ေႏွာင္ၾကိဳးမိသူ (အပုိင္း- ၂)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(ေၾကာက္တတ္သူမ်ား သတိထားျပီး ဖတ္ရူပါ။)

ယခင္အပုိင္း(၁)မွ အဆက္ ….

(ႏွင္းႏွင္း) အိပ္မက္က တစ္ပတ္ကို တစ္ခါေလာက္ မက္ေနတာ
ဆုိေတာ့ ဘယ္ေန႕ေတြ မက္သလဲ ၀ါဆုိ၊ အိမ္က လူၾကီးေတြ
ေရာ ဘာေျပာေသးလဲ …။

(၀ါဆုိဦး) အပတ္တုိင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးဟ၊ တခ်ဳိ႕လေတြမွာ
တစ္ပတ္ကို တစ္ခါေလာက္ မက္တယ္၊ ေမြးလ ပတ္၀န္းက်င္
ေရာက္ရင္ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ မက္တယ္၊ အိပ္မက္
ပုံစံက ေျပာင္းမသြားဘူး၊ အေဖက စိတ္ အစြဲအလန္းလုိ႕ေတာ့
ေျပာတယ္၊ ၀တၱဳစာအုပ္တုိ႕ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုခု တုိ႕ကုိ
မသိစိတ္ထဲမွာ စြဲလန္းရင္ အဲလုိ ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့၊ အေမက
ဆရာေတာ္ တစ္ပါးဆီမွာ သြားေလွ်ာက္ဖူးတယ္၊ ဆရာေတာ္ဆီ
က အေဆာင္တစ္ခုရတယ္၊ အဲဒီအေဆာင္လည္း ဘယ္လုိေပ်ာက္
ဆုံးသြားမွန္းမသိဘူး၊ ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး၊
ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီ၊ အဲဒီအေဆာင္ကို ေဆာင္ထားတုန္းက
ေလး … ငါးလေလာက္ အိပ္မက္ မမက္ဘူး၊ အေမကေတာ့ စိတ္
ပူျပီး ေဗဒင္ေမးလုိက္ ယၾတာေခ်လုိက္ လုပ္ေနတာပဲ၊ အိပ္မက္က
အခု ျပန္ျပန္မက္ေနလုိ႕၊ အရမ္းစိတ္ညစ္ေနတာ ….။



(ေအာင္ခုိင္) က်ေနာ္က ဘယ္လုိ ကူညီရမွာလဲ …။

(ယုယု) နင့္ အသိေတြထဲမွာ အဲလုိပေရာဂတုိ႕ ဘာတုိ႕ကုိ
ေသေသခ်ာခ်ာ ကုစားတတ္တဲ့ ဆရာမ်ဳိးရွိရင္ စုံစမ္းေပးဖုိ႕ပါ၊
ကုေပးမယ့္ ဆရာက အလိမ္အညာ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ တကယ့္ကို
စစ္စစ္မွန္မွန္ ကုတတ္တဲ့ ဆရာမ်ဳိးနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဟာ၊ အဲဒါ
နင္ စုံစမ္းၾကည့္ေပးပါလား …။

(၀ါဆုိဦး) ယု ေျပာသလုိပါပဲ ကိုေအာင္ခုိင္၊ ၀ါဆုိကို ကူညီပါအုံး၊
ပေရာဂ ကုေပးႏုိင္တဲ့ဆရာကို လုိက္ရွာရလုိ႕ ကုန္က်စရိတ္ရွိရင္
လည္း ေျပာပါေနာ္၊ အားမနာပါနဲ႕ ….။

(၃)

