ေသြးပ်က္ဖြယ္ရာ အိမ္ၾကီး (အပုိင္း- ၄)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္သူမ်ား သတိထားျပီး ဖတ္ရူပါ။)

ယခင္ အပုိင္း(၃)မွ အဆက္ ….

ကုိ၀က္နဲ႕ ေမာင္ထူးဟာ ဆရာ၀န္ေခၚဖုိ႕ သြားၾကပါတယ္။ ေခြ်းထြက္
ေနတဲ့ ရဲစုိးနဲ႕ ေနာင္ေနာင္ကို အ၀တ္လဲေပးေတာ့ သူတုိ႕အားလုံး
သတိထားမိလုိက္တာက ပရိတ္ၾကိဳးပါ။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးရဲ႕ လည္ပင္းမွာ
ပရိတ္ၾကိဳးေတြ မရွိပါဘူး၊ ဒါနဲ႕ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲလုိ႕ ေမးလုိက္
ေတာ့ ညေန အျပင္က ျပန္ေရာက္ျပီး ေရခ်ဳိးခ်ိန္မွာ ေရစုိသြားလုိ႕
နံရံေပၚရွိ သံေခ်ာင္းမွာ ခ်ိတ္ထားေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။



ရုတ္တရက္ ေဒၚေလးတုိ႕အိမ္ဖက္မွာ “အေမေရ လာပါအုံး” လုိ႕
ေအာ္ေခၚသံတစ္ခုကို သူတုိ႕အားလုံး ၾကားလုိက္ရ ပါတယ္။ ဒီဖက္
အိမ္ကုိ ေရာက္ေနတဲ့ လူၾကီးေတြ အပါအ၀င္ သူတုိ႕ထဲမွ တခ်ဳိ႕လည္း
ေရးၾကီးသုတ္ျပာ သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ ေဒၚေလးရဲ႕ သားငယ္ျဖစ္သူ
ေမာင္ျဖိဳးဟာ ေၾကာက္လြန္းလုိ႕ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ျဖစ္ပုံက ေဒၚေလးတုိ႕ အိမ္ကလူေတြ သူတုိ႕အိမ္ဖက္ လာေရာက္
ခ်ိန္မွာ အိပ္ခန္းအတြင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေဒၚေလးသားငယ္ ေမာင္ျဖိဳး
ဟာ ႏိူးလာပါတယ္။ တဖက္အိမ္မွာ မီးေတြထြန္းျပီး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ျဖစ္ေနတာကို သူတုိ႕အိမ္ အေပၚထပ္ရွိ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္း
ၾကည့္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ သူ႕နားထဲမွာ လူေတြ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားတဲ့ အသံေတြ
ၾကားရလုိ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန အျခားေနရာေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္
ပါတယ္။ ျခံထဲမွာ အလြန္၀’ျပီး လူပုံသဏၭာန္ မဲမဲေမွာင္ေမွာင္ ငါးခု
ေျပးလႊားေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးငယ္လည္း
အေၾကာက္လြန္ျပီး အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္လုိက္တာလုိ႕ သိရပါတယ္။
ျဖစ္ပ်က္ေနပုံေတြ ၾကည့္ျပီး ကုိကုလား အပါအ၀င္ သူတုိ႕အားလုံးက
ေဒၚေလးတုိ႕ မိသားစုနဲ႕ ျခံထဲရွိ လူေတြအားလုံး အျခားတေနရာဆီ
အျမန္ဆုံး ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထုိင္ဖုိ႕ အၾကံေပးၾကပါတယ္။ ျခံနီးနားခ်င္း
ေတြလည္း လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႕ သူတုိ႕ျခံထဲကို မီးထုိး
ျပီး ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ေျခရင္းဖက္ျခံမွာ ေနထုိင္တဲ့ အျငိမ္းစား
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက လွမ္းေျပာပါတယ္ …
“က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာထဲကေန ခင္ဗ်ားတုိ႕ ျခံဖက္က အသံေတြ
ၾကားေနရတယ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ ျခံထဲမွာ ညဖက္ၾကီး ဘယ္သူေတြမ်ား
ေဘာလုံး ကန္တာတုိ႕ လုိက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားတာတုိ႕ လုပ္ေန
သလဲလုိ႕၊ က်ေနာ့္အိမ္မွာ အလွဴျပီးတဲ့အထိ လာေနလုိက္ပါ၊ ခင္ဗ်ား
တုိ႕ျခံထဲက အေနအထားဟာ သိပ္မေကာင္းဘူး …”

