Blog RSS Feed
Via E-mail
Twitter
Facebook
(ေၾကာက္တတ္သူမ်ား သတိထားျပီး ဖတ္ရူပါ။)
ယခင္အပုိင္း(၃)မွ အဆက္ ….
အန္ကယ္ကေတာ့ .…ျမိဳ႕ရွိ သခၤ်ဳိင္းကုန္းကို သြားရွာခ်င္စိတ္ေတြ
ျပင္းထန္ေနပါတယ္။ ညေနပုိင္း ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့
၀ါဆုိဦးနဲ႕ ကုိမင္းလြင္တုိ႕ရွိရာ ေဆးရုံးဆီ မေရာက္ခဲ့ၾကပါ။
ေနာက္တေန႕မနက္ အေစာၾကီးမွာပဲ အန္ကယ္နဲ႕ မိန္းကေလး
သူငယ္ခ်င္းေတြ အပါအ၀င္ သူတုိ႕တအုပ္စုလုံး … ျမိဳ႕ဆီသုိ႕ ခရီး
ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီျမိဳ႕ကို ေန႕လည္ (၂)နာရီေက်ာ္ခန္႕မွာ
ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမင္းလွည္းဂိတ္ေတြ၊ ဆုိက္ကားဂိတ္ေတြမွာ
စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႕ျမိဳ႕မွာ လက္ရွိအသုံးျပဳေနဆဲ ဗုဒၶဘာသာ
သခၤ်ဳိင္းကုန္း(၂)ခု ရွိေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ပထမဆုံး ျမဳိ႕အ၀င္အ၀ရွိ သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာ စုံစမ္းၾကည့္ပါတယ္။
သခၤ်ဳိင္းအနီးအနားရွိ ေနထုိင္သူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ
သခၤ်ဳိင္းမွာ ညဖက္မွာ လာေရာက္ အိပ္စက္ေသာ အရူးဆုိတာ
လုံး၀ မရွိေၾကာင္း သိရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူတုိ႕အားလုံး
အနားယူ တည္းခုိဖုိ႕ ထမင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ သြားေမးၾကည့္
ပါတယ္။ ထမင္းဆုိင္ပုိင္ရွင္ မိသားစုဟာ သေဘာ ေကာင္းရွာ
ပါတယ္။ ထမင္းဆုိင္ထက္ ေနရထုိင္ရတာ ပုိသက္သာေအာင္
သူတုိ႕ေနအိမ္ဆီ ေခၚေဆာင္သြားျပီး တည္းခုိခ ေပးစရာမလုိပဲ
အခမဲ့ တည္းခုိခြင့္ ျပဳၾကပါတယ္။ ညေနခင္းမွာ ရန္ကုန္ကို ဖုန္း
ဆက္ ေမးၾကည့္ေတာ့ ၀ါဆုိဦးရဲ႕ ေအာ္ပေရရွင္း ျပီးသြားျပီလုိ႕
သိရပါတယ္။ ႏွလုံးမွာ လာေထာက္ေနတဲ့ နံရုိးအက်ဳိး ဒုကၡက
သက္သာသြားေပမဲ့ ဦးေခါင္းထိခုိက္မွဳကို ဆက္လက္ကုသ
ေနရေၾကာင္း သူ႕ေမေမက ေျပာျပပါတယ္။
ထမင္းဆုိင္ပိုင္ရွင္ အဘဦးထြန္းနဲ႕ သူ႕သား ကိုသိန္းေဇာ္တုိ႕ပါ
သူတုိ႕အားလုံးနဲ႕ အတူ ဒုတိယ သခၤ်ဳိင္းကုန္းဖက္ဆီ လုိက္ပါ
ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမိဳ႕ကေန ရြာေတြဖက္ကိုဆင္းတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ေတြ႕