ေက်ာင္းတဖက္ အလုပ္တဖက္ျဖင့္ ေမာပန္းေနေသာ ေအာင္ခုိင္
တစ္ေယာက္ အိပ္ယာထဲသုိ႕ ေစာေစာ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ပင္ပန္းျပီး
ကုိက္ခဲေနေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္ေသးပါ။ အိပ္ယာ
ေပၚမွာ ပက္လက္ အေနအထားျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သလုိ ႏိူးသလုိ
ျဖစ္ေနစဥ္ အိပ္မက္တစ္ခုကို မက္ပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲတြင္
သူ အိပ္ေနေသာ အခန္းထဲသုိ႕ ရုပ္ဆုိးဆုိး ဗလေတာင့္ေတာင့္
လူၾကီးတစ္ဦး ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ ေခါင္းမွာ ေသွ်ာင္ထုံးနဲ႕ပါ။
အဲဒီလူၾကီးက သူ႕အား …
“ကုိယ့္လမ္း ကိုယ္သြားပါ၊ ငါတုိ႕နဲ႕ မပက္သက္ပါနဲ႕ လူေလး”
လုိ႕ သူ႕ကို ေျပာပါတယ္။ သူက ေခါင္းခါျပေသာ အခါ အဲဒီလူၾကီး
က စိတ္ဆုိး ေဒါသထြက္သြားျပီး “ဒီမွာၾကည့္” လုိ႕ ေျပာျပီး
လက္တဖက္ကို အေပၚသုိ႕ ေျမွာက္ျပပါတယ္။ အဲဒီလူၾကီး လက္ထဲ
တြင္ ကုိင္ေဆာင္ထားေသာ ပစၥည္းကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္ ေအာင္ခုိင္
တစ္ေယာက္ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္လုိက္ပါတယ္။ အိပ္မက္က
လန္႕ႏူိးလာေသာ ေအာင္ခုိင္တစ္ေယာက္ ေဇာေခြ်းေတြနဲ႕ပါ။

စာသင္ခ်ိန္ မစ’ခင္ အေစာၾကီးေရာက္ေနတဲ့ ေအာင္ခုိင္ကို ၾကည့္
ျပီး သူငယ္ခ်င္းအားလုံး အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ၀ါဆုိဦး
အလာကို ေစာင့္ရင္း ညက ေအာင္ခုိင္ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္အေၾကာင္း
ကို ၾကားလုိက္ရေသာအခါ သူတုိ႕အားလုံး မ်က္လုံးျပဴး သြားၾက
ပါတယ္။

(၀င္းမာ) အိပ္မက္ထဲက အဲဒီလူၾကီး ကုိင္ထားတဲ့ဟာက
ဘာၾကီးလဲ …။

(ေအာင္ခုိင္) ေျခေထာက္ အျပတ္ၾကီး တစ္ခုဟ …။

(ေမာ္ၾကီး) အဲဒီေျချပတ္ၾကီးက ဘယ္သူေျခေထာက္လဲ၊ ၀ါဆုိ’
ေျခေထာက္လား …။

(ေအာင္ခုိင္) ၀ါဆုိေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္
ရဲ႕ ေျခေထာက္လုိ႕ ထင္တာပဲ၊ ေျခသလုံးေပၚမွာ ေျခသလုံးေမႊး
ေတြ ေတြ႕လုိက္ရတယ္ …။

(ယုယု) နင္ ေနာက္ဆုတ္ေတာ့မွာလား ေအာင္ခုိင္၊ ၀ါဆုိ သနား
ပါတယ္ဟာ …။

(ေအာင္ခုိင္) ငါ သူ႕ကုိ ကူညီမွာပါ …။

(ႏွင္းႏွင္း) ေအာင္ခုိင္၊ ၀ါဆုိက ေခ်ာတယ္ေနာ္၊ ပြဲခ ဘယ္ေလာက္
ေတာင္းဖုိ႕ စဥ္းစားထားလဲ၊ ၁၅၀၀ လား …။

(သူငယ္ခ်င္း) ဟားဟားဟား …. (ရယ္သံမ်ား)။

(၄)

စာသင္ခ်ိန္ အကူအေျပာင္းၾကားမွာ ကန္တီးန္ဆီ သူတုိ႕အားလုံး
ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္ ….။

(ႏွင္းႏွင္း) ၀ါဆုိ၊ နင္ ဘယ္သူကို လုိက္ရွာေနတာလဲ ….။

(၀ါဆုိဦး) ကိုေအာင္ခုိင္တစ္ေယာက္ ဒီေန႕ ေက်ာင္းမလာေသး
ဘူးလား၊ သူ႕ကို မေတြ႕လုိ႕ …။

(ေမာ္ၾကီး) ဒီတခ်ိန္ ျပန္တက္ရင္ သူလာမယ္ ထင္တာပဲ၊ သူက
အလုပ္တဖက္နဲ႕ ဆုိေတာ့ ပထမအခ်ိန္ မမွီဘူးဟ၊ ကားတုိးစီး
ျပီး ေက်ာင္းလာရတာ မသက္သာဘူး ....။

(ေက်ာ္ထြန္း) ၀ါဆုိ ဘာကိစၥရွိလုိ႕လဲ၊ ကိစၥတစ္ခုခု ရွိရင္ ေျပာပါ၊
အားမနားနဲ႕၊ အားလုံးက ေဘာ္ဒါေတြပဲဟာ …။

