ခင္ေခ်ာစုယဥ္ အသက္ (၁၆)ႏွစ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္း

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္သူမ်ား မဖတ္သင့္ပါ။)

ခင္ေခ်ာစုယဥ္ ဆုိေသာ အမည္တြင္ ေနာက္ဆုံး စာလုံးေပါင္းႏွစ္ခုမွာ
စုယဥ္လား၊ ဆုယဥ္လား၊ စုရင္လား၊ ဆုရင္လား ဟူေသာ အမည္မွန္ကို
မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္(၂၅) ေက်ာ္ အခ်ိန္
ခန္႕က ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ေသာ အသံလႊင့္ ဇာတ္လမ္းလား၊
၀တၲဳတစ္ပုဒ္လား၊ ရုပ္ရွင္ေရာ ရွိေသးလား၊ ဒ႑ာရီ ဆန္ဆန္ ယုံတမ္း
စကား တစ္ခုလား မေျပာတတ္ပါ။ လူအမ်ားစုရဲ႕ ႏူတ္ဖ်ားမွာ စြဲျပီး
က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။



မွတ္မိသေလာက္ ဒီဇာတ္လမ္းထဲမွာ ….
မုိးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခု။
ဆရာ၀န္တစ္ဦးဟာ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုကေန သူ႕ကုိယ္ပုိင္ကားကို
ေမာင္းႏွင္းျပီး အိမ္ကုိအျပန္။ ရန္ကုန္ ကန္ေတာ္ၾကီးေစာင္း ပန္ကန္လုံး
ကြ်န္း ထိပ္၀ရဲ႕ ကားလမ္းနံေဘးကို ေရာက္ေတာ့ မုိးေရထဲမွာ ထီးမပါဘဲ
ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို ေတြ႕ရပါတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ဆရာ၀န္ျဖစ္သူလည္း သူ႕ကားကို မိန္းကေလးနံေဘး ထုိးရပ္ျပီး
အိမ္အထိ လုိက္ပုိ႕ေပးမယ္လုိ႕ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ အဲဒီ
မိန္းကေလး ကားေပၚေရာက္လာေတာ့ ခ်မ္းလြန္းလုိ႕ တုန္ေနဆဲပါ။

ဆရာ၀န္ျဖစ္သူက သူ႕၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ာကင္အက်ႌကုိ ခြ်တ္ျပီး ခ်မ္းေန
ရွာတဲ့ မိန္းကေလး၀တ္ဖုိ႕ ေပးပါတယ္။ ကားေပၚမွာ အနီးကပ္ၾကည့္
လိုက္ေတာ့ မိန္းကေလးငယ္ဟာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕
ေလးပါ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္သူက သူမ ေနထုိင္ရာ ျခံ၀အထိ လုိက္ပုိ႕ခဲ့ပါတယ္။
ကားေပၚက ဆင္းခါနီး သူ႕နာမည္ ခင္ေခ်ာစုယဥ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းၾကံဳ
ရင္ အလည္လာဖုိ႕နဲ႕ ေက်းဇူးမ်ားစြာတင္ေၾကာင္း ေျပာသြားပါတယ္။

ဆရာ၀န္လည္း သူ႕ကူညီမွဳအတြက္ ပီတိျဖစ္စြာနဲ႕ အဲဒီျခံ၀ကေန ျပန္
လာခဲ့တယ္။ အိမ္မေရာက္ခင္ မီးပြိဳင့္တစ္ခုမွာ မီးနီမိေတာ့ မုိးေရထဲ
ျဖတ္သြားသူေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိပါတယ္။ ရုတ္တရက္ သူ သတိ
ရလုိက္တာက သူ႕ရဲ႕ ဂ်ာကင္အက်ႌပါ။ အဲဒီအက်ႌ အတြင္းအိတ္ထဲမွာ
သူ႕ရဲ႕ ဆရာ၀န္ကဒ္ျပားတခ်ဳိ႕ ထည့္ထားေနၾကပါ။ သုိ႕ေပမဲ့ ဂ်ာကင္
ျပန္ယူဖုိ႕ ကားကို ေနာက္ျပန္ မလွည့္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေန႕က်မွ သြားယူ
လုိက္မယ္လုိ႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တေန႕ ညေနေစာင္းမွာ အဲဒီျခံဆီ သူ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ျခံထိပ္၀
က လူေခၚေခါင္းေလာင္းႏွိပ္အျပီး လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္။
“မခင္ေခ်ာစုယဥ္ ရွိပါသလား၊ က်ေနာ္ သူနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လုိ႕ပါ”
လုိ႕ ေမးလုိက္ေတာ့ ျခံထဲက ထြက္လာသူက …
“ခင္ဗ်ား စိတ္ေရာ ေကာင္းေသးရဲ႕လား”
လုိ႕ေျပာျပီး သူ႕ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ မေန႕က အျဖစ္အပ်က္ေတြ
ကို ေျပာျပေတာ့ ျခံထဲက အိမ္ဆီ ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ ျခံပုိင္ရွင္
လင္မယားကုိ မေန႕က ဒီျခံအ၀အထိ မိန္းကေလးတစ္ဦးကုိ သူ လုိက္ပုိ႕
ခဲ့ေၾကာင္း၊ အဲဒီမိန္းကေလးကုိ ကန္ေတာ္ၾကီးေစာင္း မုိးေရထဲမွာ စ’ေတြ႕
ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူမဟာ ခ်မ္းလုိ႕ တုန္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ဂ်ာကင္ အက်ႌခြ်တ္
ျပီး ၀တ္ဖုိ႕ေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ အဲဒီဂ်ာကင္ထဲမွာ သူ႕စာရြက္စာတမ္းမ်ား ပါ
သြားေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

