ေရးသူ-
စစ္ျငိမ္းဒီေရယခင္ အပုိင္း(၁)မွ အဆက္ ….
က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ နံေဘးခ်င္း ကပ္လွ်က္
အတူတူ စီးနင္းလုိက္ပါ ခဲ့ၾကပါတယ္။ တရုတ္လူမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ သူက အစုိးရ
NGO မွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္တယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ရာသီဥတု အေျပာင္း
အလဲေၾကာင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ညီလာခံဆီသြားဖုိ႕ ေနာက္က်ရေၾကာင္း
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဘာလူမ်ဳိးလဲလုိ႕ ေမးေတာ့ … က်ေနာ္က
ဘားမိ့စ္ (Burmese) လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ အာရွတုိက္ကလားလုိ႕ ထပ္ေမးေတာ့
… က်ေနာ္ မ်က္လုံးျပဴးျပီး သူ႕ကို ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။
မင္းတုိ႕တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ေတာက္ဖက္မွာ ရွိတဲ့ ဗမာျပည္ဆုိတာ မင္း မသိဘူး
လားလုိ႕ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ့ … သူက ရယ္ျပီး … ငါတုိ႕ တရုတ္
ေတြက ဘားမား(Burma) ကို “ျမန္ ထီးရမ္” (သူ႕ အသံထြက္ကုိ က်ေနာ္
မဖမ္းႏုိင္ပါ) လုိ႕ ေခၚေ၀ၚေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ မိနစ္ (၂၀)ေလာက္
ၾကာေတာ့ ဘတ္စ္ကားေမာင္းတဲ့ ကားသမားက ေရွ႕က မွတ္တုိင္အထိသာ
သြားလုိ႕ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း မုိက္ကရုိဖုန္းနဲ႕ ေၾကျငာပါတယ္။ ဘဲလာစင္တာ
ကို သြားခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြအေနနဲ႕ ေရွ႕မွတ္တုိင္ကေန ကုိယ့္အစီအစဥ္
ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး သြားၾကဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္အပါအ၀င္
ဘတ္စ္ကားေပၚက ခရီးသည္ (၂၀)ေက်ာ္ခန္႕ဟာ ဘတ္စ္ကား ျပန္လွည့္တဲ့
ကားမွတ္တုိင္ တစ္ခုမွာ ဆင္းရပါေတာ့တယ္။
ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ကုိျမင့္ေ၀နဲ႕ ကိုမုိက္ကယ္တုိ႕ထံ က်ေနာ္ဖုန္း
ေခၚပါတယ္။ သုံး .. ေလးခါအထိ သူတုိ႕ ဖုန္းမကိုင္ၾကပါဘူး။ က်ေနာ့္
လက္ကိုင္ဖုန္းက ဘက္ထရီအား ကုန္ေတာ့မဲ့ အခ်က္ျပ အသံ ထြက္လာ
ပါတယ္။ ကြိဳင္ပဲ …။ နည္းနည္းေလး ၾကာေတာ့ ကိုမုိက္ကယ္က က်ေနာ့္
ထံ ဖုန္းေခၚလာပါတယ္။ အေျခအေနေတြ ရွဳပ္ေထြးေနေၾကာင္း၊ ဆႏၵျပသူ
ေတြကို ရဲက လမ္းမေတြေပၚကေန ျဖိဳခြဲေနေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ျမန္မာ့
အေရး ဆႏၵျပသူေတြကေတာ့ ရဲပါမစ္ ရယူထားေၾကာင္း၊ အျခားဆႏၵျပသူ
ေတြနဲ႕ မေရာေထြးပဲ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာျပီး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ျပန္လာၾကဖုိ႕
ရဲက ေမတၲာရပ္ခံေၾကာင္းပါ ေျပာပါတယ္။ ကိုမုိက္ကယ္နဲ႕ စကားေျပာေနရင္
ကိုျမင့္ေ၀ပါ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာျပေနပါတယ္။ Metro မီးရထား ဂုံးေက်ာ္
တံတားနဲ႕ ဘဲလာစင္တာတုိ႕ ဆုံတဲ့ ေနရာကုိ မွန္းျပီး လာခဲ့ဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႕ ခရီးသြားမိတ္ေဆြ တရုတ္လူငယ္တုိ႕ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ ဘဲလာ
စင္တာဆီ သြားႏုိင္မဲ့ လမ္းေတြကို ရွာၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဘတ္စ္ကား
မွတ္တုိင္မွာ ရွိတဲ့ လမ္းညြန္ေျမပုံ ဆုိင္းဘုတ္မွာ ရွာၾကည့္ပါတယ္။ က်ေနာ္