(၀ါဆုိဦး) ဟုိအိပ္မက္ကုိ ညက မက္လုိ႕ ….။

၀ါဆုိဦးစကားေၾကာင့္ သူတုိ႕အားလုံး ေခတၲျငိမ္သက္သြားပါတယ္။
အခ်င္းခ်င္း အားေပးစကားေတြ ေျပာေနေပမဲ့ အသံေတြက ခပ္ေပ်ာ့
ေပ်ာ့ပါ။ ကန္တီးန္က စာပြဲထုိးေကာင္ေလးကို လွမ္းေခၚျပီး ပုိက္ဆံ
ရွင္းဖုိ႕ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ေအာင္ခုိင္တစ္ေယာက္ သူတုိ႕ စာပြဲ၀ုိင္းဆီ
ေရာက္လာပါတယ္။

(ယုယု) ေအာင္ခုိင္ ဘာထူးေသးလဲ၊ ဒီမွာ ၀ါဆုိက ေျပာေန
တယ္၊ ညက ဟုိအိပ္မက္ကုိ သူ ထပ္မက္လုိ႕တဲ့ …။

(ေအာင္ခုိင္) ပဲခူးဖက္က ဆရာတစ္ေယာက္ သတင္းေတာ့
ရထားတယ္၊ အဲဒီဆရာက ေတာ္ေတာ္စြမ္းတဲ့ ေျပာတာပဲ …။

(၀င္းမာ) စြမ္းတယ္ ဆုိတာပဲ မလုပ္နဲ႕ေလ၊ ဘယ္လုိ စြမ္းတယ္၊
ဘယ္လုိ နာမည္ၾကီးလာတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တယ္ ဆုိတာ
လည္း ေျပာျပအုံးေလ …။

(ေအာင္ခုိင္) အဲဒီဆရာက ေဗဒင္ဆရာလား၊ အၾကားအျမင္
ဆရာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႕စားပြဲေပၚမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္း
တစ္ခ်ပ္ကို ေမွာက္ထားတယ္၊ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖက္မွာ စာေရး
ထားတယ္၊ ဥပမာ … “မဂၤလာေဆာင္ကိစၥ” “အိမ္အေရာင္းအ၀ယ္
ကိစၥ” “က်န္းမာေရးကိစၥ”စသျဖင့္ေပါ့၊ သူ႕ဆီမွာ လာေမးတဲ့ လူေတြ
ကို ဘာမွ စ’မေဟာခင္ အဲဒီေက်ာက္သင္ပုန္းကို လွန္ျပီး စာဖတ္ခုိင္း
တယ္၊ သူေရးထားတာနဲ႕ တုိက္ဆုိင္မွ ဆက္ျပီး ေဟာေပးတာ၊
သူက စာတစ္ေၾကာင္းပဲ ေရးထားတယ္လုိ႕ ေျပာတာပဲ …။

(၀ါဆုိဦး) ဒါဆုိ မနက္ျဖန္မနက္ ပဲခူးကို သြားရေအာင္ ကိုေအာင္ခုိင္၊
၀ါဆုိတုိ႕ အိမ္က ကားကို ယူလာခဲ့မယ္၊ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး ပဲခူး
ကုိ လုိက္ခဲ့ၾကပါေနာ္ ….။

သူငယ္ခ်င္းအားလုံးက လုိက္ပါဖုိ႕ သေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းျငိမ့္
ျပပါတယ္ ….။

(၅)

၀ါဆုိဦးတုိ႕ အိမ္မွ တုိယုိတာ လုိက္အိပ္စ္ပစ္ကပ္ကား ဟာ
သူတုိ႕အုပ္စု လူဦးေရနဲ႕ အံကုိက္ပါ။ သူတုိ႕အုပ္စုကုိ ရုတ္တရက္
ၾကည့္လုိက္ရင္ ေဗဒင္သြားေမးတာနဲ႕ မတူပဲ အပ်င္းေျပ ေပ်ာ္ပြဲစား
ထြက္လာပုံနဲ႕ တူေနပါတယ္။ ရန္ကုန္မွအထြက္ မဂၤလာဒုံ
တုိင္းခန္းမအနီး မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ လဖက္ရည္ဆုိင္တြဲထားတဲ့ ဆုိင္
တစ္ဆုိင္မွာ ခဏနားၾကပါတယ္။ တစ္အုပ္စုလုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး
ဆူဆူညံညံနဲ႕ လုိခ်င္တာေတြ မွာစားေနတဲ့ အခုိက္ …