သူ႕စကားေတြ အဆုံးမွာ ျခံပုိင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးၾကီးဟာ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငင္
ငုိေၾကြးပါေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္က ….
“က်ေနာ္ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ဘာမ်ား အမွားပါလုိ႕လဲ ခင္ဗ်ာ …”
လုိ႕ ေျပာလုိက္ေတာ့ ျခံပုိင္ရွင္ အမ်ဳိးသားၾကီးက …
“ေမာင္ရင္ အခုေျပာေနတဲ့ ခင္ေခ်ာစုယဥ္ဆုိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀)နွစ္က
ဆုံးသြားျပီ၊ မေန႕က သမီးေလးဆုံးတာ (၁၀)ႏွစ္ျပည့္ေပါ့၊ ကန္ေတာ္
ၾကီးေစာင္းနံေဘးမွာ မုိးေရထဲ လမ္းျဖတ္ကူးတုန္း ကားတုိက္ခံရတာ …”

(ဆရာ၀န္) က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဒီျခံ၀အထိ လုိက္ပုိ႕ခဲ့
တာပါ အန္ကယ္၊ တကယ္ေျပာတာပါ …။

(ျခံပုိင္ရွင္ အမ်ဳိးသားၾကီး) ေမာင္ရင္ကုိ ဆုံးသြားတဲ့ ဦးတုိ႕ရဲ႕ တစ္ဦး
တည္းေသာ သမီးေလး ဓါတ္ပုံျပမယ္ ….။

ဓါတ္ပုံထဲက ခင္ေခ်ာစုယဥ္ဆုိတဲ့ မိန္းကေလးဟာ မေန႕က သူကုိယ္တုိင္
ဒီျခံအ၀အထိ လုိက္ပုိ႕ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးပါ။ ဓါတ္ပုံကုိ ၾကိမ္ဖန္မ်ား
စြာ ၾကည့္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဆရာ၀န္ဟာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ လႊဲေခ်ာ္မွဳ
တစ္ခုလုိ႕ ထင္ေနဆဲပါ။ သူတုိ႕ေျပာျပတာကို ျငင္းဆန္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္
ျဖစ္သူအား ျခံပုိင္ရွင္ လင္မယားက ျခံထဲမွာ တစ္ခုခုလုိက္ျပမယ္ဆုိျပီး
ျခံရဲ႕ ေနာက္ဖက္တစ္ေနရာဆီ ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။

ျခံၾကီးရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာ အုတ္ဂူပုံသဏၭာန္ တစ္ခုကို လွမ္းျမင္ေနရ
ပါတယ္။ ျခံပုိင္ရွင္ အမ်ဳိးသားၾကီးက …
“ဦးတုိ႕က သမီးေလးကို ခ်စ္လြန္းလုိ႕ သူ႕အေလာင္းကို ဒီျခံထဲမွာပဲ
ဂူသြင္းထားတာ ….”
အုတ္ဂူနံေဘးကုိ ျခံပုိင္ရွင္ လင္မယားနဲ႕ ဧည့္သည္ ဆရာ၀န္တုိ႕
ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္မွာ အုတ္ဂူေပၚတြင္ ပစၥည္းတစ္ခုကို ေတြ႕လုိက္
ရပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ဆရာ၀န္က …
“အဲဒါ … အဲဒါ … က်ေနာ့္ ဂ်ာကင္ …”