လမ္းထဲက လူၾကီးတခ်ဳိ႕နဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူေတြလည္း ေဒၚေလး
တုိ႕ျခံထဲကုိ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အလွဴကိစၥလည္း အဆင္ေျပ
ေအာင္၊ ေနထုိင္ေရးအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ နံေဘးခ်င္း ကပ္လ်က္
အိမ္ဆီ ေရႊ႕ေျပာင္းဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႕အိမ္ဟာ ေတာ္
ေတာ္ေလး က်ယ္၀န္းပါတယ္။ အဲဒီဖက္ကုိ အိပ္ယာေတြ၊ အလွဴ
အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ ထမင္းအုိး၊ ဟင္းအုိးေတြ သယ္ေဆာင္
ေနစဥ္မွာပဲ ဆရာ၀န္သြားေခၚတဲ့ ကုိ၀က္နဲ႕ေမာင္ထူးတုိ႕ဟာ
ဆရာ၀န္နဲ႕အတူ ေရာက္လာပါတယ္။ ေခတၲ ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူ
အားလုံးကို အိမ္ရွင္ ဆရာၾကီးက …
“က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားတုိ႕ျခံအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္၊
သုိ႕ေပမဲ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ေလွ်ာက္ေျပာ
ေလ့ မရွိပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိလဲဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕လည္း တန္ရာ
တန္ေၾကးေပးျပီး ၀ယ္ထားတာ မဟုတ္လား၊ ဒီသတင္းက လုိအပ္
တာထက္ ပုိျပီး ေလွ်ာက္ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ျခံ နာမည္ပ်က္မွာ
ဆုိးလုိ႕ပါ …”

(ဦးေလး) ဟုတ္ကဲ့ အကုိၾကီးရယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္
တုိ႕လည္း အခုကိစၥကို ဘယ္လုိ လုပ္ရမွန္းကို နားမလည္ႏိုင္
ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္၊ သားသမီးေတြကလည္း အသက္
ငယ္တဲ့ ကေလးေတြဆုိေတာ့ ပုိျပီး စိတ္ေျခာက္ခ်ားတာေပါ့ …။

(ဆရာၾကီး) ဒီကာလေရာက္တုိင္း ခင္ဗ်ားတုိ႕ျခံမွာ အဲလုိျပႆနာ
ေတြ ျဖစ္ေနၾကဗ်၊ အရင္လူေတြလည္း ဘာသာေရး အလွဴအတန္း
ေတြ လုပ္ၾကပါတယ္၊ ေပ်ာက္မသြားဘူးဗ်၊ ေတာ္ေတာ္ဆန္းတယ္၊
တစ္ရက္ … ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့၊ မရဘူးဆုိရင္ ေျပာ၊
က်ေနာ္မွာ အသိတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သူက လူလတ္ပုိင္း ဆုိပါ
ေတာ့၊ သူ႕အေဖေတာ့ ဆုံးသြားျပီ၊ သူ႕အေဖက ပေရာဂ ေလး
ဘာေလး ကုေပးတယ္၊ သူ႕အေဖက တကယ္စြမ္းတဲ့ ဆရာအစစ္ပါ၊
အတု မဟုတ္ပါဘူး၊ အဖုိးအခဆုိျပီး မသတ္မွတ္ပါဘူး၊ သဒၵါေၾကး
ေလာက္ပဲ ယူပါတယ္၊ ေပးခ်င္တဲ့ဆႏၵ မရွိရင္ လုံး၀ မယူဘူး၊
သူတုိ႕ .....ျမိဳ႕မွာ ေနတယ္၊ လုိအပ္ရင္ ေျပာပါ၊ က်ေနာ္ ဆက္သြယ္
ေပးပါ့မယ္ ….။