(၀ါဆုိဦး) ယုယု၊ ဟုိး … ဖက္ေဒါင့္က စားပြဲမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ရွပ္အက်ႌ
နက္ျပာ ၀တ္ထားတဲ့ လူကို ၀ါဆုိ ေတြ႕ဖူးသလုိပဲ၊ ဘယ္မွာ ေတြ႕ဖူး
သလဲဆုိတာ ၀ါဆုိ စဥ္းစားလုိ႕ မရဘူး …။

၀ါဆုိဦး စကားေၾကာင့္ ဆုိင္ရဲ႕ အတြင္းေဒါင့္တစ္ေနရာမွာ ထုိင္ေန
သူႏွစ္ဦးကုိ သူတုိ႕အားလုံး ၀ုိင္းၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္
ဟာ ဆံပင္ခပ္တုိတုိ ညွပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားပုံစံမ်ဳိးပါ။

(ႏွင္းႏွင္း) ေအာင္ခုိင္ေရ နင့္ေခါင္းထဲက ပြဲစား အုိင္ဒီယာ
နည္းနည္းေလာက္ ထုတ္ပါအုံး၊ သူတုိ႕ ဘယ္သူေတြလဲလုိ႕ …။

ေအာင္ခုိင္ဟာ သူ႕လက္ထဲမွာ စီကရက္တစ္လိပ္ကုိ ကိုင္ျပီး
ဆုိင္အတြင္းေဒါင့္ရွိ စားပြဲဆီ ထြက္သြားပါတယ္။ ခဏေလာက္
အၾကာမွာ ျပန္လာျပီး …
“သူတုိ႕ဆီမွာ အျခစ္(မီးျခစ္) မပါဘူး၊ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္
တတ္ဘူးတဲ့၊ သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မဂၤလာဒုံ စစ္ဖက္ဆုိင္ရာ
ေဆးတကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ တူတယ္၊ စားပြဲေပၚမွာ
ခ်ထားတဲ့ စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖုံးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မင္းလြင္
အပုိင္း(က) (Min Lwin, part- 1) လုိ႕ေတာ့ ေရးထားတယ္ …”

(ေမာ္ၾကီး) ေၾသာ္ … သူတုိ႕က “ပဲခ်စ္သူေတြ” လား၊ မုန္႕ဟင္းခါး
စားေလ ဘာေလး ၾကြခုိင္းလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ ….။

လဖက္ရည္ဆုိင္မွ အထြက္ သူတုိ႕တသုိက္ ကားနံေဘးမွာ
ကားပ်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္
လုပ္ေနၾကပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ဆုိင္ေဒါင့္စားပြဲကေန ဟုိပုဂၢိဳလ္
ႏွစ္ဦး ဆုိင္အျပင္ကို ထြက္လာၾကပါတယ္။

(ေက်ာ္ထြန္း) အကိုတုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ကုိ တခ်က္ေလာက္ ကူညီ
ပါဗ်ာ၊ ကားစက္ႏိူးတာ မရလုိ႕ နည္းနည္းေလာက္ ကူညီျပီး ၀ုိင္း
တြန္းေပးၾကပါ၊ မုန္႕ဟင္းခါး စားေလးေပါ့ … ဟဲဟဲ …။

ဓါတ္တုိင္ တစ္တုိင္စာ အကြာအေ၀း ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ
စက္ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ကားစက္ကို ႏိူးလုိက္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ စကားေတြဆုိျပီး ကားကို ေမာင္းထြက္ခဲ့ေပမယ့္
ရယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို ေအာင့္အီးလုိ႕ မရခဲ့ပါ။ ဘယ္သူက စ’ျပီး
ရယ္လုိက္လဲ မသိပါ၊ ရယ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ရုတ္တရက္
၀ါဆုိဦးဆီမွ “သူ …. သူ …” ဆုိတဲ့ အသံေၾကာင့္ သူတုိ႕အားလုံးရဲ႕
ရယ္ေမာမွဳေတြ ရပ္တန္႕သြားပါတယ္။

(ယုယု) ၀ါဆုိ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ … သူက ဘယ္သူလဲ၊ ၀ါဆုိ႕ အသိ
လား ….။

