထဲကုိ ရုတ္တရက္ ထုိးခ်လိုက္ေသာအခါ အသုဘ
အပုပ္နံ႕ဟာ ေထာင္းကနဲ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အေပါက္ျဖစ္သြားတဲ့
ေက်ာက္ဖရုံသီးအတြင္းကုိ ၀ါဆုိဦးနာမည္ ေရးထားတဲ့ အရုပ္ေလးကို
ထည့္ရင္ သူ႕ပါးစပ္မွ …
“ကာယကံရွင္ ၀ါဆုိဦး၊ မင့္မိဘေတြရဲ႕ သေဘာတူခ်က္အရ မင့္ကို
ေခၚေနတယ္၊ ေခၚသံကုိ ၾကားလား … ၾကားလား၊ လာ ... လာ …
ျမန္ျမန္လာ …”
“ဟင္း … ဟင္း …” ဆုိတဲ့ အသံဟာ ဇရပ္ေခါင္မုိးေပၚကလား၊ နံေဘး
တေနရာလား မေျပာတတ္ပါ။ သူတုိ႕အားလုံး ၾကားေနရပါတယ္။
“အခုေရာက္လာတာ … ၀ါဆုိဦးလား” လုိ႕
အရူးၾကီးက ေျပာလုိက္ေတာ့ ….
“ဟုတ္ကဲ့ … သမီး ၀ါဆုိ ပါ …” ဆုိတဲ့ အသံဟာ ပီပီသသ ထြက္ေပၚ
လာပါတယ္။ အငယ္ေလးနဲ႕ ၀င္းမာတုိ႕ရဲ႕ ပါးစပ္က “အမေလး ..”
ဆုိတဲ့ အသံဟာ ခပ္အုပ္အုပ္ထြက္သြားပါတယ္။ ၀ါဆုိ႕အသံ စစ္စစ္ၾကီး
ကို ၾကားလုိက္ရေတာ့ အန္ကယ္အပါအ၀င္ သူတုိ႕အားလုံး ေၾကာင္
အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားျပီး အန္ကယ္ပါးစပ္က ….
“ဟာ … ဟာ … ဟုတ္တယ္ … ဒါ က်ေနာ့္သမီးအသံ … ဆရာရယ္
လုပ္ပါအုံး က်ေနာ့္သမီးေလး တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သြားျပီလား …”
(အရူးၾကီး) ခင္ဗ်ားလည္း အရူးပဲ၊ ခင္ဗ်ားသမီးကို က်ဳပ္က
အိမ္မက္ထဲက တဆင့္ ဒီေနရာကို ေခၚလုိက္တာပါ၊ ဘာမွ စိတ္မပူ
ပါနဲ႕ ခင္ဗ်ားသမီး ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး …။
(ေမာ္ၾကီး) ဘယ္လုိမ်ား ေခၚလုိက္လဲ မသိဘူး၊ ထူးဆန္းတယ္ …။
(အရူးၾကီး) အရူးေခၚမွေတာ့ အရူးနည္းေပါ့ကြ … ဘာလဲ မင္းတုိ႕က
ငါ့ကုိ ေအာက္လမ္းဆရာမ်ား ေအာင့္ေမ့ေနလား၊ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊
အဲလုိ ေခၚႏုိင္ေအာင္ အမ်ားၾကီး ေလ့က်င့္ရတယ္၊ မင္း သင္ခ်င္ရင္
ငါ သင္ေပးမယ္ေလ၊ အရူးဆီမွာ တပည့္ခံရင္ေတာ့ အရင္ဆုံး ရူးျပ
ရမယ္ … ျဖစ္မလား … ျဖစ္မွ ျဖစ္တယ္ေျပာ … ဟားဟားဟား …။
အရူးၾကီးရဲ႕ ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႕ တစ္ခုခုကို ရြတ္ဆုိေနပါတယ္ …
“ကဲ … ၀ါဆုိဦးဆုိတဲ့ ကေလးမေရ … ယခင္ဘ၀က ေတာ္စပ္ခဲ့တဲ့
မင့္ အဆက္အႏြယ္ေတြကို ေခၚလုိက္ေတာ့မယ္ …. ”
စူးရွျပီး ထိတ္လန္႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေခြးအူသံေတြ ရုတ္တရက္
ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ သခၤ်ဳိင္းကုန္း အေပါက္၀’ဖက္ကေန လူ
တစ္ေယာက္ လွမ္းေျပာလုိက္သံကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္ …
