Blog RSS Feed
Via E-mail
Twitter
Facebook
၁၉၉၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ္တုိ႕ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၊ လွဳိင္နယ္ေျမ
သခ်ာၤအဓိကမွ ေက်ာင္းသား ငါးဦးဟာ ပုဂံဘုရားဖူးခရီးစဥ္တစ္ခု
မွာ လုိက္ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုရားဖူးခရီးထြက္တဲ့ ေမဂ်ာက က်ေနာ္
တုိ႕ သခ်ာၤ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ လုိက္
ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးရဲ႕ ေမဂ်ာပါ။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ႕
ဇြတ္အတင္း တုိက္တြန္းမွဳေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႕ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ
အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား ငါးဦးဟာ ပုဂံကုိ ဘုရားဖူး လုိက္ပါခဲ့ၾက
ပါတယ္။
ဘုရားဖူးကားက ႏွစ္စီးပါ၊ သူတုိ႕ေမဂ်ာက ေက်ာင္းသားမဟုတ္တဲ့
က်ေနာ္တုိ႕ကုိ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ေက်ာင္းသူေတြ သိပ္မပါတဲ့ ကားေပၚ
မွာ ေနရာေပးပါတယ္။ သူတုိ႕ ေမဂ်ာရဲ႕ အေခ်ာဆုံး ေက်ာင္းသူကေတာ့
က်ေနာ္တုိ႕ကားေပၚ မွာပါ။ သိပ္မလွတဲ့ သူေတြၾကားမွာ လွပတဲ့သူ
တစ္ေယာက္တည္းရွိရင္ ထင္ေပၚတယ္ ဆုိေသာ ေဖာ္ျမဴလာေၾကာင့္လား
မေျပာတတ္ပါ။
က်ေနာ္တုိ႕ ငါးေယာက္ကလည္း တတ္သိပညာ မေနသာ ဆုိသလုိပဲ
ကားစ’ထြက္တာနဲ႕ ကားရဲ႕ အလယ္ေပါက္ အတက္အဆင္းလုပ္တဲ့
ေနရာမွာ ပုဆုိးျဖန္႕ခင္းျပီး ဖဲ၀ုိင္းေလးလုပ္ပါတယ္။ ပုဂံေတာင္ မေရာက္
ေသးဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႕ဆီမွာ စိန္လက္စြပ္ တစ္ကြင္းေရာက္လာပါတယ္။
လက္စြပ္ ပုိင္ရွင္က ရုပ္အေခ်ာဆုံး ေက်ာင္းသူေလးပါ။ အဲဒီေက်ာင္းသူ
က သူတုိ႕ေမဂ်ာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး နာမည္ၾကီး ပါတယ္။ သူ႕အေဖ
ဟာ အဲဒီေခတ္က ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ ဆုိလားပဲ။ ၂၁ ဖဲ အလွည့္က် ပန္ကန္
ထည့္မွာ ေနာက္ဆုံး သုံးၾကိမ္ Warning ေခၚေတာ့ ပါထားတာေတြ
ျပန္ရမလားဆုိျပီး သူ႕နံေဘးနားက သူနဲ႕ အိစီကလီ ျဖစ္ေနတဲ့
ေက်ာင္းသားဖက္ကေန ထုိးထည့္ လုိက္တာပါ၊ ရွဳံးထားတာ ျပန္မရပဲ
ထုိးထည့္လုိက္တဲ့ စိန္လက္စြပ္ က်ေနာ္တုိ႕လက္ထဲ ေရာက္လာပါေတာ့
တယ္။ သူတုိ႕ေမဂ်ာနဲ႕ မ်က္ႏွာစိမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕အုပ္စုက
ပုဂံခရီးစဥ္အတြင္း အစားနဲ႕ အေသာက္ေတြ တာ၀န္ယူဖုိ႕ ေျပာျပီး
ေစ်း သက္သက္သာသာနဲ႕ သူ႕ စိန္လက္စြပ္ကို ျပန္ေပးလုိက္ပါတယ္။
စိန္လက္စြပ္ကို ဖဲ၀ုိင္းမွာ ထုိးရဲတဲ့ သတၲိေၾကာင့္လား၊ ရုပ္ေခ်ာျပီး ဆြဲေဆာင္
မွဳ ရွိလုိ႕လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ၊ ကားေပၚရွိ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုရဲ႕
မ်က္လုံးမ်ားဟာ သူမ ဆီမွ မခြာႏိုင္ၾကပါ။ ကားထြက္ခါစ’က နံေဘးခ်င္း
ကပ္လွ်က္ အတူတူစီးလာတဲ့ သူ႕ အိစီကလီ ေက်ာင္းသားကိုေတာင္