ရပါတယ္။ လူေနအိမ္ေျခေတြနဲ႕လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းပါ
တယ္။ သခၤ်ဳိင္းကုန္းကို အျပင္ကေန လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ
ေညာင္ပင္ေတြ ကုကၠိဳပင္ေတြ အပါအ၀င္ သစ္ပင္ၾကီးၾကီးေတြ
အမ်ားအျပားပါ။ ဒီသခၤ်ဳိင္းမွာ သုဘရာဇာ အလုပ္ လုပ္တဲ့သူေတြ
ရွိလာလုိ႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကိုသိန္းေဇာ္က …
“က်ေနာ့္အထင္ ကုိခင္ေမာင္တုိ႕ သားအဖပဲ ရွိတယ္ဗ်၊ အသုဘ
ရွိလုိ႕ မသာေရခ်ဳိးေပးတာတုိ႕ ၾကိဳးတုပ္တာတုိ႕ သူတုိ႕ပဲ လုပ္တယ္၊
သူတုိ႕က မင့္တုိ႕ သြားေမးခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕အ၀င္က သခၤ်ဳိင္းကုန္း
နံေဘးမွာ ေနၾကတာ၊ အေခါင္းလည္း လုပ္တယ္၊ ဂူသြင္းတာ
တုိ႕ ဘာတုိ႕ လုပ္ခ်င္တဲ့ မသာရွင္ေတြ ရွိရင္လည္း အုတ္ဂူ
လုပ္ေပးတယ္၊ သခၤ်ဳိင္းအေၾကာင္း အသိဆုံးဆုိရင္ သူတုိ႕ပဲ
ရွိတယ္၊ ဒီသခၤ်ဳိင္းမွာ လာခ်တဲ့ အသုဘကိစၥေတြရွိလုိ႕ မသာ
က်င္းတူးတာတုိ႕ ဘာတုိ႕ ရွိရင္လည္း အရပ္ထဲက ကာလသား
ေတြ က်င္းတူးခ်င္ တူး၊ တူးေပးမဲ့လူ မရွိရင္ သူတုိ႕ဆီ အပ္ရတာ …”
(အန္ကယ္) ဒါဆုိ သူတုိ႕ဆီမွာ သြားျပန္ေမးရမလုိ ျဖစ္ေနျပီ၊
အန္ကယ္တုိ႕ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ အရူးၾကီးက ဒီျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ သခၤ်ဳိင္းကုန္း
မွာ ေနတယ္လုိ႕ပဲ သိထားတာ၊ သူက ညေနခင္းေရာက္မွ သခၤ်ဳိင္း
မွာ လာအိပ္တယ္တဲ့၊ အန္ကယ္တုိ႕က အဲဒီ ရူးေနတဲ့လူနဲ႕ အျမန္
ဆုံး ေတြ႕ခ်င္တာပဲ သိပါတယ္ကြယ္၊ ကူညီႏုိင္ရင္ ကူညီပါအုံး …။
သူတုိ႕အားလုံးကုိ ဒုတိယေျမာက္ သခၤ်ဳိင္းကုန္းေရွ႕မွာ ထားခဲ့ျပီး
ကုိသိန္းေဇာ္၊ ေမာ္ၾကီးနဲ႕ ေက်ာ္ထြန္းတုိ႕ဟာ သုဘရာဇာလုပ္ငန္း
လုပ္တဲ့ ကိုခင္ေမာင္တုိ႕ ရွိရာဆီ သြားၾကပါတယ္။ တစ္နာရီနီးပါး
အၾကာမွ သူတို႕ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ေမာ္ၾကီးက ေတာ္ေတာ္
ေလး သိလာေသာ ပုံစံျဖင့္ …
“အန္ကယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ သိခဲ့ျပီ၊ ဒီသခၤ်ဳိင္းမွာ ညဖက္ လာအိပ္တဲ့
အရူးၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့၊ ဘယ္ကလာလဲ ဆုိတာေတာ့
သူတုိ႕လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး၊ (၁)ႏွစ္မွာ သုံး … ေလးလ
ေလာက္ ေတြ႕ရတယ္ ျပီးရင္ ဘယ္ကို ထြက္သြားလဲ မသိဘူးတဲ့၊
လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္ေလာက္ ဒီသခၤ်ဳိင္းမွာ အသုဘကိစၥရွိလုိ႕ သူတုိ႕
လာတုန္းက ဇရပ္ေပၚမွာ ေတြ႕ရတယ္လုိ႕ ေျပာျပတယ္ အန္ကယ္၊
စိတ္မပူနဲ႕ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ထပ္ရွာစရာ မလုိေတာ့ဘူး …”
(ႏွင္းႏွင္း) ငါးနာရီ ထုိးေတာ့မယ္၊ ဘယ္သူမွလည္း မေတြ႕ရဘူး၊
အထဲမွာ ၀င္ရွာၾကည့္ပါလား၊ မုိးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ဘယ္သူမွ ေပၚမလာ
ရင္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖက္တင္ေနအုံးမယ္ …။
သခၤ်ဳိင္းကုန္းထဲကို သူတုိ႕အားလုံး ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဇရပ္တစ္ခု
ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က ပုံစံမ်ဳိးစုံ အုတ္ဂူေတြေၾကာင့္
သူတုိ႕အားလုံးရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳဟာ သြက္သြက္လက္လက္ သိပ္မရွိပါ။
ဇရပ္ထဲမွာ ဘယ္သူကိုမွ မေတြ႕ရ။ ဇရပ္နံေဘးရွိ ေညာင္မုတ္ဆိတ္
ပင္ရဲ႕ တြဲေလာင္းက်ေနတာကို ၾကည့္ျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္
မ်က္ခုံးေတြ ပင့္ျပ ၾကပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ဟုိၾကည့္လုိက္
ဒီၾကည့္လုိက္ျဖင့္ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ လူ အရိပ္အေျခ လွဳပ္ရွား
မွဳ မေတြ႕ရပါ။ ဒီလုိနဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္
သခၤ်ဳိင္းကုန္းထဲကေန ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေပါက္၀’ကို ေရာက္ဖုိ႕
အနည္းငယ္အလုိမွာ သခၤ်ဳိင္းေရွ႕ဖက္ကေန သီခ်င္းဆုိျပီး လူ
တစ္ေယာက္ ၀င္လာပါတယ္။ သူတုိ႕အားလုံးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ
ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႕သြားျပီး ၀င္လာသူထံ လွမ္းၾကည့္ေနၾကပါ
တယ္။ ဦးေခါင္းမွာ အိမ္တြင္းနတ္စင္တြင္ ယက္ခတ္ေသာ ယက္
ေတာင္ပုံစံတစ္ခုကို ၾကိဳးျဖင့္ ပတ္ခ်ည္ထားေသာ အရူးၾကီး
တစ္ေယာက္ပါ။
အရူးၾကီးကို ျမင္လုိက္ရတဲ့ ၀ါဆုိဦးရဲ႕ေဖေဖျဖစ္သူ အန္ကယ္
မ်က္ႏွာဟာ ေအာင္ဘာေလ ထီဖြင့္ပြဲမွာ ပထမဆုကို ေပါက္
သြားသလုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းသာသြားတဲ့ ပုံစံပါ။ အရူးၾကီးဟာ
သူတုိ႕ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ရုတ္တရက္ ရပ္လုိက္ျပီး …