(၀ါဆုိဦး) ခုနက ရွပ္အက်ႌ နက္ျပာ ၀တ္ထားတဲ့လူက ၀ါဆုိ႕
အိပ္မက္ထဲမွာ ၀ါဆုိနဲ႕အတူ ေခၚသြားခံရတဲ့ တစ္ေယာက္၊
ဟုတ္တယ္ သူမွ သူအစစ္ပဲ၊ ဘုရား …. ဘုရား …။

“ေနာက္မွ သူ႕ကုိ စုံစမ္းၾကည့္မယ္” လုိ႕ ယုယုရဲ႕ ေျပာသံနဲ႕
အတူ သူတုိ႕ကားကို တြန္းေပးခဲ့တဲ့ စစ္ဖက္ဆုိင္ရာ ေဆးတကၠသုိလ္
မွ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးဟာ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါျပီ …။

ပဲခူးျမိဳ႕စြန္းက အိမ္တစ္အိမ္ဆီ သူတုိ႕ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေအာက္ထပ္က ေဟာခန္းမွာ တစ္နာရီနီးပါး ေစာင့္ျပီးတဲ့
ေနာက္ သူတုိ႕အလွည့္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အခန္းထဲကို
၀င္၀င္ခ်င္း ယုယုက တစ္ခုခု ေျပာေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ေဟာ
မယ့္ ဆရာျဖစ္သူလုိ႕ ယူဆႏုိင္တဲ့ လူၾကီးက သူတုိ႕အားလုံးကို
ျပံဳးျပျပီး သူ႕စားပြဲေပၚရွိ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို လက္ညွိဳးထုိးျပ
ပါတယ္။ ၀ါဆုိဦးနဲ႕ ေအာင္ခုိင္တုိ႕ဟာ စားပြဲေရွ႕ရွိ ထုိင္ခုံေတြမွာ
၀င္ထုိင္ရင္း ေက်ာက္သင္ပုန္းကို လွန္လုိက္ပါတယ္ …

(၀ါဆုိဦး) ဆရာ၊ ဒီမွာ ဗလာျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာမွ မေရးထားဘူး၊
သမီးတုိ႕ …. … ..

၀ါဆုိဦး စကားမဆုံးခင္ ဆရာျဖစ္သူက ၾကားျဖတ္ျပီး …
“ကေလးမ ကိစၥကို ဦးအေနနဲ႕ မတတ္ႏုိင္ပါဘူးကြယ္၊ ဒီကိစၥက
အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႕တစ္မ်ဳိးပါ၊ ဒါေပမဲ့ ဦး… ကူညီ
ႏုိင္တာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္၊ ဦးရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဆရာတစ္ေယာက္
ရွိပါတယ္၊ သူ႕ဆီမွာ အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္ပါ …”

(ေအာင္ခုိင္) ဦးရဲ႕ မိတ္ေဆြက ဘယ္မွာ ေဟာခန္းဖြင့္ထားသလဲ
ခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႕ျပႆနာက နည္းနည္းၾကီးေနလုိ႕ပါ …။

(ဦး…) ေမာင္ရင္တုိ႕ ဦးရဲ႕မိတ္ေဆြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ေမာင္ရင္တုိ႕
စိတ္ထဲမွာ ယုံၾကည္မွာ ေမးျမန္းၾကည့္ေပါ့၊ သူ႕လိပ္စာကို ဦး…
ေပးပါ့မယ္၊ ဒီကေလးမ (၀ါဆုိဦးကို လက္ညွိဳးထုိးျပီး)ကို ကယ္ႏုိင္
တဲ့လူဆုိလုိ႕ သူပဲ တတ္ႏုိင္တယ္လုိ႕ ဦး… ထင္တယ္ ...။