(ဦးေလး) ဟုတ္ကဲ့ အကုိၾကီး …။

(ေဒၚေလး) ေမာင္ရဲစုိးနဲ႕ ေနာင္ေနာင္ ဘယ္လုိ စ’ျဖစ္တာလဲ …။

(ရဲစုိး) ကုိ၀က္ေျပာလုိ႕ က်ေနာ္က တံခါးကုိ တြန္းဖြင့္လုိက္တာ၊
မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆံပင္ဖ်ားလ်ားနဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာ မတ္တပ္
ရပ္ေနတာကုိ ဘြားကနဲ က်ေနာ္ ေတြ႕လုိက္ရတယ္၊ သူက သူ႕လက္
နဲ႕ က်ေနာ့္ရင္ဘက္ကုိ ေစာင့္တြန္းလုိက္တာ က်ေနာ္လည္း လန္႕ျပီး
ဘာမွ သတိမရေတာ့ဘူး …။

(ေနာင္ေနာင္) က်ေနာ္က ရဲစုိးေအာ္လုိ႕ ကိုေအးတုိ႕နဲ႕ အတူ
ထ’ၾကည့္တာ၊ ေတာ္ေတာ္၀’တဲ့ လူၾကီး တစ္ေယာက္ ျပတင္းေပါက္
ကေန အထဲကုိ ခုန္၀င္လာတယ္၊ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဂုတ္ေပၚ ခြစီး
လုိက္တာ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး …။

ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေသာ ရဲစုိး၊ ေနာင္ေနာင္ႏွင့္ ေဒၚေလးတုိ႕
တမိသားစုလုံး အေပၚထပ္မွာ တက္အိပ္ၾကပါတယ္။ ေအာက္ထပ္
မွာ အိမ္ရွင္ ဆရာၾကီး အပါအ၀င္ ဦးေလးနဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး စကား
တေျပာေျပာျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္ၾကေသးပါ။ ကုိကုလားတုိ႕
မီးကင္းတဲမွ ည(၁၁) နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္ျပီးခ်ိန္မွာ မုိးေရာေလပါ
တေ၀ါေ၀ါ ရြာခ်လာပါတယ္။ သူတုိ႕ စကား၀ုိင္း မျပီးေသးတာကို
သိတဲ့ ကုိကုလားဟာ မုိးကာေလး ျခံဳျပီး သူတုိ႕ဆီ ျပန္ေရာက္
လာပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ကုိ၀က္က …
“က်ေနာ့္ နားထဲမွာ ရန္ျဖစ္သံ လုိလုိ၊ ေအာ္ေျပာသံလုိလုိ တစ္ခုခုကို
ၾကားေနရသလုိပဲ …”

(ဦးေလး) ေအး၊ ငါလည္း တခ်က္ တခ်က္ ၾကားေနရတယ္၊ အသံက
ဘယ္ဖက္ကမွန္း မသိဘူး ….။

(ေမာင္ထူး) က်ေနာ္တုိ႕ ျခံဖက္ကလား၊ အျပင္ထြက္ျပီး လွမ္းၾကည့္
ရေအာင္ …။

သူတုိ႕အားလုံး ဆရာၾကီးျခံစည္းရုိး နံေဘးကေန သူတုိ႕ျခံထဲကုိ လွမ္း
ၾကည့္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕လွမ္းၾကည့္တဲ့ ေနရာက ျခံထိပ္ပုိင္း ေဒၚေလး
တုိ႕ အိမ္နဲ႕ နီးတဲ့ ေနရာပါ။ သူတုိ႕ျခံအတြင္းဖက္ထဲကေန အသံေတြ
ၾကားေနရပါတယ္။ ကေလးေတြ အုပ္စုလုိက္ ေဆာ့ေနတဲ့ အသံမ်ဳိးပါ။
“ေဟးေဟး …” လုိ႕ အားလုံး ၾကားေနရပါတယ္။ ေဒၚေလးတုိ႕အိမ္နဲ႕
သူတုိ႕ တည္းခုိခဲ့တဲ့ အိမ္ၾကားက လူသြားလမ္းေပၚမွာ မုိးေရေၾကာင့္
ခ်ဳိင့္ခြက္ေလးဟာ ေရအုိင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတုိ႕မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ အဲဒီ
ေရအုိင္ဟာ တစုံတစ္ေယာက္ ျဖတ္ျပီး ေျပးသြားသလုိ လွဳပ္ခတ္သြား
ပါတယ္။ သူတုိ႕အားလုံး ဆရာၾကီးတုိ႕ျခံ အတြင္းပုိင္း ေနာက္ဖက္ကို
သြားျပီး သူတုိ႕ ျခံေနာက္ဖက္ရွိ အိမ္ၾကီးကို လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ခုနက
ကေလးေတြ ေဆာ့ေနတဲ့ အသံကုိ ပုိျပီး သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားရပါတယ္။