ဆရာ၀န္နဲ႕ ခင္ေခ်ာစုယဥ္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါး ဘာစကားမွ ဆက္မေျပာ
ႏုိင္ေတာ့ပါ …။
…… ….. ….. …

ဒီဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းကို ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလး တစ္ခုမွာ ေနထုိင္
တဲ့ ေလးဘီးအဌားကားေမာင္းသူ တစ္ဦးက မယံုၾကည္ခဲ့ပါ …။

“လူေတြ အားအားယားယား ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္ေျပာတာ၊ ငါ လုံး၀
မယုံဘူး …” လုိ႕ ေလးဘီး အဌားကားေမာင္းတဲ့ ကုိျမင့္လြင္က ေျပာေလ့
ရွိပါတယ္။ ကိုျမင့္လြင္ဟာ သူ႕အဌားကားေပၚ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသာ ဦးစား
ေပးျပီး တင္ေဆာင္ေလ့ရွိပါတယ္။ တေန႕ေတာ့ ကုိျမင့္လြင္တစ္ေယာက္
ခရီးသည္တစ္ဦးကုိ ကုကၠိဳင္းေရကူးကန္လမ္းထဲသုိ႕ လုိက္ပုိ႕ခဲ့ပါတယ္။
လမ္းထဲကေန ျပန္ထြက္ဖုိ႕ ကားေကြ႕ေနစဥ္ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦးက လက္ျပျပီး ကားဌားဖုိ႕ ေစာင့္ေနပါတယ္။

(ကိုျမင့္လြင္) ညီမေလး၊ ဘယ္သြားမလုိ႕လဲ …။

(ကားဌားသူ) ကန္ေတာ္ၾကီး၊ ပန္ကန္လုံးကြ်န္းကို သြားခ်င္လုိ႕ အကုိ …။

ကားေခါင္းခန္း တံခါးကို ဖြင့္ေပးျပီး ေမာင္းႏွင္းထြက္ခြာလာပါတယ္။
ကုကၠိဳင္း ေရကူးကန္လမ္းထိပ္အေရာက္ ဆရာစံလမ္းမေပၚသုိ႕ ေမာင္းႏွင္း
ရန္အတြက္ ယာဥ္အသြားအလာကို ရွင္း မရွင္းကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ သူ႕ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးငယ္ တစ္အုပ္စုကို ေတြ႕လုိက္ရလုိ႕ …
“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဘယ္က ျပန္လာလဲ၊ မင္းတုိ႕ ဒီဖက္အထိ လာေဆာ့
ရသလား၊ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ ေကာင္ေတြ …”

(ကေလးငယ္မ်ား) ကိုျမင့္လြင္၊ ဘယ္သြားမလုိ႕လဲ၊ ေန႕တြက္ကုိက္ရင္
မုန္႕၀ယ္ေကြ်းအုံး …။

(ကုိျမင့္လြင္) ဒီမွာ ခရီးသည္နဲ႕ကြ၊ လမ္းထိပ္က ေစာင့္ေန၊ ငါ ျပန္လာ
ရင္ မုန္႕၀ယ္ေကြ်းမယ္ …။

(ကေလးငယ္မ်ား) ခင္ဗ်ားကလည္း ကားေပၚမွာ ဘယ္သူမွ မရွိပဲနဲ႕
ေလွ်ာက္ရႊီးေနတယ္ ….။

ကေလးေတြ ေျပာစကားကို ရယ္ေမာျပီး သူ႕နံေဘးမွ ခရီးသည္ကို
ကိုျမင့္လြင္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ သူ႕နံေဘးမွာ ဘယ္သူမွ
မရွိေတာ့ပါ။ ကားတံခါးကို ဇြတ္အတင္းဖြင့္ျပီး ဆင္းေျပးသြားေသာ
ကိုျမင့္လြင္အား ကေလးငယ္မ်ားက …
“ကိုျမင့္လြင္၊ ကားကုိ လမ္းေပၚမွာထားျပီး ဘာျဖစ္လုိ႕ ဆင္းေျပးတာလဲ”
“ဒီလူၾကီး ေဂါက္မ်ား ေဂါက္သြားျပီလား မသိဘူး …”

အဲဒီေန႕မွစ၍ ေလးဘီး အဌားကားေမာင္းသူ ကိုျမင့္လြင္တစ္ေယာက္
ကုကၠိဳင္းေရကူးကန္လမ္းထဲသုိ႕ ခရီးသည္ပုိ႕ေဆာင္မွဳ မလုပ္ရဲေတာ့ပါ။



(ျပီးပါျပီ။)