တုိ႕ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕ ဘဲလာစင္တာၾကားမွာ သြားလုိ႕ရမဲ့ လမ္းကို ရွာ
မေတြ႕ပါဘူး။ ေျမပုံထဲတြင္ အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးကေန ဘဲလာစင္တာကို
၀င္လုိ႕ ရေၾကာင္းပဲ ျပထားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ စကား
တေျပာေျပာနဲ႕ ရပ္ကြက္ လမ္းၾကားတစ္ခုထဲကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေကြ႕
တစ္ခုနား အေရာက္မွာ လူငယ္ (၃၀) ခန္႕ကို ရုတ္တရက္ ေတြ႕လုိက္
ရလုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ သူတုိ႕က ဘဲလာ
စင္တာ နံေဘး ဆႏၵျပပြဲမွ ဆုတ္ခြာလာၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ
လူငယ္ေတြက ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္ စုံပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ စပိန္ႏိုင္ငံက
Environmental engineering ဘာသာရပ္ကုိ သင္ၾကားေနတဲ့
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြပါ။ ျပင္သစ္၊ ခ်က္၊ ဟန္ေဂရီ
အစရွိတဲ့ ေနရာမ်ဳိးစုံက လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါ၀င္ ပါတယ္။
သူတုိ႕ထဲရွိ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံမွ လာတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦးက က်ေနာ္တုိ႕
ႏွစ္ေယာက္ကို ရာသီဥတု ထိန္းခ်ဳပ္ေရးနဲ႕ ပက္သက္တဲ့ လက္ကမ္း
စာေစာင္ေတြ ေပးေ၀ပါတယ္။
အဲဒီလူငယ္ေတြ အားလုံးနီးပါးဟာ ေခတ္ဆန္ဆန္ ပုံစံေတြပါ။ ဆံပင္ေတြ
ကုိ အေရာင္မ်ဳိးစုံ ဆုိးထားသလုိ နားမွာလည္း အေပါက္မ်ဳိးစုံ ေဖာက္ျပီး
ကြင္းမ်ဳိးစုံ ခ်ိတ္ဆြဲ ထားၾကပါတယ္။ သုိ႕ေပမဲ့ ကမၻာ့ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲ
မွဳေၾကာင့္ အခက္အခဲမ်ဳိးစုံေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့ ကမၻာ့ျပည္သူေတြ အေပၚ
စာနာ သနားတတ္တဲ့ သူတုိ႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ အင္မတန္ ခ်ီးက်ဴး
ေလးစားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမွဳကို အတု
ခုိးျပီး ဆံပင္မွာ အေရာင္မ်ဳိးစုံ ဆုိးထားသူေတြ၊ နားမွာ အေပါက္မ်ဳိးစုံ
ေဖာက္ထားသူေတြကို ယခင္က က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ သူတုိ႕ေရာ
ဒီလူငယ္ေတြလုိ ကမၻာေျမကို ခ်စ္တတ္ၾကပါသလား ….။
က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္
နံေဘးက တရုတ္လူငယ္က … မင္း ဒီဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းလာ
တက္ေနတာလား … သုိ႕မဟုတ္ မစ္ရွင္တစ္ခုက ၀န္ထမ္းလား တဲ့။
ငါ … UNHCR အစီအစဥ္နဲ႕ ဒိန္းမတ္ကို ေရာက္ခဲ့တာလုိ႕ က်ေနာ္က
ေျပာလုိက္ေတာ့ … သူ႕မ်က္မွန္ေအာက္က သူ႕မ်က္လုံးေတြ နည္းနည္း
ျပဴးသြားပါတယ္။ ဆက္ျပီးေတာ့ …
(တရုတ္ NGO လူငယ္) မင္းတုိ႕တုိင္းျပည္မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တုန္းက
နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ လူေတြ အမ်ားၾကီး အသက္ဆုံးရွဳံးခဲ့ရတယ္ေနာ္။
(က်ေနာ္) ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲမွဳအေၾကာင္း ငါ သိပ္မသိဘူး၊ နာဂစ္
မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေရၾကီးခဲ့တဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ ေဒသဟာ လက္ရွိ
စစ္အာဏာရွင္အစုိးရ မတုိင္ခင္တုန္းကဆုိ ဒီေရေရာက္ သစ္ေတာေတြ
အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ စစ္အစုိးရက ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႕ အဲဒီသစ္ေတာေတြ