သူတုိ႕လက္ထဲက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ေလး …ငါးလက္ အလင္းေရာင္နဲ႕
ဟုိဖက္ထဲကုိ လွမ္းထုိးၾကည့္ပါတယ္။ အိမ္ၾကီးရဲ႕ ေအာက္ထပ္မွာ
မီးထြန္းထားသလုိ မီးေရာင္တခ်ဳိ႕ကုိ လွမ္းေတြ႕ေနရပါတယ္။ မုိးသံ၊
ေလတုိက္သံနဲ႕ လူသံေတြလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္
ရန္ျဖစ္ျပီး အျငင္းပြားေနတဲ့ အသံပါ။ ကုိကုလားက သူ႕လက္ထဲရွိ
ေလာက္ေလးခြနဲ႕ လွမ္းျပစ္ဖုိ႕ ရြယ္လုိက္ပါတယ္။ ဦးေလးက ေခါင္းခါး
ျပပါတယ္။ “ေဟးေဟး ….” လုိ႕ ေအာ္တဲ့ အသံဟာ ပုိက်ယ္လာ
ပါတယ္။ “၀ုန္း” ဆုိတဲ့ သစ္ကုိင္း က်ဳိးက်သြားတဲ့ အသံကုိ သူတုိ႕ ၾကား
လုိက္ရပါတယ္။ ဘယ္သစ္ပင္က သစ္ကိုင္း က်ဳိးက်သြားသလဲ ဆုိတာ
သူတုိ႕ မျမင္ရပါ …။

(ကို၀က္) ဟုိမွာ … ဟုိမွာ … ဦးေလး၊ ဟုိအိမ္ၾကီးေရွ႕ကုိ ဘာၾကီးလဲ
မသိဘူး၊ ေရႊ႕လာတယ္ …။

(ထြန္းထြန္း) သစ္ကုိင္းၾကီးဗ်၊ ဘယ္သူမွလဲ မပါဘဲနဲ႕ သူ႕အလုိလုိ
ေရႊ႕လာတယ္၊ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ ဦးေလး …။

(ဆရာၾကီး) မေၾကာက္ပါနဲ႕၊ သူတုိ႕ ဒီဖက္ကို မလာပါဘူး၊ သူတုိ႕
ပုိင္နက္ထဲမွာ သူတုိ႕ေနတာပါ …။

(ဦးေလး) က်ေနာ္ေတာ့ ဒီျခံကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္ေနျပီ အကို
ၾကီးရယ္၊ ရတဲ့ေစ်းနဲ႕ေတာင္ ျပန္ေရာင္းျပစ္ခ်င္ျပီ …။