“ငါတုိ႕ အထဲကို ၀င္လုိ႕ မရဘူး … သူတုိ႕ထဲက တစ္ေယာက္
ေယာက္ဆီမွာ အေဆာင္ ရွိေနတယ္ …”
အရူးၾကီးဟာ သူတုိ႕အားလုံးဆီ လွမ္းၾကည့္လုိက္ျပီး အဘဦးထြန္း
တုိ႕ ထမင္းဆုိင္က အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို လက္ညွိဳးထုိး
ရင္ ... “ေမာင္ရင့္ လက္ေမာင္းမွာ ပတ္ထားတဲ့ ပရိတ္ခ်ည္မန္း
ကြင္းကို ခဏေလာက္ ေပးထားပါ … ျပီးရင္ ျပန္ေပးမယ္ …”
ေအာင္ခုိင္ ေက်ာ္ထြန္းကို အသံခပ္တုိတုိျဖင့္
“အေႏြးထည္ ၀တ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေမာင္းမွာ
ပရိတ္ခ်ည္မန္းကြင္း ရွိေနတာကိုေတာင္ သိေနပါလား …”
ပရိတ္ခ်ည္မန္းကြင္း အရူးၾကီးလက္ထဲ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ
ဌက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ ဇရပ္အတြင္းကို ပ်ံသန္း ၀င္ေရာက္
လာပါတယ္။ ညၾကီးမုိးခ်ဳပ္ ဌက္တစ္ေကာင္ သခၤ်ဳိင္းကုန္းဇရပ္
ထဲ ပ်ံသန္း ၀င္ေရာက္လာပုံကို ၾကည့္ျပီး သူတုိ႕တေတြ ေခြ်းျပန္
ေနပါျပီ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ “ခုိ” ေလးပါ။ “ခုိ”ေလး
ဟာ အရူးၾကီးေရွ႕ရွိ ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ
နားပါတယ္။ အပုပ္ေစာ္နံ႕ေနတဲ့ အရုပ္ေလးကို ၾကည့္လုိက္ ၀ါဆုိဦး
ဓါတ္ပုံကို ၾကည့္လုိက္ လုပ္ပါတယ္။ “ခုိ” ေလးကို ျမင္ေနရတဲ့
သူတုိ႕အားလုံး ဘာေျပာရမွန္းမသိ အသက္ရူဖုိ႕ေတာင္ ေမ့ေန
ၾကပါျပီ။
“တစ္ေယာက္တည္းလား မိတ္ေဆြ …”
လုိ႕ အရူးၾကီးက ေမးလုိက္ခ်ိန္မွာ “ခုိ” ေလးက သူ႕ေခါင္းေလး
ကုိ ေမာ့ျပီး ခါျပလုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႕ၾကားထဲက ငုိသံ တုိးတုိးေလး
ၾကားလုိက္ရလုိ႕ လွမ္းအၾကည့္မွာ အငယ္ေလးတစ္ေယာက္
အေၾကာက္လြန္းျပီး တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ ငုိေနပါျပီ။
“အေဖာ္ေတြ ပါရင္ ေခၚလုိက္ပါ … မိတ္ေဆြတုိ႕ အဆက္အႏြယ္
ျဖစ္တဲ့ ၀ါဆုိဦးဆုိတဲ့ ကေလးမေလးနဲ႕ ပက္သက္ျပီး ေမတၲာရပ္ခံ
ခ်င္လုိ႕ပါ …” လုိ႕ အရူးၾကီး ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဇရပ္ဆီ ဦးတည္
ျပီး လူေတြ အုပ္စုလုိက္ ေျပးလာသံတခ်ဳိ႕ကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
အေရွ႕ဆုံးရွိ ကိုသိန္းေဇာ္ေနာက္ဖက္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ရုံးမွ
လူၾကီးတစ္ေယာက္ဟာ ထြက္ေျပးေတာ့မယ့္ပုံစံ မတ္တပ္ထ’ရပ္