ကို ခုတ္လဲွတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ တရုတ္ႏုိင္ငံတုိ႕
လုိ စက္မွဳဖြံ႕ျဖိဳးလာတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြက ထုတ္တဲ့ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္ဆုိဒ္
ဓါတ္ေငြ႕ေတြ အမ်ားၾကီး ငါတုိ႕ တုိင္းျပည္ အေပၚက ေလထုထဲမွာ ရွိေန
မယ္လုိ႕ ငါ ထင္တယ္။ မင္းတုိ႕လုိ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြ
ကလည္း လူသား အရင္းအျမစ္အေပၚ အေျခခံျပီး စက္မွဳလုပ္ငန္းေတြ
ထူေထာင္ျပီး စက္ရုံေတြ တည္ေဆာက္ၾကတယ္။ ငါတုိ႕ တုိင္းျပည္က
ေသာက္ရူး စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကလည္း ပိုက္ဆံလုိခ်င္လုိ႕ သစ္ေတာေတြ
ကုိ ခုတ္လွဲတယ္။ အဲဒီအက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့ ငါတုိ႕လူမ်ဳိးေတြ
အမ်ားၾကီး ေသရတာ။
(တရုတ္ NGO လူငယ္) ဒါဆုိ မင္း NGO လုပ္ငန္းကို လုပ္ပါလား …။
(က်ေနာ္) အဲဒီ NGO လုပ္ငန္းေတြ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရပ္တည္
ႏုိင္ဖုိ႕ ႏုိင္ငံေရး စနစ္တစ္ရပ္ အရင္ လုိတယ္လုိ႕ ငါေတာ့ ထင္တယ္။
ဒီလုိနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ဟုိလမ္းကို ခ်ဳိးေကြ႕ျပီး ၀င္လုိက္၊ ဟုိလမ္း
ကေန ျပန္ထြက္လုိက္နဲ႕ ဘဲလာစင္တာ ရွိရာဆီ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းထိပ္တစ္ခုကို အေရာက္မွာ က်ေနာ့္နားထဲ ေလထဲက ဆူဆူညံ့ညံ့
အသံတစ္ခုကို သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။ ရဟတ္ယာဥ္ တစ္စီးက ေလထဲ
မွာ ရပ္ထားတဲ့ ပုံစံျဖစ္ေနျပီး ေနာက္ထပ္ ရဟတ္ယာဥ္ ႏွစ္စီးက နံေဘးမွ
၀ဲေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ေရွ႕ မလွမ္းမကမ္းက လမ္းဆုံ
တေနရာမွာ စက္ဘီးႏွစ္စီးနဲ႕ ဒိန္းမတ္လူမ်ဳိး အဖြားအုိ ႏွစ္ဦးကုိ ေတြ႕လုိက္
ရပါတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ စက္ဘီးေတြပုံစံက ကေလးေမြးခါစ ကေလးမိဘေတြ
အမ်ားဆုံး အသုံးျပဳက်တဲ့ စက္ဘီးပုံစံပါ။ ေရွ႕မွာ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးခန္႕
၀င္ထုိင္ျပီး လုိက္ပါႏုိင္တဲ့ ဘီးတပ္ ေရွ႕တြဲေလး တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဒီအဖြားအုိ
ႏွစ္ဦးက သူတုိ႕ စက္ဘီးေတြရဲ႕ အဲဒီ ေရွ႕တြဲထဲမွာ ဆႏၵျပသူေတြ ဗုိက္ဆာ
ရင္ စားဖုိ႕ အားလူးျပဳပ္ေတြ၊ ေပါင္မုန္႕ေတြ၊ ေထာပတ္ဗူးငယ္ေတြ၊ ေကာ္ဖီ
ဓါတ္ဗူးေတြ၊ တစ္ခါသုံး ေကာ္ဖီခြက္ေတြ အစရွိတာေတြကို သယ္ေဆာင္ျပီး
ဆႏၵျပသမားေတြကို လုိက္လံရွာေဖြ အခမဲ့ ေကြ်းေမြး ျပဳစုသူေတြပါ။
အဖြားအုိ ႏွစ္ဦးစလုံးရဲ႕ ဆံပင္ေတြဟာ လုံး၀ ျဖဴေဖြးေနပါျပီ။ ပါးရည္
ေတြ တြန္႕ေနတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ သူတုိ႕ရဲ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ အျပဳံးေတြ
ေတြ႕ေနရပါတယ္။ သူတုိ႕ ႏွစ္ဦးစလုံးဟာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္
(၇၀)ေက်ာ္ခန္႕ ရွိသူေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႕ အာရွတုိက္မွာ ဆုိရင္ ဒီလုိ
အသက္အရြယ္ရွိသူေတြဟာ ဘာသာေရး နယ္ပယ္အနီးတ၀ုိက္မွာ
သာ အခ်ိန္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီအဖြားအုိေတြက ဘာသာေရးထက္
ကမၻာ့ ရာသီဥတု ပုိမုိသာယာေကာင္းမြန္ေရး ဆႏၵျပသူေတြအေပၚ
ထားတဲ့ ေစတနာဟာ တကယ့္ကုိ ဂုဏ္ယူ ေလးစားစရာပါ။
(ဆက္ရန္။)
Blog RSS Feed
Via E-mail
Twitter
Facebook