ဒီလုိနဲ႕ သူတို႕အားလုံး ဆရာၾကီးအိမ္ရဲ႕ ေအာက္ထပ္မွာပဲ ညတစ္ည
ကို အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္ ျပန္ႏူိးလာလုိက္ျဖင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။
မနက္ေစာေစာ ဆရာေတာ္ေတြ ၾကြလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္မ်ားသာ
မက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွ ဦးပဥၨင္းအခ်ဳိ႕ပါ ၾကြလာပါတယ္။
ေဒၚေလးတုိ႕ အိမ္မွာပဲ ဆြမ္းဘုန္းေပးဖုိ႕ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ အရပ္ထဲက
လူေတြနဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး ဆရာေတာ္ေတြ ေနာက္ကေန ဦးေလး
တုိ႕ ျခံထဲကို လုိက္ပါ ၾကပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဦးေလးက
ညက အျဖစ္အပ်က္ကို ဆရာေတာ္ေတြထံ ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။
ျခံထဲက ပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဖရုိဖရဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပန္းအုိးေတြ
လည္း လမ္းေပၚ ေရာက္ေနပါတယ္။ ျခံေနာက္ဆုံးမွ အိမ္ၾကီးရွိရာသုိ႕
သြားမယ့္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ သစ္ကုိင္းေတြ၊ အမွဳိက္ေတြ ရွဳပ္ရွက္
ခတ္ေနပါတယ္။ အိမ္ၾကီးရဲ႕ အေပါက္၀’ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ညက
သူတုိ႕ ျမင္လုိက္ရတဲ့ သစ္ကုိင္းအၾကီးၾကီးတစ္ခု ကန္႕လန္႕ျဖတ္
ပိတ္ဆုိ႕ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

အိမ္ၾကီးရဲ႕ ေအာက္ထပ္တံခါးကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႕ အရမ္းအံၾသ
သြားပါတယ္။ အေပၚထပ္က ဆရာေတာ္မ်ား ထုိင္ရန္ ခင္းထားတဲ့
ေကာ္ေဇာလိပ္ေတြ ေအာက္ထပ္ကို ေရာက္ေနပါတယ္။ ေအာက္ထပ္
ထစ္ထပ္လုံး အမွဳိက္ေတြ ပြေနပါတယ္။ ဦးပဥၨင္းတခ်ဳိ႕နဲ႕ လူတခ်ဳိ႕
လည္း အိမ္ထဲကို မ၀င္ေသးဘဲနဲ႕ အိမ္ၾကီး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေလွ်ာက္
ၾကည့္ေနပုံ ရပါတယ္။ “ဒီမွာ လာၾကည့္ၾကပါအုံး …” လုိ႕ အျပင္
ဖက္မွ ေအာ္ေခၚသံ တစ္ခုကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ အိမ္ၾကီးရဲ႕
ေနာက္ေဖးမွာ လူေတြ စုျပံဳးျပီး တစ္ခုခုကို ၀ုိင္းၾကည့္ေနပါတယ္။
ဆရာေတာ္ ၾကြလာလုိ႕ လူေတြခ်ဲသြားမွ ေရတြင္းတစ္ခုကို ျမင္လုိက္
ရပါတယ္။ ေရခပ္တဲ့ ၾကိဳးခ်ည္ေရပုံးနဲ႕ ေရတြင္းထဲက ပစၥည္းတစ္ခု
ကုိ ဆယ္လာပါတယ္။ လူ႕အရုိးေခါင္းတစ္ခုပါ။ ၾကည့္ေနသူေတြ
အားလုံး ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

အေပၚထပ္မွာ အရင္ေန႕ကအတုိင္း ဆရာေတာ္မ်ားက ပရိတ္တရား
ရြတ္ဖတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ရြတ္ဖတ္လုိ႕ ျပီးခါနီးမွာ အိမ္
ေအာက္ထပ္မွ ဆူညံသံေတြ ၾကားရပါတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာ
ရွိေနတဲ့ လူအမ်ားၾကီးထဲမွ ရပ္ကြက္ထဲက အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ဦး
ဟာ သရဲ၀င္ပူးသလုိ စကားေတြကို ေပါက္ကရ ေျပာလုိက္၊ ငိုလုိက္
ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႕ လူၾကီးေတြက “နင္ ဘယ္သူလဲ”
လုိ႕ ေမးၾကပါတယ္။ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမၾကီးက …
“က်မ သမီးေလးနဲ႕ က်မ ေတြ႕ပါရေစ၊ က်မ ေယာကၡမေတြဆီ
မွာ က်မ သမီးေလး ေရာက္ေနတယ္၊ သူ႕မိေထြးနဲ႕ သူနဲ႕ မတည့္
ဘူး၊ က်မ သမီးေလးနဲ႕ ေတြ႕ပါရေစ …” လုိ႕ အထပ္ထပ္ ေျပာ
ပါတယ္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့ တက္သြားတဲ့ပုံစံ သတိေမ့ေမွ်ာ
သြားပါတယ္။