“အရူးေတြ အရူးေတြ၊ ငါ့အိမ္ကို ငါ့ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ဇြတ္အတင္း
လာလည္တဲ့ သူေတြ၊ ထြက္သြား … ထြက္သြားၾက … အခုခ်က္ခ်င္း
ထြက္သြားၾက၊ မင္းတုိ႕ ထြက္မသြားရင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္း သရဲ သဘက္
ေတြ ေခၚလုိက္ရမလား … ဟားဟားဟား …”
အန္ကယ္ဟာ အရူးၾကီးရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္ကို သြားျပီး ခခယယ
ေလသံျဖင့္ …
“အကုိၾကီးရယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ကို ပဲခူးက အကိုၾကီးမိတ္ေဆြ ဆရာ…
က လမ္းညြန္လုိက္တာပါ၊ အခု က်ေနာ့္သမီးေလး အင္မတန္ ဒုကၡ
ေရာက္ေနပါတယ္ဗ်ာ၊ ကယ္ပါအုံးဗ်ာ …”
(အရူးၾကီး) ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ၊ ငါ ဗုိက္ဆာေနတယ္၊
မင့္ဆီမွာ စားစရာပါလား … အလကားလူ … လူမုိက္ လူမုိက္ …။
(အန္ကယ္) အကိုၾကီး စားခ်င္တာရွိရင္ ေျပာပါ၊ က်ေနာ္ ေကြ်းပါ့
မယ္၊ က်ေနာ့္သမီးေလးကို ကယ္ပါအုံးဗ်ာ …။
(အရူးၾကီး) ငါ စားခ်င္တာကို ေကြ်းမယ္တဲ့၊ ဟုတ္လည္း မဟုတ္
ပဲနဲ႕၊ ငါက ပန္းတစ္ပြင့္ကို စားခ်င္တာ … ပန္းတစ္ပြင့္ကို စားခ်င္
တယ္၊ ဗုိက္ဆာတယ္ … ျမန္ျမန္ေကြ်း …။
ရုတ္တရက္ ေအာင္ခုိင္က …
“အရူးၾကီးရယ္၊ အရူးၾကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြ ပဲခူးက ဆရာ…. လမ္းညြန္
လို႕ က်ေနာ္တုိ႕ ဒီေနရာကို ေရာက္လာတာပါ၊ ကူညီပါဗ်ာ …”
(အရူးၾကီး) ငါ့ကိုယ္မ်ား မင့္းက အရူးတဲ့၊ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့
ေကာင္၊ မင့္ကမွ တကယ့္အရူးအစစ္၊ အခ်စ္ရူး … တဖက္သက္
လုိက္ၾကိဳက္ေနတဲ့ အရူး … ဟားဟားဟား …။
ေနာက္ကေန ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေက်ာ္ထြန္းက …
“ေအာင္ခိုင္၊ ပဲခူးကုိ သြားတုန္းက ဟုိဆရာ ၀ါဆုိဦးကို ပန္းေလး
တစ္ပြင့္ ေပးလုိက္တယ္ေလ မင္းမွတ္မိလား၊ အခု သူေျပာ
ေနတာ အဲဒီ ပန္းပြင့္ကုိ ေျပာတာလား မသိဘူး …”
အရူးၾကီးဟာ သူတုိ႕ၾကားက ျဖတ္ျပီး ဇရပ္ေပၚကို တက္သြားပါ
တယ္။ ေက်ာ္ထြန္းနံေဘးနား ျဖတ္အသြားမွာ ပခုံးကို ပုတ္ျပီး
“မင္းမဆုိးဘူး၊ ငါက အားလုံးကို အရူးလုိ႕ ထင္ေနတာ၊ မင္း
ေတာ္တယ္၊ ဟားဟားဟား …”
(ေအာင္ခုိင္) အန္ကယ္၊ မႏွစ္က က်ေနာ္တုိ႕တေတြ ပဲခူးသြားတုန္း
ဆရာ… က ၀ါဆုိ႕ကို ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ ေပးလုိက္တယ္၊ အဲဒီပန္း