ပါတယ္။
(အရူးၾကီး) ခင္ဗ်ားတုိ႕အားလုံး စည္းထဲမွာေနဖုိ႕ က်ဳပ္ ေျပာထား
တယ္ေနာ္၊ စည္းအျပင္ကို ကုိယ့္သေဘာနဲ႕ ကိုယ္ ထြက္လုိ႕
တစ္ခုခုျဖစ္လာရင္ က်ဳပ္အေပၚ အဆုိး မဆုိၾကနဲ႕ …။
ကိုသိန္းေဇာ္နဲ႕ အဘဦးထြန္းတုိ႕က ၀ုိင္းတားလို႕ မတ္တပ္ ထ’ရပ္
တဲ့ လူၾကီးလည္း ျပန္ထုိင္လုိက္ပါတယ္။ အရူးၾကီးမွ …
“ကဲ … ေၾကာက္တဲ့သူမ်ား မ်က္စိ မွိတ္ထားၾက … ရဲတဲ့ သူေတြ
ေတာ့ သေဘာပဲ …” လုိ႕ ေျပာျပီး သူ႕လက္တစ္ဖက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္
ထားဖုိ႕ အန္ကယ္ဆီ ကမ္းေပးလုိက္ပါတယ္။ အျခား လက္တစ္ဖက္
ဟာ ၀ါဆုိဦးနာမည္ ေရးထုိးထားျပီး ပုပ္ေစာ္ နံ႕ေဟာင္ေနတဲ့ အရုပ္
ကို ဆုပ္ကုိင္ထားပါတယ္ ….
“က်ဳပ္အေပၚ ေက်းဇူး ရွိခဲ့သူမ်ားရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးအေပၚ အေၾကာင္း
ျပဳျပီး သစၥာဆုိပါတယ္ …. တားဆီးလုိပါက တားဆီးၾကပါေစ …”
လေရာင္နဲ႕ ဇရပ္ထဲက မီးေရာင္အခ်ဳိ႕ အားကိုးျဖင့္ ဇရပ္အျပင္ဖက္
ဆီ လွမ္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဇရပ္အေပါက္၀မွာ လူတခ်ဳိ႕ မတ္တပ္
ရပ္ၾကည့္ေနသလုိလုိ သစ္ပင္ေတြရဲ႕အရိပ္ က်ေရာက္ေနသလုိလုိ
တစုံတေယာက္က စုိက္ၾကည့္ေနသလုိလုိ ခံစား ေနရပါတယ္။
“ခုိ”ေလးဟာ အရူးၾကီး၏ အရုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္’ နံေဘးကို
ပ်ံသန္းလာျပီး သူ႕ႏူတ္သီးျဖင့္ ဆက္တုိက္ ထုိးဆိတ္ပါေတာ့
တယ္။ ဇရပ္ျပင္ဖက္ကေန လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခပ္ေအာေအာ
စကားသံကို ပီပီသသ ၾကားရပါတယ္ …
“သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳထားတဲ့ အခ်ိန္ ျပည့္သြားျပီ … သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္
ဆက္ေနခြင့္ မရွိဘူး … အလွည့္က်လုိ႕ ထပ္သြားမယ့္ သူေတြ
ေစာင့္ေနတယ္ …”
(အရူးၾကီး) လက္ရွိဘ၀က မိဘေဆြမ်ဳိး ညာတကာမ်ားအေနနဲ႕
ဆက္ေနခြင့္ျပဳဖုိ႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္ မိတ္ေဆြတုိ႕ …။
(****) မျဖစ္ႏုိင္ဘူး … ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလည္လာတာ …။
(အရူးၾကီး) ၀ါဆုိဦးဆုိတဲ့ ကေလးမ … ဘာေျပာခ်င္လဲ …။
(**** ၀ါဆုိဦးအသံ) သမီး မလုိက္ခ်င္ဘူး … သမီးကို လာမေခၚ
ၾကပါနဲ႕ … သမီး ေတာင္းပန္ပါတယ္ …။
(အရူးၾကီး) ကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္ လက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ
ေပ်ာ္ေနျပီ မိတ္ေဆြတုိ႕ …။
(****) ေဒါသထြက္ေအာင္ မလုပ္နဲ႕ … ခြင့္မျပဳဘူး …။
အရူးၾကီးရဲ႕ … “အားလုံး ျပန္ႏုိင္ပါျပီ …” ဆုိတဲ့ စကားနဲ႕အတူ
အရာရာဟာ လုံး၀ တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ ေခြးအူသံမ်ားလည္း
ရုတ္တရက္ ဘယ္လုိေပ်ာက္သြားမွန္းမသိ ထူးဆန္းစြာ ကြယ္
ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ “ခုိ” ေလး ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားပုံကို ၾကည့္
ျပီး သူတုိ႕ဆီမွာ ေျပာစရာစကား မရွိေတာ့ပါ။
(အရူးၾကီး) ခင္ဗ်ားတုိ႕တေတြ ေနမထြက္ခင္ ဒီျမိဳ႕က ထြက္
သြားေတာ့၊ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ ေသေသ
ခ်ာခ်ာလုိက္မွတ္ …။
(အန္ကယ္) ဟုတ္ကဲ့ … က်ေနာ့္သမီးေလးကို မဆုံးရွံဳးရရင္
ဘာမွဆုိ လုပ္ပါ့မယ္ … ေက်းဇူးမေမ့ဘူး ဆရာရယ္ …။
အရူးၾကီးဟာ ဇရပ္ေဒါင့္တေနရာကေန ညစ္ပတ္ျပီး စုတ္ျပတ္သတ္
ေနတဲ့ လြယ္အိတ္အစုတ္ၾကီး တစ္ခုကို ယူေဆာင္လာပါတယ္။ အဲဒီ
လြယ္အိတ္ထဲကေန အနီေရာင္ ပန္းတစ္ပြင့္ ထုတ္လာျပီး …
“ဒီပန္းကုိ သဇင္ပန္းအနီလုိ႕ ေခၚတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္၊ ေမွာ္ပန္း
လုိ႕ ေခၚၾကတယ္၊ အဂၤလိပ္လုိေတာ့ Bulbophyllum Thaiorum
အႏြယ္၀င္ ပန္းတစ္မ်ဳိးေပါ့၊ ျပန္ေရာက္ရင္ ဒီအရုပ္ (အသုဘအနံ႕
နံ႕ေဟာင္ေနေသာ အရုပ္) ကို ပလပ္စတစ္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္
ပိုးျပီး ကာယကံရွင္နံေဘးမွာ ထား၊ ေဆးရုံးေပၚမွာ ဆုိရင္လည္း
ကုတင္ေအာက္မွာထား၊ အိမ္ကို ျပန္ဆင္းလာရင္လည္း သူအိပ္တဲ့
ကုတင္ေအာက္မွာထား၊ ဒီ Bulbophyllum Thaiorum ပန္းက
ဒီအရုပ္ကို အစားေကြ်းတဲ့သေဘာ စီစဥ္ဖုိ႕ ေပးလုိက္တာ၊ ခင္ဗ်ား
တုိ႕ ရန္ကုန္မွာ ထမင္းကုိ မီးေသြးမီးဖုိနဲ႕ ခ်က္စားလား … ဘာနဲ႕
ခ်က္ၾကလဲ …”
(အန္ကယ္) က်ေနာ္တုိ႕ အိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးဖုိနဲ႕ ထမင္းခ်က္ပါတယ္ …။
(အရူးၾကီး) ဒါဆုိ ရတယ္ … ဒီပန္းရဲ႕ ေရွ႕မွာ တြဲေလာင္း က်ေနတဲ့
“သဇင္ဥ”ကို ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ … ထမင္းအုိးအဖုံး အေပၚမွာ အေခြ
လုိက္ တင္ထား … ထမင္းခ်က္ရင္ ဆန္ႏို႕ဆီဗူး(၅)လုံးေလာက္ ခ်က္
… ထမင္းခ်က္တဲ့အုိးက အုိျပားမျဖစ္ေစနဲ႕၊ ထမင္းက်က္လာရင္
ပထမဆုံး ထမင္းအုိး မ်က္ႏွာျပင္ကိုၾကည့္လုိက္ … အေပၚက သဇင္
ဥ’အေခြ အတုိင္း ထမင္းက အနီ၀ုိင္းပုံသ႑ာန္ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊
အနီေရာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာကို ေယာက္မရွည္ရွည္နဲ႕ ေအာက္ေျခ
အထိ ထုိးခ်လုိက္၊ အနီတစ္လုိင္း အျဖဴတစ္လုိင္းနဲ႕ ေယာက္မမွာ
အနီ (၅)လုိင္း ျမင္ရလိမ့္မယ္၊ အဲဒါကုိ ျမင္ရရင္ အေပၚက ထမင္း
ေတြကို ဖယ္ထုတ္ျပီး ေအာက္ဆုံး ငါးလုိင္းေျမာက္က အနီေရာင္
ထမင္းကို ရေအာင္ယူ … ျပီးေတာ့ ဟုိအရုပ္ရဲ႕ ပါးစပ္ေပါက္မွာ ပြတ္
ေပး၊ သုံးရက္ကို တစ္ခါလုပ္ … သုံးခါလုပ္ျပီးလုိ႕ ကိုးရက္ ျပည့္သြား
တဲ့ ေနာက္ပုိင္း က်ဳပ္နဲ႕ ဆက္သြယ္၊ အဓိက က ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့
ေနရာကေန ထမင္းကုိ ယူျပီးသြားရင္ က်န္တဲ့ ထမင္းေတြကို
ကုိယ္တုိင္လည္း မစားနဲ႕ တိရိစာၧန္ေတြလည္း မေကြ်းနဲ႕ … ဓါတ္ဆီ
ေလာင္းျပီး မီးရွိဳ႕ျပစ္ … သုံးခါခ်က္ျပီးတဲ့ေန႕မွာ အဲဒီပန္းကို ေရစီး
ေနတဲ့ ေခ်ာင္းထဲမွာ သြားေမွ်ာပါ … မွာတာေတြကို မေမ့နဲ႕ …။
(အန္ကယ္) ကိုးရက္ျပည့္သြားရင္ က်ေနာ္တုိ႕ ဒီေနရာကို ထပ္လာ
ရမလား ဆရာ …
ရုတ္တရက္ ေက်ာ္ထြန္းက ၾကားျဖတ္ျပီး ..
“သဇင္ပန္းဟာ အဲဒီေလာက္စြမ္းလား …”
(အရူးၾကီး) Bulbophyllum Thaiorum ကို စီးပြားေရးသမား
တရုတ္ေတြက အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ မ်က္ႏွာပြင့္ေဆး ေဖာ္
ေလ့ ရွိတယ္၊ Bulbophyllum Thaiorum ကို အလြယ္တကူ
ရဖုိ႕ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ရတယ္ဆုိရင္လည္း ထမင္းခ်က္ျပီး
စမ္းသပ္ရင္ အတြင္းမွာ သုံးလုိင္းပဲ ေပၚတယ္၊ ငါးလုိင္း ျဖစ္ခ်င္
လုိ႕ေတာ့ မရဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ က်ဳပ္ေပးလုိက္တဲ့ ပန္းနဲ႕
မဟုတ္မဟပ္ေတြ မလုပ္နဲ႕ေနာ္၊ မွာသလုိမလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္သလုိ
လုပ္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ထုိက္နဲ႕ကိုယ္ ခံၾက …။
(အန္ကယ္) ကုိးရက္ျပည့္ျပီးရင္ ဆရာ့ဆီ လာပါရေစ …
(အရူးၾကီး) မလာနဲ႕ … က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆီ အိမ္မက္ေပးမယ္ …
လေရာင္ေၾကာင့္ လန္းဆန္းတဲ့ ကုမုျဒာၾကာပန္းကို သိလား …။
(အန္ကယ္) ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္ … ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့
မသိပါဘူး ခင္ဗ်ာ …။
(အရူးၾကီး) ခင္ဗ်ားသိတာက ခင္ဗ်ားသမီး ကေတာ္ ဆယ္ပါး