ဆရာေတာ္ေတြ ျပန္ၾကြသြားတာနဲ႕ ျခံထဲရွိ အိမ္အားလုံးကုိ
ေသာ့ခတ္ျပီး နံေဘးျခံကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အရန္မီးသတ္တခ်ဳိ႕
ကို သူတုိ႕ျခံရဲ႕ ေနာက္ေဖးျခံကေန ေစာင့္ၾကည္ဖုိ႕ စီစဥ္ထား
ေၾကာင္း ရပ္ကြက္ရုံးက ေျပာျပပါတယ္။ သူတုိ႕ေခတၲတည္းခုိေန
တဲ့ ေက်ာင္းဆရာၾကီးအိမ္မွာပဲ အလွဴအေကြ်းအေမြးကို လုပ္ၾက
ပါတယ္။ ျခံစည္းရုိးကေန အိမ္ၾကီးဆီကုိ လူေတြ အမ်ားၾကီး လွမ္း
ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အားလုံးရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕မွာ အေပၚထပ္ ျပတင္း
ေပါက္ တံခါးမ်ားဟာ သူ႕အလုိလုိ ပြင့္လာလုိက္၊ ျပန္ပိတ္သြားလုိက္
ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ကေလးေတြ ေဆာ့သံလုိလုိ၊ အုပ္စုလုိက္ ေျပး
လႊားသံလုိလုိ အသံေတြကို ေန႕ခင္းဖက္မွာေတာင္ ၾကားေနရ
ပါတယ္။

ေန႕လည္ပုိင္းမွာ သူတုိ႕တည္းခုိေနတဲ့ အိမ္က ေက်ာင္းဆရာၾကီး
ဦးေဆာင္ျပီး ဦးေလးနဲ႕ ကုိ၀က္တုိ႕ဟာ အျပင္ကို ထြက္သြားၾက
ပါတယ္။ ရဲစုိးနဲ႕ ေနာင္ေနာင္ဟာ ေနျပန္ေကာင္းသြားေပမယ့္
ေဒၚေလးသား ကုိျဖိဳးကေတာ့ ကုိယ္ပူ ေနဆဲပါ။ ညေန လဖက္ရည္
ဆုိင္ကေန သူတုိ႕ျပန္လာခ်ိန္မွာ ဦးေလးနဲ႕ ေက်ာင္းဆရာၾကီးတုိ႕
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေနၾကပါျပီ။ သူတုိ႕နဲ႕ အတူ အသက္ေလးဆယ္
ေက်ာ္အရြယ္ လူတစ္ေယာက္လည္း ပါလာပါတယ္။ ကုိ၀က္ကို
ကပ္ျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ပေရာဂ ကုတတ္တဲ့ ဆရာလုိ႕ ေျပာျပ
ပါတယ္။ စကား၀ုိင္းမွာ ေဒၚေလးက …
“ငါ့ေမာင္က အခု ဘာအလုပ္လုပ္လဲ၊ အမတုိ႕ျခံရဲ႕ ျပႆနာ
ကို ေမာင္ေလး လုပ္ေပးႏုိင္ရင္ ကူညီပါအုံးကြယ္၊ အမတုိ႕လည္း
အလွဴအတန္းေတြ လုပ္ေနတာပဲ၊ အခုေတာင္ အမသားေလး
လန္႕ျပီး ဖ်ားေနတယ္ …”