အခု အန္ကယ္တုိ႕အိမ္မွာ ရွိေသးလား၊ အန္ကယ္ေရာ သိလား …။
(အန္ကယ္) ဟာ … သိျပီ၊ ဟုိတစ္ေန႕ … သမီး ကားအက္စီဒင့္
မျဖစ္ခင္တစ္ရက္က ေျပာေနတာ ၾကားရတယ္၊ အဲဒီေန႕က သူ႕
အ၀တ္အစားအေဟာင္းေတြကို အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေကာင္မေလး
၀တ္ဖုိ႕ ထုတ္ေပးရင္ ေျပာေနၾကတာ၊ ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲမွာ
ပန္းေျခာက္တစ္ခုကို ေလလုံေအာင္ ထည့္ပိတ္ထားတာ သြား
ေတြ႕တယ္၊ အဲဒါ ဘယ္သူေပးတဲ့ ပန္းေျခာက္လဲလုိ႕ ေမးၾကည့္
ေတာ့ ဟုိအရင္ ပဲခူးမွာ ေဗဒင္သြားတြက္ရင္းနဲ႕ ေဗဒင္ဆရာက
ေဆာင္ထားဖုိ႕ ေပးလုိက္တဲ့ ပန္းေျခာက္လုိ႕ သူတုိ႕တေတြ ေျပာ
တဲ့အသံကို အန္ကယ္ ၾကားလုိက္တယ္ …။
(ေအာင္ခုိင္) ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္၊ ဒီအရူးၾကီး ခုနက စားခ်င္
တယ္လုိ႕ ေျပာတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ဆုိတာ အဲဒီပန္းကို ေျပာတာနဲ႕
တူတယ္၊ ပဲခူးက ဆရာ… ၀ါဆုိ႕ကုိ ေပးရင္း မွာလုိက္တာ၊ အဲဒီပန္း
ကို ျပျပီး ဒီအရူးၾကီးဆီမွာ အကူအညီေတာင္းရမွာ အန္ကယ္ …။
သူတုိ႕အားလုံး ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႕နဲ႕
အတူ ပါလာတဲ့ ထမင္းဆုိင္ပုိင္ရွင္ အဘဦးထြန္းဟာ ဇရပ္ေပၚ
ကို ေရွ႕ဆုံးကေန ဦးေဆာင္ျပီး တက္သြားပါတယ္။ သူတုိ႕လည္း
အဘဦးထြန္းရဲ႕ ေနာက္ကေန လုိက္သြားၾကပါတယ္။ ဇရပ္ေပၚ
ေရာက္ေတာ့ အဘဦးထြန္းက …
“သူတုိ႕ ရန္ကုန္ကေန ဒီအထိ အေ၀းၾကီး လာရတာပါဗ်ာ၊
ခင္ဗ်ား ကူညီႏုိင္ရင္ ကူညီလုိက္ပါ၊ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ကယ္
ေကာင္းပါတယ္ …”
(အရူးၾကီး) အရူးေတြကို ကယ္မိလုိ႕ ရူးသြားတဲ့လူကုိေရာ ဘယ္သူ
ကယ္မလဲ၊ ေျပာျပစမ္းပါ၊ သတိေပးထားတာကို မလုိက္နာပဲ ကုိယ္
လုပ္ခ်င္ရာကို ဇြတ္အတင္း လုပ္တဲ့ လူေတြေလာက္ ရူးတဲ့လူ
ရွိအုံးမလား … ဟားဟားဟား …။
(အန္ကယ္) ခုနက ေျပာတဲ့ ပန္းပြင့္ကို က်ေနာ္တုိ႕ ျပန္ယူခ်င္
ပါတယ္၊ ခရီးက ေ၀းတာေရာ၊ က်ေနာ့္သမီးေလးက အခုေဆးရုံး
ေပၚ ေရာက္ေနလုိ႕ပါ၊ ကူညီႏုိင္ရင္ ကူညီပါအုံးဗ်ာ၊ ေတာင္းပန္
ပါတယ္ …။
(အရူးၾကီး) ငါ ေျပာမယ္ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္၊ ဒီည (၁၂)
နာရီ တိတိ ဒီသခၤ်ဳိင္းကုန္းကုိ ျပန္လာခဲ့၊ ငါလုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေတြ
ရေအာင္ရွာျပီး ယူလာခဲ့၊ ကေလး ကစားစရာ အရုပ္မ တစ္ရုပ္နဲ႕
အသုဘမွာ အသုံးျပဳျပီးသာ ေက်ာက္ဖရုံသီးတစ္လုံး ယူလာခဲ့၊
အရုပ္က အထီးမဟုတ္ဘူးေနာ္ အမ၊ ည(၁၂)နာရီ ထုိးမွ သခၤ်ဳိင္းထဲ
ကုိ ၀င္ခဲ့ေနာ္၊ ၾကိဳျပီး ၀င္မလာနဲ႕၊ အရုပ္အေပၚမွာ ေရးဖုိ႕ ခဲတံျဖစ္
ျဖစ္ ေဘာ့ပန္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ပါ ယူခဲ့၊ ျပႆနာ ေတြ႕
ၾကံဳ ေနရသူရဲ႕ ေမြးေန႕ သကၠရာဇ္နဲ႕ ဓါတ္ပုံပါ ပါေအာင္ယူခဲ့ၾက၊
ကဲ … အခ်ိန္မရွိဘူး၊ မင္းတုိ႕ ျပန္ျပီး ငါလုိခ်င္တာေတြ ရေအာင္
လုိက္ရွာေတာ့၊ ေတြ႕ေအာင္ လုိက္ရွာေနာ္၊ မရရင္ေတာ့ မင္းတုိ႕
ထုိက္နဲ႕ မင္းတုိ႕ကံပဲ …။
သူတုိ႕အားလုံး တည္းခုိရာ အိမ္သုိ႕ အျမန္ဆုံးျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ျမိဳ႕အ၀င္အ၀ သခၤ်ဳိင္းနံေဘးမွာ ေနထုိင္ေသာ
ကုိခင္ေမာင္ထံ သြားၾကပါတယ္။ ကိုခင္ေမာင္ဆီမွ ဒီျမိဳ႕ရွိ
အသုဘနာေရး ျဖစ္ေနေသာ သတင္းကို စုံစမ္းရပါတယ္။
ရပ္ကြက္တစ္ခုထဲတြင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ကြယ္လြန္သြား
ေသာ အသက္ၾကီးၾကီး အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ဦး၏ နာေရးအိမ္သုိ႕
သြားေရာက္ျပီး က်န္ရစ္သူမိသားစုထံမွ အေလာင္းေအာက္ေျခ
တြင္ အနံ႕စုတ္ရန္ အသုံးျပဳထားေသာ ေက်ာက္ဖရုံသီးတစ္လုံး
ကို ေတာင္းယူခဲ့ပါတယ္။
ည (၁၁) နာရီခြဲ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ရန္ကုန္မွ ယူေဆာင္လာ
ေသာ ၀ါဆုိတုိ႕အိမ္က ကားျဖင့္ သခၤ်ဳိင္းရွိရာသုိ႕ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။
ညဖက္ သခၤ်ဳိင္းသုိ႕ သြားေရာက္ရာတြင္ ရန္ကုန္မွ လာခဲ့ေသာ
သူတုိ႕အားလုံး လုိက္ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ ယုယု၊ ႏွင္းႏွင္း၊ ၀င္းမာနဲ႕
အငယ္ေလးတုိ႕ကို တည္းခုိရာအိမ္တြင္ ေနရစ္ခဲ့ရန္ အန္ကယ္က
အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာေသာ္လည္း သူတုိ႕က အင္မတန္ စပ္စုခ်င္ေနေသာ
ေၾကာင့္ ေခၚေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္က လာေသာ သူတုိ႕အုပ္စု
ထဲမွာ ေယာက္်ား သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္၊ အန္ကယ္နဲ႕ ကား
ေမာင္းသူ ဦးေလးၾကီး အပါအ၀င္ ေယာက္်ားေလးက စုစုေပါင္း
(၇)ေယာက္ပါ။ တည္းခုိရာေနအိမ္ရွိ အဘဦးထြန္း၊ ကုိသိန္းေဇာ္
တုိ႕ သားအဖနဲ႕ သူတုိ႕ ထမင္းဆုိင္က အလုပ္သမားမ်ား၊ သူတုိ႕