တေျဖးေျဖးခ်င္း ခြာခ်လာပါတယ္။ သူ႕နံေဘးက ေက်ာင္းသားကလည္း
သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ ခပ္ေအးေအးပါ၊ ရုပ္လည္း ေခ်ာပါတယ္။ သူ႕ကုိ
ၾကိဳက္တဲ့သူ မ်ားလာေတာ့ ဘ၀ဂ္ျမင့္သြားပုံ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ကားေပၚရွိ ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ ရင္မခုန္တဲ့ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕လည္း
အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံလစုိက္ ဆုိသလုိ အဲဒီေက်ာင္းသူနံေဘးက ေက်ာင္းသား
ကုိ အထာ(ပဲ)ေတြ ေပးၾကပါေတာ့တယ္။ ပါလာတဲ့ မုန္႕ေတြ လာေ၀ ေပး
လုိက္၊ ကားခဏ ရပ္ရင္ မုန္႕၀ယ္ေကြ်းလုိက္နဲ႕ ေသာေသာညံေနပါ
တယ္။ ပုဂံကုိ ေရာက္ျပီး တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ
သူတုိ႕ ႏွစ္ဦး ကားေပၚမွာ နံေဘးခ်င္းကပ္ျပီး မေတြ႕ရေတာ့ပါ။
သူတုိ႕ေမဂ်ာက ဟုိေက်ာင္းသားနဲ႕ လဖက္ရည္ဆုိင္ အတူထုိင္
လုိက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႕ ထမင္းအတူ စားလုိက္၊ ေနာက္ထပ္
တစ္ေယာက္နဲ႕ ဓါတ္ပုံတြဲရုိက္လုိက္ လုပ္ေနပါတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းသူ
မွ နံေဘးနား လာမကပ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႕အုပ္စုလည္း အဲဒီေက်ာင္းသူကုိ
မမပဲ လုိ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္နာမည္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ဘုရားဖူးခရီး
ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ အတြင္း သူမနံေဘးကို ရစ္သီ ရစ္သီ လာလုပ္တဲ့
ေက်ာင္းသားေတြလည္း တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ စိတ္ေလွ်ာ့
သြားၾကပါတယ္။ ခရီးထြက္ခါစ’က မမပဲရဲ႕ ေက်ာင္းသားေလး နံေဘး
မွာေတာ့ ေဂၚမစြံ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕က ၀ုိင္းၾကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ပါ။
ျပန္ဖုိ႕ ႏွစ္ရက္အလုိမွာ မမပဲ မ်က္ႏွာေပၚက ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြဟာ
တေျဖးေျဖး ကြယ္ေပ်ာက္သြားျပီး ရွဳံမဲ့ ရွဳံမဲ့ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူနဲ႕
လုိက္ဖက္ညီတဲ့ ေက်ာင္းသားနံေဘးက စုရုံး စုရုံး ျဖစ္ေနေသာ
ေက်ာင္းသူေတြကုိ ၾကည့္ျပီး အူႏုကြ်ဲခတ္ ႏူတ္ခမ္း ဆူေနပါတယ္။
ျပန္ဖုိ႕ တစ္ရက္အလုိမွာ ပုဂံမွာ သရဲေျခာက္တယ္လုိ႕ နာမည္ၾကီးတဲ့
တ၀ဂူမွာ တညလုံး မုိလင္းေပါက္ သြားထုိင္ၾကည့္ဖုိ႕ စီစဥ္ၾကပါတယ္။
ညဖက္ေတြမွာ ေစာင္းတီးသံ ၾကားရတယ္၊ ဂူပိတ္ျပီး သတ္တဲ့ ရာဇာ
၀င္ေတြ ရွိတယ္ ဘာညာနဲ႕ အားလုံး တ၀ဂူကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ငါးေယာက္လည္း စိန္လက္စြပ္ တန္ခုိးနဲ႕ ထမင္းဆုိင္က
ရွိသမွ် ဘီယာ ပါးစပ္ထဲ ေလာင္းထည့္ျပီး ကားေပၚတက္ၾကပါတယ္။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါင္ခ်ာ စုိင္းေနၾကပါျပီ။
ကားကို ဘယ္ဖက္က ေမာင္းလုိ႕ ဘယ္ေနရာက တ၀ဂူကုိ ေရာက္မွန္း