(အဲဒီလူ) က်ေနာ္က အိမ္မွာ ကုန္စုံဆုိင္ဖြင့္ထားတယ္၊ အေဖ
ရွိတုန္းကေတာ့ အေဖက တုိင္းရင္း ေဆးဆရာလည္း လုပ္တယ္၊
ပေရာဂတုိ႕ ဘာတုိ႕လည္း ကုေပးတယ္၊ က်ေနာ္က အေဖ့ဆီက
နည္းနည္းပါးပါး သင္ထားတာပါ၊ က်ေနာ္က တခါတေလ အသိ
သုိင္းဆရာေတြဆီမွာ သုိင္းေဆး ေပါက္ေပးတဲ့ ေဆးေပါက္တဲ့
အလုပ္ကုိ လုပ္ပါတယ္၊ အမတုိ႕ကို ကူညီခ်င္ပါတယ္၊ က်ေနာ္
ပထမဆုံး လုပ္ရမွာက အမတုိ႕ အလွဴမွာ ပင့္ဖိတ္ထားတဲ့
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းဖုိ႕ပါ၊ ဆရာေတာ္
ေတြ ခြင့္မျပဳပဲနဲ႕ က်ေနာ္ လုပ္ခြင့္မရွိဘူး၊ အေျခအေနကို ေလ့လာ
ျပီး က်ေနာ္တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကူညီပါ့မယ္၊ မတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့
တမ်ဳိးေပါ့၊ အမၾကီးသား လန္႕ျပီးဖ်ားတာက ရုိးရုိးပါ၊ ဆရာ၀န္ေပး
တဲ့ေဆး ေသာက္ရင္ သက္သာသြားမွာပါ …။

(ကိုကုလား) ေနာင္ၾကီးက သုိင္းေဆး ေပါက္ေပးတယ္ ဆုိေတာ့
ဘယ္လုိလဲဗ် က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး …။

(အဲဒီလူ) သုိင္းေဆးေပါက္ေပးတယ္ ဆုိတာက တခ်ဳိ႕က အာဠာ၀က
လုိ႕ ေခၚတဲ့ ဘီလူးေဆးလုိ႕ ေျပာၾကပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ရန္မျဖစ္
ရဲတဲ့လူကို ရန္ျဖစ္ရဲေအာင္ အာဠာ၀ကေဆး ေပါက္ေပးလုိ႕ မရပါဘူး၊
သုိင္းဆရာ တစ္ေယာက္က သူ႕ပညာကို သင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ပြဲေပးျပီး အသင္ခံရတဲ့ သူေတြကို သစၥာ ဆုိခုိင္းပါတယ္၊ အဲဒီ
ပညာနဲ႕ သူတပါးကို ႏုိင္ထက္စီးနင္း မလုပ္ရဘူး၊ မ်က္ရည္ေပါက္
ၾကီးငယ္ က်ေအာင္ အႏုိင္မက်င့္ရဘူး စသျဖင့္ေပါ့၊ ပညာယူမယ့္
လူေတြက သစၥာဆုိျပီးရင္ ေဆးေပါက္ေပးရပါတယ္၊ တကယ္လုိ႕
အဲဒီပညာနဲ႕ သူ႕တပါးအေပၚ အႏုိင္က်င့္ခဲ့ရင္ ေဆးေပါက္ခံရတဲ့
အတြက္ ဘ၀မွာ ေဘးဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေတြ႕ၾကံဳရတယ္လုိ႕ သုိင္း
ဆရာေတြ ယုံၾကည္တဲ့ သေဘာပါ၊ တခ်ဳိ႕ သုိင္းဆရာေတြရဲ႕
လက္ဖ်ံေပၚမွာ အတက္အဆင္း “ေဂါက္” ေတြ ရွိပါတယ္၊ အဲဒါ
က ေလးကြက္ခြ်န္၊ ေျခာက္ကြက္ခြ်န္ ပညာေတြကို ေဆးမွင္ေၾကာင္
နဲ႕ မွတ္သားထားတာပါ၊ အာဠာ၀က မဟုတ္ပါဘူး …။

ခဏေလာက္အၾကာမွာ ဦးေလးနဲ႕ အဲဒီလူဟာ ဘုန္းၾကီး
ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ထံ သြားေလွ်ာက္ဖုိ႕ ထြက္သြားၾက
ပါတယ္။ အိမ္ကေန ထြက္မသြားခင္မွာ အဲဒီလူက ေရပုံးႏွစ္ပုံး
ေတာင္းပါတယ္။ “ဘာလုပ္မလုိ႕လဲ” ေမးေတာ့ ဆရာေတာ္
ေတြထံက ေျခေဆးေရ ေတာင္းခံဖုိ႕လုိ႕ ေျပာပါတယ္။


(ဆက္ရန္။)