အသိ ရပ္ကြက္ရုံးမွ လူၾကီးႏွစ္ဦးခန္႕ပါ လုိက္ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ လူ
(၂၀) ေက်ာ္ ပါ၀င္တဲ့ သူတုိ႕အုပ္စုဟာ ည(၁၁) နာရီ ခြဲေလာက္
မွာ စတင္ ထြက္ခြာ ခဲ့ၾကပါတယ္။
သခၤ်ဳိင္းေရွ႕တြင္ ကားရပ္လုိက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးမွာ
လေရာင္က လႊဲရင္ ဘာအလင္းေရာင္မွ မရွိပါ။ ကုိသိန္းေဇာ္နဲ႕ သူ႕
အလုပ္သမားေတြ လက္ထဲမွာ အေရးအေၾကာင္း ရွိလာရင္ အသုံး
ျပဳဖုိ႕ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းစီနဲ႕ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြ ယူေဆာင္လာပါ
တယ္။ သခၤ်ဳိင္းထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခြးအူသံမ်ားဟာ သူတုိ႕
ယခင္က ၾကားဖူးေနၾက ေခြးအူသံမ်ားနဲ႕ လုံး၀ ျခားနားပါတယ္။
အသံရွည္ကို ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူတဲ့အသံမ်ဳိးပါ။ အန္ကယ့္လက္ထဲမွာ
Emergency Light တစ္ခုကို ကုိင္ေဆာင္ထားပါတယ္။ ကုိသိန္းေဇာ္
က ရန္ကုန္မွ လာတဲ့ သူတုိ႕အားလုံးကုိ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္
အသုံးျပဳဖုိ႕ မတုိမရွည္ ၀ါလုံးတစ္ေခ်ာင္းစီ လုိက္ေပးပါတယ္။
ည (၁၂)နာရီ ထုိးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘဦးထြန္းနဲ႕ အန္ကယ္တုိ႕
ဦးေဆာင္ျပီး သူတုိ႕အားလုံး သခၤ်ဳိင္းထဲကို စတင္ ၀င္ေရာက္
ခဲ့ပါတယ္။
လေရာင္ေအာက္မွာ သခၤ်ဳိင္းကုန္းတစ္ခုကို ညဖက္ ျမင္ေတြ႕
လုိက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ ထိတ္လန္႕စရာ ေကာင္းတဲ့
ျမင္ကြင္းမ်ဳိးပါ။ ေလတုိက္တဲ့အခါ လွဳပ္ရွားသြားတဲ့ သစ္ပင္ေတြ
ကုိ မရဲတရဲနဲ႕ လွမ္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ေတြ
ေၾကာင့္ တခ်က္တခ်က္ လွမ္းျမင္ရတဲ့ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေတြ ၾကားက
ေန တစုံတေယာက္မ်ား ထြက္လာမလားလုိ႕ စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္
နဲ႕ပါ။ ဇရပ္ေပၚက ခပ္မွိန္မွိန္ မီးေရာင္နဲ႕အတူ အသံတသံ ထြက္
ေပၚ လာပါတယ္ …
“ငါ့ထက္ရူးတဲ့လူေတြ ငါ့ဆီ လာေနၾကျပီ၊ ပုထုဇေႏၷာ ဥမၼာတေကာ
ဆုိတာ တယ္မွန္ပါလား၊ လူေတြအားလုံး အရူးေတြ၊ ဘယ္သူက
ဘယ္သူထက္ ပုိရူးၾကလဲ …. ဟားဟားဟား ….”
(ဆက္ရန္။)
14 comments:
ကိုေအာင္ေရ....ဇတ္လမ္းကေတာ့ဇတ္ရွိန္ေတာ္ေတာ္တက္ေနျပီ...