မသိ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ငါးေယာက္စလုံး ျမန္ျမန္ အမူး
ေျပေအာင္ ေရသန္႕ပုလင္းထဲက ေရေအးေအးကို မ်က္ႏွာေပၚ ေလာင္း
ခ်ျပီး ညၾကီးမုိးခ်ဳပ္ သၾကၤန္ က်ေနရပါတယ္။
ကားႏွစ္စီးျပည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အုပ္စုလုိက္ အုပ္စုလိုက္
စကားေတြ ေျပာ၊ ဂစ္တာေတြ တီးေနၾကတဲ့ ၾကားမွာ မမပဲ တစ္ေယာက္
ဘယ္သူနဲ႕မွ စကားမေျပာဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနပါတယ္။ သူ
ထုိင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕အုပ္စု ရွိတဲ့ ေနရာက မလွမ္းမကမ္းပါ။
နည္းနည္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္
သူ႕နံေဘးမွာ လာထုိင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက မမပဲကုိ
ပြစိပြစိနဲ႕ ဆူေနပုံရပါတယ္။ ည တစ္နာရီေလာက္ အေရာက္မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္း
က ေက်ာင္းသားေတြ က်ေနာ္တုိ႕ဖက္ကို ေျပးလာပါတယ္။ သူတုိ႕နားထဲ
ေစာင္းသံ လုိလုိ ကတ္ဆက္သံလုိလုိ ၾကားရတယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။
ကားႏွစ္စီးစလုံးကုိ တာ၀န္ယူလာတဲ့ သူတုိ႕ေမဂ်ာက အီးစီျဖစ္သူက
ေက်ာင္းသူေတြ တေနရာမွာ စုျပီး ထုိင္ေနဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ ရုတ္တရက္ အလ်င္စလုိ ထ’မေျပးၾကဖုိ႕၊ စ’တာ
ေနာက္’တာေတြ မလုပ္ဖုိ႕လည္း ေျပာပါတယ္။
ပထမေတာ့ ပါလာတဲ့ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြနဲ႕ ဘုရားနံေဘးကို ထုိး
ၾကည့္ပါတယ္။ ျငိမ္ျငိမ္ထုိင္ဖုိ႕ ေျပာထားတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြလည္း
တလွဳပ္လွဳပ္နဲ႕ စပ္စုခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အားလုံး သုံးေယာက္တစ္တြဲ
စီ တန္းစီျပီး ဘုရားကို ပတ္ၾကည့္ဖုိ႕ ေျပာလာပါတယ္။ ေယာက္်ား
ေလးေတြက ေရွ႕ဆုံးနဲ႕ ေနာက္ဆုံးကေန လုိက္ျပီး အုပ္စုလုိက္ ဘုရား
ကုိ ပတ္ၾကပါတယ္။ ဘုရားေနာက္ဖက္ကို မေရာက္ တ’ေရာက္ေလာက္
မွာ အေ၀းကေန ေလထဲ လႊင့္လာတဲ့ ေလာ္စပီကာသံလား၊ တေနရာရာ
က ဖြင့္တဲ့ ကတ္ဆက္သံလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ၊ ေစာင္းသံလုိလုိ
ေရွးေခတ္က တီးလုံးသံကို မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ တုိးလုိက္
က်ယ္လုိက္ ၾကားရပါတယ္။ ေရွ႕ဆုံးက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ သူတုိ႕
ေနာက္က ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ လွည့္ေျပးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕
ငါးေယာက္နဲ႕ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ အပါအ၀င္ ေယာက္်ားေလး
အနည္းငယ္နဲ႕ ေက်ာင္းသူ အမ်ားစု က်န္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း
ေျပးတဲ့ အခါ ၀င္တုိက္မိလုိ႕ ေခ်ာ္လဲတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ကားေပၚက စိန္လက္စြပ္ ပုိင္ရွင္ မမပဲ
တစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ အသံနက္ၾကီးနဲ႕ ….