မွာ တစ္ပါး အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ အရာရွိကေတာ္ ျဖစ္ဖုိ႕ပဲ သိတာ
မလား … ကုမုျဒာၾကာပန္းကို တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာ ပန္းအုိးနဲ႕ ထည့္
စုိက္ေလ့ ရွိတယ္ … အဲဒါကို ရေအာင္ ရွာ၀ယ္၊ က်ဳပ္ေျပာသလုိ
ကုိးရက္ေက်ာ္လုိ႕ လျပည့္ေန႕ေရာက္ရင္ လျပည့္ေန႕ထဲ စ’ေရာက္
တဲ့ မနက္ ႏွစ္နာရီမွာ ကုမုျဒာပန္းအုိးနံေဘးမွာ ထုိင္ျပီး … အရူး
ၾကီးေရ အိမ္မက္ေပးပါ လုိ႕ ေျပာ … ခင္ဗ်ားတုိ႕ ေရွ႕ဆက္ျပီး
ဘယ္လုိ လုပ္ရမလဲဆုိတာ အိမ္မက္ထဲမွာ ေျပာျပမယ္ …။
(အန္ကယ္) ဆရာ့အတြက္ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ … ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ …
(အရူးၾကီး) ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆီက ေရတစ္ခြက္ေတာင္ က်ဳပ္ မေသာက္
ေသးဘူး … ဘာမွ မလုိခ်င္ဘူး … ျပန္ၾကေတာ့ … ျပန္ၾကေတာ့၊
က်ဳပ္ ႏွာေခါင္းထဲမွာ ေသးနံ႕ ရသလားလုိ႕ … ခင္ဗ်ားတုိ႕ထဲက
ဘယ္သူေတြမ်ား အေၾကာက္လြန္ျပီး ေသးထြက္က်ထားလဲ …
ဒီဇရပ္က အသုဘလုိက္ပုိ႕တဲ့အခါ ရဟန္းသံဃာေတြ တရားခ်ီျမင့္
တဲ့ေနရာ … လူေတြ လူေတြ ငါ့ထက္ေတာင္ ရူးေနၾကပါလား …။
(ကုိသိန္းေဇာ္) က်ေနာ္တုိ႕ ေဆးေၾကာေပးပါ့မယ္ …။
(အရူးၾကီး) ေနပါေစ … ကုိယ္လာခဲ့တဲ့ လမ္းအတုိင္း ျပန္ၾကပါ …
ဒီသခၤ်ဳိင္းအျပင္ဖက္မွာ ေရတြင္း တစ္တြင္း ရွိတယ္ … က်ဳပ္ဘာသာ
က်ဳပ္ပဲ ေဆးပါ့မယ္ … ခင္ဗ်ားတုိ႕က ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆႏၵနဲ႕ ဒီေနရာကုိ
လာတာ မဟုတ္ဘူးေလ … က်ဳပ္ ေခၚလုိ႕ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ၊
က်ဳပ္ ေမႊးတဲ့မီး က်ဳပ္ပဲ ခံရမွာေပါ့ … ဟားဟားဟား …။
အန္ကယ္ အပါအ၀င္ သူတုိ႕အားလုံး သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ေပးမည္
ဟု အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာင္းပန္ေျပာဆုိေသာ္လည္း အရူးၾကီးက လက္မခံ
ပါ။ မနက္ေစာေစာ ေရာင္နီမလင္းခင္ ဒီျမိဳ႕ထဲမွ ထြက္ခြာသြားဖုိ႕
ပဲ မွာၾကားေနပါတယ္။ သခၤ်ဳိင္းဇရပ္မွ အထြက္ …
“အရူးခ်ီးပန္းလုိ႕ လူေတြေျပာတတ္တယ္ … အရူးေနတဲ့ သခၤ်ဳိင္း
ကုန္းက ဇရပ္ကိုေတာ့ သူတုိ႕ ပန္းသြားၾကျပီ … မုိးလင္းရင္
ေလာဘေတြ သယ္ပုိးျပီး အတၲအရူးေတြ ငါ့ဆီကို လာၾကေတာ့
မယ္ ဒုကၡ ဒုကၡ … အရူးဘုံေပ်ာက္ေအာင္ အရူးထက္ပုိရူးတဲ့
လူေတြပဲ လုပ္ႏုိင္တယ္ … ဟားဟားဟား …”
(ဆက္ရန္။)
Blog RSS Feed
Via E-mail
Twitter
Facebook