(၀ါဆုိဦး) ကူညီပါအုံး ဆရာရယ္ (ငုိသံျဖင့္) ….။

ဆရာဆုိသူက သူ႕စားပြဲေပၚရွိ ပန္းအုိးထဲမွ ႏွင္းဆီပန္း တစ္ပြင့္
ကို ယူျပီး ၀ါဆုိဦးဆီ ေပးရင္း …
“….ျမိဳ႕က သခၤ်ဳိင္းကုန္းကုိ သြားပါ၊ အဲဒီမွာ အရူးၾကီး တစ္ေယာက္
ရွိတယ္၊ သူက အဲဒီသခၤ်ဳိင္းကုန္းကုိ ညေနေစာင္းမွ အျပင္ကေန
ျပန္လာေလ့ ရွိတယ္၊ သူနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ဒီႏွင္းဆီပန္းေလးကို ျပျပီး
အကူအညီေတာင္းပါ၊ သူ႕နဲ႕ စကားေျပာရင္ အရူးၾကီးလုိ႕ပဲ ေခၚပါ၊
သူ စိတ္မဆုိးပါဘူး၊ သူအေနနဲ႕ ကူညီမယ္ဆုိရင္ ကေလးမကိစၥ
အဆင္ေျပမယ္လုိ႕ ဦး…. ထင္ပါတယ္၊ ကေလးမ အကူအညီရဖုိ႕
ဦးအေနနဲ႕ သူ႕ဆီကုိ ေန႕စဥ္ ေမတၲာ လွမ္းပုိ႕ပါ့မယ္ …”

(ေအာင္ခုိင္) ဆရာ က်ေနာ္တုိ႕ကို ဒီထက္ပုိျပီး နည္းနည္း
ေလာက္ ေျပာျပလုိ႕ ရအုံးမလား ခင္ဗ်ာ …။

(ဦး…) ေမာင္ရင္လည္း သတိထား၊ ဒီကျပန္ရင္ တစ္ပတ္တိတိ
ရဟန္း၀တ္ပါ၊ ရဟန္း၀တ္ျပီးလုိ႕ ဒီကေလးမအေပၚ ကူညီခ်င္ရင္
ဆက္ျပီး ကူညီေပါ့၊ ရဟန္း၀တ္တာကုိ အရင္လုပ္ပါ၊ ဦး….
ေျပာတာကုိ လက္မခံလုိ႕ တစ္ခုခု ထပ္ျဖစ္လာမွ ေနာင္တ
မရနဲ႕ …။

(၀ါဆုိဦး) ဆရာရယ္ အကူအညီ သြားေတာင္းရမယ့္လူက
အရူးၾကီးဆုိေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလား …။

(ဦး…) အဲဒီအရူးၾကီးက တကယ့္ဆရာတစ္ဦးပါ၊ တခ်ိန္က
နာမည္ၾကီး အသုိင္းအ၀ုိင္းတစ္ခုက လူငယ္ႏွစ္ဦး ခုိးရာ လုိက္
ေျပးၾကတယ္၊ မိဘျဖစ္သူေတြက သူတုိ႕သမီးနဲ႕ အဲဒီလူငယ္ကုိ
မကြဲ ကြဲေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႕ သူ႕ဆီမွာ အကူအညီ လာေတာင္း
တယ္၊ အကူအညီလာေတာင္းတဲ့ နာမည္ၾကီးအသုိင္းအ၀ုိင္းရဲ႕
အရွိန္ၾသဇာေၾကာင့္ အဲဒီကိစၥကို သူ ကူညီခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့
သူတပါး ခ်စ္ခ်င္းကို ေသကြဲ ကြဲေအာင္လုပ္မိေလျခင္းဆုိျပီး
ေနာင္တ ရသြားတယ္၊ အဲဒီေနာက္ တစ္ႏွစ္မွာ သုံးလတိတိ
အရူးဘ၀နဲ႕ ေနတာေပါ့ကြယ္၊ မေၾကာက္ပါနဲ႕ ကေလးမတုိ႕
အေပၚ လုံး၀အႏၲရယ္ မျပဳပါဘူး ….။

(၀ါဆုိဦး) ဆရာရယ္၊ သမီးတုိ႕ ဒီကို အလာမွာ ….

ဦး…. က ၀ါဆုိဦး စကားဆုံးတဲ့အထိ မေစာင့္ပဲ ….
“ကေလးမနဲ႕ သူက ေနာင္ထပ္ သုံးဘ၀ က်န္ေသးတယ္၊
သူက ကေလးမရဲ႕ အရင္ဘ၀က ခ်စ္သူပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥ
ကို အရမ္းခက္တယ္လုိ႕ ဦး… ေျပာတာပါ၊ သူ႕ကို ေမ့ျပစ္
လုိက္ပါ ကေလးမရယ္ …..”

သူတုိ႕အားလုံး စိတ္ေမာ လူေမာျဖင့္ ပဲခူးကေန ရန္ကုန္ကို
ေန႕လည္ပုိင္းမွာ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္ …။


(ဆက္ရန္။)