“ေမာင္ေတာ္ ပဋိကၠရား၊ ႏွမေတာ္လာျပီ … လာျပီ” လုိ႕ ထေအာ္ျပီး
ေျပးဖုိ႕ ၾကိဳးစားပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသူေတြလည္း သူ႕ကုိ ၾကည့္ျပီး
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ငုိၾကပါတယ္။ သူ႕ကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြနဲ႕
၀ုိင္းထုိးထားလုိ႕ သူ႕မ်က္ႏွာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရပါတယ္။
မ်က္လုံးေတြက ရဲရဲေတာက္ေနျပီး ေမးေၾကာေတြ ေထာင္ေနေအာင္
အံၾကိတ္ ထားပါတယ္။ လူကလည္း နတ္၀င္ပူးသလုိ တုန္ေနပါတယ္။
ဒါနဲ႕ သူတုိ႕ေမဂ်ာက အီးစီျဖစ္သူ ေက်ာင္းသားနဲ႕ ေက်ာင္းသူ
တခ်ဳိ႕က “သတိထား … သတိထား … ” ၀ုိင္းဆြဲေနၾကပါတယ္။
ဆြဲေနတဲ့ သူေတြလက္ကေန ဇြတ္အတင္းရုန္းျပီး ငုိေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ
ေတြဖက္ကုိ အတင္းအဓမၼ စကားေတြ ေျပာေနပါတယ္ …
“ငါ့ေမာင္ေတာ္ရဲ႕ အသဲကုိ ယူဖုိ႕ ၾကိဳးစားတာ၊ ငါ့ကို ဘာထင္သလဲ၊
နင္တုိ႕ အားလုံးကုိ က်ိန္စာ တုိက္လုိက္ရမလား …”
လုိ႕ ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ အုပ္စုထဲရွိ
အမူးမေျပေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က …
“ႏွမေတာ္၊ ေမာင္ေတာ္ကို ခ်ဲ႕နံပါတ္ေပးပါ … ဒီအပတ္ ဘာထြက္
မလဲ” လုိ႕ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕
ဖက္ လွည့္လာျပီး … “ေမာင္ေတာ္ ပဋိကၠရားရဲ႕ ေရာင္းရင္းေတြ၊ နင္တုိ႕
ကုလားျဖစ္ျပီး ၀က္ပုန္းရည္ စားတာ နင္တုိ႕ကို အျပစ္ေပးရမယ္”
လုိ႕ ေျပာျပီး သူ႕လက္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႕ ျပစ္ေပါက္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႕ အားလုံးက မမပဲကုိ ေခ်ာ့ေမာ့၀ုိင္းဆြဲျပီး တ၀ဂူကေန ညၾကီး
မုိးခ်ဳပ္ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း
ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕က အိပ္ေဆးတုိက္ျပီး နားခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ မနက္
မုိးလင္းေတာ့ ညက ျဖစ္ခဲ့တာ အားလုံးကို သူ မသိသလုိပါပဲ။ အျပန္
ခရီးမွာေတာ့ မမပဲနံေဘးက ေက်ာင္းသားလည္း အလာတုန္းကလုိ
သူ႕နံေဘးမွာ လာျပန္ထုိင္ပါတယ္။ အားလုံးက မမပဲကို သရဲ၀င္စီး ခဲ့
တယ္လုိ႕ပဲ ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။ ဘာက လာမွန္းမသိတဲ့ ေစာင္းသံလုိလုိ