ခ်က္ခ်င္းဇတ္သိမ္းမပစ္နဲ႔
ဖတ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း ရပ္လိုက္ျပန္ျပီ။
က်မတို႔လဲ ကိုေအာင့္ရဲ႕ ေႏွာင္ႀကိဳးထဲ မိေနၾကသူေတြထင္ပါရဲ႕။
ဒါမျပီးမခ်င္း ေႏွာင္ၾကိဳးမိေနၾကအံုးမွာ။
ဆရာေအာင္ေရ... ဖတ္လို႔ အရွိန္ရတုန္း ရပ္လိုက္ရပါသေကာ...
ေနာက္ထပ္...အဆက္ကေလးျမန္ျမန္....
ေက်းဇူး
း-)
ေမွ်ာ္ပါတယ္ ေမွ်ာ္ပါတယ္
ေရႊစင္
ကိုေအာင္ေရ....ဇတ္လမ္းကေတာ့ဇတ္ရွိန္ေတာ္ေတာ္တက္ေနျပီ...
ခ်က္ခ်င္းဇတ္သိမ္းမပစ္နဲ႔
hote tae..
one sentence by sentence is better .
so,u can get many posts.
က်မတို႔လဲ ကိုေအာင့္ရဲ႕ ေႏွာင္ႀကိဳးထဲ မိေနၾကသူေတြထင္ပါရဲ႕။
ဒါမျပီးမခ်င္း ေႏွာင္ၾကိဳးမိေနၾကအံုးမွာ။
yes , we r trapped by ko aung's post.
I cannot patient,ko aung. plz write more.
MN
ေမွ်ာ္ေနပါတယ္...
ဖတ္ေကာင္းရင္ လုပ္ျပီ း)
ညန္ညန္ေလးဗ်ေနာ္
ဖတ္သြားပါတယ္။ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ :)
ကုိေအာင္ေရ ဇတ္လမ္းအဆံုးကိုဟုိတပုဒ္လုိ ျဖစ္သလုိ မေရးနဲ ့ေနာ္ ဟုိသရဲအိမ္က အဆံုးပိုင္း အေသးစိတ္ မေရးေတာ့ (ဖတ္သူေျကာက္မွာ စုိးလုိ ့စာေရးဆရာ ညွာေရးတယ္ ထင္တာ ဘဲ) သိပ္ေျကာက္ စရာ မေကာင္းလုိက္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ ဇတ္ရိွန္တက္လာပီ လက္လည္း ေညာင္းလွပီ (လာလာ ေခ်ာင္းရလုိ ့)
saundoo.blogspot.com
ကိုေအာင္ ေရ တစ္ခုေတာ့ ေခါင္းေပးစားပါဦးမယ္ ကိုာ္ပိုင္wedsite domain ဥပမာ pyustate.com လို domain တစ္ခုလုပ္ခ်င္လို ့ကူညီပါဦး ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဆင္မေၿပလို ့
ကိုေအာင္ေရ...
အခန္းဆက္ေလး လာဖတ္သြားျပီ
ဇာတ္ရိွန္ျမင္႔ေနတုန္း ေႏွာင္ၾကိဳးကို ေျဖမေပးလိုက္နဲ႔ဦးေနာ္ း)
အခုတစ္ခါပဲ ကြန္မန္႔ေပးလို႔ အဆင္ေျပေတာ႔တယ္ အင္တာနက္ ည႔႔ံေနလို႔ ...။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီမေလး ႏွင္း
ရပ္သြားျပန္ျပီ.... း(
bunny ေရ
ိိdomain ကိစၥ က်ေနာ့္ေမးလ္ကုိ ဆက္သြယ္ပါ ...
Ko Aung
may i know, when we can read Hnaung Kyoe Mi Thu(Part 5).Very interest of your story.want to be read your Hnaung Kyoe Mi Thu(Part 5).I received this your Hnaung Kyoe Mi Thu mail from my friend.I want to read more your writing so if you have a time please send to me my direct mail.Waiting for your mail reply.Have a nice day Ko Aung.
Thanks
Post a Comment