ကတ္ဆက္သံလုိလုိ ကို အားလုံး ၾကားခဲ့ရတာရယ္၊ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္
သြားခဲ့တဲ့ မမပဲ အေနအထားေတြေၾကာင့္ပါ။ မမပဲ နံေဘးက
ေက်ာင္းသားကလည္း မမပဲကို သနားျပီး ဂရုေတြ စုိက္ေနပါတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းသားကို ခုိးခုိးၾကည့္တဲ့ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕လည္း
သူတုိ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကို ေသာ့ခတ္လုိက္ၾကပါျပီ။ အဲဒီခရီးစဥ္
ေနာက္ပုိင္းမွာ မမပဲနံေဘးက ေက်ာင္းသားနဲ႕ က်ေနာ္ဟာ ရင္းႏွီး
တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ေက်ာင္းသား
ေတာ္လွန္ေရး ေနာက္ပုိင္း ေက်ာင္းေတြ ပိတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ
သူတုိ႕ႏွစ္ဦး လက္ထပ္လုိက္ၾကတယ္လုိ႕ သတင္းၾကားရပါတယ္။
မဂၤလာပြဲေတာ့ က်ေနာ္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ …။
လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္က မမပဲတုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ျပည္ပေရာက္ေန
ေၾကာင္း သိရလုိ႕ တယ္လီဖုန္း ဆက္ျပီး စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့
ပါတယ္။ မမပဲရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို က်ေနာ္
ေမးၾကည့္ပါတယ္ …
“မင္းမိန္းမ ပုဂံမွာတုန္းက တကယ္ သရဲ ၀င္ပူးတာလား …”
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေျပာလုိက္သည္က …
“သူက စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ အိပ္ေဆးေတြ ေသာက္ျပီး ေၾကာင္ေနတာ၊
လူေတြ အားလုံး ဘုရားကို ပတ္ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္အထိ သူ မူးေနတုန္းပဲ၊
အဲဒါနဲ႕ … အဲဒါနဲ႕ … အားလုံးကို လုံးခ်လုိက္တာကြ … အခ်စ္ေပါ့ကြာ”
(ဤမွ်သာ။)
18 comments:
ဒါေလးမ်ား ကိုေအာင္ရယ္ မအယ္တို႔ အိပ္ေနတာေလာက္ပဲ ရွိတယ္ ။:)
မအယ္ပဲ
တန္တာေပါ႕ တခ်ိဳ႕ဆုိေဆးရံဳေရာက္တာေတာင္ အလုပ္မၿဖစ္ဘူး
မအယ္ပဲ အိပ္ေနတာေလး သိပရေစ. ေသခ်ာေတာင္းဆိုတာပါ။
ေနွာင္းလူမ်ားပညာယူေစခ်င္လိဳ႕ပါ။
ပညာေတြရွဳိမထားပါနဲ႔ မအယ္ရယ္..
ေႏွာင္းလူေတြမွတ္သားရတာေပါ့ ...
ကိုေအာင္ေရ..အဲဒီသရဲက ..ဒိန္းဒလိန္းသရဲတဲ့
ဟားဟား..ရီရတယ္..
တကဲ့သူရဲလားလို႔..က်ေနာ္ထင္ေတာ့ထင္သား..
a he heeee..
:))))))
ကိုေအာင္ေရ...
ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ရေတာ႔ စိတ္၀င္စားဖို႔လဲေကာင္း ေပ်ာ္စရာလဲေကာင္းတယ္ေနာ္...
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ကိုေအာင္တုိ႔ ဇာတ္လမ္းက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဒါျဖင့္ ေစာင္းသံၾကားတာကေတာ့ တကယ္ပဲေပါ့။
ဟိ...
“မမပဲ”ရဲ႕ပညာေတြ....ပညာေတြ...
မွတ္သားသြားပါတယ္....
းးးးးးး)))))))))
အစ္ကို မိန္းမမာယာလို႕ ေျပာရမယ္ထင္တယ္
:D ... မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ေတာ့ ေတြးမိတယ္။
ျမစ္တို႔ရဲ႕ မာယာေပါ့။ သနားပါတယ္ =)
မခင္ဦးေမနဲ႔ ဘေက်ာက္ေရ
ေျပာနိုင္ပါဘူးရွင္။ ဆရာစား ခ်န္ထားရတယ္ ေတာ္ေန ကိုကိုေမာင္ေမာင္ဆရာ သိသြားရင္ ခက္ရခ်ည္ေသး။
ပဲ အျပည့္နွင့္ ေျပာသြားသည္။
မအယ္
ကိုေအာင္ ေရးတဲ့ မမပဲအေၾကာင္းက စိတ္ဝင္စားစရာ။ မအယ္ အေၾကာင္းက ပိုစိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေလမလား ? လူရွိန္ေအာင္ ဝင္ဖိန္႔ သြားတာမ်ားလား ?
:P
ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ကိုေအာင္။ ခရီးသြားေနလို႔ ခုမွ ဖတ္ရတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ပုဂံသြားခဲ့တာေလးလဲ ျပန္အမွတ္ရမိေသးတယ္။ ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။
ေပ်ာ္စရာႀကီးဗ်ာ..
ေနာက္ဆံုးက်မွ
ရယ္ခ်င္မိတယ္ ..
အားလံုးကို လံုးခ်လိုက္တာ ဆိုပဲ ..
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ..
လံုးခ် လိုက္တာ အရာထင္သြားလို႕ ..
အဲ့တုန္းကေရာ ..
တ၀ဂူ က အထဲ ကို
နဲနဲမ်ား ၀င္ၾကည့္လို႕ ရေသးလား မသိဘူးး..
ခုကေတာ့ လံုး၀ ပိတ္လိုက္ၿပီ ..
ေလွခါးေလး ၄ ထစ္ေလာက္ တတ္ၿပီးရင္
အၿပီး ပိတ္ထားတာတဲ့ သံပန္းတံခါးေၾကာင့္
၀င္လို႕ မရေတာ့ပါ .. :(
ၿပီးေတာ့ ဘုရားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕
အေပၚကိုလည္း တတ္ခြင့္ပိတ္လုိက္ပါၿပီ ..
ပုဂံ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ အေပၚအထိ
တတ္ခြင့္ရတဲ့ ဘုရားဆိုလို႕
တစ္ဆူပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္ ..
နာမည္ မၾကီးတဲ့ ဘုရားတစ္ဆူပါ ..
(( နာမည္ ေမ့သြားလို႕ ေဆာတီးးပါ ))
ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၿပန္ေတာ့
ပုဂံေရာက္ခဲ့ေတာ့ သိခဲ့တာပါ ..
အလည္ လာတဲ့ သူေတြ ေတာင္
ေတာ္ေတာ္ နည္းသြားတယ္..
ဟိုတယ္ ေတြ ဆိုလည္း ဧည့္သည္မရိွ
ၿမင္းလွည္း သမား ေတြ လည္း
ခရီးသည္ မလာလို႕ စိတ္ညစ္ေန၇တယ္ ...
အရမ္းကို ေၿခာက္ကပ္ကပ္ ဆန္လြန္သြားၿပီ ..
ကိုေအာင္ ကိုယ္တိုင္ ေစာင္းသံၾကားတာလား..
Post a Comment